บทที่ 6 ถอนหมั้น

ซูจิ่งเฉิงก้าวออกมาแล้วพูดกับสวี่อันอันด้วยความเยือกเย็นว่า “เรื่องราวครั้งนี้ถ้าไม่ขอโทษฉาฉา ฉันกลับบ้านแล้วจะขอถอนหมั้น”

เมื่อคำพูดนั้นถูกพูดออกไป เดิมที่คิดว่าสวี่อันอันจะกระวนกระวายใจรีบเข้ามาขอโทษ เข้ามาอธิบายอย่างนอบน้อมเหมือนเมื่อก่อน

แต่เมื่อซูจิ่งเฉิงรอไปสักพัก สวี่อันอันยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เหมือนเรื่องนี้ไม่มีความเกี่ยวข้องกับเธอเลยสักนิด

สวี่อันอันมองสีหน้าของซูจิ่งเฉิง เธอรู้สึกขยะแขยง ถ้าชอบสวี่ฉาฉา ตอนที่คุยการเรื่องหมั้นเหตุใดถึงไม่คัดค้านละ

การหมั้นครั้งนี้ เหมือนเธอหน้าด้านที่จะขอหมั้นอย่างนั้น　

สายตาของสวี่ฉาฉาเริ่มแดง เธอยื่นมือไปถึงแขนของซูจิ่งเฉิง แล้วพูดขึ้นเสียงนุ่มนวลว่า “เป็นความผิดของฉันทั้งนั้น พวกคุณอย่าทะเลาะกันเลย อันอันน่าจะตกใจมากถึงได้ไม่พูดไม่กล่าว คุณอย่าโกรธอันอันเลยคะ”

สวี่จื่อเจี้ยนทนเห็นสวี่ฉาฉาเป็นเช่นนั้นไม่ไหว ทั้งๆที่เธอเป็นผู้ถูกกระทำ แต่ยังออกมาปกป้องสวี่อันอัน ทำให้เขานั้นสงสารเธออย่างจับใจ แล้วเขาก็ชี้หน้าตะคอกต่อว่าสวี่อันอัน:

“สวี่อันอัน ใจเธอทำด้วยอะไร ฉาฉาปกป้องเธอขนาดนี้แล้ว เธอยังไม่รู้ความผิดตัวเองอีกเหรอ ฉันจะให้โอกาสเธอครั้งสุดท้าย รีบขอโทษซะ!”　

สวี่จื่อฉินรู้สึกสงสารสวี่ฉาฉาจนดึงตัวเธอมาอยู่ใกล้ๆ แล้วจ้องสวี่อันอันด้วยท่าทีโมโหร้าย “สวี่อันอัน อย่าคิดว่าฉาฉาเข้าข้างเธอแบบนี้แล้วจะหนีความผิดนี้ไปได้นะ ถ้าวันนี้เธอไม่ยอมขอโทษ เรื่องจะไม่จบแน่”

สายตาของสวี่อันอันนั้นแปลกไป สวี่อันอันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

เมื่อก่อนขอแค่พวกพี่ชายดุเธอ เธอจะลุกลี้ลุกลนทำตามคำสั่งของพวกเขาทันที

แต่ครั้งนี้ไม่ว่าพี่ชายพวกนี้จะพูดอะไร เธอมีท่าทีที่ไม่ยอม ไม่รู้ว่ากินยาอะไรผิดมาหรือเปล่า

ขณะนั้น สวี่กั๋วจื้อก็เดินเข้ามาแล้วตะคอกใส่สวี่อันอัน “แกดูพี่สาวแกว่าเขาเป็นคนดีแค่ไหน แล้วลองมองย้อนดูตัวเอง ที่กลับให้คนนอกมาทำร้ายพี่สาวแก ยังทำเรื่องน่าอับอายเช่นนี้อีก สวี่อันอัน แกทำให้ตระกูลสวี่นั้นต้องเสียหน้าไปหมดแล้ว!”　　

ที่แท้ คนที่ไม่เข้าตา แค่กายใจก็ผิดแล้ว　　　

เธอมองหน้าคนพวกนี้ สวี่อันอันฟังคำพูดด่าทอพวกนั้น ในใจของเธอไม่ได้มีอารมณ์อะไร　　　

แต่ดวงตาของเธอเริ่มรู้สึกแสบขึ้นมา เธอเคยคาดหวังความอบอุ่นพวกนั้น พยายามทำทุกอย่างเพื่อให้พวกเขาดีต่อเธอ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคืออะไร?

เมื่อเทียบกับสวี่ฉาฉาแล้วคนที่ทำร้ายเธอรุนแรงที่สุดก็คือคนของตระกูลสวี่　

สวี่อันอันหลบสายตาปิดบังความเย็นชาในดวงตา แล้วค่อยๆพูดขึ้นอย่างชัดเจน “เมื่อกี้ฉันพูดไปแล้ว สิ่งที่ฉันไม่ได้ทำ ฉันจะไม่มีวันขอโทษ”　

“แก……” สวี่กั๋วจื้อชี้หน้าสวี่อันอัน เขาแทบจะโมโหจนเป็นบ้า

ลูกสาวที่เป็นเด็กเชื่อฟังมาตลอด จู่ๆกลับเปลี่ยนไปเช่นนี้ ไม่รู้ว่าได้รับผลกระทบจากอะไร ถึงได้กลายเป็นแบบนี้

“คุณพ่อ หนูไม่เป็นอะไรแล้ว อันอันเป็นน้องสาว หนูไม่ถือสาน้องหรอกค่ะ” สวี่ฉาฉาพูดขึ้น แล้วหันไปพูดกับสวี่อันอัน “อันอัน เธอเข้ามาขอโทษคุณพ่อก่อน แล้วทำอาหารมื้ออร่อยสักมื้อ และให้เรื่องนี้จบเพียงเท่านี้”　

