บทที่ 4 ผู้ชายใจร้าย

"เสี่ยวซินหยุดเถอะ อย่าพูดอีกเลย หยุดเถอะลูก"

หลี่ซูซินพูดยังไม่ทันจบแม่ผู้อ่อนแอของเธอก็คุกเข่าลงไปกองบนพื้นเสียแล้ว หลี่ซูซินส่งเสียงดังออกไปด้วยความตกใจ

"แม่ทำอะไร คุกเข่าลงไปทำไม"

หลี่ซูซินพยายามที่จะดึงแม่ของตัวเองขึ้นมาทว่าแม่ของเธอกลับเป็นฝ่ายดึงให้เธอนั่งลง

"เสี่ยวซินนั่งลง ขอโทษคุณพ่อกับคุณย่าเดี๋ยวนี้ ขอโทษทุกคนเดี๋ยวนี้"

หลี่ซูซินขืนตัวเอาไว้คนที่ผิดคือคนพวกนั้นแต่ทำไมต้องเป็นพวกเธอที่คุกเข่า

"หนูไม่นั่งลง ไม่ขอโทษใคร พวกเราถูกรังแก หนูไม่ได้ทำอะไรผิด แม่ก็ลุกขึ้นเถอะจะยอมก้มหัวให้คนพวกนี้อีกทำไม"

แน่นอนว่าหลี่ซูซินย่อมไม่เข้าใจแม่ของตัวเองนักว่าทำไมถึงได้อดทนยอมให้คนอื่นมากดขี่ข่มเหงขนาดนี้ หลี่ซานพ่อของเธอจ้องมองสองแม่ลูกที่กำลังยื้อยุดฉุดกระชากกันด้วยสายตาแข็งกร้าว

เขาย่อมโทษอาหลิวที่เลี้ยงดูลูกสาวของเขาให้กลายเป็นคนแข็งกร้าวไม่รู้เด็กรู้ผู้ใหญ่แบบนี้ แต่เขาในตอนนี้ก็ยังไม่กล้าที่จะตำหนิคนออกไปเพราะว่าตัวเขาเองก็ทิ้งลูกเมียเอาไว้ทางนี้หลายปี ทั้งยังไม่เคยดูดำดูแดงเลยแม้แต่น้อย

เขาแอบชำเลืองดูเมียรักของตัวเองและบุตรสาวและบุตรชายที่เป็นนายทหารใหญ่เกรงว่าลูก ๆ ของเขาจะอึดอัดใจ ทว่าครั้นเห็นสีหน้าเฉยเมยเฉยของลูก ๆ ที่มีต่อเหตุการณ์นี้ก็ให้รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

คงเป็นเพราะหลี่ซูซินยังเป็นแค่เด็กสาวคนหนึ่ง การที่ก่อเรื่องเช่นนี้บุตรสาวบุตรชายที่เขาเลี้ยงดูมาด้วยความใส่ใจย่อมไม่สนใจ แน่นอนว่าเขารู้สึกว่าไม่ชอบหลี่ซูซินขึ้นมาเสียแล้ว

เด็กคนนี้ไม่เหมือนลูกของเขาเลยแม้แต่น้อย

หญิงชราลุกขึ้นยืนจากนั้นก็กระแทกไม้เท้าในมือลงบนพื้นเสียงดัง ตึง ๆ สีหน้าแดงก่ำร่างกายสั่นเทิ้มเพราะโกรธจนตัวสั่น

"ลากเด็กไร้สัมมาคารวะคนนี้ไปขังเอาไว้ ให้อดข้าวอดน้ำสักหลาย ๆ วันดูสิว่าจะกล้าพูดจาว่าร้ายคนอื่นอีกหรือเปล่า"

หลี่ซูซินจ้องคนที่จะมาจับตัวเธอเขม็ง เธอเองก็โกรธจนตัวสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง

