บทที่ 5 ความจำเป็น

"แม่ขอโทษ เพราะแม่เอง แม่ผิดเอง เสี่ยวซินเจ็บมากใช่หรือเปล่าลูก"

หลี่ซูซินถูกตีที่น่องไปสิบครั้งและถูกจับขังเอาไว้ในห้อง เธอนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงและแกล้งไม่สนใจผู้เป็นแม่เพราะยังโกรธอยู่มาก ในขณะที่แม่ของเธอนั่งร้องไห้ไปในขณะที่ทายาลงบนแผลจากรอยไม้ที่ฟาดลงมา ถึงเธอโกรธผู้หญิงอ่อนแอคนนี้จนไม่อยากแม้กระทั่งจะมองหน้า แต่สุดท้ายก็อดที่จะใช้คำพูดทิ่มแทงออกมาไม่ได้อยู่ดี

"เพราะแม่เป็นแบบนี้ไง เสี่ยวซินถึงได้คิดสั้นฆ่าตัวตายแบบนั้น แม่อยากให้หนูทำเรื่องเดิมซ้ำอีกหรือยังไง"

อาหลิวเบิกตากว้างสีหน้าที่ดูย่ำแย่อยู่แล้วในตอนนี้ยิ่งดูไม่ได้

"ไม่นะ เสี่ยวซินอย่าคิดแบบนั้นอีก แม่ แม่...ฮึก! ฮึก!"

เเสี่ยวซินมองแม่ด้วยสายตาเคร่งเครียด ตอนนี้เธอรู้สึกรำคาญผู้หญิงคนนี้เหลือทนแล้ว เธอจึงยกมือปิดหูแล้วพูดขึ้นว่า

"แม่หยุดร้องไห้สักทีเถอะ หนูเป็นคนถูกตียังถูกสั่งให้อดข้าวอดน้ำยังไม่ร้องเลย แม่จะร้องทำไม"

เมื่อถูกลูกสาวตะคอกเสียงดัง อาหลิวจึงพยายามกลั้นสะอื้นเอาไว้ทั้งพยายามใช้ผ้าเช็ดหน้าที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาเช็ดหน้าของตัวเองไม่หยุด

หลี่ซูซินถอนหายใจยาวออกมา จากนั้นก็บ่นพึมพำ

"ทำไมถึงได้อ่อนแอแบบนี้นะ ยายกับตาเลี้ยงแม่มายังไงกัน"

ยายกับตาของหลี่ซูซินตายก่อนที่แม่จะแต่งงาน ฐานะเดิมที่บ้านของแม่ไม่เดือดร้อนอะไรยังมีที่นาให้คนเช่าและมีร้านค้าที่ขายของใช้ทั่วไปอยู่ที่เซี่ยงไฮ้ หลังจากตากับยายจากไปแล้วพี่ชายของแม่ก็ดูแลแม่มาเป็นอย่างดีกระทั่งแต่งงานมาอยู่ต่างเมืองอันห่างไกลยังมอบสินเดิมให้แม่มาถึงห้าแสนหยวน และน่าเสียดายที่ตอนนี้แม่ไม่สามารถติดต่อลุงของหลี่ซูซินได้แล้ว

ในยุคที่ข้าราชการได้รับเงินเดือนแค่หนึ่งพันสามร้อยหยวน เงินห้าแสนหยวนจึงเป็นเงินมหาศาล และแม่ของเธอคนนี้ก็ถอนเงินก้อนนี้มาให้ย่าหลายครั้งจนเงินหมดบัญชี ทั้งหมดเพราะก่อนหน้านี้กิจการของตระกูลหลี่อยู่ในภาวะวิกฤติจนไม่มีเงินส่งให้หลานสองคนที่อยู่อังกฤษ แต่ในตอนนี้สภาวะการเงินกลับมาดีแล้วแต่ย่ากลับไม่ยอมคืนเงินให้แม่ของเธอแม้แต่หยวนเดียว

เธออยากจะออกไปทำมาหากินข้างนอกแต่ว่าตอนนี้ด้วยกฎหมายบ้า ๆ ที่เด็กสาวและเด็กชายหากอายุไม่ถึงสิบแปดปีจะไม่สามารถออกไปทำงานได้ทำให้เธอต้องติดอยู่ตรงนี้ด้วยความอึดอัดใจ

