บทที่ 3 รู้ใจ

พี่ใหญ่พลิกตัวนอนหันหลังให้นั่นแหละประโดมจึงเดินออกจากห้องแล้วปิดประตูให้อย่างเบามือพวกเขารักเคารพภุชงค์ดังเช่นพี่ชายและไม่ว่าภุชงค์จะว่าอะไรไม่มีใครโกรธเขาสักคน เพราะแต่ละคำที่ชายหนุ่มพูดออกมามีเหตุผลพอที่จะทำให้ทุกคนโกรธไม่ลง

“ไงพี่ ถูกด่ามาละสิ คิดแล้วเชียวเพราะพี่ภุเพิ่งนอน”

ไพลินยืนมองประโดมอยู่ที่โต๊ะอาหารในห้องครัว หล่อนได้ยินประโดมเรียกภุชงค์เมื่อครู่ใหญ่

“เออ..ไม่ต้องพูดมาก ชงกาแฟมาแก้วซิ” พี่รองของบ้านทรุดตัวลงบนเก้าอี้ วางแขนบนโต๊ะสี่เหลี่ยมตัวยาว

“รอเดี๋ยว แล้วนี่พี่ตึ๋ง พี่ยม พี่ก้องยังไม่ตื่นเหรอ”

ไพลินเดินไปที่เค้าเตอร์วางจาน ชามและแก้ว มุมด้านหนึ่งวางพวกกาแฟ โอวัลติน ชาไว้ หล่อนตักกาแฟใส่แก้วเซรามิกสีเขียวเข้มและสีฟ้า หล่อนทำหน้าที่ชงกาแฟให้พวกพี่ๆ จนรู้ใจทุกคนว่าชอบรสชาติแบบไหน ของประโดม กาแฟ 2 ช้อน ครีม 3 ช้อน น้ำตาล 2 ช้อนครึ่ง

“ยัง”

“แล้วทำไมพี่ลุกมาเร็วนักล่ะ ไม่ง่วงหรือไง”

หล่อนกดน้ำร้อนในกาที่เสียบปลั๊กไว้นานแล้วลงแก้ว ใช้ช้อนคนสามสี่รอบแล้วยกมาวางบนโต๊ะ ประโดมเอื้อมมือเลื่อนแก้วสีเขียวมาตรงหน้าตัวเอง ไพลินวางแก้วสีฟ้าแล้วทรุดนั่งบนเก้าอี้ข้างประโดม

“ไม่ง่วงแล้วละ อาบน้ำเย็นๆ สดชื่นดีแท้แก แล้วแกล่ะ ทำไมตื่นเร็ว” เขาคนกาแฟขณะถามน้องสุดท้องในบ้าน

“จะซักผ้า ของพวกพี่นั่นแหละ ทีหลังไพจะให้ซักกันเอง” หล่อนตอบเสียงเขียว ใบหน้างอง้ำ

“เออน่ะ ช่วยหน่อยเถอะ อีกอย่างแกอยากเป็นผู้หญิงคนเดียวในบ้านทำไมล่ะ” เขายกแก้วกาแฟขึ้นจิบแล้วยิ้ม

“อ๋อ.ถ้าไพเป็นผู้ชายก็ไม่ต้องซักให้พวกพี่งั้นสิ”

“ถึงเป็นผู้ชายแกก็ต้องทำอยู่ดีเพราะแกเป็นน้องสุดท้องต้องทำให้พี่อยู่แล้ว

“ทั้งปี อ้างทั้งปี” หล่อนหน้าบึ้งใส่แล้วยกแก้วกาแฟขึ้นจิบบ้าง

ความรักความผูกพันของพวกเขาเป็นเสมือนพี่น้องท้องเดียวกัน ไม่มีใครคิดว่าไพลินเป็นหญิงสาวที่ควรจะมองหรือจีบ มีแต่ใช้แล้วก็ใช้เท่านั้นและนั่นมันก็หมายความว่าไพลินเป็นน้องสาวที่ต้องเก่งงานบ้านช่วยเหลือพี่ๆ ทุกอย่างเท่าที่จะช่วยได้

“ไพ เมื่อเช้าได้ยินเพลงใหม่พี่ภุมั้ย” ประโดมเอ่ยขึ้นหลังจากดื่มกาแฟไปครึ่งแก้ว

“ได้ยิน แต่ไม่จบ”

“พี่ว่าเพลงนี้เพราะมาก แกว่ามั้ย ฟังยังไม่จบเพลงก็โดนใจแล้ว”

ประโดมจ้องหน้าหญิงสาว รอความเห็นจากหล่อนซึ่งหล่อนพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเขา

“ไม่โดนอย่างเดียว ซึ้งมากด้วยพี่ ไพชอบจังเลย”