"ทำไมคะคิดจะจับหนูขังด้วยเหตุผลอะไร หนูพูดอะไรผิดในเมื่อที่นี่ไม่มีใครต้องการหนูกับแม่ก็แค่คืนสินเดิมมาและปล่อยพวกเราออกจากบ้านไป เรื่องแค่นี้ก็ทำไม่ได้เหรอคะ หรือว่าจริง ๆ แล้วคุณย่าไม่เคยคิดจะคืนเงินก้อนนี้ให้แม่อยู่แล้ว หึ ใจของย่าทำด้วยอะไรคะถึงได้คิดเรื่องหน้าด้าน ๆ พวกนี้ออกมาได้"

คำพูดของหลี่ซูซินนั้นไม่ผิดแม้แต่คำเดียว และกำลังกระแทกใจย่าของเธอเข้าอย่างแรง ดวงตาของย่าแดงก่ำราวกับสีเลือดมองหน้าหลี่ซูซินด้วยความรู้สึกเคียดแค้นและตอนนี้หญิงชราก็หมดความอดทนจนกระแทกไม้เท้ากับพื้นไม่หยุด

"บอกให้จับเด็กปากดีนี่เอาไว้ ทำอะไรกันอยู่อยากถูกไล่ออกใช่ไหม"

หลี่ซูซินได้ยินย่าของตัวเองที่กำลังโกรธจนขึ้นสมองสั่งแบบนั้นก็สะบัดมือของมารดาทิ้งสองขาก้าวเร็วหลบหนี มีบ่าวรับใช้คนหนึ่งมาขวางทางเธอเอาไว้แต่หลี่ซูซินไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เธอผลักผู้หญิงคนนั้นจนล้มลงและวิ่งออกไปจากบ้านโดยเร็วที่สุด

ผู้เป็นย่าตะโกนลั่นบ้าน

"จับเด็กเกเรคนนั้นกลับมา อย่าให้ออกไปข้างนอกเที่ยวพูดจาเหลวไหลทำให้ตระกูลหลี่ต้องมาอับอาย เร็วเข้าจับมาให้ได้"

ย่าของหลี่ซูซินกลัวที่สุดก็คือเรื่องขายหน้า ดังนั้นเรื่องที่เลวทรามในบ้านหลังนี้จึงไม่เคยหลุดออกไปให้คนภายนอกได้รับรู้ นั่นเป็นเพราะว่าเด็กสาวในบ้านหลังนี้ยังไม่มีใครแต่งงานออกเรือนแม้แต่คนเดียว หากอยากจะได้หลานเขยคนดีมีฐานะเหมาะสมก็ต้องรักษาชื่อเสียงเอาไว้ให้ดีที่สุด

และหลี่ซูซินกำลังจะทำมันพัง!

"เสี่ยวซิน อย่าไปลูก อย่าไป"

แม่ของหลี่ซูซินส่งเสียงเรียกเธอจากด้านหลัง แต่หลี่ซูซินไม่ฟังเสียงใครแล้วเธอวิ่งออกมาจากบ้านหลังใหญ่ไปตามถนนที่มีรถยนต์จอแจโดยมีคนรับใช้ผู้ชายในบ้านสองคนวิ่งตามมาจับเธอเอาไว้ หลี่ซูซินหาทางหลบหนีสุดชีวิตกระทั่งเธอกำลังจะข้ามถนนก็พบว่ามีรถคันใหญ่คันหนึ่งจอดอยู่ข้างถนนพอดี

คนพวกนั้นใกล้เข้ามาแล้ว หลี่ซูซินจึงตัดสินใจเปิดประตูรถและก้าวขึ้นรถเพื่อหลบคนทันที

หลี่ซูซินหมอบลงไปบนพื้นภายในรถคันใหญ่ เธอเห็นขายาวของผู้ชายคนนั้นอยู่ตรงหน้า หลี่ซูซินรีบพูดเสียงสั่นโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาด้วยซ้ำ

"มีคนกำลังตามจับตัวฉัน ฉันขอหลบอยู่ที่นี่สักครู่นะคะ อย่าเพิ่งไล่ฉันลงจากรถเลย"

ผู้ชายคนนั้นพูดเสียงต่ำสั่งคนขับรถของเขาว่า

"ลงไปดูว่าคนที่ตามผู้หญิงคนนั้นคือใคร"

