บทที่ 2 บทนำ (2)
โจรเหล่านั้นเมื่อจัดการเป้าหมายเรียบร้อยแล้วก็เอาน้ำมันที่เตรียมมา ราดไปที่เกวียนขนสินค้าทั้งหมด ไม่เว้นแม้แต่รถม้าของเถ้าแก่เยว่ ก่อนจะจุดไฟเผาแล้วก็พากันหลบไปจากตรงนั้นทันที
อาหมิงนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นกอดเถ้าแก่เยว่ไว้ในอ้อมกอดอย่างเสียใจที่เจ้านายบาดเจ็บแบบนี้ ก่อนที่เถ้าแก่เยว่จะกัดฟันใช้แรงเฮือกสุดท้าย ควานมือเข้าไปในสาบเสื้อที่หน้าอก หยิบจดหมายออกมาหนึ่งฉบับ
"อึก แค่ก ๆ "
เขากระอักเลือดออกมาเป็นลิ่ม ๆ เนื่องจากอวัยวะภายในเสียหายอย่างรุนแรงเพราะการแทงถูกจุดสำคัญของหัวหน้าโจร
"ข้า อึก ฝาก หะ ให้ จู อะ ฮวา"
หลังจากพูดเสร็จ เถ้าแก่เยว่ก็กระอักเลือดออกมาอีก อาหมิงตาแดงก่ำ ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย ฟูมฟายอย่างเสียใจ
"ฮือ นายท่านขอรับ เดี๋ยวข้าจะพาท่านกลับบ้านนะ ท่านต้องอดทนไว้นะขอรับ"
"ขะ ข้า ฝาก จะ จู ฮวา ด้วย นะ อาหมิง อึก ขะ ขอบคุณเจ้ามาก"
เถ้าแก่เยว่ยกมือขึ้นจับกับมือของอาหมิงที่กดห้ามเลือดที่แผลของเขาไว้ ก่อนจะหลับตาลงสิ้นใจ
"ขอรับนายท่าน ข้าสัญญา ฮือ ข้าจะดูแลคุณหนูเอง"
ควันไฟเริ่มมากขึ้นเมื่อไฟที่ถูกจุดเริ่มติดไปตามขบวนสินค้า อาหมิงเก็บจดหมายของเถ้าแก่เยว่ไว้ในสาบเสื้อ ก่อนจะลากร่างของเจ้านายออกมาริมทางเพื่อทำการฝังศพ ในหัวก็คิดว่าใครกันที่ส่งคนมาฆ่าเจ้านายของเขา พร้อมกับคิดหาทางพาคุณหนูหนีไปจากที่บ้านเพราะตอนนี้ไม่ปลอดภัยอีกต่อไปแล้ว
เปลวไฟลุกโชติช่วง อาหมิงยืนมองสินค้าที่ถูกไฟเผาไหม้ตรงหน้า ไปพร้อม ๆ กับร่างของบรรดาลูกน้อง เขายืนสงบนิ่งอยู่อย่างนั้นเพื่อเป็นการไว้อาลัยให้กับทุกคน ก่อนจะเดินจากไป พร้อม ๆ กับที่ฝนเริ่มลงเม็ดมาชะล้างคราบเลือดและดับเปลวไฟจนหมดสิ้น