สวี่ฉาฉายังคงทำตัวปกป้องสวี่อันอันอยู่ เธอยอมรับเรื่องนี้ไว้ เพื่อไม่ยอมให้สวี่อันอันนั้นต้องลำบากใจอีก

เธอหันพูดเหมือนมัดมือชกสวี่อันอันให้ยอมทำตาม ทำให้พูดปฏิเสธได้ยาก

สวี่อันอันหัวเราะขึ้น “งั้นพี่ลองพูดมาก่อนว่าฉันผิดตรงไหน ถ้าพี่อธิบายออกมาได้เป็นข้อๆ ฉันก็จะขอโทษ”

เมื่อก่อนสวี่อันอันคิดว่า สวี่ฉาฉาเป็นคนดีเป็นอย่างมาก ทุกครั้งที่เธอโดนคนตระกูลสวี่ต่อว่า ก็จะออกมาปกป้องเธอและทำเหมือนดีกับเอทุกอย่าง

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว เธอรู้โฉมหน้าที่แท้จริงของสวี่ฉาฉาแล้ว จะไม่ถูกเธอหลอกอีกต่อไป　

คำพูดนี้เมื่อถูกพูดออกไป ทำให้สวี่ฉาฉานั้นต้องอึ้งไป สีหน้าแทบจะดูไม่ได้ น้ำตาคลออยู่ในเบ้าตา

เธอเพียงแต่หาทางออกให้สวี่อันอันเพียงเท่านั้น แต่สวี่อันอันไม่ได้ออกไผ่ใบเดิมเหมือนเฉกเช่นทุกครั้ง ทำให้เธอไม่รู้จะตอบกลับยังไง　

เมื่อก่อนทุกครั้งที่สวี่อันอันถูกพวกพี่ชายดุขึ้นมา สวี่ฉาฉาก็จะออกมาพูดแทนเธอ ทำเหมือนเป็นเรื่องเดิมที่เกิดขึ้นเหมือนทุกครั้ง　

แต่ตอนนี้สวี่อันอันไม่แม้แต่จะเห็นใจ　แต่ยังประชดประชันเธอ เหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน　

“อันอัน ไม่ได้มีเจตนาอื่น พี่อยากให้ครอบครัวเรารักใคร่กัน มันเป็นเรื่องที่ดีที่สุดแล้วมิใช่หรือ?”　

สวี่ฉาฉาพยายามอธิบาย ดวงตาแดงก่ำและมองสวี่อันอันด้วยน้ำตาคลอเบ้า

ท่าทีที่ดูน่าเอ็นดูเช่นนั้นของเธอ ใครพบเจอก็ต้องสงสารอย่างแน่นอน

ซูจิ่งเฉิงไม่สามารถทนดูต่อไปได้ หยิบสัญญาออกมาฉบับหนึ่ง ไม่พูดไม่จาแล้วได้เขวี้ยงกระดาษแผ่นนั้นใส่หน้าของสวี่อันอัน “สวี่อันอัน ผู้หญิงที่ทำร้ายพี่สาวตัวเองอย่างเธอ ผู้หญิงที่ขายได้แม้แต่ร่างกายของตัวเอง ทำให้ฉันรู้สึกรังเกียจเป็นอย่างมาก ฉันขอถอนหมั้นกับเธอ นับตั้งแต่เวลานี้เป็นต้นไป !”

ไม่มีใครที่จะหยุดยั้งไว้ได้　

สวี่อันอันถูกสัญญาฉบับนั้นบาดเข้าจนเจ็บ แล้วมองซูจิ่งเฉิงอย่างเย็นชา “ได้สิ!”　

“พี่จิ่งเฉิง พี่……”　

“ฉาฉา น้องไม่ต้องช่วยสวี่อันอันพูดอะไรอีกแล้ว เป็นเพราะว่าน้องใจดีจนเกินไป ถึงได้ถูกเธอรังแกแบบนี้ไง”

ยังไม่ทันจะพูดจบ ก็ถูกซูจิ่งเฉิงนั้นตัดบทไป

สวี่ฉาฉาหรี่ตาลง และเม้มปากขึ้นด้วยความลำบากใจ อ้าปากเหมือนอยากจะพูดอะไร สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร 　　　

สวี่อันอันยิ้มขึ้นเล็กน้อย โน้มตัวลงไปเก็บสัญญาหมั้นหมายนั้น เธอตั้งใจเหลือบไปมองดู ออ เป็นเอกสารหมั้นหมายจริงๆเสียด้วย

หลังจากนั้น สวี่อันอันฉีกเอกสารนั้นด้วยสีหน้าไร้อารมณื แล้วโยนไปให้ซูจิ่งเฉิ่ง　　

“ซูจิ่งเฉิงไหนๆคุณก็ชอบสวี่ฉาฉาแล้ว ตอนนี้สัญญาได้ถูกฉีกไปแล้ว จากนี้เป็นต้นไป เราไม่มีความเกี่ยวข้องกัน คืนความอิสระในการแต่งงานให้กัน คุณกับสวี่ฉาฉารีบอยู่ด้วยกันได้แล้ว อย่าทำร้ายคนอื่นอีกเลย ”

ขณะที่เธอพูดประโยคนั้นออกไป สวี่อันอันรู้สึกมีความสุขเป็นอย่างมาก

ชายโฉดหญิงชั่ว ขอให้อยู่ด้วยกันตลอดไปในชาตินี้!