บทที่ 7 ยังมีอะไรที่ไม่พอใจอีก?　

พฤติกรรมของสวี่อันอันเช่นนั้น ทำให้สวี่กั๋วจื้อนั้นลืมตาโต ตอนนี้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก กันไปตะคอกเธอด้วยความโมโหว่า “สวี่อันอัน การหมั้นครั้งนี้เป็นความประสงค์ของคุณปู่ แกกล้าดียังไงถึงได้ตัดสินใจถอนหมั้นแบบนี้”

เธอทำเช่นนี้เหมือนจะไม่เห็นหัวของผู้ใหญ่เช่นเขา สวี่กั๋วจื้อโมโหจนความดันนั้นเริ่มพุ่งขึ้น　　　

ไอ้เด็กบ้าคนนี้ยิ่งอยู่ยิ่งลามปาม ที่เพิกเฉยต่อคำพูดของพวกพี่ชาย และยังไม่เห็นพ่ออยู่ในสายตาของเขาอีก

แล้วตอนนี้ยังกล้าที่จะฉีกหนังสือหมั้นหมายต่อหน้าเขาอีก นี่เหมือนเป็นการเหยียบย่ำหน้าของเขาลงบนพื้น!　

“อันอัน วันนี้แกบ้าพอหรือยัง? วันนี้เป็นวันที่พี่สาวแกออกจากโรงพยาบาล ทำไมแกถึงเป็นคนแบบนี้ ทำไมไม่ทำตัวเหมือนพี่สาวแกบ้าง ให้พวกฉันสบายใจหน่อยไม่ได้หรือไง ?”

ฟางหงหลันเดินลงมาจากชั้นสอง พร้อมกับด่าทอใส่สวี่อันอัน

แล้วฟางหงหลันก็หันไปมองสวี่ฉาฉาที่ดวงตาแดงก่ำ รู้สึกเจ็บปวดหัวใจ แล้วยื่นมือไปกอดสวี่ฉาฉาไว้ แล้วพูดปลอบขึ้นเสียงเบา “ฉาฉา หนูเพิ่งออกจากโรงพยาบาล หนูเครียดมากไม่ได้ ไม่ดีต่อร่างกายหนูนะ”

สวี่ฉาฉาพยักหน้าอย่างน่าเอ็นดู และเผยรอยยิ้มที่อ่อนโยนนั้นออกมา

ฟางหงหลันรู้สึกไม่สบายใจ เมื่อสักครู่บรรยากาศในบ้านยังดีๆอยู่ เมื่อสวี่อันอันกลับมาก็ทำให้เกิดความวุ่นวายในบ้านขึ้น

เธอไม่เคยรู้สึกชอบลูกสาวคนนี้เลย หนำซ้ำยังรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเธอด้วย

ขอเพียงเป็นที่ที่สวี่อันอันอยู่ ก็จะมีความวุ่นวายเกิดขึ้น ไม่มีคนชอบคนอย่างเธอเช่นนี้

สวี่อันอันมองแม่แท้ๆที่มีหน้าตาคล้ายคลึงกับเธอ เดิมที่อารมณ์สงบก็ได้เปลี่ยนรู้สึกกระฟัดกระเฟียดขึ้น เหมือนดั่งคลื่นกระหน่ำซัดเข้าไปที่กลางอก

เธอพยายามซ่อนน้ำตาไม่ห้ไหลลงมา ครั้งนี้ที่เธอต้องเผชิญกับการต่อว่าจากฟางฟงหลัน ในใจของเธอนั้นรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก

ภาพที่เธอตกบันได วินาทีก่อนที่เธอจะตายได้ลอยเข้ามา แล้วยังได้ยินฟางหงฟลันพูดขึ้นอีกว่า “ถ้าตายแล้ว ไตของพี่สาวเธอจะได้เปลี่ยนสักที”

สวี่อันอันไม่เข้าใจว่าทำไมทั้งๆที่เธอเป็นลูกสาวที่ฟางหงหลันคลอดออกมาเอง แต่ตัวเองกลับเป็นคนนอกในสายตาเธอ　

สวี่จื่อเจี้ยนพูดเสียงแข็งขึ้น “ถ้าเธอรู้มารยาทได้ครึ่งหนึ่งของฉาฉา คงไม่ทำเรื่องแบบออกมา”

สวี่จื่อฉินพูดประชดขึ้นด้วยว่า “สวี่อันอันจะเอาอะไรมาเทียบกับฉาฉา ยังเทียบไม่ได้แม้แต่นิ้วมือของฉาฉาเลย”　　

ซูจิ่นเฉิงมองแววตาของสวี่อันอัน ดูซับซ้อน ผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

เมื่อต้องเผชิญกับคำต่อว่าของตระกูลสวี่ เธอทำตัวเพิกเฉยกับพวกเขาได้ เธอไม่ทำตัวเชื่อฟังอีกต่อไป

จู่ๆเธอก็กลายเป็นคนแข็งกระด้าง ไม่รู้เหมือนกันว่าในใจของสวี่อันอันนั้นคิดอะไรอยู่　　　

สายตาของเธอไม่ได้บ่งบอกอารมณ์อะไร ทำให้ซูจิ่งเฉิงนั้นรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก

สวี่จื่อซงเยาะเย้ยใส่สวี่อันอัน “สวี่อันอัน ทำไมเธอยังมีหน้ามายืนอยู่ตรงนี้ ตอนที่เธอยังไม่กลับมาทุกอย่างปกติดีเป็นอย่างมาก เมื่อเธอกลับมาถึงก็วุ่นวายขึ้นทันที เธอไม่รู้สึกละอายแก่ใจมั้งหรือ?”

