บทที่ 12 ขวดไวน์ตีหัว

ตอนแรกเย่ฝานอยากไปทวงหนี้ที่สมาคมการค้าสี่ทิศเร็วๆ แต่โดนถังรั่วเสวี่ยบังคับไปกินข้าวเที่ยง

เย่ฝานสัมผัสได้ว่าถังรั่วเสวี่ยให้ความสำคัญกับเขาขึ้นมานิดหน่อย เมื่อเทียบกับเมื่อก่อนที่ไม่สนใจเลย

เวลาเที่ยงตรง ทั้งสองเดินเข้าไปในร้านอาหารตะวันตกอีเจียน

ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่คนออกมากินข้าวเที่ยงพอดี ลูกค้าเยอะมาก ดูคึกคักมาก

ด้านนอกมีรถหรูจอดอยู่เยอะด้วย

แต่เมื่อเทียบกับพวกหญิงสาวแต่งหน้าหนาเตอะ ออร่าของถังรั่วเสวี่ยเหนือกว่าพวกเธอเยอะ

เพิ่งเดินเข้ามาในร้าน ผู้ชายจำนวนไม่น้อยมองถังรั่วเสวี่ยด้วยสายตาลุกโชนทันที

มีคนที่ประสบความสำเร็จทางธุรกิจ มีลูกคนรวยที่ทางครอบครัวร่ำรวย

แน่นอนยังมีหนุ่มหน้าหวานที่จิตใจฮึกเหิมด้วย

แต่ถังรั่วเสวี่ยไม่มองพวกเขาเลยสักนิด หาโต๊ะตรงมุมแล้วไปนั่ง จากนั้นสั่งสเต๊กสองจาน สลัดหนึ่งจาน แล้วก็ไวน์หนึ่งขวด

วันนี้ถังรั่วเสวี่ยสวมชุดกระโปรงแบรนด์แฟชั่นคอสโม เลดี้ ดูสวยมีเสน่ห์มาก

ขาขาวเนียนไม่ได้สวมถุงน่อง ยิ่งเพิ่มความเย้ายวน ตอนขาทั้งสองข้างเคลื่อนไหว มันยังสัมผัสกันด้วย เห็นแล้วถึงกับคอแห้งผาก

เย่ฝานรีบกระดกน้ำเลมอนระงับสติอารมณ์

“กินข้าวเสร็จแล้วไปหาแม่ แล้วค่อยกลับไปกินข้าวที่บ้าน”

รับสายของหลินซิวหลิง ถังรั่วเสวี่ยมองเย่ฝานแล้วพูดกำชับ “ฉันจะปลอบขวัญแม่แทนนายเอง”

“นายห้ามไปทวงหนี้ที่สมาคมการค้าสี่ทิศเด็ดขาด”

เธอกังวลว่าเย่ฝานโดนแม่ยั่วยุจนหัวร้อนแล้วไปรนหาที่ตาย

เย่ฝานพูดด้วยสีหน้าลังเล “รั่วเสวี่ย ฉันอยากลองดูน่ะ......”

เมื่อคืนเขาทำให้หลินซิวหลิงโมโหเกือบตาย ถ้าวันนี้ทวงหนี้ไม่สำเร็จ หลินซิวหลิงคงดูหมิ่นเขาไปสิบแปดชั่วโคตรเลยมั้ง

แน่นอนว่าสิ่งสำคัญที่สุดคือเขาอยากทำให้ถังรั่วเสวี่ยสมปรารถนาเร็วๆ

ใบหน้าสวยฉายแววเย็นชา “นายไม่ฟังคำพูดของฉันแล้วใช่ไหม”

เย่ฝานเอ่ยเสียงเรียบ “ถ้าเอาเงินสองล้านกลับไปไม่ได้ แม่คงด่าทั้งเดือน”

“บอกว่าไม่ต้องไปก็ไม่ต้องไปไง พูดอะไรเยอะแยะ”

ถังรั่วเสวี่ยสีหน้าหงุดหงิด “ฉันจัดการเอง ถึงจัดการไม่ได้ ถ้าเธออยากด่าก็ปล่อยให้ด่าไปเถอะ”

