บทที่ 13 อ้อนวอน

“อ๊ากก”

แรงถีบของเย่ฝานหนักมาก หลินไป่ซุ่นร้องโหยหวนแล้วกระเด็นออกไปสี่ห้าเมตร

เพื่อนสามคนโดนเขากระแทกจนไปชนกับโต๊ะ จานสิบกว่าใบร่วงลงมาบนพื้น

เละเทะสุดๆ

คนในร้านอาหารช็อกกันหมด พากันหันไปมองเย่ฝาน

สายตาพวกเขาเฉียบแหลมทั้งนั้น จากการแต่งตัวของหลินไป่ซุ่น ดูก็รู้ว่าหลายแสน เย่ฝานจะท้าทายคนแบบนี้ได้ยังไง

ถังรั่วเสวี่ยอึ้งไปเหมือนกัน คิดไม่ถึงว่าจู่ๆ เย่ฝานจะอาละวาด ความกังวลผุดขึ้นในใจ ส่วนความผิดหวังหายไปแล้ว

“ไอ้เวร นายกล้าทำร้ายฉันเหรอ”

หลินไป่ซุ่นกุมแก้มแล้วลุกขึ้นยืน เขายิ้มอย่างโหดเหี้ยม “นายซวยแล้ว”

เพื่อนห้าหกคนมองเย่ฝานกับถังรั่วเสวี่ยอย่างดูหมิ่น

พนักงานคนสวยเรียกรปภ. รูปร่างบึกบึนมาสองสามคนเหมือนกัน

เย่ฝานไม่มองพวกเขาสักนิด เขาจ้องหลินไป่ซุ่นแล้วพูดอย่างเย็นชา

“ฉันให้โอกาสนายคุกเข่าขอโทษภรรยาฉัน ไม่งั้นวันนี้แขนนายต้องพิการข้างหนึ่งแน่ๆ”

ลูกค้าในร้านได้ยินแล้วหัวเราะพรืด ไม่คิดว่าเย่ฝานจะสามารถสู้ได้

“ไอ้เวร นายเป็นใครไม่ทราบ”

พนักงานคนสวยโมโหมาก “นายมีสิทธิ์อะไรมาท้าทายคุณชายหลิน”

“รู้หรือเปล่าว่าคุณชายหลินเป็นใคร”

“เขาเป็นผู้จัดการสาขาย่อยของอู่หู กรุ๊ป แล้วก็เป็นญาติของประธานซ่ง คนบ้านนอกอย่างนายมีสิทธิ์อะไรมาดูหมิ่น”

เธอโมโหมากที่เย่ฝานทำร้ายหลินไป่ซุ่น คุณชายหลินเป็นคนไฮโซ เย่ฝานท้าทายแบบนี้ เรียกว่าผิดมหันต์

พอได้ยินว่าหลินไป่ซุ่นเป็นญาติซ่งหงเหยียน เป็นผู้จัดการสาขาย่อยของอู่หู กรุ๊ป คนในร้านอุทานด้วยความตกใจ

เย่ฝานซวยแล้ว ถังรั่วเสวี่ยก็เสื่อมเสียชื่อเสียงไปด้วย

ทุกคนคิดเช่นนี้

ผู้หญิงจำนวนไม่น้อยจ้องเย่ฝานที่สุขุมอย่างไม่พอใจ คิดว่าไอ้เด็กที่ทำผิดมหันต์กำลังอวดเบ่งอยู่

หลินไป่ซุ่นมีความสุขกับสายตาเคารพยำเกรงของทุกคน จากนั้นเอามือกุมหน้า พาคนเดินไปข้างหน้าเย่ฝาน

“ไอ้เวร ตีหัวฉันงั้นเหรอ กล้ามาก”

“ในจงไห่ยังไม่มีใครกล้าทำกับฉันแบบนี้เลย”

“นายเป็นคนแรก พูดตามตรงว่านายกล้ามาก”

“แต่ฉันจะบอกว่านายทำผิดมหันต์แล้วล่ะ”

“ทางที่ดีนายคุกเข่าเถอะ ทำให้มือข้างที่นายตีหัวฉันพิการซะ แล้วก็ส่งผู้หญิงมาบนเตียงฉัน”

“ไม่งั้นวันนี้นายซวยแน่ ถึงฆ่าพวกนายไม่ได้ แต่พวกนายสาหัสแน่”

