บทที่ 4 อุบัติเหตุและช่วยคน

“เย่ฝาน!”

เห็นภาพสยดสยอง ถังรั่วเสวี่ยสิ้นหวังจนพูดไม่ออก

“นายทำอะไร”

“นายทำให้รถและคนเสียหายเยอะขนาดนี้ นายจะรับผิดชอบพวกเขายังไง”

เธอรีบปลดเข็มขัดแล้วลงจากรถ

เธอคิดว่าเย่ฝานฝ่าไฟแดงจนทำให้รถขนดินเสียหลัก แล้วก็เกิดอุบัติเหตุแบบนี้

ถังรั่วเสวี่ยวิ่งไปตรงจุดที่เกิดอุบัติเหตุ

ตอนนี้คนที่เดินผ่านไปมากับเจ้าของรถที่ช็อกไปได้สติแล้ว กลุ่มคนมาล้อมจุดที่เกิดอุบัติเหตุ

ผู้หญิงจำนวนไม่น้อยเห็นที่เกิดเหตุเต็มไปด้วยเลือด พวกเธอร้องกรี๊ดออกมาตามสัญชาตญาณ

เย่ฝานก็ออกมาจากรถเหมือนกัน

ผู้บาดเจ็บสิบกว่าคนนอนอยู่บนพื้น ส่งเสียงร้องโอดครวญไม่หยุด ไม่แขนหักก็ขาหัก

เจ้าของรถขนดินนอนจมกองเลือดเช่นกัน ตัวกระตุกไม่หยุด แต่ยังมีลมหายใจอยู่

“เชี่ยนเชี่ยนๆ”

ขณะนั้นเสียงตะโกนดังขึ้น เรียกสายตาของทุกคนทันที

ผู้หญิงในชุดสีม่วง คลานออกมาจากรถออดี้กันกระสุน หน้าตาสวยมาก ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือด

เธอตะโกนเรียกไปทางเบาะด้านหลังที่ทรุดลงมาโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ลูกสาวสุดที่รักของเธอนั่งอยู่ตรงนั้น

แต่ตอนนี้โดนรถออฟโรดคันหนึ่งทับจนยุบ

ผู้หญิงชุดสีม่วงน้ำตานองหน้า ดันรถออฟโรดอย่างสุดชีวิต

“พลั่ก!”

กล่องดำรหัส 9981 ร่วงลงมาจากเบาะ

ผู้หญิงชุดสีม่วงไม่สนใจ ยังคงดันรถออฟโรดต่อไป

ถังรั่วเสวี่ยพุ่งเข้าไป “ทุกคนมาช่วยกันช่วยเด็กออกมา”

กลุ่มคนสิบกว่าคนวิ่งเข้ามา ช่วยกันใช้แรงเคลื่อนย้ายรถออฟโรด

เย่ฝานอยากเข้าไปช่วยเหมือนกัน แต่จู่ๆ เขาเห็นด้านหน้ามีเด็กผู้หญิงอายุเจ็ดแปดขวบหนึ่งคน

ผมทรงกะลาครอบ สวมสร้อยกุญแจอายุยืน ชุดเดรสสีชมพู ดูน่ารักมาก

แต่เด็กผู้หญิงไม่มีรอยยิ้ม แววตาทั้งสองข้างว่างเปล่า เดินผ่านผู้คนที่กำลังวุ่นวายกันอยู่

“หนูอย่าเดินเพ่นพ่าน”

ตรงนี้คนเยอะมาก เย่ฝานกลัวเด็กจะหลง “พ่อแม่เธอล่ะ”

เขาจับข้อมือเด็กผู้หญิงไว้ รู้สึกว่าฝ่ามือเย็นอย่างบอกไม่ถูก

เด็กผู้หญิงไม่ตอบเย่ฝาน เอาแต่จ้องไปไกลๆ อยู่อย่างนั้น

“หลีกไป”

มนุษย์ป้าใส่เสื้อสีแดงวิ่งมาเห็นเย่ฝานยืนนิ่งๆ เธอตวาดใส่เย่ฝานด้วยความโมโหสุดๆ

“ถ้าไม่ช่วยก็ไสหัวไป มาขวางทางทำไม”

จากนั้นเธอก็ใช้ก้นดันเย่ฝานจนกระเด็นไปสองสามเมตร

วินาทีต่อมาเธอเดินทะลุตัวเด็กผู้หญิง ทะลุตัว......

เย่ฝานช็อกไปแล้ว

มนุษย์ป้ามีวิชาทะลุกำแพงเหรอ ไม่งั้นทำไมเด็กผู้หญิงถึงไม่ล้มล่ะ ทำไมถึงไม่เป็นอะไรเลยล่ะ

มนุษย์ป้าไม่ได้สนใจอาการตกใจของเย่ฝาน แค่หันมาสบถใส่เขาอีกรอบ

ตอนนี้ถังรั่วเสวี่ยหันมาเห็นเย่ฝานที่กำลังเหม่อลอย ใบหน้าโกรธแฝงด้วยความสิ้นหวัง

ไอ้เลวนี่ไม่รู้หรือไงว่าความบุ่มบ่ามของเขาทำให้เกิดอุบัติเหตุ

นอกจากจะไม่มาช่วยเพื่อเป็นการไถ่โทษแล้ว ยังยืนดูอยู่รอบนอกอีก ขี้ขลาดจริงๆ ไอ้ขี้ขลาดใจดำ

หย่า!