“ด่าไม่กี่ประโยค ดีกว่านายแขนขาขาดละกัน เบื้องลึกของสมาคมการค้าสี่ทิศ นายไม่มีทางรู้หรอก”

เย่ฝานไม่ได้พูดอะไร ทำแค่จิบน้ำเลมอน

“เอาเป็นว่าเรื่องนี้ตกลงกันแบบนี้นะ”

ถังรั่วเสวี่ยยังคงแข็งกร้าวเหมือนเดิม จากนั้นเธอจ้องเย่ฝานแล้วถามอย่างเย็นชา “นายเรียนทักษะการแพทย์ตั้งแต่เมื่อไร”

ถ้าไม่เห็นกับตา เธอไม่มีทางเชื่อว่าเย่ฝานเป็นคนช่วยเชี่ยนเชี่ยน

จนถึงตอนนี้ ถังรั่วเสวี่ยยังรู้สึกเหมือนไม่ใช่ความจริงเลย

ลูกเขยที่ปกติเป็นคนซื่อๆ และไม่ค่อยพูด สามารถช่วยชีวิตเชี่ยนเชี่ยนจากความตายได้ พูดไปก็ไม่มีใครเชื่อ

“เมื่อก่อนทำงานบ้าน เบื่อๆ ก็เปิดทีวี ทำงานบ้านไปพลาง ดูบรรยายแพทย์แผนจีนไปพลาง”

เย่ฝานพูดอธิบาย “สะสมความรู้ไปเรื่อยๆ แล้วก็เปิดหนังสือแพทย์ของพ่อแม่ดูบ้าง เลยมีความรู้ด้านแพทย์แผนจีนนิดหน่อย”

“ดูทีวีงั้นเหรอ”

ถังรั่วเสวี่ยเข้าใจทันที จำการบรรยายแพทย์แผนจีนทางช่องแปดของเจียงไห่ได้ เมื่อก่อนถังซานกั๋วเคยไปอัดรายการมาหนึ่งเทปด้วย

แต่รายการมันเฉพาะทางเกินไป ดูน่าเบื่อ วัยรุ่นแทบไม่ดูเลย คิดไม่ถึงว่าเย่ฝานจะติดตามดูจนจบ อีกทั้งยังได้ความรู้มานิดหน่อยด้วย

นี่พออธิบายได้ว่าทำไมเย่ฝานถึงช่วยชีวิตเชี่ยนเชี่ยนได้เหมือนหมอเลย แล้วก็อธิบายได้ว่าเสิ่นปี้ฉินนอนโรงพยาบาลมาหนึ่งปี แต่เย่ฝานกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย

เพราะที่ช่วยชีวิตเชี่ยนเชี่ยนได้ เป็นแค่เรื่องบังเอิญเท่านั้น

พอเข้าใจเรื่องนี้แล้ว ถังรั่วเสวี่ยโมโหหลายเรื่องรวมกัน

“นายกล้ามาก ดูทีวีแล้วมาช่วยคนเนี่ยนะ”

“ถ้าเกิดเชี่ยนเชี่ยนไม่ฟื้น ถึงนายไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแน่ๆ”

ใบหน้าเธอโมโหมาก อกสั่นขวัญแขวนมาตั้งแต่เช้า ตอนนี้ยังกลัวไม่หายเลย

รู้ไหมว่าเย่ฝานไม่มีใบอนุญาตประกอบวิชาชีพเวชกรรม ถ้าเชี่ยนเชี่ยนเป็นอะไรขึ้นมา เขาติดคุกได้ทุกเมื่อ

“ฉันมั่นใจเลยช่วย เพราะฉันเห็นเคสแบบนี้ในรายการพอดี”

เย่ฝานอธิบายอีกว่า “อีกอย่างตอนนั้นเชี่ยนเชี่ยนหมดทางรอดแล้ว ฉันก็เลยลองพยายามครั้งสุดท้ายดู”

“ครั้งนี้ช่างมันเถอะ”

