บทที่ 8 เข้าใจผิด

วันต่อมา ฟ้ายังไม่ทันสว่าง เย่ฝานก็ตื่นแล้ว

เขาไม่ได้นอนทั้งคืน แต่ยังรู้สึกกระปรี้กระเปร่ามาก

สิ่งที่ทำให้เขาตกใจที่สุดคือ เขารู้สึกว่ามีลูกไฟในท้อง กำลังแผดเผาอวัยวะภายในของเขาอยู่

“เป็นเพราะโสมนั่นเหรอ”

เย่ฝานคาดเดาทันที คิดว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงเพราะกินโสมเข้าไป

ไม่น่าใช่ มันเป็นแค่ผลไม้ที่โฆษณาเกินจริงไม่ใช่เหรอ

แล้วนี่โดนพิษหรือมีประสิทธิภาพดีเยี่ยมกันแน่

เย่ฝานไม่รู้ว่าจะจัดการยังไง ในหัวไม่มีวิธีรับมือเมื่อกินโสมเข้าไป เขาทำได้แค่วิ่งไปฝึกคัมภีร์ไท้เก๊กบนดาดฟ้า

หลังจากกำหนดลมหายใจเข้า-ออกครู่หนึ่ง เย่ฝานทำลายลูกไฟนั่น พลัง ปราณ และจิตวิญญาณยกระดับขึ้นอีกขั้น

แต่สิ่งที่ทำให้เขากลุ้มใจคือมีพลังพลุ่งพล่านในตัว

พลังนี้พุ่งขึ้นมาบ่อยๆ ทำให้เขาอยากต่อยคนระบายอารมณ์

เขาพยายามสะกดกลั้นอารมณ์ กว่าจะสลัดความคิดรุนแรงออกไปได้

จากนั้นเย่ฝานพบว่าหยกชีวิตไม่มีการเคลื่อนไหวเลยสักนิด

ด้านสีขาวยังคงหม่นหมองไร้แสง แต่ด้านสีดำมีแสงสีดำหกแสง

เย่ฝานค้นหาในความทรงจำ แต่ก็ไม่เจอวิธีฟื้นฟู

ทำลายความคิดที่เย่ฝานจะใช้หยกชีวิตเป็นทางลัดในการช่วยชีวิตคน

เขาศึกษาความรู้ทางการแพทย์อย่างตั้งใจ

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือได้ผลดีกว่าเมื่อวานสิบเท่า หลายอย่างที่ต้องทำความเข้าใจ ตอนนี้แค่ดูก็เข้าใจแล้ว

เย่ฝานรีบฝึกเข็มเทพไท้เก๊ก

วิธีฝังเข็มมีทั้งหมดเก้าแบบ แบบละเก้าเข็ม แต่ละเข็มมีการเปลี่ยนแปลงเก้าอย่าง สามารถห้ามเลือด กำจัดพิษ ทำลายสิ่งชั่วร้าย ยังทำให้ฟื้นคืนชีพได้ด้วย ทรงพลังสุดๆ

ซึ่งแบบแรกคือเข็มเก้าวังคืนชีวิต

พอคิดถึงเชี่ยนเชี่ยนที่ยังไม่รู้ว่ารอดหรือเปล่า เย่ฝานฝึกเข็มเก้าวังคืนชีวิตจนเข้าใจอย่างถ่องแท้

จากนั้นคือปากว้าทำลายสิ่งชั่วร้าย เจ็ดดาวต่อชีวิต หกวิถีปราบมาร ห้าธาตุหยุดเลือด สี่สัตว์เทพกำจัดพิษ......

หลังจากฝึกเข็มเทพไท้เก๊กจนจบ เย่ฝานเห็นว่ายังพอมีเวลา เลยฝึกตำราบู๊อีกสองสามเล่ม......