เมื่อต้องสู้หน้ากับคนที่ด่าทอเธอ สวี่อันอันไม่มีแรงที่จะโต้แย้งกับพวกเขา เธอเหนื่อยแล้วจริงๆ ไม่อยากอยู่ที่นี่เพื่อให้คนเกลียดอีกต่อไป　　

“ใช่ พวกคุณพูดถูก พี่สาวดีที่สุด เป็นคนที่รู้กาลเทศะที่สุด ส่วนฉันเป็นลูกที่ประหลาดที่สุด พอใจหรือยัง? ฉันไม่รบกวนเวลาทานข้าวของครอบครัวพวกคุณอีก ฉันไปละ”　

สวี่อันอันหันหน้าแล้วเดินออกไปทันที แต่ถูกสวี่กั๋วจื้อเรียกให้หยุด ไม่ใช่เพราะเหตุผลอะไร เพื่อจะกู้หน้าของเขา

ครั้งนี้สวี่อันอันทำเกินไปเป็นอย่างมาก ต้องสั่งสอนเธอเสียหน่อย

“สวี่อันอัน ถ้าวันนี้คุยเรื่องนี้ไม่รู้เรื่อง แกห้ามไปไหนเด็ดขาด”

สวี่กั๋วจื้อที่โมโหขั้นขีดสุดเรียกให้สวี่อันอันหยุดลง สวี่อันอันหันกลับมา ดวงตานั้นแดงก่ำ

แต่ไม่มีใครสนใจ ใจของพวกเขานั้นเป็นห่วงแต่สวี่ฉาฉา จะมาสนใจไยดีเธอทำไมกัน

“คุณสวี่อยากได้ยินอะไร? นี่ไม่ใช่เป็นสิ่งที่พวกคุณคาดหวังหรือ ซูจิ่นเฉิงถอนหมั้นกับฉันแล้ว สวี่ฉาฉาก็จะได้คบกับซูจิ่นเฉิงได้อย่างเปิดเผยแล้ว พวกคุณยังมีอะไรที่ไม่พอใจอีกหรือ?”

ทะเลาะกันมานานถึงเพียงนี้ ไม่ใช่เพราะจุดประสงค์ข้อนี้หรือกหรือ

ตอนนี้เธอถอนหมั้นให้แล้ว ทำไมกลับมาเป็นความผิดของเธออีก?

สวี่กั๋วจื้อไม่เคยคิดที่จะให้สวี่อันอันนั้นถอนหมั้นมาก่อน ถึงแม้ลูกสาวคนนี้ของเขาจะไม่เชื่อฟัง แต่ยังไงซะก็เป็นลูกในไส้แท้ๆของเขา

เมื่อเห็นลูกสาวที่ดื้อดึงเช่นนี้ ในใจของเขาดูสับสน อยากจะพูดอธิบายเป็นอย่างมาก แต่ก็พูดไม่ออกได้แต่ก้ากลืนลงไป สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

สายตาของสวี่อันอันนั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง หันหลังแล้วเดินออกไป น้ำตาที่เย็นเยือกนั้นก็ได้ไหลออกมา

เปรียบเสมือนในใจของเธอที่เย็นเฉียบดั่งไร้อุณหภูมิ

“อันอัน เกิดอะไรขึ้น? มีใครรังแกเธอหรือ?”

มุมทางเข้าประตูนั้น เธอได้เจอกับสวี่จื่อเยี่ยนด้วยความบังเอิญ　

สวี่อันอันหันกลับไปรีบเช็ดน้ำตาของตัวเอง เธอไม่อยากให้คนของตระกูลสวี่นั้นเห็นความอ่อนแอของเธอ

สวี่จื่อเยี่ยนใช้หัวแม่เท้าคิดก็คิดออกว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น สวี่อันอันต้องมีเรื่องกับคนในบ้านอย่างแน่นอน

ตอนนี้สวี่อันอันไม่เหมือนเดิมแล้ว ไม่ใช่น้องสาวที่ยอมคนคนนั้นแล้ว

สวี่อันอันเป็นเช่นนี้ ทำให้สวี่จื่อเยี่ยนรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก

เขารีบเดินไปด้านหน้า ถอนหายใจแล้วพูด “ไป เดี๋ยวพี่ไปส่งเธอเข้าบ้านเอง เธอไปขอโทษคุณพ่อกับคุณแม่ เพราะเธอถึงจะเป็นน้องสาวที่แท้จริงของพวกเรา พี่กล้ารับรองว่าพวกเขาจะไม่ทำให้เธอต้องลำบากใจอย่างแน่นอน”

สวี่อันอันมองสวี่จื่อเยี่ยนแล้วยิ้มขึ้นอย่างเย็นชา “พี่ก็คิดว่าหนูเป็นคนทำงั้นหรือ?”