บทที่ 8 คืนสู่เจ้าของ

หวางเย๋ยืนห่างออกมาหลายก้าว มองหลงอ้าวเทียนอย่างเย็นชา หลงอ้าวเทียนราวกับไม่รู้สึกใด ๆ เลย

จิ้งจอกเฒ่าตัวนี้โหดมากพอจริง ๆ

ตอนที่ยังกลับมาไม่ถึงบ้านตระกูลหลง หวางเย๋ก็ได้รับข้อมูลที่เอลลี่ส่งมาแล้ว ในตอนที่พระยิ้มคิดจะจับหลงเหม่ยซินเป็นตัวประกันนั่นเอง หลงอ้าวเทียนก็ได้ส่งยอดฝีมือออกไป แทบจะกวาดล้างตระกูลจ้าว นอกจากคนหนุ่มสาวแล้ว ทุกคนที่มีอายุสามสิบขึ้นไป ล้วนถูกฆ่าปิดปากจนหมด

ที่แท้ ตระกูลจ้าวได้แอบส่งไส้ศึกเข้ามาในตระกูลหลงตั้งนานแล้ว สถานะของหลงเหม่ยซินและหวางเย๋ ได้ถูกตระกูลจ้าวรู้เข้า

จ้าวเถี่ยเฉิงออกโรงจับกุมหวางเย๋ด้วยตัวเองไม่เป็นผลสำเร็จ จึงรีบส่งพระยิ้มและเทพวัชรแห้งออกมาทันที ส่วนเป้าหมายสูงสุด ก็คืออาจารย์ของหวางเย๋ พ่อผู้ให้กำเนิดของหลงเหม่ยซินนั่นเอง

เมื่อหลงอ้าวเทียนรับรู้ว่าข้อมูลได้รั่วไหลออกไป ก็ได้ลงมือกวาดล้างคนตระกูลเจ้าที่รู้เห็นเรื่องนี้ทันที

หวางเย๋ไม่ได้โง่ขนาดที่จะคิดว่า ที่หลงอ้าวเทียนทำแบบนี้ก็เพื่อปกป้องเขาและหลงเหม่ยซิน

จากเบาะแสที่เอลลี่ตรวจสอบมาได้นั้น เหมือนว่าตอนนั้นอาจารย์ได้มีความลับที่ยิ่งใหญ่บางอย่าง ดังนั้นตระกูลหลงและทุกตระกูลของที่แห่งนี้จึงต้องการที่จะตามหาร่องรอยของอาจารย์ให้พบ หลังจากที่หาพบแล้วจะได้รับผลดีมหาศาล

แต่จนถึงตอนนี้ นอกจากตระกูลจ้าวแล้ว ตระกูลอื่น ๆ ยังไม่ทราบสถานะของหวางเย๋และหลงเหม่ยซิน ไม่อย่างนั้นละก็ ที่ต้องเผชิญหน้าในวันนี้ คงไม่ใช่เพียงตระกูลจ้าวแน่

เอลลี่ถามหวางเย๋ว่า จะตามสืบเรื่องราวในปีนั้นต่อไปหรือไม่ หวางเย๋ไม่เห็นด้วย

ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นในตอนนั้น ในเมื่อตัวเองได้มาที่เมืองจินห่ายแล้ว งั้นตัวเองจะเป็นคนรับทุกอย่างเอาไว้เอง

ต่อให้ต้องเป็นศัตรูกับทุกตระกูลในเมืองจินห่าย ก็จะไม่ถอย

หลงอ้าวเทียนปลอบประโลมหลงเหม่ยซินด้วยความอดทน ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น หลงเหม่ยซินถึงได้หยุดร้องและยิ้มออกมา พลางเช็ดน้ำตาให้แห้ง

“คุณปู่คะ คุณปู่โทรเรียกหนูกลับมาเมื่อก่อนหน้านี้ มีเรื่องอะไรเหรอคะ?” หลงเหม่ยซินนั่งอยู่ข้าง ๆ หลงอ้าวเทียนพลางเอ่ยถาม

หลงอ้าวเทียนมองหลงเหม่ยซินด้วยแววตาที่ซับซ้อน หันกลับไปหยิบเอาซองเอกสารมา และยื่นใส่มือหลงเหม่ยซิน หลงเหม่ยซินเปิดออกดู ก็ต้องชะงักไปทันที

“คุณปู่ หนู......” หลงเหม่ยซินมองดูเอกสารในมือ ความตกใจปรากฏขึ้นมาบนใบหน้า

ที่แท้ คุณปู่รู้ว่าตัวเองได้สืบเรื่องผู้ก่อตั้งดราก้อนโกลด์กรุ๊ป และเอกสารที่มอบให้เธอนั้นก็คือเอกสารภายในของบริษัทที่ขาดหายไป นั่นก็คือข้อมูลที่คุณพ่อก่อตั้งดราก้อนโกลด์กรุ๊ปนั่นเอง

“คุณปู่คะ หนูไม่ได้สงสัยคุณปู่ หนูแค่......” หลงเหม่ยซินรีบอธิบายทันที

หลงอ้าวเทียนตบหลังมือของหลงเหม่ยซินเบา ๆ เหม่ยซิน ปู่ไม่ได้โกรธ ลูกคิดถึงพ่อ สมเหตุสมผล ยิ่งไปกว่านั้น เดิมที่คุณพ่อของหลานก็เป็นคนก่อตั้งดราก้อนโกลด์กรุ๊ป ดังนั้นปู่เลยไม่สนใจการคัดค้านของพวกลุงใหญ่ มอบดราก้อนโกลด์กรุ๊ปให้หลานบริหาร ก็นับว่าได้คืนสู่เจ้าของแล้ว”

