บทที่ 8 รักษาภรรยาขุนนาง [2/2]

บทที่ 8

รักษาภรรยาขุนนาง [2/2]

“ฮูหยิน!”

สาวใช้ที่ยืนอยู่ด้านหลังรีบพุ่งเข้ามาประคองพร้อมหยิบขวดยาเล็ก ๆ ออกจากแขนเสื้อ นางเทยาเม็ดหนึ่งลงบนฝ่ามือแล้วส่งให้นายหญิงของตน

ซูเจินอวี๋มือสั่นเล็กน้อยแต่ก็หยิบเม็ดยาเข้าปากพลางยกถ้วยชาขึ้นจิบ เพียงครู่อาการหายใจติดขัดก็ค่อย ๆ คลายลง ใบหน้าซีดขาวของนางกลับมามีเลือดฝาดและอาการเจ็บปวดเมื่อครู่ก็ทุเลาลงสาวใช้ทั้งสองมองกันด้วยสายตากังวลปนโล่งใจ

จ้าวหว่านชิงที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเงียบไปครู่หนึ่งก่อนนางจะเอียงกายเล็กน้อยพลางเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยน

“ฮูหยินซูข้าขออภัยหากถามตรงไปแต่มีอาการป่วยหรือ”

“ใช่...ข้าเป็นโรคนี้มาหลายปีแล้วเพราะแบบนั้นร่างกายของข้าจึงอ่อนแอและแย่ลงทุกวัน” ซูเจินอวี๋เอ่ยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่กลับแอบแฝงความขมขื่นอยู่ในแววตา

ติ้ง!

[ตรวจพบผู้ป่วย – ซูเจินอวี๋ อายุ 38 ปี]

ต้องการการรักษาโดยด่วนระบบหมอเทวดาสามารถเริ่มต้นกระบวนการรักษาได้ทันที

ยืนยันจะทำการรักษาหรือไม่?

[ยืนยัน] [ยกเลิก]

นัยน์ตาคู่สวยจับจ้องไปยังหน้าต่างสีฟ้าโปร่งแสงที่อยู่ตรงหน้า พลางหันไปมองซูเจินอวี๋ก่อนริมฝีปากบางจะเริ่มเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ความจริงแล้วข้าเคยเล่าเรียนวิชาแพทย์จากบิดามาบ้าง หากฮูหยินซูไม่รังเกียจข้าขอจับชีพจรตรวจอาการท่านสักหน่อยได้หรือไม่”

“คำพูดเหลวไหล! อาการของฮูหยินขนาดหมอหลวงยังรักษาไม่ได้ สตรีบ้าน ๆ เช่นเจ้าจะรักษาได้อย่างไรกัน!” สาวใช้ข้างกายซูเจินอวี๋รีบโพล่งเสียงแข็ง

บรรยากาศโต๊ะพลันตึงเครียดแต่ซูเจินอวี๋กลับยกมือขึ้นห้ามสาวใช้ทันที แววตาที่ทอดมองจ้าวหว่านชิงมีทั้งความสงสัยและชั่งใจอยู่ในนั้น แต่ไม่รู้ว่าเพราะอีกฝ่ายคล้ายคลึกกับใครบางคนหรือเปล่านางจึงตัดสินใจยืนแขนออกไป

“เช่นนั้น…ท่านก็ตรวจดูเถิด หากรักษาได้ข้าจะมอบรางวัลตอบแทนท่านอย่างงาม”

จ้าวหว่านชิงเพียงคลี่ยิ้มปลายนิ้วรีบกดไปที่ปุ่ม “ยืนยัน” ก่อนจะหันมาจับข้อมือของซูเจินอวี๋เพื่อแสร้งทำเป็นตรวจชีพจร แสงเลเซอร์สีฟ้าอ่อนพุ่งออกมาจากหน้าต่างระบบกวาดสแกนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของซูเจินอวี๋ ในสายตาของผู้อื่นจ้าวหว่านชิงกำลังตรวจชีพจรคนป่วยปกติ แต่แท้จริงแล้วนางกำลังรอผลวิเคราะห์จากระบบต่างหาก

[กำลังตรวจวิเคราะห์….]

[ตรวจพบสารพิษในร่างกายปริมาณมาก ต้องการเจาะเลือดเพิ่มเพื่อวิเคราะห์สารพิษ......]

ติ้ง!

[ระบบ : ท่านสามารถซื้อแท่นหยกวิเคราะห์หยดเลือดที่เชื่อมต่อกับระบบหมอเทวดาได้ที่ร้านค้าในระบบ]

ติ้ง!

[ระบบ : หากท่านแท่นหยกวิเคราะห์หยดเลือด สามารถให้ระบบหมอเทวดาออกใบสั่งยารักษาอาการเบื้องต้นของคนไข้ก่อนได้ ทว่าอาการป่วยจะเพียงแค่ทุเลาลงไม่ได้หายขาด]

ติ้ง!

A : ไปที่ร้านค้าเพื่อซื้อแท่นหยกวิเคราะห์หยดเลือด

B : เริ่มต้นกระบวนการรักษาคนไข้เบื้องต้น

กรุณากดเลือกคำตอบที่ท่านต้องการ…

[ A ][ B ]

จ้าวหว่านชิงกวาดสายตานั่งอ่านข้อความจากระบบพลางขมวดคิ้วทั้งสองเข้าหากัน ในหัวของนางเริ่มวิเคราะห์สถานการณ์อย่างรวดเร็ว ตอนนี้ค่าประสบการณ์ของนางคงไม่พอซื้อแท่นหยกวิเคราะห์หยดเลือดในร้านค้าของระบบ

ถ้างั้นก็ทำได้แค่...กดรักษาอาการเบื้องต้นไปก่อน

[กำลังตรวจวิเคราะห์….]

