บทที่ 12 ซื้อที่ดิน 1/2

“ไม่ทราบว่าขายราคาเท่าไหร่หรือเจ้าคะใต้เท้า ข้าจะได้คำนวณเงินที่เตรียมมาให้เรียบร้อย หากไม่พอจะได้ให้คนติดตามไปนำมาเพิ่มอีกเจ้าค่ะ”

“เอ่อ ที่ดินบริเวณนี้ขายหมู่ละแปดร้อยอีแปะเท่านั้น รับรองว่าถ้าคุณหนูได้เห็นจะต้องชื่นชอบมาก”

“หือ เหตุใดถึงขายถูกนักล่ะใต้เท้าแค่แปดร้อยอีแปะเท่านั้นหรือเจ้าคะ ที่ดินแถบนั้นมีปัญหาอะไรที่ท่านยังไม่ได้บอกข้าหรือไม่ หากทำการค้าไม่โปร่งใสข้ามีสิทธิ์ร้องเรียนกับท่านเจ้าเมืองได้นะ ใต้เท้าจะลองดูสักครั้งไหมอย่าคิดว่าข้าเป็นสตรีแล้วจะโง่ดูท่าทางของท่านไม่ออกนะเจ้าคะ” หลินหว่านเริ่มใช้น้ำเสียงที่แข็งกระด้างขึ้น เพื่อต้องการรู้สาเหตุของการขายที่ดินแห่งนั้นในราคาถูก

“ไม่ ๆ ๆ คุณหนูอย่าทำเช่นนั้นเลยนะข้าจะบอกท่านก็ได้ สาเหตุของราคาขายที่ถูกของที่ดินแถบนั้นก็คือ เมื่อฤดูหนาวมาเยือนและหิมะตกหนักมักจะมีหมาป่าออกมาหาอาหาร และเคยทำร้ายคนในหมู่บ้านตายไปหลายคน ก่อนหน้านี้มีคนเร่ร่อนแอบไปสร้างกระท่อมอยู่ที่นั่น ก็ถูกหมาป่ารุมทำร้ายกลายเป็นอาหารของพวกมัน ชาวบ้านจึงขยับออกมาสร้างบ้านเรือนให้ห่างจากเชิงเขาเล็กน้อย ทำให้ที่ดินแห่งนี้เงียบสงบไม่มีเสียงผู้ใดมารบกวนได้ ฟังเช่นนี้แล้วคุณหนูยังต้องการจะซื้ออีกหรือไม่เล่า” ใต้เท้าหม่าขายที่ดินแห่งนี้ไม่ออกมานานหลายปีแล้ว

“ฮึ แน่นอนข้าต้องซื้อมันอยู่แล้วรบกวนใต้เท้าช่วยจัดการเรื่องโฉนดที่ดิน จำนวนหนึ่งร้อยห้าสิบหมู่ในชื่อของโจวหลินหว่านด้วยเจ้าค่ะ อีกอย่างข้ากับผู้ติดตามอีกสองคนต้องการขึ้นทะเบียนเป็นราษฎรของแคว้นหยาง ไม่ทราบว่าใต้เท้าพอที่จะช่วย....” หลินหว่านยังพูดไม่จบใต้เท้าหม่าก็เข้าใจได้เป็นอย่างดี

“โอ้ คุณหนูสบายใจได้เรื่องแค่นี้เองข้าสามารถจัดการให้ท่านได้เลย เชิญนั่งรอทางด้านนี้ข้าใช้เวลาไม่นานทั้งสองเรื่องนี้จะนำมามอบให้ถึงมือท่านทันที เอ่อ ค่าใช้จ่ายทั้งสองเรื่องนี้รวมแล้วเป็นเงินทั้งสิ้นหนึ่งร้อยยี่สิบห้าตำลึงเงิน คุณหนูเตรียมเงินมาเพียงพอหรือไม่เล่า”

“นี่เป็นตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงเงินหนึ่งใบและนี่อีกยี่สิบห้าตำลึงเงินแต่เป็นข้ารบกวนใต้เท้าจัดการเรื่องเอกสารด้วยตนเองคงจะเหนื่อยแย่ ถ้าอย่างไรก็อย่าลืมพักผ่อนดื่มน้ำชาดี ๆ บ้างนะเจ้าคะ” หลินหว่านยื่นตั๋วเงินพร้อมกับก้อนตำลึงเงิน พร้อมกับสินน้ำใจเล็กน้อย ที่ต้องมีอยู่เสมอเมื่อคิดจะทำการใด ๆ กับเจ้าหน้าที่ของทางการ