แต่เมื่อคิดถึงตรงนี้เธอก็รู้สึกว่าตัวเองมีทางรอดแล้ว เดือนหน้าเธอจะมีอายุครบสิบแปดปีเต็มแล้วไม่ใช่หรือ เพราะมีความหวังอารมณ์ของหลี่ซูซินจึงดีขึ้นเล็กน้อย

เสียงเคาะประตูดังขึ้นแม่ของหลี่ซูซินจึงรีบเช็ดหน้าเช็ดตา ยังไม่ทันได้เอ่ยอนุญาตป้าสะใภ้ใหญ่ของเธอก็ก้าวเข้ามา

ป้าสะใภ้คนนี้ก็คือแม่ของเด็กแฝดสองคนที่อยู่เมืองนอก เธอจึงเป็นเพียงคนเดียวในบ้านที่เกรงใจอาหลิวและบุตรสาวที่สุด ตัวเธอเองก็เพิ่งรู้เรื่องนี้พร้อม ๆ กันกับเสี่ยวซินนั่นเอง ลำพังตัวป้าสะใภ้ใหญ่เองแน่นอนว่าไม่มีความสามารถหาเงินมาคืนแม่ของเธอ ดังนั้นนอกจากทวงคืนจากย่าที่ขี้เหนียวคนนั้นก็ไม่มีหนทางอื่นแล้ว

ป้าสะใภ้ใหญ่เห็นหน้าแม่ก็ขมวดคิ้ว จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า

"ทำไมยังเอาแต่ร้องไห้ ยังไม่ได้บอกให้เสี่ยวซินเข้าใจใช่หรือเปล่า"

แม่ของเธอส่ายหน้า ป้าสะใภ้ใหญ่จึงขยับมานั่งข้าง ๆ หลี่ซูซินพร้อมกับพูดเบา ๆ

"ที่แม่เขาต้องทำแบบนั้นเพราะไม่อยากให้น้องสามกับคุณแม่โกรธหนูนะเสี่ยวซิน ความจริงมันมีเหตุผลที่สำคัญอยู่"

หลี่ซูซินหน้างอ ถึงเธอจะอายุยี่สิบกว่าแล้วแต่เพราะอยู่ในร่างของเด็กสาวจึงทำให้หลี่ซูซินหลายครั้งที่ยังควบคุมอารมณ์และสีหน้าของตัวเองไม่อยู่ เขาคงจะเรียกว่าเป็นเพราะความพลุ่งพล่านของวัยรุ่นกระมัง

"ทำไมคะ ทำไมต้องยอมคนพวกนั้นด้วย"

หลี่ซูซินหันหน้าหนีไม่ยอมมองแม้แต่ใบหน้าของป้าสะใภ้ใหญ่ เธอสัมผัสได้ว่ามีมือนุ่มนิ่มข้างหนึ่งลูบหลังของเธอเบา ๆ

"ก็เดือนหน้าหนูจะอายุครบสิบแปดปีเต็ม คนที่เซ็นรับรองหนูแต่เดิมก็คือน้องสะใภ้สามและคุณแม่ที่เป็นเจ้าบ้าน ตอนนี้ไม่ใช่แบบนั้นแล้ว ในเมื่อน้องสามกลับมาคนที่เซ็นรับรองก็คือบิดากับคุณย่า หากพวกเขาโกรธและไม่ยอมเซ็นยินยอมให้ตอนนั้นหนูก็จะลำบากจริง ๆ แล้วหนูเข้าใจแม่ของหนูหรือยัง"

หลี่ซูซินถึงกับขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง เธองอเข่าแล้วดึงเข้ามากอดจากนั้นก็มองหน้าแม่ที่เอาแต่พยักหน้าขึ้นลง หญิงสาวพ่นลมหายใจยาวออกมา

"นี่มันกฎหมายบ้าบออะไรกันนักหนา ประเทศนี้มันจะเผด็จการเกินไปแล้ว แล้วแม่ทำไมไม่รีบบอก"

หลี่ซูซินยิ่งหงุดหงิดใจเมื่อได้ยินเรื่องนี้และยังรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่ตัวเองโกรธแม่เพราะไม่รู้เหตุผลในการกระทำนั้นของแม่ และด้วยเหตุผลนี้ทำให้เธอต้องกล้ำกลืนความเจ็บแค้นใจเอาไว้ทั้งหมดเพื่ออนาคตของตัวเอง