หลินไป่ซุ่นเผยใบหน้าชั่วร้ายออกมา

พอเขาพูดจบ พวกเพื่อนเลวเดินเข้ามา ในมือมีขวดไวน์ เตรียมตีหัวเย่ฝานทุกเมื่อ

สีหน้าถังรั่วเสวี่ยเปลี่ยนไปทันที “พวกนายจะทำอะไร ถ้าพวกนายทำอะไรบ้าๆ ฉันแจ้งตำรวจแน่”

พนักงานคนสวยส่งเสียงหึ “แจ้งตำรวจเหรอ ตำรวจเป็นเพื่อนคุณชายหลินทั้งนั้น”

“รั่วเสวี่ย ไม่เป็นไร เรื่องนี้ฉันจัดการเอง”

เย่ฝานดึงถังรั่วเสวี่ยไว้ มองหลินไป่ซุ่นแล้วเอ่ยเสียงเรียบ “ดูเหมือนนายจะไม่อ้อนวอนสินะ”

หลินไป่ซุ่นสบถออกมา “จะให้ฉันอ้อนวอน นายมีสิทธิ์ทำแบบนั้นเหรอ”

เย่ฝานล้วงบัตรใบหนึ่งออกมาจากอก โยนไปในมือหลินไป่ซุ่น “มีสิทธิ์ไหมล่ะ”

“ทำเป็นมีเลศนัย”

หลินไป่ซุ่นส่งเสียงหึอย่างดูหมิ่น “นี่อะไร”

พนักงานคนสวยพูดเยาะเย้ย “อาจเป็นบัตรธนาคารที่เขาจะติดสินบนคุณชายหลิน......”

“คุณชายหลินเงินไม่เคยขาด ฉันต้องการมือของนายกับผู้หญิง”

หลินไป่ซุ่นมองบัตรในมืออย่างไม่พอใจ

พอมองดู เขาถึงกับสะดุ้ง เหมือนโดนเหล็กเขี่ยไฟทิ่มอย่างไรอย่างนั้น

คำว่านกยูงแดงเหมือนกับเข็มทิ่มตาหลินไป่ซุ่น......

บัตรนกยูงแดงของอู่หูงั้นเหรอ

เขายกขึ้นมาดูอย่างเหลือเชื่อ เขาจับมันทั้งใบ เผื่อจะเจอความผิดปกติ แต่ปรากฏว่ามันคือของจริง

หลินไป่ซุ่นตกใจจนเหงื่อไหลลงจากแก้ม

ซวยแล้วๆ วันนี้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว

เป็นครั้งแรกที่เขาอยากตอนอวัยวะเพศตัวเอง

เย่ฝานหยิบขวดไวน์ขึ้นมาเทไวน์ให้ตัวเอง “ว่าไง ผู้จัดการหลินไม่รู้จักเหรอ”

“เอ่อ......เอ่อ......”

หลินไป่ซุ่นยกมือซ้ายยกมือขวา แล้วรีบยัดบัตรใส่มือเย่ฝาน

บัตรนกยูงแดงของอู่หู นอกจากจะบอกว่าผู้ที่ครอบครองเป็นแขกวีไอพีของอู่หู กรุ๊ปแล้ว ยังแสดงถึงความตั้งใจอันเด็ดเดี่ยวของซ่งหงเหยียนด้วย

ซ่งหงเหยียนเป็นใคร

ในสายตาคนนอก เธอคือประธานอู่หู กรุ๊ป หญิงแกร่งที่ประสบความสำเร็จ แต่หลินไป่ซุ่นรู้มากกว่านั้น

เธอยังมีอีกฉายาคือแม่ม่ายดำ

เพราะรู้เรื่องนี้ หลินไป่ซุ่นจึงไม่กล้าบุ่มบ่าม

ความสัมพันธ์แบบญาติห่างๆ ของเขากับซ่งหงเหยียน เทียบกับบัตรนกยูงแดง ไม่เพียงพอที่จะหยิบยกขึ้นมาพูดถึงเลย

แต่หลินไป่ซุ่นคิดไม่ออก เย่ฝานอายุน้อยขนาดนี้ อีกทั้งไม่มีความสามารถอะไรด้วย ทำไมถึงได้รับความเชื่อใจจากซ่งหงเหยียนขนาดนี้

เขาไม่ยอมแพ้ เอามือถือออกมากดโทรออก

ไม่นาน แผ่นหลังเขาเปียกชื้นทันที

ซ่งหงเหยียนพูดเพียงประโยคเดียว เย่ฝานเป็นแขกสุดวีไอพีของอู่หู กรุ๊ป วีไอพีถึงขนาดที่ทำให้เขาตายได้

หลินไป่ซุ่นจะเป็นลม โชคและความหวังสุดท้ายหายไปในโทรศัพท์แล้ว

หลังวางสาย เขาคุกเข่าลงทันที

คนในร้านพากันอึ้ง

“คุณเย่ คุณชายเย่ ขอโทษ ฉันมีตาหามีแววไม่ นายบารมีสูงส่ง ใจกว้าง ปล่อยฉันไปเถอะนะ”

“ขอร้องล่ะ......”

