CHAPTER 6 ยัยลูกหมูของพี่(ต่อ)

หลังจากนั้นปริญก็ขอตัวกลับ โดยได้ขนมติดไม้ติดมือกลับบ้านไปอีกหลายถุง และได้รับคำเชิญชวนให้มาที่ร้านจากพ่อแม่ของเธออีก

“ว่างๆ ป้องก็มาที่ร้านอีกนะ ฝากความคิดถึงคุณแววด้วยนะจ๊ะ”

“ครับคุณน้า ขอบคุณสำหรับขนมนะครับ แล้ววันหลังผมจะแวะมาเยี่ยมใหม่”

ปริญมองขึ้นไปยังชั้นบนที่ยัยลูกหมูของเขาเดินขึ้นไปแล้วไม่ลงมาอีกเลย

‘แล้วเจอกันนะ ยัยลูกหมูของพี่’

พรนารานั่งแกร่วอยู่ที่ร้านเบเกอรี่ของที่บ้านมาหลายวันแล้ว เพราะจะออกไปไหนก็ไม่มีเพื่อนเลยสักคน เป็นข้อเสีย อย่างหนึ่งของการไปเรียนต่อต่างประเทศนานๆ ทำให้เธอห่างหายจากการติดต่อเพื่อนเก่า จนไม่รู้ว่าป่านนี้ใครทำอะไรที่ไหนกันบ้าง

ตอนนี้เธอว่างมากจนทำให้นึกถึงชีวิตตอนวัยเด็ก ที่วันๆ ขลุกอยู่แต่ในร้าน พ่อแม่ของเธอก็ยังยุ่งเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ผิดก็แต่ว่าในตอนนี้เธอโตแล้ว จะไปหาเพื่อนเล่นที่ไหนได้

เธอนั่งเหม่อจนรู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีถุงบางอย่างมาวางอยู่ตรงหน้า สายตาของเธอจับโฟกัสไปที่สิ่งของที่วางอยู่นั้น แล้วค่อยๆ เลื่อนสายตาไปยังผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์คิดเงินที่เธอสิงสถิตอยู่

เขาคือปริญ พี่ชายแถวบ้านของเธอนี่เอง

“ถุงอะไรเหรอคะ” เธอเลือกที่จะถามคำถามนี้ ก่อนที่จะทักทายเขาตามมารยาท เพราะยังเคืองเรื่องวันก่อนไม่หาย

“ถุงน้ำหอมที่เราลืมไว้ไม่ใช่เหรอ”

เขามองเธอยิ้มๆ เมื่อเห็นเธอทำหน้าตกตะลึงกับเรื่องที่เหลือเชื่อ ก็ใครจะคิดว่าของที่หายจะมาปรากฎอยู่ตรงหน้าได้

“เป็นไปไม่ได้”

เธอร้องขึ้นด้วยความประหลาดใจ พร้อมกับหยิบถุงใบนั้นขึ้นมาส่องของที่อยู่ด้านใน ไม่ผิดแน่น้ำหอมที่เธอทำหายที่สนามบิน แต่เขาเจอมันได้อย่างไร อะไรจะโชคดีขนาดนั้น

“พี่ป้องซื้อมารึเปล่าคะ”

เธอถามเขาอย่างลังเล แต่กลับได้รับรอยยิ้มกว้างกลับมาแทน เธอตัวชาวาบเมื่อได้เห็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์แบบนั้น เขาเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีขนาดนี้ได้อย่างไร แค่เขายืนยิ้มให้เธอเฉยๆ เธอก็เหมือนคนที่ถูกสาปให้กลายเป็นหินไปแล้ว

“พี่อุตส่าห์หาของที่หายมาคืนให้ นอกจากจะไม่ขอบคุณแล้ว ยังจะมาสงสัยพี่อีก ดูบิลในถุงก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอว่าใช่เปล่า”

เขาบ่นด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่พอใจ จนเธอไม่กล้าที่จะเปิดถุงเพื่อพิสูจน์ ทำได้แค่กล่าวคำขอบคุณไปเท่านั้น

“คุณน้าไม่อยู่กันเหรอ”

เขาถามหาพ่อกับแม่ของเธอเพราะในร้านตอนนี้เหลือแค่เธอกับลูกจ้างอีกคน ซึ่งปกติช่วงบ่ายแบบนี้ ลูกค้าไม่เยอะเท่าไรนัก

“พ่อไปซื้อของ ส่วนแม่ไปธนาคาร พี่ป้องมีธุระอะไรรึเปล่าคะ”

“พี่อยากได้กาแฟร้อนสักแก้ว”

คำตอบของเขาทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มกับสายตาที่มองมา ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขากำลังล้อเธออยู่ ถึงเธอจะทำอะไรไม่เป็นเท่าไรนัก แต่เรื่องชงกาแฟ เธอมั่นใจว่าเธอทำได้แน่นอน เพราะตอนอยู่ที่ออสเตรเลียเธอได้ทำงานพิเศษที่ร้านกาแฟอยู่บ้าง ถึงเธอจะไม่เก่งเหมือนคนอื่น แต่ก็ไม่ใช่ว่าเธอจะทำอะไรไปเป็นเลย

“ถ้าแค่นั้น หนูนาทำได้ค่ะ พี่ป้องจะเอากาแฟแบบไหนคะ ถ้าไม่พิสดารจนเกินไป หนูนาจะทำให้”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมเพื่อสร้างความน่าเชื่อถือให้กับตัวเอง เหมือนกำลังกลัวว่าเขาจะไม่เชื่อในคำพูดของเธอ

“เอสเพรสโซร้อน”

เขาสั่งออเดอร์แล้วเดินไปนั่งรอโต๊ะเดิมที่เขานั่งคุยกับเธอเมื่อวันก่อนอย่างสบายใจ เธอรับรู้ได้ในวินาทีนั้นเลยว่าเขายังเป็นผู้ชายที่มีผลกับความรู้สึกของเธอเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ว่าเขาจะพูดหรือทำอะไร ทุกอย่างล้วนมีผลกระทบกับความรู้สึกของเธอทั้งนั้น

ยิ่งได้เจอเขาบ่อยๆ แบบนี้ เธอจะตัดใจจากเขาได้ยาก เธอต้องหาวิธีแก้ไขปัญหาในเรื่องนี้ให้ได้ ไม่อย่างนั้น ชาตินี้เธอคงจะไม่มีวันลืมเขาได้เลย