บทที่ 5 อีกไม่นานก็ไม่ใช่แล้ว

สวี่อันอันได้เช็ดน้ำตาขึ้นอีกครั้ง “พี่สาวหนูไม่ยอมทานอาหารของแม่บ้าน บอกว่าทานไม่ลง เธอจะทานอาหารที่หนูทำเท่านั้น หนูยังต้องแลกข้าวที่บ้านกิน เลยต้องจำใจทำมันต่อไปค่ะ ”

เมื่อก่อนสวี่อันอันคิดว่า เป็นเพราะฝีมือทำอาหารของเธอ ถึงทำให้สวี่ฉาฉานั้นเลือกกินขนาดนี้

ทุกครั้งเมื่อถึงเวลาทานข้าว สวี่ฉาฉาก็จะชมฝีมือทำอาหารของเธอไม่หยุดปาก บอกว่าชอบอาหารที่เธอทำที่สุด

เมื่อได้ยินคำชื่นชมนั้น ทำให้เธอนั้นหลงใหลไป

แต่ตอนนี้เธอไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นแล้ว สวี่ฉาฉาตั้งใจที่จะใช้เธอเหมือนคนรับใช้คนหนึ่งเท่านั้น แล้วยังไม่หัวเราะเยาะความโง่เขลาของเธอด้วย

เมื่อเห็นท่าทีของสวี่อันอันที่รีบเร่งเดินจากไป คุณป้าๆที่อยู่ตรงนั้นต่างก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ คิดไม่ถึงว่าลูกสาวแท้ๆของตระกูลสวี่นั้นต้องมีชีวิตที่ลำบากกว่าคนใช้เสียอีก ทำไมถึงได้โหดร้ายเช่นนี้!

ถึงแม้จะไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของคนตระกูลสวี่ แต่พวกเธอรับรู้เรื่องสำคัญบางอย่างแล้ว

ความโชคร้ายของสวี่อันอันที่ต้องพบเจอ เป็นเพราะสวี่ฉาฉาทำขึ้นมาทั้งนั้น

ลูกเลี้ยงคนนี้ปกติดูเหมือนจะเป็นเด็กดี มีมารยาท คิดไม่ถึงว่าลับหลังจะมีจิตใจที่เลวเช่นนี้ รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ!

สวนหย่อมของตระกูลสวี่นั้นกว้างเป็นอย่างมาก ปลูกต้นไม้ดอกไม้ไว้หลากหลายชนิด มีต้นหอมหมื่นลี้อยู่หลายต้น ได้กลิ่นหอมมาแต่ไกล ทำให้สดชื่น สบายใจ

เมื่อเดินถึงห้องโถง ทุกคนต่างก็มุงดูของขวัญ ทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ

ภาพแห่งความสุขเช่นนั้น อดไม่ได้ที่จะเข้าไปรบกวนช่วงเวลาดีๆนั้น　

สวี่อันอันเดิมจะเดินอ้อมห้องโถงเพื่อจะไปที่ห้องของตัวเอง แต่กลับถูกสายตาอันเฉียบแหลมของสวี่ฉาฉานั้นมองเห็นซะก่อน และขณะนั้นเขาก็ได้เดินเข้ามาหาเธอ

สวี่ฉาฉาคล้องแขนของสวี่อันอัน ยิ้มขึ้นมาอย่างไม่มีความสุข “อันอัน เธอกลับมาแล้วเหรอ วันนี้บ้านเรามีแขก คุณพ่อซื้ออาหารดีๆมาหลายอย่างเพื่อจะฉลองที่พวกเราออกจากโรงพยาบาล ฝีมือทำอาหารของเธอเยี่ยมที่สุด ฉันชอบกินอาหารที่เธอทำมาก”

ทุกคนถึงได้สังเกตเห็นสวี่อันอันขึ้นมา เมื่อมองเห็นสวี่ฉาฉาและสวี่อันอันใกล้ชิดกันเช่นนั้น ทำให้ทุกคนต่างก็ขมวดคิ้วและสีหน้าไม่สู้ดีนัก

สวี่จื่อเจี้ยนเดินเข้ามาเป็นคนแรก หลังจากเขามองหน้าสวี่อันอันอย่างตั้งใจ เขาได้ยื่นมือออกไปให้สวี่ฉาฉา “ฉาฉา รีบเข้ามาหาพี่เร็ว เธอลืมไปแล้วเหรอว่าได้รับบาดเจ็บขนาดนี้เพราะอะไร อยู่ห่างสวี่อันอันหน่อย เธอจะทำร้ายน้องได้อีก”

“พี่เจี้ยน หนูบอกหลายครั้งแล้วว่าเรื่องนี้ไม่ใช่อันอันเป็นคนทำ……”

ไม่ทันที่จะพูดจบ ก็ถูกสวี่จื่อเจี้ยนตัดบท “เธอไม่ได้เป็นคนทำ แต่ก็เป็นเธอที่ทำให้อันธพาลนั้นรังแกน้อง ฉาฉา อย่าได้อธิบายแทนเธออีกเลย น้องเป็นคนดีเกินไป ถึงได้ถูกสวี่อันอันรังแกแบบนี้ไง”