ถังรั่วเสวี่ยพูดเตือนว่า “คราวหลังอย่าช่วยคนส่งเดชอีก นายต้องรู้กำลังของตัวเองนะ”

เย่ฝานเงียบไม่ตอบ

“ฉันไม่ได้เป็นห่วงนาย แล้วก็ไม่ได้สั่งสอนนายด้วย”

ใบหน้าถังรั่วเสวี่ยสวยฉายแววเย็นชา

“ฉันกลัวนายทำคนอื่นตาย แล้วทำให้ตระกูลถังเดือดร้อน”

เย่ฝานยิ้มแหยในใจ นึกว่าผู้หญิงคนนี้เป็นห่วงตัวเองซะอีก สุดท้ายก็กังวลว่าตัวเองจะทำให้ตระกูลถังเดือดร้อนสินะ......

“สวัสดีคุณผู้หญิง”

ขณะนั้นพนักงานคนสวยยกถาดเดินเข้ามา

“นี่เป็นไวน์ที่คุณชายหลินเลี้ยงคุณ”

เธอเอาไวน์บอร์กโดซ์ราคาห้าพันหยวนในถาด วางลงบนโต๊ะของถังรั่วเสวี่ย

“เลี้ยงไวน์เหรอ”

ถังรั่วเสวี่ยกับเย่ฝานชะงักไปในตอนแรก จากนั้นมองตามสายตาของพนักงานไป เห็นผู้ชายแต่งตัวด้วยแบรนด์อาร์มานี่ทั้งตัว พยักหน้าแล้วยิ้มบางๆ ให้

อายุน้อย หล่อเหลา รวย ดูก็รู้ว่าเป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จ

ข้างๆ เขายังมีชายหญิงแต่งตัวหล่อสวยอีกสองสามคน กำลังมองมาทางถังรั่วเสวี่ยกับเย่ฝานด้วยรอยยิ้มยียวน

ถังรั่วเสวี่ยรีบขอบคุณและปฏิเสธน้ำใจของอีกฝ่ายอย่างไม่ลังเล “ขอโทษด้วย ฉันไม่รู้จักเขา เอาไวน์ขวดนี้กลับไปเถอะ”

“เอ่อ......”

พนักงานคนสวยขมวดคิ้ว “คุณผู้หญิง น้อยมากที่คุณชายหลินจะเป็นกันเองขนาดนี้ ฉันหวังว่าคุณจะรับไว้”

“รู้ไหมว่าคุณชายหลินทั้งหล่อทั้งรวย ผู้หญิงมาประจบคุณชายหลินกันไม่หวาดไม่ไหว”

“เขาเป็นกันเองแล้วให้ไวน์คุณแบบนี้ คุณไม่รู้สึกว่าเป็นเกียรติเหรอ”

“ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมคุณถึงปฏิเสธ”

ท่าทางของเธอเหมือนคิดว่าถังรั่วเสวี่ยมองข้ามน้ำใจของคนอื่น

เห็นได้ชัดว่าวัยรุ่นอาร์มานี่เป็นลูกค้าประจำของที่นี่ แล้วก็มีความสัมพันธ์กับพนักงานคนสวยคนนี้ด้วย

เย่ฝานไม่พูดอะไร แค่ก้มหน้ากินสเต๊กเท่านั้น

จานละสามร้อยแปดสิบ เขาไม่มีทางทิ้งให้เสียของหรอก

“เธอหูหนวกหรือไง”

ถังรั่วเสวี่ยพูดเสียงเย็นชา “เอาไวน์กลับไป เธอมารบกวนการกินข้าวของเราแล้วนะ”

เธอมองเย่ฝานแวบหนึ่ง พอเห็นเขาทำเป็นเลี่ยง นัยน์ตาเธอฉายแววผิดหวังทันที

เมื่อเช้านึกว่าเย่ฝานเปลี่ยนไปแล้ว คิดไม่ถึงว่ายังขี้ขลาดเหมือนเดิม

จิตใจที่พลุ่งพล่านของเธอเย็นลงเล็กน้อย

พอเห็นท่าทีเฉยเมยของถังรั่วเสวี่ย สีหน้าพนักงานคนสวยฉายแววหงุดหงิด

“คุณผู้หญิง ฉันหวังดีกับคุณนะ คุณชายหลินดีเลิศขนาดนี้ เขาให้โอกาสคุณได้ใกล้ชิดเขา คุณควรรักษาโอกาสนี้ไว้สิ”

