บทที่ 6 ความอับอายที่งานเลี้ยงของตระกูล

ภาพปลอมเหรอ?

ทุกคนมองหานเจี้ยนเฟิงอย่างประหลาดใจ

“ไร้สาระ!”

“ฉันเสียเงินไปสามแสนกว่า ถึงซื้อภาพนี้มาจากลูกที่ผลาญเงินพ่อแม่คนหนึ่ง”

“นายดูดวงอาทิตย์นี่สิ ทั้งใหญ่ทั้งกลม นายดูทะเลนี่สิ เป็นสีครามและลึกขนาดไหน”

“ฉันยังถามผู้เชี่ยวชาญมาหลายคน รวมถึงปรมาจารย์ตาทิพย์ที่มีชื่อเสียง ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวว่าเป็นของจริง”

พอเห็นพวกญาติสงสัยตัวเอง หานเจี้ยนเฟิงรู้สึกขนหัวลุก “พวกเขาพูดว่าราคาสามล้านขึ้นไปทั้งนั้น”

“ทำไมนายถึงบอกว่าเป็นภาพปลอม”

“เย่ฝาน นายต้องขอโทษ รีบขอโทษเดี๋ยวนี้”

เขาทำเป็นแข็งกร้าวแต่ในใจหวาดกลัว “ไม่งั้นไม่จบแน่”

“ใช่ จะพูดอะไรก็ได้ แต่อย่าพูดส่งเดช”

ใบหน้าถังเฟิงฮวาเต็มไปด้วยความดูหมิ่นเหมือนกัน “สามีที่ทำแต่งานบ้านอย่างนายจะรู้จักภาพมีชื่อเสียงได้ยังไง”

พวกญาติที่ตกตะลึงเมื่อกี้ ได้ยินประโยคนี้แล้วฉุกคิดได้ว่าตัวเองโดนเย่ฝานหลอกแล้ว

สวะที่ต้องให้ตระกูลถังเลี้ยงดู จะรู้จักภาพทรงคุณค่าแบบนี้ได้ยังไง

ถ้าเก่งจริงคงไม่แต่งงานเข้าบ้านเมียเพื่อแก้เคล็ดหรอก

“เย่ฝาน ถ้าไม่รู้ก็หุบปาก อย่าใส่ร้ายเจี้ยนเฟิง”

“ใช่ ไม่เจียมตัวซะบ้าง ทำเป็นเชี่ยวชาญ นายแยกออกเหรอว่าอะไรดีหรือไม่ดี”

“ขนาดงานยังหาไม่ได้ ยังมีหน้ามาบอกว่าภาพปลอมอีก”

“ปรมาจารย์ตาทิพย์คือมือหนึ่งเรื่องประเมินสมบัติ เขาบอกว่าเป็นของจริงก็คือของจริง”

ญาติหลายสิบคนพากันโวยวาย เยาะเย้ยเย่ฝานอย่างไร้เยื่อใย เสียงแสบแก้วหูสุดๆ

ใบหน้าสวยของถังรั่วเสวี่ยไม่สู้ดี ไม่มีแม้แต่แรงด่า

เมื่อไรเย่ฝานจะเลิกทำตัวไร้ประโยชน์สักที

ถังรั่วเสวี่ยเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ

สีหน้าเย่ฝานยังนิ่ง “พ่อเป็นนักสะสมของโบราณ ประเมินภาพมานับไม่ถ้วนแล้ว”

“อีกเดี๋ยวให้พ่อดูก็รู้แล้วว่าเป็นของจริงหรือปลอม”

หานเจี้ยนเฟิงใจหวิวเล็กน้อย รู้สึกลังเลแบบอธิบายไม่ถูก

นอกจากความนิ่งของเย่ฝานแล้ว อีกอย่างคือเขาไม่ได้ซื้อภาพนี้มาในราคาสามแสนกว่า แต่ซื้อมาในราคาสามหมื่น