ต้องหย่า!

ถังรั่วเสวี่ยไม่เชื่อใจเย่ฝานแล้ว ไร้ความสามารถจริงๆ......

“พลั่ก”

ตอนนี้รถออดี้ถูกดึงออกมาจนมีช่องใหญ่พอประมาณแล้ว ตัวของเด็กผู้หญิงปรากฏออกมา

แต่ใบหน้าซีดเผือดและคราบเลือดเต็มตัว ทำให้คนรู้สึกเศร้าโศก

“อ๊ากก”

เย่ฝานเบิกตาโต

อายุเจ็ดแปดขวบ?

ผมทรงกะลาครอบ? สร้อยกุญแจอายุยืน?

ชุดเดรสสีชมพู?

เขามองเด็กผู้หญิงที่ถูกคนยกออกมา แล้วก็มองเด็กผู้หญิงที่ตัวเองจับมืออยู่ ความเย็นยะเยือกพุ่งขึ้นหัวทันที

คนเดียวกัน!

ตอนนี้เย่ฝานรู้สึกว่าเด็กผู้หญิงที่จูงมืออยู่สั่น เงาแปรเปลี่ยนเป็นเลือนราง ราวกับจะหายไปกับสายลม

มีคนพุ่งผ่านหน้าเย่ฝานไปอีก ทะลุตัวเด็กผู้หญิงอีกแล้ว

ผ่านไปอย่างง่ายดาย

เย่ฝานช็อกไปแล้ว

จากนั้นเย่ฝานรู้สึกเหมือนมีเชือกที่มองไม่เห็นดึงตัวเด็กผู้หญิงไปในที่มืด

“อย่าไป!”

เย่ฝานตกใจจนตัวสั่น เขาดึงเด็กผู้หญิงคนนั้นไว้

สัญชาตญาณบอกเขาว่าถ้าไม่ดึงเงานี้ไว้ เด็กผู้หญิงต้องตายแน่นอน

“วี้หว่อ......”

ขณะนั้นรถพยาบาลขับเข้ามา หมอและพยาบาลรีบเข้าไปข้างรถออดี้อย่างรวดเร็ว

หมอคนหนึ่งเปิดตาเด็กผู้หญิง แล้วก็ดูชีพจรและฟังเสียงหัวใจ

จากนั้นเขาส่ายหน้าอย่างจนปัญญา

พอเห็นสีหน้าเศร้าใจของหมอ ผู้หญิงชุดสีม่วงทรุดลงพื้นแล้วร้องไห้ทันที

“ช่วยลูกสาวฉันด้วยๆ”

“ใครช่วยชีวิตลูกสาวฉันได้ ฉันซ่งหงเหยียนยินดีรับใช้ชั่วชีวิต”

เจ็บปวดแทบขาดใจ

ถังรั่วเสวี่ยร้องไห้เหมือนกัน เด็กผู้หญิงที่สดใสเหมือนดอกไม้ต้องจากไปแบบนี้ ช่างเจ็บปวดใจจริงๆ

ในขณะที่ทุกคนสงสาร ก็ตะลึงกับตัวตนของผู้หญิงชุดสีม่วงเช่นกัน

ซ่งหงเหยียน นั่นผู้ก่อตั้งอู่หู กรุ๊ปเลยนะ หญิงแกร่งที่มีน้อยในจงไห่ มีทรัพย์สินเป็นหมื่นล้าน

ถ้ามีบุญคุณกับซ่งหงเหยียน คงรวยไปทั้งชาติเลยล่ะ

แต่น่าเสียดายที่อาการบาดเจ็บของเชี่ยนเชี่ยนสาหัสมาก ไม่มีใครช่วยชีวิตเธอกลับมาได้

“เดี๋ยว!”

ขณะที่หมอและพยาบาลกำลังจะหามเชี่ยนเชี่ยนไป จู่ๆ ถังรั่วเสวี่ยได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“ยังช่วยชีวิตเธอได้!”

เย่ฝานดึงเงานั้นเดินทะลุผู้คนเข้ามา เตะกล่องดำที่ขวางทางออกไป จากนั้นวิ่งไปข้างหน้าเด็กผู้หญิงที่นอนอยู่บนพื้น แล้วกดจุดมิ่งเหมิน ซึ่งอยู่ที่เส้นกลางลำตัวด้านหลัง

อาการ: อวัยวะภายในได้รับความเสียหาย กระดูกซี่โครงหักสามชิ้น เลือดออกภายใน วิญญาณออกจากร่าง......

