CHAPTER 3

เขาคือผู้ชายคนนั้นจริงๆ..เหรอ

ความรักของเด็กหญิงพรนาราเริ่มตั้งแต่ตอน ป.5 จะให้บอกว่าเป็นเด็กแก่แดดก็คงไม่ผิด เพียงแต่ความรักของเธอเป็นเพียงเด็กน้อยที่แอบหลงรักรุ่นพี่คนหนึ่ง ตัวเธอเองยังไม่คิดเลยว่า ความรักของเด็กอย่างเธอจะ ฝังรากลึกยืนยาวจนถึงทุกวันนี้

ความทรงจำในวัยเด็กของเธอที่มีต่อผู้ชายที่ชื่อปริญจะให้บรรยายว่าเป็นความรู้สึกที่ดีก็ไม่ใช่ หรือรู้สึกแย่ก็ไม่เชิง เขาเป็นพี่ชายจอมแสบที่มักจะแกล้งเธอและพี่แป้งพี่สาวคนสนิทอยู่เป็นประจำ พี่ป้องอายุมากกว่าพี่แป้งสองปี ด้วยวัยที่ใกล้เคียงกัน ทำให้ทั้งสองคนสนิทกันค่อนข้างมาก เธอเลยได้ใกล้ชิดกับพี่ป้องไปด้วย บางครั้งพี่ชายคนนี้จะดูแลน้องๆ เป็นอย่างดี แต่บางครั้งก็หาเรื่องแกล้งตามนิสัยของผู้ชายจอมซน

ซึ่งเธอเคยโดนรังแกจนต้องร้องไห้กลับบ้านนับครั้งไม่ถ้วน ไม่รู้อะไรดลใจที่ทำให้เธอหลงรักผู้ชายขี้แกล้งคนนี้ได้ อาจเป็นเพราะว่าทุกครั้งที่เธอร้องไห้ ไม่ว่าจะด้วยสาเหตุใดก็ตาม พี่ป้องจะมารอที่หน้าโรงเรียนเพื่อรับเธอกลับบ้านทุกครั้ง ไม่รู้ว่าที่เขาทำแบบนี้เพราะโดนป้าแววลงโทษ หรือรู้สึกผิดเธอก็ไม่แน่ใจ แต่ทุกครั้งที่เธอได้เห็นพี่ชายคนนี้ที่หน้าโรงเรียน เธอดีใจจนเผลอลืมเรื่องที่เคยโกรธหรืองอนเขาไปจนหมดสิ้น

พี่ป้องจะไม่เรียกเธอว่าหนูนาเหมือนทุกคน เขามีสรรพนามให้เธอโดยเฉพาะ บางทีก็เรียกว่ายัยลูกหมูหรือบางทีก็เรียกบูริน แล้วแต่ความเอ็นดูในช่วงนั้น ที่มาของชื่อนี้เดาได้ไม่ยาก เพราะหุ่นของเธอ อ้วนๆ กลมๆ สัดส่วนเท่ากันเหมือนลูกหมู เธอได้แต่เก็บความคับแค้นไว้ในใจ แต่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย เพราะที่บ้านของเธอมีแต่ขนมนมเนย แบบนี้จะไม่ให้เธออ้วนได้อย่างไร

พอได้ย้ายไปอยู่ที่ออสเตรเลีย อาการโฮมซิกทำให้เธอไม่อยากกินขนมหรือเบเกอรี่ใดๆ ทั้งสิ้น เพราะสิ่งเหล่านี้ทำให้เธอคิดถึงบ้าน คิดถึงผู้คนแถวนั้น เธอเป็นแบบนี้อยู่นานหลายปี พอรู้สึกตัวอีกที ไขมันที่พอกอยู่ตามตัวตอนนี้แทบจะไม่เหลือให้เห็นเลยแม้แต่นิดเดียว หุ่นที่เคยอ้วนกลมก็สูงขึ้นตามวัย ประกอบกับน้าสาวที่เธอไปอยู่ด้วยชอบจับเธอไปแต่งตัว ซื้อเสื้อผ้าสวยๆ ให้เธอใส่ จนตอนนี้เธอคิดว่าเธอได้ทิ้งคราบลูกหมูในสมัยก่อนไปจนหมดสิ้นแล้ว เหลือเพียงแค่ผู้หญิงหน้าแบ๊วสไตล์เกาหลีที่กำลังเป็นที่นิยม

