เจอแล้วร้านขายหมูปิ้ง

หลังจากซื้อหมูปิ้งเสร็จแล้วเธอจึงรีบพาลูกชายกลับห้องทันทีเพราะลมเริ่มแรงขึ้นแล้ว เดาว่าอีกไม่นานฝนก็คงจะตกแน่นอน ส่วนจอมทัพก็เดินตามมาอย่างว่าง่าย ไม่เหนื่อย ไม่บ่นเลยสักคำและยังถือหมูปิ้งเองด้วยซ้ำ

เด็กชายนำหมูปิ้งยัดใส่กระเป๋าสะพายรูปปลากระเบนจนกระเป๋าพองออกมา จากปลากระเบนที่เหมือนอดอาหารมานานแปรเปลี่ยนเป็นปลากระเบนตุ้ยนุ้ยทันที

ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะรีบเดินขนาดไหนก็ไม่ทันฝนที่ตกลงมา อริสารีบกางร่มทันทีแต่เพราะความแตกต่างระหว่างความสูงของทั้งสองคนทำให้หากเธอไม่เปียก ลูกชายก็จะเปียกแทน สุดท้ายเธอจึงต้องอุ้มเขาและรีบวิ่งกลับมาที่เพนต์เฮาส์ ในขณะที่แขนข้างหนึ่งอุ้มลูกชาย ส่วนแขนอีกข้างก็ถือของและถือร่มไปด้วย

ทั้งสองคนกลับมาถึงห้องด้วยอาการหนาวสั่นเล็กน้อย แม้จอมทัพจะไม่ได้เปียกอะไรแต่เขาก็โดนลมหนาวเช่นกัน อริสาวางของทั้งหมดลงบนโต๊ะและหันมาพูดกับลูกชาย

“คุณไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวจะเป็นหวัดได้” ในขณะที่พูดก็อุ้มเขาไปที่ห้องน้ำ

จอมทัพมองถุงหมูปิ้งสายตาละห้อย เขาอยากจะทานตอนนี้ เดี๋ยวนี้! เด็กชายจึงพยายามดิ้นไปมาไม่ยอมถอดเสื้อผ้าที่เริ่มเปียกออก “แม่ ลูกจะกินหมูปิ้งก่อน คุณไปอาบน้ำก่อนเลย!”

อริสาไม่สนใจรีบถอดเสื้อผ้าของลูกชายออกทันที เธอกลัวว่าเขาจะเป็นหวัดและไอศูรย์จะมาเล่นงานเธอ “คุณต้องอาบน้ำก่อน ถ้าเกิดไม่สบายขึ้นมาพ่อของคุณก็จะไม่ให้มาที่นี่อีก”

จอมทัพชะงัก หากเขาไม่ได้มาที่นี่แล้วจะได้กินหมูปิ้งได้อย่างไร! เด็กชายรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที “แม่ ทำไมคุณไม่พูดให้เร็วกว่านี้ล่ะ ลูกต้องเปียกแบบนี้เพราะใคร!”

“แล้วเพราะขาสั้น ๆ ของใครกันล่ะที่ทำให้เรามาถึงห้องช้า”

จอมทัพกระทืบเท้าแล้วทำหน้ามุ่ยเป็นเชิงปฏิเสธคำพูดของแม่ ก่อนจะรีบพูด “แม่ คุณพูดแบบนี้กับลูกไม่ได้!”

“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องรีบอาบน้ำ ไม่งั้นหมูปิ้งพวกนั้นเย็นหมดแน่”

“ก็ได้ ๆ ลูกจะรีบอาบน้ำ คุณห้ามแอบกินก่อนลูกเด็ดขาดนะ!” เขาพูดแล้วรีบอาบน้ำทันที

“คุณอาบน้ำเองคนเดียวได้ใช่ไหม” อริสาถามเพราะตัวเธอเองก็อยากจะอาบน้ำเช่นกัน

“ลูกไม่ใช่เด็กนะ!” จอมทัพตะโกนไล่หลัง “คุณออกไปได้แล้ว!”

