บทที่ 2 มาริสา

'ตอนนี้ฉันมีคนรักอยู่แล้ว'

มาริสามองไปที่ประตูด้วยสายตาเหม่อลอย แม้เสียงเคาะประตูจะดังแค่ไหน แต่ร่างบางก็ไม่มีวี่แววว่าจะเดินไปเปิดมัน ในหัวนึกถึงคำพูดของคู่หมั้นที่เธอรักมาตลอดสิบห้าปี กำลังตะโกนด่าทอเธอด้วยความโมโห เพียงเพราะเธอแตะต้องม่านฟ้าผู้หญิงของเขา

ดวงตาของเธอบวมแดง แค่มองก็รู้ว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก มาริสาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะกดโทรหา ธารณ์ ซ้ำไปมาแม้เขาจะปิดเครื่องก็ตาม

"มาริสา ลุกขึ้น"

ธันย์มาเฟียหนุ่มพี่ชายต่างแม่ของธารณ์ เดินเข้ามาในชุดสูทสีดำ ดวงตาจ้องมองมาริสาคู่หมั้นของน้องชายที่กำลังนั่งกอดเข่าอยู่กลางห้อง พลางกดโทรศัพท์โทรหาใครบางคนเหมือนคนไร้สติ

"มาริสา ฉันบอกให้ลุกขึ้น"

"โทรศัพท์ฉันโทรหาธารณ์ไม่ติดเลย"

มาริสาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เพราะไม่ว่าจะโทรติดต่อหาธารณ์กี่ครั้ง ก็ได้ยินแต่เสียงฝากข้อความ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น ในใจรู้สึกร้อนรน

"มาริสาพอได้แล้ว"

ธันย์ที่เห็นท่าทางของมาริสาก็รู้สึกหงุดหงิดในใจ เขาเดินเข้าไปกระชากโทรศัพท์ออกจากมือบาง ในสายตาเขาตอนนี้มาริสาไม่เหลือคราบน้องสาวหัวหน้ามาเฟียที่น่าเกรงขามอีกต่อไปแล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาต้องมาดูแลเธอตามที่รับปากพี่ชายเธอไว้คงไม่คิดเข้ามายุ่ง

"เอามานะ ถ้าธารณ์เปิดเครื่องตอนนี้จะทำยังไง"

"มาริสา!!! พอได้แล้ว!!"

"ไม่!! ฉันเป็นคู่หมั้นธารณ์นะ ไม่ใช่ยัยนั่น ฉันเหมาะสมและคู่ควรมากกว่ายัยลูกหนี้นั่น ทำไมธารณ์ถึงไม่เลือกฉันล่ะ"

มาริสาตะโกนออกมาสุดเสียง ในใจของเธอรู้สึกเจ็บปวดและพังทลาย สิบห้าปีที่ผ่านมาเธอพยายามเป็นคู่หมั้นที่เหมาะสมกับเขา ไม่ว่าจะฐานะหรือหน้าตาเธอล้วนเหนือกว่าม่านฟ้า แต่ทำไมในสายตาของธารณ์ถึงไม่เคยมองเธอเป็นคนรักเลย

เธอถูกม่านฟ้าแย่งคู่หมั้นไปอย่างหน้าไม่อาย มันผิดหรอที่เธอจะต้องส่งคนไปสั่งสอนให้ยัยนั่นให้ได้รู้ว่า ไม่ควรแตะต้องของคนอื่น ทำไมในสายตาธารณ์เธอถึงเป็นคนที่ผิด เธอต่างหากที่เป็นผู้เสียหาย!!!

"มาริสาจะทำตัวน่าสมเพชไปถึงไหน ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าเรื่องของม่านฟ้าฉันจะช่วยจัดการให้ แล้วทำไมยังส่งคนไปพยายามข่มขืนยัยนั่นอีก"

"ก็เพราะยัยนั่นมันสมควรโดนไง"

"ฉันเข้าใจแล้วทำไมไอ้ธารณ์มันถึงไม่เอาเธอ"

คำพูดของเขาทำให้มาริสาชะงัก เธอมองธันย์ที่กำลังมองเธอด้วยแววตาสมเพช มือบางกำเข้าหากันแน่น เดิมทีเธอก็ไม่ได้ชอบคนตรงหน้าอยู่แล้ว การที่มาถูกเขามองแบบนี้ยิ่งรู้สึกเสียศักดิ์ศรี

เพี๊ย!!...มือบางยกขึ้นตบลงบนใบหน้าของธันย์อย่างแรง ด้วยความโมโหทำให้คนที่ถูกตบชักปืนออกมาตามสัญชาตญาณ ธันย์จ้องมองมาริสาแววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"แกกล้าหรอ ไอ้สวะที่เอาแต่ไล่ตามหลังธารณ์อย่างแก กล้ายิงฉันหรอ"

"มาริสาอย่าทำให้ฉันหมดความอดทน"

"จำไม่ได้หรอพี่ชายฉันเป็นใคร"

ริมฝีปากบางยกยิ้มก่อนจะแค่นหัวเราะในลำคอ ดวงตาคู่สวยมองธันย์อย่างเหนือกว่า เพราะอำนาจของพี่ชายในมือเธอย่อมมีมากกว่าคนตรงหน้า นี่เป็นอีกหนึ่งเหตุผลว่าทำไมธันย์ถึงต้องคอยตามใจและช่วยเหลือเธอ

"ขี้ขลาดเหมือนแม่แกไม่มีผิด"

ปัง!!

เสียงปืนดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ มาริสาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าธันย์จะยิงเธอจริง ๆ ความรู้สึกเจ็บที่อกข้างซ้าย ริมฝีปากบางตะโกนร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

"มาริสา ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าความอดทนของฉันมีขีดจำกัด"

ธันย์พูดออกมาเสียงเย็น ดวงตาจ้องมองร่างของมาริสาล้มลงไปนอนกับพื้น เขาจ้องมองเลือดสีแดงสดไหลออกมาจากบาดแผล ในใจรับรู้ว่าตอนนี้สิ่งที่เขาพยายามมาทั้งหมด พังทลายลงไปตั้งแต่เขาตัดสินใจยิงคนตรงหน้าแล้ว

น่าแปลก เขาไม่เสียใจเลยสักนิด ที่เขากำลังได้รับความตาย อาจจะเพราะเส้นทางที่ผ่านมา เขาเองก็เหนื่อยล้ามากจนอยากตายไปก็ได้..

1 อาทิตย์ต่อมา

โรงพยาบาล

"แกดูแลหนูสายังไง ถึงปล่อยให้เป็นแบบนี้"

ภายในห้องผู้ป่วยพิเศษในตอนนี้บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัด เสียงด่าทอของชายชราดังขึ้นเป็นระยะ แววตาจ้องมองลูกชายคนโตของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"ฉันไม่น่าเลี้ยงไอ้ตัวซวยแบบแกออกมาเลยจริง ๆ"

เสียงด่าทอของชายชราที่ดังอยู่ในห้องผู้ป่วย ช่วยปลุกให้คนที่นอนสลบไปตลอดหนึ่งอาทิตย์เริ่มรู้สึกตัว ดวงตาค่อย ๆ ลืมขึ้นมองเพดานห้องสีขาวสะอาด เธอเอียงคอหันไปทางต้นเสียงที่พูดคุยกันอยู่ข้างเตียง พลางกะพริบตาที่พร่ามัวให้แจ่มชัดขึ้น

เพี๊ย!!!

ธันย์ที่ยืนก้มหน้าในตอนนี้ถูกฝ่ามือของชายชราผู้เป็นพ่อตบลงที่แก้มอย่างแรง ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉยไม่แสดงความรู้สึกอะไร ราวกับการโดนคนตรงหน้าระบายความโกรธใส่แบบนี้เป็นเรื่องปกติ

"กร..."

หญิงสาวเอ่ยเรียกคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะค่อย ๆ ยันกายลุกขึ้นนั่ง ทันทีที่เธอขยับตัวความเจ็บปวดที่บริเวณอกข้างซ้ายก็ปรากฏขึ้นทันที ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น พยายามข่มความเจ็บเอาไว้

"หนูสา!!"

ธนาหัวหน้ามาเฟียผู้คุมอำนาจทางเขตเหนือ เอ่ยเรียกคนป่วยด้วยความตกใจ ก่อนที่เขาจะผลักลูกชายคนโตให้ออกห่าง พลางก้าวเท้าเดินตรงไปหามาริสาทันที

"หนูสาเป็นยังไงบ้างเจ็บแผลอยู่ไหม...หนูสาจะไปไหนหนูยังไม่หายดี"

ธันย์ที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเตียงคนป่วย เขากำมือแน่นจ้องมองมาริสาที่กำลังก้าวเท้าเดินลงมาจากเตียง เขาในตอนนี้รับรู้ชะตากรรม ว่าความจริงที่เขาตั้งใจยิงมาริสากำลังจะเปิดเผย

"หนูสาจะไปไหน"

"กร..เป็นกรจริง ๆ ด้วย" หญิงสาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ดวงตาคู่สวยมองคชากรที่ยืนอยู่ไม่ไกลน้ำตาคลอ

สวบ!!!

การกระทำของมาริสาทำให้บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท ธันย์ที่ถูกคนตรงหน้าสวมกอดโดยไม่ทันตั้งตัวก็ได้แต่ยืนนิ่งด้วยความตกใจ เขาก้มลงมองมาริสาที่กำลังโอบกอดเขาทั้งน้ำตา

"มาริสาเธอกำลังทำอะไร"