แม้เย่ฝานไม่ชอบต่อสู้ แต่วันนี้จะไปทวงหนี้ ยังไงก็ต้องเรียนเคล็ดวิชาบู๊ป้องกันตัวสักนิด

ผ่านไปสามชั่วโมง เย่ฝานรู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไปไม่น้อย

เขายังพบว่าบนตัวมีคราบมัน เหนียวเหนอะหนะ รู้สึกไม่สบายตัวสุดๆ

เขารีบไปอาบน้ำทันที พบว่าแผลเป็นที่โดนสุนัขกัดหายไปแล้ว ผิวพรรณดูขาวขึ้นด้วย

แม้แต่แรงยังเพิ่มขึ้นเยอะ ตอนอยู่ในห้องน้ำ เขาไม่ทันระวัง ทุบกระเบื้องแตกไปหนึ่งแผ่น

“กรี๊ด”

เย่ฝานเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ก็ได้ยินเสียงกรี๊ดของหลินซิวหลิงดังมาจากห้องฟิตเนสที่ชั้นสอง เสียงดูทรมานมาก

ตอนแรกเย่ฝานไม่อยากไป แต่ได้ยินเสียงหลินซิวหลิงร้องลั่น ถังซานกั๋วกับถังรั่วเสวี่ยออกไปวิ่งยามเช้าแล้วด้วย

ดังนั้นสีหน้าเขาลังเลครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ขึ้นไปที่ชั้นสอง

“แม่เป็นอะไร”

เขาเห็นหลินซิวหลิงยืนเท้าเปล่าอยู่บนเสื้อโยคะในห้องฟิตเนส ประสานมือทั้งสองข้างแล้วยกขึ้นสูง เธออยู่ในท่าโยคะ

รูปร่างที่มีทรวดทรงองค์เอวงดงาม อยู่ภายใต้ชุดรัดรูปสีดำ

จากอกอึ๋มถึงเอวบาง จากแผ่นหลังขาวเนียนถึงบั้นท้ายอวบอิ่ม จากเรียวขางดงามถึงนิ้วเท้าเปลือยเปล่า......

เผยให้เห็นความเป็นผู้ใหญ่และทรวดทรงงดงาม

เย่ฝานยอมรับเลยว่าแม่ยายยังมีเสน่ห์และแรงดึงดูดอยู่

“ไสหัวไป!”

พอเห็นเย่ฝานโผล่มา หลินซิวหลิงตวาดใส่ด้วยความรังเกียจ “สวะอย่างนายช่วยฉันไม่ได้หรอก รีบไปเรียกรั่วเสวี่ยมาเร็วๆ”

เย่ฝานขมวดคิ้ว “พ่อกับรั่วเสวี่ยออกไปวิ่ง อีกสักพักคงกลับมา......”

“กรี๊ด”

เย่ฝานยังพูดไม่ทันจบ ตัวของหลินซิวหลิงโงนเงน กำลังจะล้มลงไปบนพื้น

เย่ฝานพุ่งเข้าไปรับตัวหลินซิวหลิงที่กำลังจะล้มลงไปบนพื้น

“แม่เป็นอะไร”

ในขณะเดียวกันเขาพบว่าท่าทางของหลินซิวหลิงแปลกๆ สองมือประสานกันอยู่เหนือหัว ดูแข็งทื่อมาก

เย่ฝานกดมือทั้งสองข้างของเธอลงมา

“กรี๊ด”

ตอนยังไม่โดนก็ยังไม่เป็นไร แต่พอกดเท่านั้น หลินซิวหลิงกรีดร้องออกมาทันที

“เจ็บๆๆ”

เย่ฝานรู้ว่าหลินซิวหลิงเจ็บ เขารีบปล่อยมือที่กดลงมาทันที

พอเขาพลิกหยกชีวิตที่ฝ่ามือ ข้อมูลปรากฏขึ้นในหัวทันที

อาการ: เส้นเอ็นพลิก เลือดลมไหลย้อนกลับ ต้องรักษาโดยด่วน ไม่งั้นอาจเกิดอาการเคล็ดหรือหักได้......

สาเหตุ: เกิดจากการฝึกโยคะหนักเกินไป......

พลังไม่พอให้ฟื้นฟู สามารถใช้มือไท้เก๊กจับกระดูกได้......

เย่ฝานบอกให้หลินซิวหลิงทรงตัวใหม่อีกครั้ง “แม่ฝึกโยคะจนเส้นยึดแล้ว......”

หลินซิวหลิงตวาดอย่างโมโห “ไร้สาระ รีบบอกให้พ่อนายกับรั่วเสวี่ยพาฉันไปโรงพยาบาล......”