เธอได้ยินแบบนั้นก็โล่งใจก่อนจะเดินมาอาบน้ำที่ห้องของตัวเอง สภาพของเธอแย่กว่าลูกชายเสียอีก ผ่านไปไม่นานทั้งสองคนก็มาเจอกันที่โต๊ะอาหาร

จอมทัพรีบหยิบหมูปิ้งขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อยโดยไม่พูดอะไรสักคำ เขาโยกตัวไปมาอย่างมีความสุข ความเหนื่อยล้าจากการเดินเมื่อหลายนาทีก่อนหายไปทันที ใบหน้าตอนนี้มีแต่ร่องรอยของความสำราญกับหมูปิ้งที่อยู่ในมือ

“คุณชอบขนาดนั้นเลยเหรอ” อริสามองไปที่ลูกชาย ผิวของเขาขาวมากและแก้มอมชมพูเช่นกัน ทรงผมยุ่ง ๆ ของเขาหลังจากที่อาบน้ำทำให้ดูเป็นเด็กขึ้นมาหน่อย ดวงตาที่เคยกลมโตถูกรอยยิ้มครอบครองจนตาหยี และมุมปากน้อย ๆ ก็ยกขึ้น ในขณะที่มือข้างหนึ่งถือหมูปิ้งส่วนมืออีกข้างถือห่อข้าวเหนียว

“ลูกชอบมาก!” เขาพยักหน้ารัว ๆ “แต่พ่อไม่ยอมให้กิน”

“คุณก็เลยมาอยู่กับฉันสินะ”

จอมทัพไม่สนใจคำพูดของแม่ ในหัวเขาตอนนี้มีแต่หมูปิ้งและหมูปิ้งอยู่เต็มไปหมด เด็กชายกินหมูปิ้งคนเดียวถึงสิบไม้ แม้ว่าหมูปิ้งจะเป็นเพียงไม้เล็ก ๆ แต่เมื่อหากเทียบกับขนาดตัวแล้วก็แสดงให้เห็นว่าจอมทัพชอบมากจริง ๆ ทั้งปากและมือของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำมัน อริสาทนไม่ไหวจึงรีบเช็ดให้กับเขา

จอมทัพไม่ปฏิเสธการดูแลจากแม่ เขาปล่อยให้เธอทำตามใจตัวเอง ในขณะที่ตัวเขาก็ใช้มือลูบท้องน้อย ๆ ของตัวเองอย่างมีความสุขจนไม่อยากจะลุกเดินไปไหน หมูปิ้งที่ซื้อมาอร่อยมาก แม้จะต้องมาอยู่กับแม่ที่ไม่ถูกกันแต่เด็กชายก็รู้สึกคุ้มค่าไม่น้อย หากได้กินหมูปิ้งทุกอาทิตย์เขาก็ยอมมาอยู่กับเธอโดยไม่ปริปากบ่น

หลังจากนั้นอริสาจึงปล่อยให้ลูกชายนั่งดูวิดีโอเกี่ยวกับปลากระเบนไปสักพัก ส่วนตัวเธอก็มาทำงานตัดต่อที่เหลืออยู่จนกระทั่งถึงเวลานอนของลูกชาย

“จอมทัพ ถึงเวลาเข้านอนของคุณแล้ว”

“ไม่นอน ลูกไม่ง่วง” เขาปฏิเสธ

“ต่อให้ไม่ง่วงคุณก็ต้องนอน ไม่อย่างนั้นตัวของคุณก็จะเล็กแบบนี้ตลอดไป” เธอไม่สนใจคำพูดของเขาและอุ้มลูกชายมาที่ห้องนอนของเธอเอง

“แม่ คุณกำลังพูดอะไร! ลูกทานอาหารทุกวันจะตัวเล็กตลอดไปได้อย่างไร” เขาถามอย่างไม่เข้าใจ

“การนอนมีผลต่อการเติบโต คุณต้องนอนให้ตรงเวลา ไม่อย่างนั้นคุณจะตัวเล็กมากในขณะที่เพื่อนคนอื่นสูงขึ้นกันหมด” อริสาอธิบายให้ฟัง “ครอบครัวของคุณและฉันต่างสูงพอสมควร แต่คุณลองคิดดูสิว่ามีแต่คุณที่ตัวเล็กอยู่คนเดียว นั่นคงจะแปลกมาก”

จอมทัพไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่นัก เขาจะตัวเล็กได้อย่างไรกัน!

“วันนี้คุณนอนที่ห้องนี้กับฉันก่อน เตียงที่ห้องของคุณสูงมากเกินไป สัปดาห์หน้าพวกเราค่อยไปซื้อของมาตกแต่งห้องของคุณใหม่ ตกลงไหม”

“แม่พูดอะไรนะ! ลูกจะได้ตกแต่งห้องเองเหรอ” จอมทัพถามอย่างตื่นเต้น เขาไม่คิดเลยว่าจะได้ตกแต่งห้องของตัวเอง “ลูกจะตกแต่งห้องให้ทุกอย่างเป็นรูปปลากระเบนหมดเลย! ต้องมีทั้งตัวเล็ก ตัวใหญ่!”