เธอไม่ชอบท่าทีของถังรั่วเสวี่ยสุดๆ คิดว่าเธอวางมาดอวดเบ่ง คุณชายหลินดีเลิศขนาดนี้ มีหรือที่ถังรั่วเสวี่ยจะไม่อยากเกาะเขา

“เขาดีกว่าผู้ชายข้างๆ คุณเป็นร้อยเท่า พลาดแล้วคุณจะเสียใจ”

เธอปรายตามองเย่ฝานอย่างดูหมิ่น เธอรู้ตลอดว่าเย่ฝานอยู่ตรงนี้ด้วย

แต่สำหรับเธอแล้ว เย่ฝานไม่มีอะไรเทียบกับหลินไป่ซุ่นได้เลย

ถังรั่วเสวี่ยพูดอย่างไม่เกรงใจ “ไสหัวไป!”

พนักงานคนสวยมองถังรั่วเสวี่ยอย่างดูหมิ่น

“พอเถอะคุณผู้หญิง เสแสร้งไปก็เปล่าประโยชน์......”

ถังรั่วเสวี่ยขมวดคิ้วเรียว “เรียกผู้จัดการพวกเธอมา”

ขณะนั้นคนที่ดูสถานการณ์มาตลอดอย่างหลินไป่ซุ่น เป็นฝ่ายเดินถือแก้วไวน์เข้ามา

มีออร่ามาก

ใบหน้าเขามีความอยากเอาชนะด้วย

พวกเพื่อนเลวทำหน้าทะเล้นแล้วตามมามุงดูด้วย

“คุณชายหลินสุดยอดมาตลอด นี่เขาจะแย่งผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าทุกคนเหรอ”

“หึ ผู้หญิงที่ผู้จัดการหลินถูกใจ ยังไม่มีใครหลุดรอดไปได้ มีแต่เป็นฝ่ายโผเข้าใส่เขาอย่างว่าง่ายทั้งนั้น”

“ครั้งก่อนเน็ตไอดอลคนนั้นไล่คุณชายหลิน ด่ากราดเหมือนมนุษย์ป้า สุดท้ายก็โดนเงินสองล้านฟาดจนยอม”

“วันนี้มีเรื่องสนุกดูอีกแล้ว......”

ผู้ชายจำนวนมากในร้านอาหาร ที่ชอบความวุ่นวายพากันพูดขึ้นมา

พนักงานคนสวยยิ้มได้ใจเหมือนกัน

คุณชายหลินออกโรง ถังรั่วเสวี่ยจะไม่ยินยอมโดยละม่อมเหรอ

ถังรั่วเสวี่ยมองเย่ฝานอีกครั้ง เห็นว่าเขายังนิ่งเหมือนเดิม เธอหัวเราะเยาะตัวเองในใจและรู้สึกสิ้นหวังขึ้นอีก

แม้ทั้งสองคนไม่ได้มีความสัมพันธ์กันจริงๆ แต่เป็นสามีภรรยาตามกฎหมาย ภรรยาโดนคนอื่นเจ้าชู้ใส่แบบนี้ ยังไงสามีก็ควรโมโหบ้าง

ขี้ขลาด ไร้ความสามารถ ไร้ความรับผิดชอบจริงๆ

เธอรู้สึกเสียใจที่เมื่อเช้าประเมินเย่ฝานสูงเกินไป

“สวัสดีคนสวย ฉันชื่อหลินไป่ซุ่น”

หลินไป่ซุ่นมาตรงหน้าถังรั่วเสวี่ยแล้วยิ้มอย่างสุภาพ

“วันนี้มีวาสนาได้เจอกัน ไม่ทราบว่าให้เกียรติดื่มสักแก้ว แล้วทำความรู้จักกันได้ไหม”