แม้อีกฝ่ายยืนยันว่าเป็นของจริง แต่เขารู้สึกว่ามันเหลือเชื่อไปหน่อย

เพราะได้มาง่ายเกินไป

ตอนนี้จึงรู้สึกกระวนกระวายใจ

อย่าบอกนะว่าภาพนี้ผิดปกติจริงๆ

“ทะเลาะอะไรกัน”

ขณะนั้นเสียงตวาดอันน่าเกรงขามของผู้หญิงดังขึ้นที่ประตู

“วันดีๆ แบบนี้ มาโวยวายเหมือนอยู่ในตลาดได้ยังไง”

หลินซิวหลิงพาสามีอย่างถังซานกั๋วเดินเข้ามา

ผู้หญิงอายุสี่สิบกว่าปี แต่บนหน้าเธอแทบไม่มีร่องรอยแห่งวัยเลย

หน้าตาสะสวย ผิวพรรณขาวเนียน ยังมีความเป็นสาวอยู่ ถ้าไม่บอกอายุ คนนอกคงเข้าใจผิดว่าอายุแค่สามสิบต้นๆ

ว่ากันว่าตอนหลินซิวหลิงสาวๆ เป็นสาวงามแห่งจงไห่เหมือนกัน มีคนมาจีบมากมายจนนับไม่ถ้วนเลยล่ะ

หน้าตาของถังรั่วเสวี่ยสามพี่น้องก็เป็นมรดกตกทอดมาจากเธอนี่แหละ

แต่เธอเป็นคนดุและเจ้ากี้เจ้าการ เป็นเจ้าของคลินิกขนาดใหญ่ ดังนั้นสไตล์ของเธอจึงค่อนข้างแข็งกร้าวกับทั้งคนในและคนนอก

ขนาดถังซานกั๋วยังเชื่อฟังเธอเลย

ด้วยเหตุนี้พอหลินซิวหลิงเข้ามา ทุกคนถึงกับเงียบทันที

หานเจี้ยนเฟิงชี้เย่ฝานแล้วฟ้องว่า

“แม่ ฉันไม่ได้จะทะเลาะ แต่เย่ฝานปัญญาอ่อน บอกว่าภาพที่ฉันซื้อให้พ่อเป็นของปลอม”

“ทำให้ฉันเสื่อมเสียชื่อเสียงชัดๆ”

ใบหน้าเขาเต็มไปด้วยความคับข้องใจ

เย่ฝานเอ่ยเสียงเรียบ “ก็มันเป็นของปลอมจริงๆ”

“หุบปาก นายจะไปรู้อะไร”

ถังรั่วเสวี่ยดึงแขนเสื้อเย่ฝานอย่างโมโห “อย่าทำให้ขายหน้าได้ไหม”

แม้เธออยากให้เย่ฝานทำให้ตัวเองมีหน้ามีตาบ้าง แต่ก็อย่างที่หานเจี้ยนเฟิงพูด เย่ฝานจะไปรู้เรื่องของโบราณได้ยังไง

หลินซิวหลิงปรายตามองเย่ฝานอย่างเกลียดชัง พาถังซานกั๋วเดินไปนั่งที่เจ้าภาพ

“เอาภาพมา”

หลินซิวหลิงชี้หานเจี้ยนเฟิง “เอามาให้ฉันกับพ่อนายดู”

ถังซานกั๋วชอบสะสมของโบราณ หลินซิวหลิงก็พอมีความรู้อยู่บ้าง

หานเจี้ยนเฟิงรีบยื่นภาพนโปเลียนข้ามเทือกเขาแอลป์ให้

ถังซานกั๋วกับหลินซิวหลิงเอาภาพมาตรวจสอบดูอย่างจริงจัง

หลังผ่านไปสามนาที ถังซานกั๋วกระซิบข้างหูหลินซิวหลิง

หลินซิวหลิงเงยหน้า ปรายตามองหานเจี้ยนเฟิงแวบหนึ่ง

สายตาไม่พอใจ

หานเจี้ยนเฟิงรู้สึกอยากตายขึ้นมาแล้ว นี่กำลังบอกว่าภาพเป็นของปลอมชัดๆ

ถังรั่วเสวี่ยสังเกตเห็นสายตานี้เหมือนกัน เธอรู้สึกดีใจ อย่าบอกนะว่าถึงจังหวะโชคดีของเย่ฝานแล้ว

