บทที่ 4 ก้าวไปให้ถึงฝัน

“จริงสิ ลองคิดมานะแล้วบอกพี่”

“ค่ะ ไพจะรีบคิดเดี๋ยวนี้เลย กับข้าวเรียบร้อยแล้วนะคะ ใครจะกินก็ตักเอาเอง”

หล่อนมองหน้าหนุ่มๆ ที่กำลังมองใบหน้าเกลี้ยงเกลาของหล่อนอยู่แล้ววิ่งไปที่บันได ความรู้สึกเหมือนกับได้รับงานชิ้นพิเศษที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ หล่อนต้องคิดชื่อเพลงนี้ให้ได้ หากไม่ถูกใจภุชงค์ก็ขอให้เขาเห็นชื่อเพลงที่หล่อนตั้งขึ้นเท่านั้นก็พอใจแล้ว

“ท่าทางไอ้ไพมันดีใจเหมือนกำลังจะเข้าชิงออสก้าเลยนะน่ะ” ก้องเกียรติเอ่ยออกมา เสียงหัวเราะดังขึ้น ภุชงค์จิบกาแฟพลางคิดถึงเนื้อเพลงที่เขียนเมื่อเช้า ไพลินและหนุ่มๆ สี่คนนี้ยังไม่รู้ว่าเขาเขียนมันจบแล้ว

หญิงสาวนั่งนิ่งนานกว่าจะขยับตัว สมองของหล่อนมีแต่เสียงเพลงที่ภุชงค์ร้องเมื่อตอนตีสี่กว่าๆ และความคิดก็แล่นปราด นิ้วยาวเรียวจรดปลายปากกาลงบนแผ่นกระดาษทันทีที่สมองสั่งงาน

“ก้าวไปให้ถึงฝัน”

ไพลินยิ้มกับตัวเองแล้วลุกขึ้นพร้อมแผ่นกระดาษในมือ หล่อนเดินเร็วมาที่ห้องภุชงค์ เสียงเพลงที่ดังออกมาจากห้องทำให้เท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปหยุดชะงักนิ่งอยู่ตรงนั้น สี่หนุ่มเดินมาหยุดข้างหล่อนทุกคนเงี่ยหูฟังอย่างเงียบกริบ

“หากคิดถึงฉันให้มองดวงดาวบนฟ้า ดาษดื่นอุไรวรรณเมื่อคราท้องฟ้าสดใส

ดาวหมื่นล้านดวงแทนดวงตาและใจ กะพริบอยู่ไกลแทนใจปลุกปลอบคนดี

หากเธอท้อแท้จงมองดาวที่พร่างฟ้า เปรียบดั่งดวงตาของฉันไม่เคยหน่ายหนี

ยังคอยห่วงหาห่วงใยทุกวินาที จากใจดวงนี้เสมือนพี่ชาย

หากมีความฝันคล้ายฉันที่เคยบอกไว้จงเดินก้าวไปอย่าให้ฝันนั้นสลาย

เธอจงเข้มแข็งอย่าอ่อนแรงเมื่อต้องเดียวดาย มองดาวพร่างพรายนำทางสู่ความฝันเธอ

หากคิดถึงฉันจงมองดวงดาวบนฟ้าดาวส่องแสงมาเป็นกำลังใจให้เสมอ

อย่าเพิ่งสิ้นหวังบางอย่างยังไม่พบเจอเข้มแข็งนะเธอสู้ไปให้ได้ฝันมา…”

เสียงตบมือดังมาจากประตูห้อง ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองแล้วยิ้มนิดหนึ่งก่อนจะเอ่ยอนุญาต

“เข้ามาสิ”

“โอ้โหพี่ โดนมาก โดนจนหัวใจดวงน้อยๆ ของผมแทบหยุดเต้นแน่ะ”

ประโดมก้าวเข้าไปคนแรกตามด้วยไพลินและอีกสามหนุ่ม ทุกคนนั่งลงล้อมตัวภุชงค์แล้วมองมาที่แผ่นกระดาษตรงหน้าพี่ใหญ่

“พี่ เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย คืนนี้เล่นได้เลยนะ ชื่อเพลงอะไรพี่” นเรศถามขณะเลื่อนกระดาษเข้ามาใกล้ตัว

“รอชื่อจากไอ้ไพอยู่นี่ไง”

ชายหนุ่มหันมามองหญิงสาวที่นั่งห่างไปนิดหนึ่งพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นที่เคยมองหล่อนเป็นประจำ ไพลินยิ้มตอบแล้วยื่นแผ่นกระดาษที่ถือมาให้เขา