เมื่อเห็นฉากที่สนุกเช่นนี้ ในใจของสวี่อันอันไม่มีอะไรจะอธิบาย เธอไม่ได้แสดงท่าทีอะไร ทำได้เพียงยืนนิ่งๆอยู่ตรงนั้น　　

สวี่จื่อซงก็ได้เดินเข้ามา พูดเตือนสวี่อันอันขึ้นว่า: “สวี่อันอัน ไหนๆเอก็กลับมาถึงแล้ว รีบขอโทษสวี่ฉาฉาเดี๋ยวนี้เลย ทำผิดแล้วขอให้ทำตัวสำนึกผิดด้วย”

เธอมองดูสวี่ฉาฉา แล้วสวี่อันอันก็หัวเราะขึ้น

เธอได้ตบสวี่ฉาฉาเข้าไปหนึ่งฝ่ามือ ทำให้สวี่ฉาฉานั้นล้มลงไปอยู่บนพื้น

คิดไม่ถึงสวี่อันอันจะทำเช่นนี้ สวี่จื่อซงนั้นโกรธจนคอเป็นเอ็น “สวี่อันอัน เธอบ้าอะไรขึ้นมาอีก?”

สวี่อันอันก็ไม่อ้อมค้อม เธอดึงมือกลับแล้วพูดขึ้น “เรื่องที่ฉันไม่ได้ทำ ฉันจะไม่ขอโทษ อย่ามาตอแหลตรงนี้เลย”

คนที่อยู่ตรงนั้นต่างก็อึ้งไป แล้วก็มีชายสวมใส่เสื้อเชิ๊ตสีขาวคนหนึ่งเดินมาด้านหลังของสวี่จื่อซง

สวี่อันอันส่งสายตามองขึ้น คือซูจิ่งเฉิ่ง เป็นคู่หมั้นของเธอ

มาเพื่อจะแก้แค้นสวี่ฉาฉางั้นหรือ เชอะ ช่างรักกันเสียจริง!

“สวี่อันอัน เพื่อจะทำร้ายพี่สาวเธอ เธอทำทุกอย่างได้จริงๆ เธอคิดว่าทำอย่างนี้แล้วจะปิดบังความจริงได้ แล้วทุกคนจะยอมรับงั้นหรือ?”

ไม่มีความห่วงใยแม้แต่น้อย ซูจิ่งเฉิงเดินเข้ามาต่อว่าเธออย่างไม่ไว้หน้า　

เดิมคิดว่าเมื่อทำเช่นนี้แล้ว สวี่อันอันจะยอมแต่โดยดี แล้วจะขอโทษสวี่ฉาฉาอย่างเช่นเมื่อก่อน

นิสัยที่ถ่อมตนช่นนั้นของเธอก็ไม่อาจทำให้พวกเขาชอบเธอขึ้นมา

แต่ซูจิ่งเฉิงเหมือนจะลืมไปว่า เมื่อสักครู่สวี่อันอันปฏิเสธที่จะขอโทษ และยังตบหน้าสวี่ฉาฉาเข้าไปด้วย

เหมือนเธอเปลี่ยนไปคนละคนอย่างกะทันหัน ไม่เชื่อฟังพวกเขาอีกแล้ว

สวี่อันอันหันไปมองซูจิ่งเฉิง สายตาได้แสดงความประชดประชันขึ้นมา

เมื่อก่อน เธอชอบเขาจริงๆ เขาเป็นคนดูอ่อนโยน ยิ้มแล้วดูอบอุ่นเป็นอย่างมาก

ที่ตามตื๊อเขาตลอดเวลา และเชื่อฟังเขาตลอดเวลา และไม่กล้าปฏิเสธเขาแม้แต่คำเดียว

ส่วนซูจิ่งเฉิงก็เอ็นดูคู่หมั้นของเขาตั้งแต่เด็ก ความรักที่คลุมเครือเช่นนี้ ทำให้สวี่อันอันนั้นหลงใหลในความอบอุ่นของเขาอย่างหัวปักหัวปำ　　

แล้วเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ชายหนุ่มคนนี้ที่เริ่มเกลียดชังเธอมากถึงเพียงนี้?

ไม่มีความอ่อนโยนเช่นเมื่อก่อน มีเพียงคำตำหนิที่ไร้เยื่อใยแล้ว?　　

“พี่จิ่งเฉิง พี่อย่าว่าอันอันแบบนั้นค่ะ เธอเป็นถึงคู่หมั้นของพี่ อันอันก็คงรู้สึกไม่สบายใจเหมือนกัน เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น เธอก็คงไม่สบายใจเหมือนกัน”　　

สวี่ฉาฉายืนออกมาปกป้องสวี่อันอัน สายตาของซูจิ่งเฉิงที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ แววตายังเต็มไปด้วยความตำหนิ

ซูจิ่งเฉิ่งที่ได้ยินเช่นนั้น ก็ได้แสดงรอยยิ้มที่โหดร้ายนั้นออกมา “อีกไม่นานก็ไม่ใช่แล้ว”