“หลังจากที่พ่อของหลานได้รับรู้ ก็จะจากไปอย่างไม่ต้องห่างอะไรแล้ว”

หลงอ้าวเทียนกล่าวไป ดวงตาเปียกชื้น

หลงเหม่ยซินรีบเช็ดน้ำตาให้กับหลงอ้าวเทียน ที่เธออยากตรวจสอบข้ามูลเหล่านั้น ก็แค่อยากจะลบล้างความเข้าใจผิดระหว่างหวางเย๋และคุณปู่เท่านั้นเอง ไม่ใช่เพราะสงสัยคุณปู่อย่างแน่นอน

หลงอ้าวเทียนยิ้มพลางพยักหน้า “บางทีหลานอาจจะแปลกใจมาตลอด ว่าทำไมปู่ไม่บอกหลาน ว่าพ่อของหลานชื่ออะไร และยิ่งไม่อยากจะให้หลานรู้ว่าหลานเป็นลูกสาวของเขา”

“คุณปู่ อย่าพูดอีกเลยค่ะ หนูเชื่อว่าคุณปู่จะไม่ทำร้ายหนู ทุกอย่างที่คุณปู่ทำ จะต้องทำเพื่อเหม่ยซินแน่ ๆ” หลงเหม่ยซินน้ำตาไหลอาบแก้ม กอดหลงอ้าวเทียนร้องไห้พลางกล่าว

“นั่นเป็นเพราะว่า ตอนนั้นพ่อของหลานเพื่อตระกูลมังกร ได้ทำให้หลายตระกูลไม่พอใจ ตระกูลเหล่านั้นเพื่อกำจัดพ่อของหลาน จึงใส่ร้ายพ่อของหลานว่าได้เอาของสำคัญอย่างหนึ่งของพวกเขาไป ต่อมาพ่อของหลานได้ประสบอุบัติเหตุ เรื่องนั้นถึงไปจบไป หลายปีมานี้ ปู่ปิดบังฐานะของหลานมาโดยตลอด ก็เพราะกลัวว่าพวกเขาจะทำร้ายหลาน”

แม่ว่าตอนนั้นพ่อของจะไม่ได้เสียชีวิต แต่ปู่คิดว่า เขาก็คงจะซ่อนตัวจากตระกูลเหล่านั้น เพื่อไม่นำปัญหามาให้หลาน หลานอย่าโทษพ่อของหลานเด็ดขาด”

หลงอ้าวเทียนกล่าวจบ ก็ลูบเส้นผมที่อยู่บนหัวของหลงเหม่ยซินอย่างเมตตาและอ่อนโยน

ในดวงตาของหลงเหม่ยซินเต็มไปด้วยความเชื่อใจและซาบซึ้งใจที่มีต่อหลงอ้าวเทียน เธอพยักหน้าหนัก ๆ

หวางเย๋มองดูทั้งหมดนี้อย่างเย็นชา และไม่ส่งเสียงใด ๆ

เขารู้ว่า หลงเหม่ยซินได้เชื่อคำพูดของหลงอ้าวเทียนอย่างลึกซึ้งแล้ว ไม่มีพยานหลักฐาน ก็ไม่สามารถที่จะเปิดโปงจิ้งจอกเฒ่าหลงอ้าวเทียนได้เลย

หวางเย๋หลายปีมานี้ ได้ฝ่าฟันอันตรายถึงชีวิตมาแล้วมากมาย แต่ไม่มีสักครั้ง ที่ทำให้เขาต้องปวดหัวอย่างในวันนี้

ไม่อยากจะดูการแสดงของหลงอ้าวเทียนอีกต่อไป หลังเย๋หันหลังเดินออกมาจากห้องของหลงอ้าวเทียน

มองดูหวางเย๋เดินจากไป รอยยิ้มอันเหี้ยมโหดปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าของหลงอ้าวเทียน แต่เพียงชั่ววินาทีก็หายไป หลงเหม่ยซินที่ถูกความสุขครอบงำอยู่นั้นไม่อาจพบเห็นได้เลย

และในตอนนี้เอง ภายในห้องคาราโอเกะที่หรูหราที่สุดของเมืองจินห่าย ลุงใหญ่ของหลงเหม่ยซินหลงเจิ้นหยู หน้าแดงเป็นเลือดฝาด เอนกายอยู่ในอ้อมแขนของสาวคาราโอเกะคนหนึ่งในห้องส่วนตัว สติเริ่มเลอะเลือนไปบ้างแล้ว

ที่ด้านข้างของเขา คือไมค์ที่ได้ดื่มจนหัวหมุนไปแล้ว สาวสวยชั้นหนึ่งสองคนที่อยู่ด้านข้าง ยังคงชนแก้วกับไมค์อยู่ไม่หยุด

ไม่นานหลังจากนั้น หลงเจิ้นหยูก็ลุกขึ้นมาอย่างโอนเอน เบียดเข้าไปที่ด้านหน้าของไมค์ และโอบไหล่ของไมค์เอาไว้ “ม...ไมค์ คุณ...คุณรู้จักหลาน...หลานเขยของผมหวาง...หวางเย๋ได้ยังไง?”

สาวสายที่อยู่ด้านข้างยกแก้วเหล้า ส่งไปที่ข้างปากของไมค์ ไมค์เงยหน้า และดื่มลงไป จากนั้นก็ตบไหล่ของหลงเจิ้นหยูอย่างตื่นเต้น “ผม...ผมจะบอก...บอกคุณให้ หลาน...หลานสาวของคุณแต่ง...แต่งกับหวาง...หวางเย๋ นั่นคือ......”