หลี่ซูซินเงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมกับประสานมือเป็นการขอร้อง เธอประสานสายตาเข้ากับดวงตาคมของผู้ชายคนหนึ่ง ใบหน้าของเขาเรียกว่าหล่อลากไส้ หล่อแบบที่ไม่ได้พบเห็นบนท้องถนนทั่วไป สันกรามคมของเขาทำให้เธอถึงกับจ้องมองไม่วางตา นอกจากหล่อแล้วเขายังสวมชุดเครื่องแบบทหารมีดาวเต็มบ่าดูก็รู้ว่ามียศสูงส่งเพียงใด

หลี่ซูซินคิดว่าตัวเองเจอคนดีเข้าให้แล้ว เขามีอำนาจคงช่วยเธอจากครอบครัวอำมหิตนั้นได้

เธอจ้องเขาและเขาก็จ้องเธอเรียกว่าไม่มีใครที่จะยอมถอนสายตา จากนั้นเธอก็ส่งยิ้มหวานไปให้แน่นอนว่าต้องเป็นรอยยิ้มที่หวานหยดย้อยที่สุดในชาตินี้ของเธอ

"ฉันขอร้องนะคะ ช่วยฉันสักครั้ง"

ท่าทางเย็นชาของเขาทำให้หลี่ซูซินรู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง เขาไม่พูดสักคำสงวนถ้อยคำเหมือนกลัวว่าหากอ้าปากจะมีทองหลุดออกมา เธอเองก็นั่งนิ่งอยู่บนเท้าของเขาครู่หนึ่งกระทั่งคนของเขากลับมา

ผู้ชายหล่อคนนั้นเปิดกระจก คนของเขาพูดเบา ๆ ไม่กี่คำนายทหารรับใช้คนนั้นก็อ้อมมาเปิดประตูฝั่งของหลี่ซูซิน จากนั้นเธอก็ถูกทหารคนนั้นลากลงจากรถและส่งให้คนรับใช้ที่วิ่งตามหาเธอไปทั่ว ตอนนั้นไม่เพียงมีคนรับใช้ยังมีผู้ชายคนหนึ่งสวมเครื่องแบบทหารยืนอยู่ข้างหลังเธอ เขาก็คือหลี่เกิงพี่ชายต่างมารดาของเธอนั่นเอง

หลี่ซูซินตกตะลึงที่ตัวเองจู่ ๆ ก็ถูกลากลงจากรถและยัดใส่มือของคนที่กำลังตามจับตัวเธอ หลี่ซูซินตะโกนถามผู้ชายคนนั้นจนคนที่เดินผ่านไปมาต่างหันมามองด้วยความสนใจ

"คนใจร้ายฉันขอร้องคุณแล้วทำไมถึงส่งฉันให้เขาอีก คนใจดำ"

หลี่ซูซินยังว่าเขาไม่เสร็จ รถคันนั้นก็ขับออกไปแล้วเธอจ้องมองเขาไม่วางตา ในสายตาของเธอเต็มไปด้วยความเคียดแค้นผู้ชายคนนั้นจนอกแทบระเบิดมือสองข้างกำแน่นจนเห็นเป็นเนื้อขาว หลี่ซูซินได้ยินน้ำเสียงเยาะหยันของพี่ชายต่างแม่ดังขึ้น

"คิดจะต่อสู้กับคนอื่นก็หัดเจียมตัวเอาไว้บ้างว่าตัวเองก็เป็นแค่เด็กไร้อำนาจคนหนึ่ง ในบ้านหลังนี้ต่อจากนี้เธอลำบากแล้วเพราะนับจากนี้จะเป็นฉันที่ขึ้นเป็นผู้นำตระกูลหลี่ หลี่ซูซินเธอต้องหัดเคารพและเชื่อฟังฉันมาก ๆ ยังไม่เข้าใจอีกเหรอ"

จากนั้นเขาก็หันไปบอกคนรับใช้ด้วยน้ำเสียงวางอำนาจ

"ลากเธอกลับไป"