บทที่ 3 เข้าร่างนางร้าย

ภายในห้องผู้ป่วยของโรงพยาบาลชื่อดัง คนป่วยที่พึ่งฟื้นคืนสติได้ไม่นาน ในตอนนี้กำลังนั่งจ้องมองธันย์ด้วยแววตายากคาดเดา ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นเมื่อพบว่าคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเหมือน คชากร คนรักของเธอ ราวกับเป็นคนคนเดียวกัน

หลังจากที่เธอโผเข้าไปโอบกอดคนตรงหน้าได้ไม่นาน ก็หมดสติไปอีกครั้ง ในระหว่างที่เธอนอนหมดสติอยู่บนเตียงผู้ป่วย ภาพความทรงจำของมาริสาก็ฉายเข้ามาในหัวของเธอ ทำให้หลังจากฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอก็รีบเข้าไปสำรวจใบหน้าของตัวเองในกระจกห้องน้ำทันที

ทำให้ได้รู้ว่าเธอเข้ามาอยู่ในร่างของมาริสา นางร้ายในนิยายที่เธอแต่งจริง ๆ

"พี่ธันย์"?

มาริสาเอ่ยเรียกชื่อคนตรงหน้าด้วยความไม่แน่ใจ เพราะตอนนี้ความทรงจำของเจ้าของร่างมันกำลังสับสนและตีกันวุ่นวาย เธอเลยจับใจความไม่ได้ แต่เพราะคนตรงหน้ามีหน้าตาเหมือนคชากร เลยทำให้เธอเดาว่าเขาคือ ธันย์ ตัวร้ายในนิยายเรื่องนี้

มีคนเคยบอกว่า นักเขียนมักซ่อนใครบางคนไว้ในนิยายของตัวเอง และใช่ คาแรคเตอร์ของธันย์ มีต้นแบบมาจากคชากรคนรักของเธอ ในตอนที่แต่งนิยายเรื่องนี้ เธอทั้งโกรธและโมโหที่เขาทิ้งเธอไป เลยตั้งใจแต่งให้เขาเป็นตัวร้ายที่มีชีวิตเลวร้าย แต่หลังจากที่แต่งนิยายเรื่องนี้จบ ความคิดที่มีต่อคชากรก็เริ่มเปลี่ยนไป เธอโหยหาเขาและโทษตัวเอง

"เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ"?

"พะ...พี่ธันย์"

ธันย์ที่ได้ฟังคนตรงหน้าเรียกเขาว่า 'พี่ธันย์' ก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย กับท่าทีที่เปลี่ยนไปของมาริสา แววตาที่จ้องมองมาที่เขา มันไม่มีการเหยียดหยามหรือรังเกียจเช่นทุกที

ราวกับว่าตรงหน้าเขาไม่ใช่มาริสาคนเดิม...

"เธอจำได้ไหมว่าทำไมถึงมานอนที่นี่"

เขาตัดสินใจถามลองเชิงคนตรงหน้า เพราะในตอนที่โดนเขายิงมาริสาล้มหัวกระแทกพื้น การที่เธอมีอาการแปลกไปแบบนี้อาจจะหมายความว่าเธอความจำเสื่อม

"เพราะพี่ธันย์ยิงสาใช่ไหมคะ"

มาริสาพูดออกไปเสียงเรียบ ไม่คิดปิดบัง แม้ความทรงจำของร่างเดิมจะไม่ชัดเจน แต่เธอที่เป็นนักเขียนนิยายเรื่องนี้ ย่อมจำได้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับเส้นเรื่องในนิยายเรื่องนี้บ้าง

หากว่าตามเส้นเรื่อง มาริสาที่ฟื้นคืนสติในโรงพยาบาล ได้บอกทุกคนว่าคนที่ทำร้ายเธอคือธันย์ ทำให้ธันย์ถูกพี่ชายของมาริสาและธนาที่เป็นพ่อของเขาสั่งเก็บ ทุกคนเข้าใจว่าธันย์ตายไปแล้ว แต่ความจริงเขายังไม่ตายเพียงแค่บาดเจ็บสาหัสเท่านั้น เขาได้รับความช่วยเหลือจากม่านฟ้านางเอกของเรื่องนี้ เพราะได้ใกล้ชิดเลยทำให้ธันย์เกิดตกหลุมรักม่านฟ้า