“ได้แล้วเหรอ เร็วนี่” เขารับกระดาษมาและกวาดสายตาไปตามตัวอักษรอย่างรวดเร็วแล้วอ่านทวนอีกครั้งก่อนจะออกเสียงดังๆ ให้ทุกคนได้ยินด้วย

“ก้าวไปให้ถึงฝัน..ใครเห็นด้วยบ้าง”

“ก้าวไปให้ถึงฝัน ก้าวไปให้ถึงฝัน…”

ก้องเกียรติทวนคำนั้นไปมาหลายเที่ยวแล้วหันมองหน้าเพื่อนๆ ก่อนจะเงยขึ้นมองภุชงค์ซึ่งกำลังขมวดคิ้วเล็กน้อย ตายังคงจับอยู่ที่ตัวอักษรในแผ่นกระดาษ

“พี่ภุว่าไงล่ะ พวกเราก็โอ.เค นะพี่”

“พี่ว่าเปลี่ยนนิดนึงดีมั้ย ว่าไงไพ” ภุชงค์หันไปมองไพลิน หล่อนยิ้มพร้อมพยักหน้านิดหนึ่ง

“ได้ค่ะ “

“ก้าวไปให้ถึงฝัน พี่ว่าเปลี่ยนถึงเป็นได้จะน่าฟังกว่านะ ก้าวไปให้ได้ฝัน”

“ก้าวไปให้ได้ฝัน” นิยมพูดตามภุชงค์แล้วพยักหน้าหงึกๆ ทุกคนคล้อยตาม

“ทุกคนเห็นด้วยใช่มั้ย ถ้าเห็นด้วยเอาไปซ้อม คืนนี้เราจะเล่นเพลงนี้กัน” หัวหน้าสั่งแล้วยิ้มบาง

“ได้เลยครับ”

“งานนี้ไอ้ไพมีส่วนร่วมด้วยและสำคัญมากเสียด้วยสิเล่นเป็นคนตั้งชื่อเพลงอย่างนี้ต้องยกเพลงนี้ให้

ไอ้ไพไปเลยนะพี่ภุ”

ประโดมเอ่ยขึ้นก่อนจะจับศีรษะหญิงสาวเขย่าเบาๆ ภุชงค์มองร่างบางอย่างเอ็นดูแล้วยิ้มมากขึ้น ไพลินรู้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก วันนี้มันช่างเป็นวันที่วิเศษสำหรับหล่อนเสียจริงๆ

ไพลินร่วมร้องเพลงไปกับพี่ๆด้วย ขึ้นเวทีหล่อนก็จะเป็นฝ่ายประสานเสียงเสียมากกว่าที่จะร้องเพลงเดี่ยว แต่พอเพลง ก้าวไปให้ได้ฝันเริ่มขึ้นโดยต้นเสียงคือภุชงค์หล่อนก็จะนิ่งเงียบเพื่อฟังน้ำเสียงและบทเพลงที่หล่อนรัก มันเป็นเพลงแรกที่ให้ความรู้สึกเป็นสุขและฝันไปกับเนื้อร้องของเพลงนั้น หัวใจที่หล่อนแอบเก็บไว้ให้ชายหนุ่มผู้ซึ่งเขียนเพลงนี้ จะไม่มีใครล่วงรู้เด็ดขาด หล่อนจะเก็บมันไว้กับตัวเองตลอดไป ภุชงค์คงไม่มีวันคิดกับหล่อนเช่นคนรัก เขามีคนที่หมายปองอยู่แล้ว

“ไงเพื่อนวันนี้มีเพลงใหม่นี่หว่าเพราะดี เขียนเองหรือเปล่าวะ”

ดนัยยกมือขึ้นโอบไหล่ภุชงค์และตบเบาๆ ตามประสาเพื่อนที่ค่อนข้างสนิทกันมาก ดนัยพาน้องสาวคนสวยมาแนะนำให้ภุชงค์รู้จักและสนับสนุนเพื่อนรักทันทีที่รู้ว่าสนใจในตัวน้องสาวของเขา

ดารณีเป็นหญิงสาวที่ทั้งสวย น่ารัก เอาใจเก่ง ผิวขาวเนียน ดวงตาแม้ไม่กลมโตแต่มีจุดเด่นที่ขนตายาวงอน ริมฝีปากบางช่างเจรจา จมูกโด่งเชิดรั้นนิดๆ ภุชงค์หลงใหลหล่อนตั้งแต่วันแรกที่พบ เขาสานสัมพันธ์ด้วยการพาหล่อนไปเที่ยวเป็นบางครั้ง ซื้อของมีค่าราคาที่พอซื้อได้ให้หล่อนตามที่หล่อนต้องการ