“เร็วๆ ทรมานมาก เจ็บมาก”

เธอรู้สึกว่าเส้นเอ็นตึงมากขึ้นเรื่อยๆ ปวดตัวขึ้นเรื่อยๆ ด้วย

ไม่ทันแล้ว

“แม่ ฉันรักษาโรคนี้ได้ จับกระดูกนิดหน่อยก็หายแล้ว”

เห็นหลินซิวหลิงหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ เย่ฝานกวาดตามองจุดฝังเข็มหลักบนตัวเธอแล้วพูดว่า

“ฉันเคยดูพวกรายการเกี่ยวกับสุขภาพพอดี”

“ไสหัวไป ใช่เวลามากวนฉันไหม”

“นายยังสู้คนทำความสะอาดคลินิกฉันไม่ได้เลย นายจะรักษาโรคอะไรได้”

หลินซิวหลิงตำหนิด้วยสีหน้าบึ้งตึง “รีบออกไปเลย อย่ามาเพิ่มความวุ่นวายให้ฉัน เห็นนายแล้วหงุดหงิดจริงๆ”

“แม่ ไม่ทันแล้ว ถ้าช้าอีก เอ็นที่แขนทั้งสองข้างของแม่อาจฉีกขาดได้นะ”

เย่ฝานพุ่งเข้าไปจับแขนหลินซิวหลิง

ในใจเขาไม่อยากแยแสหลินซิวหลิง แต่ถ้าหลินซิวหลิงพิการ ถังรั่วเสวี่ยต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบาก เขาทำได้แค่ยื่นมือไปช่วยเท่านั้น

“ไอ้บ้ากาม”

พอสัมผัสถึงไอร้อนบนตัวเย่ฝาน หลินซิวหลิงตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี เขาจะทำอนาจารใส่ตัวเองเหรอ

เธอตวาดด้วยความโมโหแล้วถอยไปด้านหลัง

“เย่ฝาน นายจะทำอะไร”

“ไอ้เดรัจฉาน!”

“ฉันเป็นแม่ยายนายนะ”

เธอถอยหลังตามสัญชาตญาณ แต่เย่ฝานมาถึงตรงหน้าเธอแล้ว มือทั้งสองข้างสัมผัสมือหลินซิวหลิง

ผิวเนียนนุ่ม

“ปักๆ......”

เย่ฝานใช้นิ้วบีบจุดหยางฉือ (จุดนี้อยู่ตรงกลางหลังฝ่ามือ เหนือข้อมือขึ้นไปเล็กน้อย) จุดชวีฉือ (เมื่องอข้อศอก จุดนี้อยู่บริเวณรอยบุ๋มข้อศอกด้านนอก) และจุดเทียนจิ่ง (ตรงข้อพับแขน) ทำให้เลือดลมของหลินซิวหลิงเคลื่อนไหวเป็นปกติ

จากนั้นเย่ฝานเลื่อนนิ้วมือลงมาด้านล่าง

“ปักๆ......”

เลื่อนนิ้วมาอยู่ที่จุดเจียนเจิน (บริเวณสะบัก เหนือรอยพับรักแร้ด้านหลัง) และจุดเจียนจิ่ง (อยู่ตรงรอยบุ๋มเหนือไหล่) พอใช้แรงบีบ ได้ยินเสียงดังชัดเจนสองครั้ง เส้นเอ็นของหลินซิวหลิงกลับมาอยู่ตำแหน่งเดิม

แขนกลับมาเป็นปกติแล้ว แต่หลินซิวหลิงยังชูแขนขึ้นสูงเหมือนเดิม ความเจ็บปวดระยะต้นทำให้เธอสีหน้าตึงเครียด

เธอรู้สึกกลัวแล้ว

“พรึ่บ”

เรื่องนี้ไม่ยากสำหรับเย่ฝาน เย่ฝานเลื่อนมือสองข้างไปอยู่บนกางเกงของหลินซิวหลิง

เขาทำท่าเหมือนจะดึงกางเกงลงไปข้างล่าง

“ไอ้เวร!”