ธันย์กลับมาเป็นตัวร้ายที่แก้แค้นทุกคน และพยายามฆ่าพระเอกที่เป็นน้องชายต่างแม่ เพื่อแย่งม่านฟ้ามาเป็นคนรักของตัวเอง สุดท้ายเขาก็ยอมรับความพ่ายแพ้ สละชีวิตเพื่อช่วยม่านฟ้าและธารณ์ให้ปลอดภัย

"พี่ธันย์ขอโทษนะคะ"

มาริสาพูดออกมาแววตาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ที่เธอสร้างความเจ็บปวดให้เขา ดวงตาคู่สวยมองใบหน้าของธันย์ที่มีภาพของคชากรทับซ้อนอยู่ เธอมองรอยแดงที่แก้มของเขา พลางยกมือขึ้นลูบที่รอยแดงบนใบหน้าอย่างลืมตัว

"พี่ธันย์เจ็บมากไหมคะ"

"......."

"ต้องใช้น้ำแข็งประคบ เดี๋ยวสาปะ..."

"มาริสา วางแผนจะทำอะไร"

ธันย์พูดออกมาเสียงเย็น พลางปัดมือของมาริสาให้ออกห่างจากเขา แววตาเต็มไปด้วยความสงสัยและระแวงในการกระทำของคนตรงหน้า มาริสาที่เขารู้จัก ไม่มีทางทำแบบนี้ เธอกำลังวางแผนอะไรอยู่ในใจ คิดจะใช้เขาทำอะไรอยู่แน่

"สาก็แค่เป็นห่วง..."

"เหอะ..จะให้ฉันเชื่อว่าเธอทำแบบนี้เพราะเป็นห่วง?"

"พี่ธันย์...สาพูดจริง ๆ นะ"

มาริสาพูดออกมาน้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงใจ หวังเพียงให้คนตรงหน้ารับรู้ แต่ดูเหมือนมาริสาในสายตาของธันย์ จะเป็นคนที่แย่เกินกว่าเขาจะเชื่อใจ ดวงตาคู่สวยมองแผ่นหลังของธันย์ที่เดินออกไปจากห้อง ไม่คิดหันกลับมามองเธออีก

ร่างบางถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย พลางโน้มตัวนอนราบลงไปกับเตียงผู้ป่วย ดวงตาคู่สวยค่อย ๆ ปิดลง ในหัวนึกทบทวนความทรงจำของมาริสาที่กำลังตีกันวุ่นวายอยู่ในหัวของเธอ

ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือก นอกจากต้องใช้ชีวิตเป็นมาริสา น้องสาวของติณห์มาเฟียผู้คุมอำนาจทางเขตใต้ นางร้ายที่เป็นคู่หมั้นอย่างถูกต้องของธารณ์ พระเอกนิยายเรื่องนี้ แต่เธอไม่ได้อยากเป็นนางร้ายที่หึงหวงตบตีแย่งชิงพระเอกจนน่าสมเพช เลยคิดว่าจะปล่อยให้นิยายดำเนินต่อไปโดยที่ไร้ซึ่งนางร้ายอย่างเธอ

'กรรักฝันนะ แต่คิดว่าพวกเราไปต่อไม่ได้แล้ว กรเหนื่อยแล้ว'

เสียงของคชากรดังก้องอยู่ในหัวของมาริสา ความรู้สึกผิดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทำให้เธอไม่อาจลืมใบหน้านั้นได้ ภาพของธันย์ที่ใบหน้ามีรอยแดงช้ำบนแก้ม ฉายขึ้นมาในหัว มาริสาค่อย ๆ ลืมตาขึ้นพลางถอนหายใจออกมา

"ถ้าชดเชยเรื่องราวในอดีตให้พี่ธันย์ ความรู้สึกติดค้างในใจ ที่มีต่อกรจะหายไปไหมนะ"