[ต้องการตรวจสอบยาที่คนไข้รับประทานไปเมื่อครู่เพื่อเปรียบเทียบใบสั่งยา....]

“ฮูหยินซูข้าขอดูยาที่ท่านกินเมื่อครู่หน่อยได้หรือไม่”

ซูเจินอวี๋พยักหน้าตอบรับพลางปรายตาหันไปสั่งสาวใช้ที่ยืนอยู่ให้นำยาออกมา สูตรยาลูกกลอนนี้นางได้มาจากเพื่อนสนิทที่เป็นหมอเทวดาแต่ทว่าตอนนี้เขาได้หายสาบสูญไปแล้ว...

[กำลังตรวจวิเคราะห์ส่วนผสมของยา….]

แสงเลเซอร์สีฟ้าอ่อนพุ่งออกมาจากหน้าต่างระบบกวาดสแกนยาลูกกลอนที่วางอยู่บนฝ่ามือของจ้าวหว่านชิง เวลาผ่านไปเพียงชั่วครู่การตรวจสอบก็เสร็จสิ้น

[ตรวจวิเคราะห์เสร็จสิ้น.....]

[ระบบกำลังเขียนใบสั่งยาที่มีประสิทธิภาพมากกว่ายาตัวเดิมสามเท่า....]

“เป็นเช่นไรบ้างท่านรักษาอาการป่วยของข้าได้หรือไม่?”

ซูเจินอวี๋เอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าแม้รู้ว่าโรคของตนเองไม่อาจรักษาให้หายขาดได้ แต่ทว่าภายในใจลึก ๆ ของนางกลับมีความหวังเล็ก ๆ อยู่

“อาการป่วยของท่านไม่ใช่ว่าจะรักษาไม่ได้ เพียงแต่มันต้องใช้เวลาสักหน่อย”

“ระ...เรื่องจริงหรือ....อาการป่วยของข้าสามารถรักษาให้หายได้จริง ๆ หรือ”

แววตาที่หม่นหมองของซูเจินอวี๋พลันสั่นไหวดวงหน้าซูบซีดราวกับถูกชุบชีวิตขึ้นใหม่ด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว

“วันนี้ข้าจะเขียนเทียบยารักษาอาการเบื้องต้นให้ท่านไปลองกินก่อน หากท่านลองกินยาของข้าแล้วคิดว่าการรักษาได้ผลก็ค่อยมาพบข้าจ้าวหว่านชิงที่หมู่บ้านอันชุนเพื่อทำการรักษาอาการป่วยให้หายขาด”

“ท่านสามารถรักษาข้าได้จริง ๆ ใช่ไหม”

จ้าวหว่างชิงค่อย ๆ พยักหน้าอย่างมั่นคงแววตาเต็มไปด้วยความจริงใจและหนักแน่น

“ตราบใดที่ท่านไม่ละความเชื่อ ท่านย่อมมีโอกาสได้ใช้ชีวิตโดยไม่ต้องทนทุกข์ทรมานจากโรคนี้อีกต่อไป แต่มีข้อแม้ว่าหากดื่มยาของข้าแล้วท่านจำเป็นต้องหยุดยาตัวเดิมก่อนเข้าใจหรือไม่”

คำกล่าวนั้นราวกับสายลมอุ่นพัดผ่านกลางฤดูหนาว ซูเจินอวี๋รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งแทรกซึมเข้าสู่หัวใจนางกะพริบตาถี่เพื่อกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาแต่หยาดหยดใสกลับยังร่วงเงียบ ๆ บนหลังมือ

“หาก…หากเป็นเช่นนั้นจริง หากท่านรักษาอาการป่วยของข้าให้หายได้จริง ๆ ข้ายินดีจะยกย่องท่านเป็นผู้มีพระคุณ” เสียงของนางสั่นสะท้าน ทว่าภายในเต็มไปด้วยประกายแห่งความหวังที่เพิ่งงอกงามขึ้นมาอีกครั้ง…

จ้าวหว่านชิงคลี่ยิ้มออกมาพลางก้มลงมองใบสั่งยาที่ระบบส่งมาเมื่อครู่ นางแสร้งขอตัวเดินออกมาด้านนอกโดยอ้างว่าจะไปขอยืมกระดาษและพู่กันกับเจ้าของร้านเพื่อเขียนเทียบยา และภายในเวลาไม่นานร่างบางก็เดินกลับมาในห้องพร้อมยื่นใบสั่งยาของระบบส่งให้ซูเจินอวี๋

“ซูเหยามารดาของเจ้าเก่งจริง ๆ เลยรักษาอาการป่วยของท่านป้าได้ด้วย”

เสี่ยวหานโน้มตัวลงไปกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของเด็กสาว เพราะกลัวว่าเสียงของเขาจะเข้าไปรบกวนบทสนทนาที่สำคัญของผู้ใหญ่ทั้งสอง

ซูเหยาที่นั่งมองสถานการณ์มาตั้งแต่แรกยามนี้มองจ้าวหว่านหนิงผู้เป็นมารดาด้วยสายตายากคาดเดา ก่อนเด็กหญิงจะหันไปยิ้มให้เสี่ยวหานราวกับพอใจในคำพูดของเขา

“ใช่แล้ว...สตรีตรงหน้าคือมารดาของข้า...นางเป็นมารดาของข้าคนเดียวเข้าใจหรือไม่เจ้าโง่”