“เมื่อกี้ฉันผิดเอง ฉันผิดเอง......”

หลินไป่ซุ่นตบหน้าตัวเองสิบกว่าที “ให้โอกาสฉันเถอะนะคุณชายเย่”

เขารู้ว่าถ้าเย่ฝานไม่พอใจ ตัวเองไม่รอดแน่

ลูกค้าในร้านคอแห้งผาก พวกเขาคิดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้

ถังรั่วเสวี่ยประหลาดใจนิดหน่อยเหมือนกัน คิดไม่ถึงว่าของที่เย่ฝานโยนออกไปอย่างไม่ใส่ใจ จะทำให้หลินไป่ซุ่นคุกเข่าได้

รู้ไหมว่าหลินไป่ซุ่นเป็นผู้จัดการสาขาย่อยของอู่หู กรุ๊ปเลยนะ

พนักงานคนสวยถึงกับงง เธอดึงหลินไป่ซุ่นแล้วตะโกนว่า

“คุณชายหลินเป็นอะไรไป ทำไมถึงคุกเข่าให้ไอ้ขี้ขลาดนี่ล่ะ”

“ขี้ขลาดบ้านเธอสิ!”

หลินไป่ซุ่นตบผู้หญิงจนกระเด็น อีกทั้งยังเตะอีกสองที

“ถ้าใส่ร้ายคุณชายเย่อีก ฉันจะฆ่าเธอ”

เขาตกใจจนจะร้องไห้แล้ว มาล่วงเกินเย่ฝานในช่วงเวลาแบบนี้อีก รนหาที่ตายชัดๆ

พนักงานคนสวยหน้าตาฟกช้ำ ล้มอยู่บนพื้นด้วยความคับแค้นใจ

เย่ฝานยิ้มบางๆ “นายจะทำให้แขนฉันพิการไม่ใช่เหรอ แล้วก็จะให้ฉันส่งผู้หญิงให้นายด้วยนิ”

“คุณชายเย่ ฉันผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริงๆ”

หลินไป่ซุ่นเอาหัวโขกพื้นแล้วอ้อนวอนไม่หยุด

“ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ”

“พี่สะใภ้ ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว ต่อไปฉันจะไม่ทำอีกแล้ว”

“จะให้ฉันทำอะไร ฉันยอมทุกอย่าง”

วันนี้ถ้าไม่ทำให้เย่ฝานพอใจ ถึงเย่ฝานไม่ลงมือ ซ่งหงเหยียนก็เอาชีวิตเขาแน่

พอเห็นหลินไป่ซุ่นคุกเข่าเอาหัวโขกพื้น ทุกคนในร้านถึงกับกลั้นหายใจ เหมือนมีภูเขาทับอยู่ที่ไหล่ รู้สึกหนักอึ้ง

สายตาทุกคนจับจ้องไปที่เย่ฝาน สายตาดูสงสัย แต่ที่มากกว่านั้นคือกระอักกระอ่วน

เมื่อกี้พวกเขาเยาะเย้ยว่าเย่ฝานเป็นสวะ พริบตาเดียวหลินไป่ซุ่นหมอบอยู่บนพื้นเหมือนสุนัขซะอย่างนั้น

มาคิดดูตอนนี้แล้วมันน่าขำขนาดไหน

พนักงานคนสวยตกใจจนพูดอะไรไม่ออก คิดไม่ถึงว่าหลินไป่ซุ่นจะกลัวคนที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าตามข้างทางอย่างเย่ฝาน

นี่มันเรื่องอะไรกันแน่

บัตรใบเมื่อกี้คืออะไรกันแน่

เย่ฝานเป็นใครกัน

พอถังรั่วเสวี่ยได้ยินคำว่าพี่สะใภ้ หน้าเธอแดงทันที

“เย่ฝาน เขาขอโทษแล้ว ปล่อยไปเถอะ......”

เย่ฝานหยิบมีดบนโต๊ะอาหาร เสียบเข้าไปที่ฝ่ามือซ้ายของหลินไป่ซุ่น

เลือดสาดกระจาย

“ถ้าคำขอโทษได้ผล จะมีตำรวจไว้ทำไม”