แต่คำพูดต่อมาของหลินซิวหลิง ทำให้ถังรั่วเสวี่ยหดหู่ทันที

“ภาพนี้เป็นของจริง เป็นผลงานของดาวิดจริงๆ”

หลินซิวหลิงจ้องเย่ฝาน แล้วก็ถามด้วยใบหน้านิ่งเฉย

“เย่ฝาน นายประสบการณ์น้อย ทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอัน อย่ามาวิจารณ์ของโบราณดีกว่า มันดูตลก”

“นายทำให้พี่เขยเสื่อมเสียชื่อเสียง ไปยกน้ำชามาขอโทษเขาซะ”

“ไม่งั้นนายไม่ต้องกลับตระกูลถังแล้ว”

เย่ฝานชะงักไป ภาพนี้ผิดปกติจริงๆ จากความรู้ของถังซานกั๋วกับหลินซิวหลิง ยังไงก็ดูออกแน่นอน

หานเจี้ยนเฟิงชะงักไปเหมือนกัน หลังจากนั้นเขาดีใจทันที เขาเข้าใจแล้วล่ะ

“พ่อแม่ลองสังเกตดูอีกครั้ง ภาพนี้เป็นของปลอมแน่นอน......”

เย่ฝานจะอธิบาย แต่หลินซิวหลิงพูดตัดบทด้วยเสียงดุ

“ปลอมอะไรกัน”

“นายจะบอกว่าฉันกับพ่อนายอายุเยอะ สายตาไม่ดี แยกแยะไม่ออกว่าเป็นของจริงหรือของปลอมใช่ไหม”

“ฉันบอกว่าของจริงก็ของจริง”

เธอพูดสั่งว่า “รีบขอโทษพี่เขยนายซะ”

ถังเฟิงฮวาตะโกนใส่เย่ฝานอย่างอวดดี

“เย่ฝาน แม่บอกแล้วว่าเป็นของจริง นายจะพูดไร้สาระอีกทำไม”

“แม่อย่าโมโหเลย เย่ฝานเป็นคนไม่ได้เรื่องอยู่แล้ว ทำตัวเป็นผู้เชี่ยวชาญต่อหน้าพ่อกับแม่ ไม่รู้เรื่องเลยจริงๆ”

“ใช่ ไม่ต้องไปถือสาเขยที่แต่งเข้าบ้านเมียหรอก”

“ฉันว่าแล้ว สามีที่ทำแต่งานบ้านจะไปรู้เรื่องภาพวาดได้ยังไง ใส่ร้ายเจี้ยนเฟิงชัดๆ”

พวกญาติหัวเราะเยาะเย่ฝานอีกครั้ง

หานเจี้ยนเฟิงได้ใจสุดๆ “เย่ฝาน มาขอโทษฉันเลย”

เย่ฝานมองหลินซิวหลิงด้วยแววตาดุดัน จู่ๆ ใบหน้าเขามีความยียวน

ไม่ใช่ว่าเธอดูไม่ออก แต่เธอไม่อยากพูดแฉหานเจี้ยนเฟิง

สำหรับเธอ เย่ฝานเป็นแค่เขยที่แต่งเข้าบ้านเมีย แต่หานเจี้ยนเฟิงเป็นเจ้าของบริษัทรับเหมาก่อสร้าง ลูกเขยที่อนาคตก้าวไกล

หลินซิวหลิงจะทำให้หานเจี้ยนเฟิงเสียหน้าเพราะเขาได้ยังไง

ถังรั่วเสวี่ยสีหน้าหดหู่ “เย่ฝาน ขอโทษเถอะ”