หลินซิวหลิงตวาดด้วยความโมโห เอามือทั้งสองข้างลงมาจับกางเกงตัวเองไว้ทันที

เพื่อไม่เห็นเป็นอุปสรรคต่อการฝึกโยคะ เธอจึงไม่สวมกางเกงชั้นใน สวมแค่กางเกงรัดรูปบางๆ เท่านั้น

จะให้เย่ฝานถอดได้ยังไงล่ะ

“พรึ่บ”

เมื่อหลินซิวหลิงเอามือสองข้างลงมาจับกางเกงแล้ว เย่ฝานบีบตรงจุดไท่สิง (อยู่หลังเท้าตรงรอยบุ๋มด้านในสุดระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้) และจุดฟู่เจี๋ย (บริเวณท้องน้อย)

หลินซิวหลิงตัวสั่น ความปวดเมื่อยทั้งตัวหายไปจนหมด

“เย่ฝาน นายทำอะไร”

ตอนนี้ถังซานกั๋วกับถังรั่วเสวี่ยอยู่หน้าประตู พวกเขาพุ่งมาตรงหน้าเย่ฝานกับหลินซิวหลิงพร้อมกัน

“พลั่ก”

ถังรั่วเสวี่ยผลักเย่ฝานออกแล้วพูดอย่างโมโห “นายทำอนาจารแม่ฉันเหรอ”

ถังซานกั๋วก็เดือดปุดๆ เหมือนกัน “ไอ้เวร กล้าทำอนาจารแม่ยายกลางวันแสกๆ ฉันจะฆ่านาย”

เขาซัดหมัดไปที่ไหล่เย่ฝาน

ทั้งสองคนเพิ่งกลับมาจากวิ่ง ได้ยินเสียงตะโกนของหลินซิวหลิงเลยรีบวิ่งมา เห็นท่าทางโกรธของหลินซิวหลิง อีกทั้งเย่ฝานยังดึงกางเกงของหลินซิวหลิงด้วย

ภาพไม่น่ามองเลย

จิตใต้สำนึกตัดสินว่าเย่ฝานทำอนาจารหลินซิวหลิง

เย่ฝานตัวโงนเงน จากนั้นดึงมือสองข้างที่บีบกระดูกกลับมา

หลินซิวหลิงโมโหสุดๆ “รีบโทรแจ้งตำรวจ เอาไอ้เลวนี่เข้าคุก”

ใบหน้าถังรั่วเสวี่ยเต็มไปด้วยความรังเกียจ “เย่ฝาน นายนี่มันสารเลวจริงๆ”

การแสดงออกของเย่ฝานเมื่อวานนี้ ทำให้ถังรั่วเสวี่ยคิดว่าเขาเริ่มฮึดสู้แล้ว

แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเย่ฝานจะวิปริตขนาดนี้!

ทำอนาจารแม่

เธอเจ็บปวดใจมาก!

เย่ฝานสีหน้าราบเรียบ มองหลินซิวหลิงด้วยสายตาเย็นชา “แม่ควรเคลียร์ให้ฉันนะ!”

หลินซิวหลิงชะงักไป จากนั้นดูมือสองข้างที่ขยับได้แล้ว เธอรู้ทันทีว่าเมื่อกี้เย่ฝานไม่ได้ทำอนาจารตัวเอง แต่ช่วยรักษาให้ตัวเองต่างหาก

แต่เธอไม่ได้อธิบายให้ถังซานกั๋วกับถังรั่วเสวี่ยฟัง

“เคลียร์เหรอ เคลียร์อะไร”

เธอแสยะยิ้ม “ตัวเองทำอะไรรู้ดีแก่ใจไม่ใช่เหรอ”

หลินซิวหลิงยังคิดถึงเรื่องอับอายขายหน้าที่งานเลี้ยงเมื่อคืน

“ทำอนาจารแม่ยาย เราจับได้คาหนังคาเขา นายจะอธิบายอะไรอีก”

ถังซานกั๋วชี้หน้าเย่ฝานแล้วก่นด่า “ไสหัวออกไปเลย”

เขาอยากแจ้งความ แต่ก็กลัวคนนอกรู้เรื่องอื้อฉาวในบ้าน

เย่ฝานจ้องหลินซิวหลิง “แม่จะไม่เคลียร์ให้ฉันจริงๆ ใช่ไหม”

“เพียะ”

เสียงตบดังขึ้น

ถังรั่วเสวี่ยกัดฟันมองเย่ฝานแล้วพูดว่า

“รังแกแม่ฉัน แล้วยังขู่แม่ให้เคลียร์ให้นายอีก คิดว่าพวกเราไม่กล้าทำอะไรเหรอ”