ชายหนุ่มยิ้มแล้วยกแก้วขึ้นอีกครั้ง หล่อนทำตามแล้วลุกขึ้นยืน

“ไพไปซักผ้าก่อนนะ ถ้าพวกพี่ตึ๋งตื่นก็หาอะไรกินกันเองก็แล้วกัน” ไพลินยกแก้วกาแฟของตัวเองไปล้างแล้วเดินออกทางประตูหลังบ้าน

ทาวน์เฮ้าส์ 2 ชั้น ขนาด 4 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ เป็นบ้านพักที่ภุชงค์เลือกเช่าอยู่กับพวกน้องๆ ในวงเพื่อความสะดวกสบายในการซ้อมดนตรีเพราะแบ่งห้องหนึ่งเป็นห้องซ้อมดนตรีโดยเฉพาะ เนื้อที่หน้าบ้านมีไม่มากนักแต่ก็พอตั้งโต๊ะนั่งสนทนากันยามเย็น นั่งทานข้าวเวลาอยากเปลี่ยนบรรยากาศจากในบ้านเป็นนอกบ้าน

ส่วนด้านหลังงบ้านกว้างพอควร นอกจากจะมีที่ซักผ้า ตากผ้าแล้ว ยังมีที่ว่างเหลือให้ตั้งโต๊ะหินอ่อนใต้ต้นขนุนซึ่งเจ้าของบ้านปลูกไว้ ขณะที่ภุชงค์มาเช่าอยู่ ต้นขนุนกับต้นมะม่วงก็โตให้ร่มเงาและแถมผลให้ได้ชิมรสชาติหวานหอมของขนุนและเปรี้ยวๆ มันๆ ของมะม่วงเขียวเสวย แค่นี้พวกเขาก็ชอบบ้านหลังนี้จนไม่อยากคิดหาบ้านหลังใหม่อยู่แล้ว

นเรศหรือตึ๋งเดินลงมาจากชั้นบนตามด้วยนิยมและก้องเกียรติ สามหนุ่มเดินเข้าครัวจัดการชงกาแฟให้กับตัวเอง ประโดมยังนั่งอยู่ที่เดิม

“ตื่นนานแล้วเหรอวะ” ก้องเกียรติเอ่ยทักประโดม

“อือ”

“มีอะไรรึเปล่าวะโดม ทำไมตื่นก่อนพวกกู” นิยมเอ่ยบ้าง

“ได้ยินเพลงใหม่พี่ภุ พวกมึงไม่ได้ยินเหรอวะ” ประโดมมองหน้าเพื่อนทุกคนแล้วมาหยุดที่นเรศ

“แว่วๆ ว่ะ คิดว่าฝันไป เพลงพี่ภุจริงเหรอวะ” นเรศตอบแล้วถามกลับ

“เออ แต่ยังเขียนไม่จบ โน่น พี่ภุลงมาแล้ว ถามเลย” ประโดมหันไปเห็นภุชงค์เดินเข้าประตูครัวพอดี

“ไอ้ก้อง กาแฟ เอาขมๆ หน่อย จะถามอะไรไอ้โดม”

ภุชงค์ทรุดนั่งข้างประโดม วันนี้ไพลินไม่อยู่ในกลุ่ม เสียงน้ำดังอยู่หลังบ้านเขารู้ทันทีว่าหล่อนทำหน้าที่แจ๋วให้พวกพี่ๆ ปกติหล่อนจะคอยชงกาแฟให้กับเขาแต่หากมีงานเขาก็จะชงเองหรือไม่ก็พวกน้องหนุ่มๆ ทั้ง 4 คนนี่

“เพลงเมื่อเช้ามืดไงพี่ ไอ้พวกนี้มันถามผมว่าพี่ภุเขียนเพลงใหม่จริงรึเปล่า”

ยังไม่ทันที่ภุชงค์จะพูดอะไร ไพลินก็เดินยิ้มเข้ามา

“พี่ภุ เมื่อเช้าเพลงอะไรเหรอ”

“ได้ยินเหมือนกันเหรอ”

ภุชงค์ไม่ตอบคำถามไพลินแต่กลับย้อนถามโดยไม่ได้มองหน้าหล่อนเพียงแค่ชำเลืองหางตามานิดเดียวเท่านั้น

“ค่ะ” หล่อนตอบพร้อมเร็วๆ

“ยังไม่ได้ตั้งชื่อ ไพช่วยตั้งชื่อหน่อยสิ”

“จริงหรือเปล่าคะ”

หญิงสาวตาโตขึ้นทันที กระโดดเข้ากอดแขนชายหนุ่มด้วยความดีใจ รอยยิ้มสดใสของหล่อนทำให้ภุชงค์อมยิ้มแล้วเมินมองไปทางอื่น ความร่าเริงและเป็นกันเองจะทำให้เขาพลอยอ่อนไหวไปด้วย หัวใจของเขากำลังไหวหวั่นกับหญิงสาวข้างกายคนนี้