ความรักของเธอไม่ได้สวยหรูเป็นที่น่าจดจำเท่าไรนัก เพราะตั้งแต่ที่เธอเริ่มรู้ตัวว่าเธอได้หลงรักผู้ชายคนนี้ เธอไม่เคยสมหวังเลยสักครั้ง เธอเป็นเด็กเรียบร้อย ขี้กลัว ที่ได้แต่แอบรักอยู่เงียบๆ

ในตอนนั้นพี่ชายคนนี้มีสาวข้างกายที่สวยราวกับนางฟ้าอยู่เคียงข้าง เขาเองก็เป็นผู้ชายที่หน้าตาดีกว่าพระเอก หน้าแมนๆจมูกสันคมๆ ทั้งคู่เหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยก...

ส่วนเธอได้แต่อกหักอยู่เงียบๆ แต่ก็ไม่สามารถสลัดความรู้สึกเหล่านั้นออกไปได้ เพราะเขายังคงปฏิบัติตัวเป็นพี่ชายที่แสนดีไม่เปลี่ยนแปลง

จนกระทั่งในช่วงที่เธอเรียนอยู่ ม.1 พี่ชายที่แสนดีของเธอเริ่มค่อยๆ เปลี่ยนแปลงไปทีละน้อย

เธอสังเกตเห็นความเงียบขรึมที่เกิดขึ้นในตัวของพี่ชายคนนี้ เกิดอะไรขึ้นเธอก็ไม่แน่ใจ เพราะเธอไม่เห็นนางฟ้าแสนสวยที่อยู่ข้างกายพี่ชายมาที่บ้านนี้อีกเลย เด็กขี้ขลาดแบบเธอก็ไม่กล้าที่จะถาม เธอรู้สึกเป็นกังวลทุกครั้งที่ได้เจอหน้าเขา

ความห่วงใยของเธอมีให้กับผู้ชายคนนี้อย่างเต็มเปี่ยม เพียงแต่ไม่เคยแสดงออกมาให้เขาได้รับรู้ เด็กอย่างเธอทำได้แค่เพียงหิ้วขนมที่บ้านไปฝาก เพราะเธอคิดเอาเองว่าของหวานคงจะช่วยทำให้อารมณ์ดีขึ้นได้

หลังจากนั้นเธอเริ่มเห็นความเปลี่ยนแปลงของผู้ชายคนนี้มากขึ้น จากพี่ชายที่แสนดีของเธอได้กลายร่างเป็นหนุ่มเพลย์บอยจนเธอรู้สึกผิดหวัง เขาควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า พฤติกรรมเปลี่ยนไปจนทุกคนประหลาดใจ แม้แต่ พี่แป้งยังอดที่จะบ่นเรื่องนี้ไม่ได้

สำหรับตัวเธอเองได้แต่เจ็บซ้ำซาก โดยที่ อีกฝ่ายไม่เคยรู้ตัว ความเจ้าชู้ของเขาทำให้เธอผิดหวังในตัวผู้ชายคนนี้เป็นอย่างมาก

การจากไปของเธอในตอนนั้น เธอได้แต่คิดว่าทุกอย่างจะจบเพียงแค่นี้ เพราะเขาไม่ใช่พี่ชายที่แสนดีของเธออีกต่อไปแล้ว

การตัดสินใจของเธอ ไม่เป็นไปตามที่เธอได้คิดเอาไว้เลยสักนิด เธอยังคิดถึงเขาตลอดเวลา เกือบสิบปีที่ผ่านมาเขาไม่เคยหายไปจากความทรงจำของเธอเลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว ไม่ว่าเขาจะเป็นพี่ชายที่แสนดี หรือผู้ชายเจ้าชู้ที่ควงผู้หญิงไปเรื่อย

เธอไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ เธอไม่สามารถตัดเขาออกไปจากใจได้ เธอเคยได้ยินเรื่องราวความรักในวัยเด็กที่คล้ายๆ กับเธอจากเพื่อนมาบ้าง แต่ทุกคนผ่านความรู้สึกแบบนั้นได้อย่างง่ายดาย หรือเด็กที่เชื่องช้าอย่างเธออาจจะต้องใช้เวลามากกว่าคนอื่นก็เป็นไปได้

แม้กระทั่งเวลาที่เขากำลังยืนอยู่ตรงหน้าของเธอในตอนนี้ ความรู้สึกต่างๆ ในวัยเด็กถูกตีกลับเข้าหาเธออย่างท่วมท้น เธอได้แต่ยืนอึ้งเพราะทำอะไรไม่ถูก

“ลืมของไว้ข้างในเหรอครับ”

ผู้ชายตรงหน้าถามซ้ำอีกครั้ง หลังจากที่ได้ยินคำอธิบายจากเจ้าหน้าที่ที่สนามบินเรียบร้อยแล้ว เพราะเธอได้แต่ยืนนิ่ง ไม่ยอมตอบคำถามของเขาแม้แต่คำเดียว

“ของเป็นอะไรครับ พี่จะได้ช่วยให้เจ้าหน้าที่ด้านในดูให้”

น้ำเสียงของเขายังคงนุ่มนวลและอบอุ่นเหมือนเคย คำพูดของเขาราวกับมีมนต์สะกด ทำให้เธอเผลอตอบคำถามของเขาออกไปโดยไม่รู้ตัว เธออธิบายลักษณะของถุงและยี่ห้อของน้ำหอมอย่างละเอียด เขาเปรียบเสมือนฮีโร่ของเธอที่เข้ามาช่วยชีวิตได้อย่างหวุดหวิด

“พี่ขอเบอร์มือถือไว้ได้ไหม ถ้าเจอของพี่จะได้โทรไปบอก”

เธอมองหน้าฮีโร่ของเธอนิ่ง ก่อนจะค่อยๆ รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที เขาไม่ได้ใจดีคิดจะเข้ามาช่วยเธอหาของจริงๆ หรอก แต่วัตถุประสงค์ของเขาคือต้องการได้เบอร์สาวสวยไร้เดียงสาอย่างเธอต่างหาก

“ไม่เป็นไรค่ะ ซื้อใหม่น่าจะง่ายกว่า”

เธอปฏิเสธแล้วรีบลากกระเป๋าออกจากตรงนั้นโดยเร็ว เขายังคงเป็นผู้ชายเจ้าชู้เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แถมยังเจ้าชู้ไปเรื่อย ไม่เว้นแม้กระทั่งคนที่เคยเป็นน้องสาวแบบเธอ

ปริญมองตามสาวน้อยน่ารักที่รีบเดินลากกระเป๋าจากไปอย่างรวดเร็ว ท่าทางเหมือนกับไปโมโหใครมา เขารู้สึกสะดุดตากับท่าทางกระวนกระวายของผู้หญิงคนนี้จนอดที่จะเข้าไปถามไม่ได้ ความน่ารักใสซื่อทำให้เขาอดที่จะขอเบอร์ของเธอไม่ได้ ถึงแม้จะไม่ใช่สเปกของเขาเลยก็ตาม แถมเธอยังไม่ยอมหลงกลให้เบอร์ของเธออีกด้วย คิดแล้วก็น่าเสียดายเหมือนกันหรือว่าผู้ชายแบบเขาอาจจะไม่เป็นที่ดึงดูดสำหรับผู้หญิงในวัยนี้ก็เป็นไปได้ ถึงจะรู้สึกเสียความมั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองไปบ้าง

ถ้าใครรู้ว่าผู้ชายอย่างเขาถูกผู้หญิงเดินหนีโดยไม่ไยดีแบบนี้คงจะเสียหน้าไม่น้อย แต่ก็ช่างเถอะ เขามีเป้าหมายให้เลือกอีกเยอะ ไปหาผู้หญิงที่สวยเซ็กซี่แบบที่เขาชอบดีกว่า