สาเหตุ: อุบัติเหตุทางรถยนต์รุนแรง

พลังไม่เพียงพอ ไม่สามารถฟื้นฟูได้ทั้งหมด ใช้เข็มเก้าวังคืนชีวิตได้......

แสงสีขาวของหยกชีวิตเหลือเพียงเสี้ยวเดียวเท่านั้น

เก้าวังบ้าบออะไรล่ะ ยังไม่ได้เริ่มเรียนทักษะการแพทย์เลย จะใช้เข็มได้ยังไง? ถ้าเรียนทักษะการแพทย์ เกรงว่าวิญญาณคงสลายหายไปแล้วมั้ง

ช่วยเธอ! ช่วยเธอ! ฟื้นฟูวิญญาณเธอ!

ในใจเย่ฝานร้องตะโกน

“พรึ่บ”

แสงสีขาวเข้าไปในตัวเด็กผู้หญิง

ใบหน้าเด็กผู้หญิงมีเลือดฝาดเล็กน้อย

“เด็กน้อย กลับไป รีบกลับไปสิ”

เย่ฝานรีบตะโกนบอกเด็กผู้หญิงที่จูงมืออยู่

เด็กผู้หญิงนอนราบลงไป แต่หัวกลับโดนดีดออกมา หัวไม่ยอมนอนราบลงไปสักที

“พลั่ก!”

เย่ฝานใช้หยกชีวิตตบที่หน้าผากเธอ จนหัวของเด็กผู้หญิงนอนราบลงไป

เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าตัวของเด็กผู้หญิงสั่น เหมือนซ้อนทับกันอีกครั้ง

“เย่ฝาน นายตีหัวเธอทำไม”

ถังรั่วเสวี่ยเห็นแล้วตวาดใส่เขาอย่างโมโหทันที

“นายยังก่อเรื่องใหญ่ไม่พออีกหรือไง”

เธอรู้สึกเกลียดเย่ฝานสุดๆ

ถ้าเขาไม่ฝ่าไฟแดงกะทันหัน จะเกิดอุบัติเหตุแบบนี้เหรอ คนบริสุทธิ์อย่างเชี่ยนเชี่ยนจะตายแบบนี้เหรอ

เธอยื่นมือไปดึงเย่ฝาน แต่กลับไม่ขยับเลยสักนิด

“ไอ้หนุ่ม นายทำอะไรน่ะ ผู้บาดเจ็บไม่มีชีพจรแล้ว ช่วยชีวิตกลับมาไม่ได้แล้ว......”

“ประสาทหรือเปล่า หมอบอกว่าไม่มีทางรอดแล้ว เขาไปทำอะไรตรงนั้น อยากเด่นเหรอ”

“เมื่อกี้ไอ้เด็กนี่ยืนดู โผล่มาตอนนี้ต้องหิวแสงแน่ๆ”

“มาหิวแสงกับอุบัติเหตุเนี่ยนะ ยังใช่คนหรือเปล่าเนี่ย”

คนที่มุงดูอยู่ด้านหลังพากันต่อว่าเย่ฝาน ใบหน้าเต็มไปด้วยความดูหมิ่นและรังเกียจ

ซ่งหงเหยียนขาดสติยิ่งกว่า “อย่าแตะต้องลูกสาวฉัน......”

เธอฟาดฝ่ามือไปที่หน้าทันที

เสียงตบดังชัดเจน บนหน้าเย่ฝานเป็นรอยนิ้วมือห้านิ้ว

“ไป”

เย่ฝานตัวสั่น เขาเจ็บหน้าแต่ไม่สนใจ

เขาใช้แรงทั้งหมดกดหัวเด็กผู้หญิง ไม่ให้เธอเด้งขึ้นมาอีก

“กลับไป”

“พรวด”

ขณะนั้นฝ่ามือของเย่ฝานเบา หน้าอกของเด็กผู้หญิงกระตุกขึ้นมา เธอกระอักเลือดออกมา......

“เร็วๆ......”

เย่ฝานตะโกนว่า “รีบช่วยเร็ว......”

หมอกับทุกคนถึงกับช็อก

พวกเขาคิดไม่ถึงว่าเด็กผู้หญิงที่หมอบอกว่าตายแล้วจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง

ชะงักไปแป๊บหนึ่ง หมอและพยาบาลรีบเข้าไปช่วยชีวิต เมื่ออาการทรงตัวเล็กน้อย ก็รีบติดต่อเรื่องผ่าตัดกับทางโรงพยาบาลทันที

ซ่งหงเหยียนอึ้งไปในตอนแรก จากนั้นเธอดีใจแทบบ้า

เธอคุกเข่าคำนับเย่ฝานสามครั้ง จากนั้นไปโรงพยาบาลกับรถพยาบาล

เป็นไปได้ยังไง

ใบหน้าถังรั่วเสวี่ยเต็มไปด้วยความตกตะลึงเหมือนกัน เหมือนไม่รู้จักเย่ฝานอย่างไรอย่างนั้น......