บทที่ 3

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูห้องเยว่จูฮวาดังขึ้นในยามวิกาล หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงคว้าเสื้อคลุมขึ้นมาใส่ ก่อนจะเดินไปที่ประตู

"ใคร"

เธอถามออกไป พลางเงี่ยหูฟัง

"ซิงอีเองเจ้าค่ะคุณหนู"

"เข้ามาสิ"

ซิงอีท่าทางรีบร้อน รีบเข้ามาในห้องของเยว่จูฮวาทันที ใบหน้าของเธอเปื้อนคราบน้ำตา เยว่จูฮวาตกใจกับสภาพของพี่เลี้ยงสาวเริ่มใจไม่ดีไปกับสถานการณ์ตอนนี้ไปด้วย

"เจ้าเป็นอะไรพี่ซิงอี"

"คุณหนูทำใจดี ๆ นะ เจ้าคะ นายท่านโดนโจรปล้นขบวนสินค้า นายท่านเสียแล้วเจ้าค่ะ"

สิ้นเสียงของซิงอี เยว่จูฮวาแทบล้มทั้งยืน ดั่งสายฟ้าฟาดลงมากลางใจของเธอ ตอนนี้เยว่จูฮวาหูดับไปแล้ว เธอนิ่งอึ้งพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว รู้สึกดวงตาพร่าเบลอไปด้วยหยาดน้ำตา ก่อนจะทรุดลงนั่งกับพื้นร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย

เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของเยว่จูฮวาสะท้อนเข้าไปในใจของซิงอี สองสาวต่างวัยนั่งกอดกันร้องไห้อย่างน่าสงสาร

"ข้าจะทำอย่างไรต่อไปดี พี่ซิงอี ฮึก"

เยว่จูฮวาครางออกมาเสียงอ่อนถามคนตรงหน้า เธอมืดแปดด้านไปหมด ถึงแม้ว่าท่านพ่อจะสอนงานเธอมาบ้างแล้ว แต่เรื่องอื่น ๆ ใช่ว่าเธอจะรู้ว่าควรทำอย่างไร

"คุณหนูต้องเข้มแข็งนะเจ้าคะ เราจะผ่านทุกอย่างไปด้วยกันเจ้าค่ะ"

ซิงอีปาดน้ำตาให้เยว่จูฮวาอย่างสงสารจับใจ เธอจะคอยอยู่เคียงข้างคุณหนูเองไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น