ถังเฟิงฮวาส่งเสียงหึออกมา “ยังไม่ขอโทษอีก อยากให้พ่อแม่โมโหใช่ไหม”

เย่ฝานยิ้มอย่างสดใส คนมากมายกลั่นแกล้งตัวเอง คนอ่อนแอย่อมผิดสินะ

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เย่ฝานต้องก้มหน้ายอมรับชะตากรรมแน่นอน แล้วก็ตบหน้าตัวเองเพื่อขอโทษไปอีกสองที แต่คืนนี้เขาไม่ยอมอีกแล้ว

ยิ่งยอมก็ยิ่งทำให้อีกฝ่ายล้ำเส้น แล้วก็ทำให้คนรอบตัวได้รับผลกระทบไปด้วย

เย่ฝานเดินเข้าไปแล้วใช้มือบีบ

วัสดุของภาพคือผ้าที่ทอมาจากป่าน พอบีบทำให้มีด้ายโผล่ออกมาเส้นหนึ่ง จากนั้นเย่ฝานใช้แรงดึง

“แควก......”

ภาพที่บอกว่าราคาสามล้าน โดนเย่ฝานทำลายในพริบตา พวกถังรั่วเสวี่ยสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

หานเจี้ยนเฟิงโมโหสุดๆ “เย่ฝาน นายทำอะไร”

เย่ฝานไม่สนใจสายตาของทุกคน เขาดึงด้ายเส้นหนึ่งโยนลงบนโต๊ะ

“ด้ายไนลอน!”

“เส้นใยสังเคราะห์”

“ถือกำเนิดขึ้นในค.ศ. 1938”

“ดาวิดที่มีอายุเจ็ดร้อยกว่าปี เดินทางข้ามเวลามาวาดภาพนี้เหรอ”

ทุกคนเงียบทันที

ทุกคนงุนงงไปหมด

ถังเฟิงฮวาร้องเสียงหลงแล้วอ้าปากหวอ ใบหน้าดูเหลือเชื่อ

ตอนแรกพวกเขาอยากเห็นเย่ฝานอับอาย แต่ผลปรากฏว่าโดนเย่ฝานตอกกลับอย่างง่ายดาย

ด้ายไนลอนในยุคปัจจุบัน ไปโผล่อยู่ในภาพเมื่อเจ็ดร้อยปีก่อน ขนาดคนโง่ยังรู้ว่าเป็นไปไม่ได้

จัดการภายในพริบตาเดียว!

หานเจี้ยนเฟิงหน้าร้อนผะผ่าว

สีหน้าหลินซิวหลิงบึ้งตึงจนดูไม่ได้

“ถึงภาพนี้เป็นของปลอม แต่ก็ดีกว่าโสมของนายเป็นร้อยเท่า”

พอเห็นพวกญาติดูหมิ่นสามี ถังเฟิงฮวาทนไม่ไหว เอากล่องของเย่ฝานออกมา

เปิดกล่องออก

เธอเทโสมลงบนโต๊ะทันที

“เราซื้อภาพปลอมเพราะโดนคนหลอก เอามาเป็นของขวัญวันเกิดพ่อ อย่างมากก็แค่เสียมารยาท”

“แต่นายล่ะ”

“นายเอาโสมมาเป็นของขวัญ อีกทั้งยังเป็นของตามข้างทาง กินแล้วตายด้วย”

ถังเฟิงฮวาชี้เย่ฝานแล้วก่นด่า “ถ้าเทียบกับของขวัญนาย ของเราดีกว่าเป็นร้อยเท่า”

หานเจี้ยนเฟิงรีบโยนความผิดให้คนอื่นทันที “โสมหน้าตาน่าเกลียดขนาดนี้ จะฆ่าพ่อหรือไง”

