CHAPTER 5 ยัยลูกหมู...ของพี่

“ห๊ะ!! ยัยลูกหมูจริงๆหรือเนี่ย โตขนาดนี้แล้วเหรอ ตอนพี่ทักที่สนามบินทำไมทำท่าเหมือนไม่รู้จักกันเลยล่ะ”

ปริญตาโตทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อ จนเห็นหน้าที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจของยัยลูกหมู เขาจึงแกล้งถามถึงเหตุการณ์ที่สนามบิน

ไม่น่าเชื่อว่าเด็กบูรินจะเปลี่ยนแปลงไปมากมายจนสวยและน่ารักขนาดนี้ จนเขายังจำไม่ได้ เขารู้สึกเสียดายอยู่เหมือนกัน สาวน้อยน่ารักที่เขาเจอที่สนามบิน ที่แท้คือคนคุ้นเคยกันนี่เอง เขาอุตส่าห์ดีใจที่ได้เจอผู้หญิง คนนี้อีกครั้ง แต่จะให้พูดออกไปได้อย่างไรว่าเขาจอดรถเข้ามาที่ร้านนี้ทั้งๆ ที่ไม่ได้อุดหนุนที่นี่นานมากแล้ว เพราะบังเอิญเห็นสาวน้อยคนที่เจอกันในสนามบินอีกครั้งราวกับปาฏิหาริย์กำลังลงจากแท็กซี่ เขาเข้าใจว่าบ้านของเธออาจจะอยู่แถวนี้ถึงได้แวะร้านขนมก่อนเข้าบ้าน ไม่คิดเลยว่าร้านนี้จะกลายเป็นบ้านของเธอเอง แถมยังไม่ใช่ใครที่ไหน สาวน้อยคนนี้คือ ลูกหมูบูรินคนเดิมที่เคยสนิทกับน้องสาวของเขาเป็นอย่างมาก ตัวติดกันจนเหมือนเป็นน้องสาวของเขาอีกคน โชคดีที่เขาไม่ได้เผลอทำอะไรออกไปมากกว่านี้ ไม่อย่างนั้นหน้าคงแตกหมอไม่รับเย็บอย่างแน่นอน

“เจอกันมาก่อนแล้วเหรอ บังเอิญจัง หนูนาจำพี่ป้องไม่ได้เหรอ?...,

เธอได้แต่ส่งยิ้มให้กับมารดาโดยไม่ยอมตอบคำถามใดๆ เธอไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี เพราะตอบแบบไหนก็ไม่ดีทั้งนั้น ไม่ว่าจะจำได้หรือจำไม่ได้

“ตามสบายนะตาป้อง ป้าขอไปทำขนมต่อก่อน”

แม่ของเธอปลีกตัวกลับไปทำงานเหมือนเดิม ปล่อยให้เธออยู่กับเขาตามลำพัง ซึ่งเธออยากจะเดินตามแม่ไปแต่ไม่กล้าแม้แต่จะก้าวขาออกไปจากตรงนั้น หรือจะคิดหาคำแก้ตัวอื่นๆ เธอก็นึกไม่ออกเหมือนกัน

“ว่าไง จำพี่ไม่ได้หรือไง?”

เขาเลื่อนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเธอ แล้วนั่งลงด้วยท่าทางที่เป็นกันเอง พฤติกรรมของเขาทำให้เธอรู้สึกทึ่งในปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วเมื่อรู้ว่าเธอคือใคร

ปริญเลิกคิ้วอย่างสงสัยที่เธอได้แต่มองหน้าเขานิ่งโดยไม่ยอมตอบคำถามของเขาแม้แต่คำเดียว

“จำพี่ไม่ได้จริงๆ ใช่ไหม ความจำยังสั้นเหมือนเดิมเลยนะ”

เขาล้อเธอเล่นราวกับเธอเป็นเด็กน้อยเหมือนเดิมไม่มีผิด ทำให้เธอรู้สึกเคืองขึ้นมานิดๆ ที่มุมมองของเขาที่มีต่อเธอยังเห็นเธอเป็นน้องสาวคนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

“พี่ป้องก็จำหนูนาไม่ได้เหมือนกัน”

เธอท้วงทันที โดยไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเธอรู้สึกน้อยใจที่เขาเห็นเธอเป็นเด็กเหมือนเดิม หรือเขามาทำตัวเจ้าชู้ใส่เธอตอนที่อยู่สนามบินกันแน่

“พี่จะจำได้ยังไง โตแล้วสวยขนาดนี้”

คำชมที่ตรงของเขาทำให้เธอวางสีหน้าไม่ถูก ถึงจะรู้สึกเขิน แต่ที่เขาชมเธอลักษณะคำพูดเหมือนผู้ใหญ่ชมเด็กมากกว่า เธอไม่รู้ว่าควรจะดีใจหรือเสียใจดี

ระหว่างที่เธอกำลังสับสน เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น เป็นจังหวะเดียวกันกับที่แม่เรียกให้เธอยกน้ำมาเสิร์ฟผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าพอดี เธอกลับมาที่โต๊ะพร้อมเครื่องดื่ม ได้ยินเขากำลังนัดแนะกับผู้หญิงที่โทรมา ไปเที่ยวที่ไหนกันสักแห่งในคืนนี้

ความรู้สึกของเธอเหมือนถูกบีบรัดจนรู้สึกอึดอัด ระยะเวลาที่ผ่านมาเกือบสิบปี เขายังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย นิสัยเจ้าชู้ยังคงเหมือนเดิมไม่มีผิด

ที่เลวร้ายไปกว่านั้น คือความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ เขาไม่เคยมองเธอเป็นอย่างอื่นเลย นอกจากน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้นเอง

เธอไม่คิดว่าจะได้เจอเขาเร็วขนาดนี้ เธอยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ หรือจัดการกับความรู้สึกของตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว ทุกอย่างจู่โจมอย่างรวดเร็ว แค่เธอไม่ร้องไห้เมื่อได้เห็นหน้าเขาก็ดีเท่าไรแล้ว

เธอวางเครื่องดื่มลงที่โต๊ะ แล้วเดินไปลากกระเป๋าขึ้นชั้นบนอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้กล่าวลาใครทั้งสิ้น

ทั้งเขาและพ่อแม่ของเธอมองตามอย่างงงๆ ใครจะคิดว่าเธอเป็นเด็กไม่มีมารยาทก็ช่าง เพราะตอนนี้เธอขอไม่รับรู้เรื่องราวเกี่ยวกับผู้หญิงของเขา หรือสาวๆ คนไหนอีกต่อไป เธอคิดว่าการที่ไม่รู้อะไรเลย คงทำให้เจ็บได้น้อยกว่า เพราะยังไงเขาก็ไม่มีวันมองเธอเป็นอย่างอื่น นอกจากน้องสาวแถวบ้าน เป็นแค่เพียงน้องสาวคนหนึ่ง เท่านั้นเอง...