เจ็บจนหน้าร้อนผะผ่าว บนหน้าเย่ฝานมีรอยนิ้วมือห้านิ้ว

เย่ฝานกำหมัดแน่นทันที แต่พอเห็นใบหน้าซีดเผือดของถังรั่วเสวี่ย เขาก็คลายมือออก

เขาลูบแก้มที่เจ็บแล้วยิ้มยียวน มองหลินซิวหลิงแล้วเดินออกจากห้องโยคะ

ถังรั่วเสวี่ยอยากตำหนิอีก พอเห็นใบหน้าเหม่อลอยของเย่ฝาน จู่ๆ เธอพูดอะไรไม่ออกเลย

เหมือนตบเมื่อกี้ทำให้ระยะห่างของทั้งสองคนไกลขึ้นอีก

จากนั้นสายตาเธอไปสะดุดกับกล้องวิดีโอตรงมุม

หลินซิวหลิงชอบอัดวิดีโอตอนฝึกโยคะไว้ทุกครั้ง

ถังรั่วเสวี่ยเดินเข้าไปเปิดวิดีโอ

สีหน้าเธอเปลี่ยนไปทันที

“แม่ เย่ฝานไม่ได้ทำอนาจารแม่ แขนแม่ติดขณะฝึกโยคะ เขาช่วยแม่เอาแขนลงมา”

ถังรั่วเสวี่ยเปิดวิดีโอให้ถังซานกั๋วกับหลินซิวหลิงดู

พอถังซานกั๋วเงยหน้าดู ใบหน้าชราเปลี่ยนไปทันที

เมื่อกี้เขาโดนความโกรธครอบงำจนขาดสติ พอดูวิดีโอตอนนี้ก็พบพิรุธทันที

ถ้าหลินซิวหลิงโดนเย่ฝานทำอนาจารจริงๆ หลินซิวหลิงไม่มีทางปล่อยเย่ฝานไปง่ายๆ แบบนี้หรอก

“ใช่ ฉันเล่นโยคะแล้วแขนทั้งสองข้างติด เขาใช้ทักษะการแพทย์แปลกๆ ช่วยฉันไว้”

หลินซิวหลิงผลักสามีด้วยความโมโห “แล้วยังไงล่ะ ฉันมีหน้าที่อะไรที่ต้องอธิบายแทนเขา”

“พวกนายเป็นเดือดเป็นร้อนแทนคนอื่นหรือไง พวกนายจะทำร้ายฉันเหรอ มาสิ ตีฉันให้ตายเลย ตีแม่แท้ๆ ของเธอให้ตายเลย”

เธออาละวาดอย่างไร้เหตุผล เหลือแค่ลงไปนอนดิ้นบนพื้นแล้ว

“เธอ......”

ถังซานกั๋วโมโหมาก ใส่ความเย่ฝานยังไม่เท่าไร เขายังชกเย่ฝานอย่างไร้เหตุผลด้วย

เขาจะทำยังไงดี

อีกทั้งหลินซิวหลิงพูดใส่ไฟจนทำให้เกิดเรื่อง แถมยังไม่ห้ามและไม่อธิบายให้เขาฟัง จนทำให้เขาทำเรื่องไม่ชอบธรรม

“ฉันทำไม”

หลินซิวหลิงตวาดว่า “ตระกูลถังเลี้ยงเขามาหนึ่งปี เมื่อคืนเขาทำให้ฉันอับอายขายหน้า ฉันทำให้เขาลำบากใจบ้างไม่ได้เหรอ”

ถังซานกั๋วรู้สึกอับอายเพราะหลินซิวหลิงจริงๆ อยากจะแทรกแผ่นดินหนีจนทนไม่ไหวแล้ว

ถังรั่วเสวี่ยปวดหัวแทบระเบิด “พ่อแม่ต้องขอโทษเย่ฝาน”

“ไร้สาระ ทำไมฉันต้องขอโทษไอ้เนรคุณนั่นด้วย”

หลินซิวหลิงพูดคลุมเครือ “เขาจะรับคำขอโทษฉันได้เหรอ ไม่กลัวโดนฟ้าผ่าเหรอ”

ถังรั่วเสวี่ยหันหลังเดินออกจากคฤหาสน์ตระกูลถัง......