ทุกคนมองโสมสีแดงหน้าตาน่าเกลียด แล้วตำหนิเย่ฝานว่าเจตนาไม่ดี

ถังรั่วเสวี่ยขมวดคิ้วแล้วดึงแขนเสื้อเย่ฝาน “เย่ฝาน ขอโทษแม่สิ”

เย่ฝานไม่ได้ขอโทษ เขาชี้โสมแล้วพูดว่า “พ่อแม่คิดว่านี่เป็นของตามข้างทางเหรอ”

ถังซานกั๋วจ้องมอง จู่ๆ หนังตาเขากระตุก นัยน์ตาฉายแววตกตะลึง

เขากำลังจะลุกขึ้นตะโกน แต่โดนหลินซิวหลิงรั้งไว้ก่อน

“หน้าตาน่าเกลียด สีแดงสด กลิ่นแสบจมูก”

หลินซิวหลิงจ้องเย่ฝานแล้วตวาดว่า “ถ้าไม่ใช่ของข้างทางแล้วจะเป็นอะไรได้”

“เอาของแบบนี้มาให้ในวันเกิดพ่อนาย นายอยากให้เขาอายุสั้นหรือไง”

หลินซิวหลิงตำหนิเสียงดุ “พี่เขยนายพูดถูก ถึงภาพปลอม แต่ก็ดีกว่าจิตใจชั่วร้ายของนายเยอะ”

เธอปกป้องหานเจี้ยนเฟิง

จู่ๆ เย่ฝานโดนโมโหใส่ซะงั้น

ถังรั่วเสวี่ยมองเย่ฝานอย่างหงุดหงิด ไอ้เลวนี่จะสร้างความวุ่นวายอีกแล้ว จะทำให้ตัวเองอับอายขายหน้ายิ่งกว่านี้อีกเหรอ

“ได้ยินหรือยัง”

หานเจี้ยนเฟิงยิ้มร้ายกาจ “ไอ้โง่ จะทำให้ฉันขายหน้า สุดท้ายคนที่ขายหน้าคือนายต่างหาก”

เย่ฝานมองหลินซิวหลิงกับถังซานกั๋วแล้วถามว่า “ของขวัญของฉันไร้ค่าจริงๆ ใช่ไหม”

“ถ้าไม่ไร้ค่าแล้วจะให้เรียกว่าอะไร”

ถังเฟิงฮวาใบหน้าเย็นชา “สำหรับฉันยิ่งกว่าขยะอีก”

เย่ฝานสิ้นหวังจริงๆ สิ้นหวังกับคนตระกูลถัง เขาไม่ไว้หน้าใครอีกแล้ว

เขาเอาโสมมาหักแล้วกินเข้าไป จากนั้นหยิบมือถือมาเปิดข่าวแล้วฉายขึ้นจอ

“ช่วงเที่ยงวันนี้ งานประมูลของหายากที่จัดขึ้นปีละครั้ง ที่ฮอลล์ฟู่กุ้ยของโรงแรมอู่โจว จบลงอย่างราบรื่น”

“โสมหัวมังกรที่เป็นของหายากจากเทือกเขาคุนหลุน ถูกประมูลไปในราคาสูงเสียดฟ้า”

“คุณซ่งหงเหยียนแห่งอู่หู กรุ๊ป ประมูลมันไปในราคาสามล้าน......”

บนหน้าจอ พิธีกรพูดอย่างออกรส นอกจากจะฉายภาพในงานประมูลแล้ว ยังแสดงภาพของโสมต้นนี้ด้วย

หน้าตาน่าเกลียด สีแดง รูปร่างเหมือนหัวมังกร เหมือนที่เย่ฝานกินเลย

แม้แต่รหัสที่กล่องบนโต๊ะ ยังเหมือนกับภาพบนจอ 9981......

โสม?

เทือกเขาคุนหลุน?

ของหายาก?

สามล้าน?

ทุกคนช็อกไปแล้ว!

หลินซิวหลิงกำเสื้อตัวเองแน่น

ความเสียใจอย่างรุนแรงแล่นขึ้นสมอง......