“ตามใจคุณ พวกเราค่อยไปซื้อของสัปดาห์หน้าแต่ตอนนี้คุณต้องนอนแล้ว” เธอวางเขาลงบนเตียงและขยับไปนอนข้างเขา “คุณอยากฟังนิทานหรือเปล่า”

“ไร้สาระ! ลูกโตแล้วนะ!” จอมทัพโวยวาย เขาจำไม่ได้แล้วว่าฟังนิทานครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่และคิดว่านั่นเป็นการกระทำของเด็กมากกว่า

“ถ้าอย่างนั้นก็นอนได้แล้ว พรุ่งนี้ที่บ้านของคุณคงจะมารับแต่เช้า”

“ลูกก็บอกอยู่ว่าลูกไม่ง่วง!”

“ทั้งที่เล่นมาทั้งวันแบบนี้ยังไม่ง่วงอีกงั้นเหรอ พลังของคุณเยอะเกินไปหรือเปล่า” อริสาทึ่งในตัวลูกชาย เธอจำได้ว่าสมัยที่ตัวเองเป็นเด็กแค่เล่นจนเหนื่อยก็สามารถหลับได้แล้ว แต่ลูกชายคนนี้กลับไม่ง่วงสักนิด

ทั้งสองคนนอนข้างกันโดยไม่มีใครพูดอะไรสักคำ เธอคิดว่าหากปล่อยไว้แบบนี้สักพักลูกชายคงจะหลับไปเองแต่ไม่ใช่เลย เขายังคงดิ้นไปมาไม่ยอมนอน ในเมื่อเขาไม่อยากนอนก็ไม่ต้องนอน เธอปล่อยเขาไว้ส่วนตัวเองก็มานั่งตัดต่อคลิปวิดีโอต่อ

จอมทัพมองแม่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เขาเห็นแม่นั่งทำงานนานแล้วแต่ก็ไม่รู้ว่าเธอทำอะไรกันแน่ เด็กชายจึงเดินเข้ามาหาแม่และถาม “แม่ คุณกำลังทำงานงั้นเหรอ”

“อืม”

“งานอะไร ลูกอยากรู้” จอมทัพเขย่งเท้าให้สูงขึ้น

อริสามองไม่เห็นความง่วงในแววตาของลูกชาย เธอจึงอุ้มเขามานั่งบนตักให้มองการทำงานของเธอ “ฉันกำลังตัดต่อคลิปอยู่ คุณอยากดูหรือเปล่า”

จอมทัพที่ไม่มีอะไรทำจึงพยักหน้าไป

อริสาจึงเปิดคลิปวิดีโอสั้น ๆ ให้เขาดู คลิปนั้นมีเวลาไม่เกินสิบนาที โดยเริ่มตั้งแต่ตื่นเช้ามารดน้ำต้นไม้ ทำอาหาร กวาดบ้าน และอื่น ๆ แถมยังมีเพลงประกอบวิดีโอที่ฟังแล้วสบายหู ให้ความรู้สึกผ่อนคลาย จอมทัพรู้สึกเพลิดเพลินไม่น้อย ในขณะที่ดูเขาก็แอบจดจำชื่อช่องของแม่ไว้อย่างเงียบ ๆ

ไม่นานความง่วงก็เริ่มคืบคลานเข้ามา ไม่รู้เป็นเพราะเสียงเพลงหรือความเหนื่อยล้าจากการเล่นมาทั้งวัน

หลังจากคลิปนี้จบลง อริสาก้มหน้ามองดูลูกชายในอ้อมแขนแต่ก็พบว่าเขานอนหลับไปแล้ว ท้องน้อย ๆ ของเขาขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ เธอจึงอุ้มลูกชายมาวางไว้ที่เตียงอีกครั้ง

นี่เป็นครั้งแรกที่อริสาได้เห็นใบหน้าของลูกชายในขณะที่เขาหลับ จอมทัพดูไร้เดียงสาและแตกต่างจากเวลาอื่นมาก ตัวของเขาเล็กกว่าเด็กทั่วไปแต่ถึงอย่างนั้นด้วยนิสัยแล้วคงไม่มีใครกล้ารังแกแน่นอน

เธอมองดูเขาอยู่สักพักเพื่อให้แน่ใจว่าเขาหลับไปแล้วจริง ๆ จากนั้นจึงเดินกลับมาเพื่อทำงานอีกครั้ง แต่ยังไม่ลืมที่จะถ่ายรูปลูกชายส่งไปให้ไอศูรย์

‘ปีศาจน้อยหลับแล้ว’