สีหน้ามั่นใจ ท่าทางสุขุม

แน่นอนว่าเขาเมินการมีอยู่ของเย่ฝาน

ถังรั่วเสวี่ยไม่มองเขาสักนิด เธอมองเย่ฝานแล้วพูดว่า “เย่ฝาน อิ่มหรือยัง ถ้าอิ่มแล้วเรากลับกันเถอะ”

พนักงานคนสวยโมโหแล้ว “คุณชายหลินอุตส่าห์มาเอง คุณช่วยสนใจหน่อยได้ไหม ถ้าคุณชายหลินโกรธ คุณเดือดร้อนแน่”

“ต้องอ่อนโยนกับสาวงาม”

หลินไป่ซุ่นโบกมือให้พนักงานคนสวย จากนั้นหมุนแก้วไวน์แล้วมองเย่ฝานที่กำลังกินสเต๊ก แล้วหัวเราะออกมา

“ฉันชอบผู้หญิงของนาย นายกินอิ่มแล้วไสหัวออกไปเลย”

“นายปกป้องคนสวยแบบนี้ไม่ได้หรอก”

ระหว่างพูด เขาโยนกุญแจรถเฟอร์รารีกับกุญแจอพอลโล วิลล่าออกไป

พวกเพื่อนเลวหัวเราะร่า

พนักงานคนสวยมองเย่ฝานอย่างดูหมิ่นเช่นกัน

ลูกค้าในร้านพากันมองมาทางนี้ ดูเหตุการณ์ด้วยความสะใจ

ทุกคนอยากเห็นปฏิกิริยาของเย่ฝาน

พอเย่ฝานกินสเต๊กคำสุดท้ายหมด เขาดึงทิชชูมาเช็ดมุมปากอย่างใจเย็น

พอเห็นเย่ฝานไม่แยแสตัวเอง หลินไป่ซุ่นหรี่ตาลงทันที เขายื่นมือไปตบแก้มเย่ฝานแล้วพูดว่า

“นายไม่เข้าใจที่ฉันพูดเหรอ”

“นายมีบุญจริงๆ ที่ได้คนสวยมาครอบครอง ฉันอิจฉา ริษยา เกลียดชัง ผลที่ตามมาร้ายแรงมากนะ”

หลินไป่ซุ่นหัวเราะอย่างร้ายกาจและอวดดีสุดๆ

เย่ฝานเอ่ยเสียงเรียบ “นายรู้ไหมว่าผลของการตบหน้าฉันคืออะไร”

“ผลเหรอ นายนี่อวดดีจริงๆ ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าผลคืออะไร......”

หลินไป่ซุ่นแสยะยิ้มร้ายกาจ จากนั้นก็ตบหน้าเย่ฝานอย่างอวดดีต่อไป

คราวนี้เขาตบไม่โดน

“พลั่ก”

เย่ฝานพลิกตัวมาบีบคอหลินไป่ซุ่น เอาหัวเขาโขกกับจาน

เศษกระเบื้องกระจาย น้ำผลไม้สาดไปทั่ว มีเลือดสีแดงสดปนอยู่ด้วย

เย่ฝานยังไม่หยุด เขาหยิบขวดไวน์ขึ้นมาฟาดลงไป

เพล้ง เลือดไหลออกจากท้ายทอยหลินไป่ซุ่น

หลินไป่ซุ่นเอาสองมือค้ำโต๊ะ เขาดิ้นและร้องโหยหวน

“กรี๊ดดด”

ผู้หญิงสองสามคนร้องเสียงหลง ส่วนพวกผู้ชายสีหน้าเปลี่ยนไปทันที

ถังรั่วเสวี่ยเอามือปิดปากแล้วอุทานออกมาโดยไม่รู้ตัว เรื่องมันเหนือความคาดหมายของเธอมาก

ในเวลาเดียวกัน จิตใจเธอวูบไหวเล็กน้อย รู้สึกถึงความปลอดภัยเป็นครั้งแรก

จากนั้นเย่ฝานถีบหลินไป่ซุ่นจนกระเด็นออกไป

“ไสหัวไป!”