“ขอบคุณคุณหนูที่ห่วงใยข้ารับรองว่าจะดูแลตนเองอย่างดี ท่านกับคนติดตามโปรดนั่งรออยู่ตรงนี้ก่อนนะขอรับ อีกประเดี๋ยวข้าจะรีบนำเอกสารมาส่งให้ท่านกับมือตนเองแน่นอน”

“ขอบคุณใต้เท้าเช่นกันเจ้าค่ะ”

และเป็นไปตามที่ใต้เท้าหม่าได้บอกเอาไว้ว่าใช้เวลาไม่นาน ผ่านไปเพียงหนึ่งจิบชาทั้งโฉนดที่ดินและหนังสือรับรอง การเป็นราษฎรของแคว้นหยางพร้อมป้ายประจำตัวของนายบ่าวทั้งสาม ก็มาอยู่ในมือหลินหว่านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นการทำงานของใต้เท้าหม่านางถึงกับเลิกคิ้วที่โก่งดั่งคันศรขึ้น เพราะไม่รู้สึกแปลกใจเท่าใดนักกับการเป็นคนมีเงินทองร่ำรวยมันดีเช่นนี้นี่เอง ไม่ว่าจะทำอะไรก็สะดวกรวดเร็วกว่าการเป็นชาวบ้านธรรมดาจริง ๆ

พอจัดการธุระที่ศาลาว่าการเสร็จสิ้นแล้ว หลินหว่านจึงให้หยุนเหลียงไปส่งนางที่โรงหมอ เพื่อที่จะไปเยี่ยมคนป่วยตามสัญญาที่ให้ไว้ไม่รู้ว่าอาการบาดเจ็บจะเป็นเช่นไร ส่วนเรื่องหาร้านทำอุปกรณ์ขายขนมและนายช่างสร้างบ้าน คงต้องเป็นตอนบ่ายแทนหลินหว่านค่อยสอบถามคนในเมืองดู เพราะพวกเขาน่าจะรู้จักนายช่างเก่ง ๆ ของเมืองหยางหลินอย่างไม่ต้องสงสัย เมื่อมาถึงหน้าโรงหมอก็พบผู้ช่วยหมอคนเดิม ที่ช่วยเหลือนำคนเจ็บลงจากรถม้ากำลังจัดยาอยู่พอดี จึงได้กล่าวทักทายเล็กน้อยและขอเข้าไปเยี่ยมคนเจ็บด้านใน ซึ่งยามนี้เขาฟื้นขึ้นมาได้สักพักและกำลังนั่งอยู่บนเตียง ด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับจนทำให้คนป่วยที่อยู่เตียงข้าง ๆ หวาดระแวงไปตาม ๆ กัน

“นี่คุณหนูท่านมาได้เสียทีช่วยพูดกับคนรักของท่านทีเถิด ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมาก็ไม่ยอมพูดยอมจาข้าวปลาไม่ยอมกิน ยาที่ต้องดื่มหลังอาหารก็ยังไม่ได้ดื่มหากเป็นเช่นนี้จะยิ่งหายช้านะขอรับ” ท่านหมอที่ทำการรักษาเมื่อเห็นหลินหว่านเข้ามาก็ชิงพูดขึ้นเสียก่อน

“เอ่อ....เฮ้อ ถ้าเช่นนั้นรบกวนท่านหมออุ่นยามาให้อีกครั้งนะเจ้าคะ ประเดี๋ยวข้าจะจัดการกับคนป่วยที่ไม่เชื่อฟังเอง ขออภัยท่านหมอด้วยจริง ๆ ทำให้ท่านต้องลำบากแล้วเจ้าค่ะ” หลินหว่านจะปฏิเสธก็คิดว่าคงไม่มีประโยชน์อันใด จึงเออออตามน้ำไปให้ท่านหมอสบายใจ

“เชิญคุณหนูตามสบายข้าจะให้คนไปอุ่นยาเดี๋ยวนี้ขอรับ”

“เอาล่ะพี่ชายข้ารู้ว่าท่านหน้าตาหล่อเหลาแต่ท่านจะทำหน้าบูดบึ้ง หรือใช้สายตาดุ ๆ นั่นมองคนอื่นไปทั่วไม่ได้หรอกนะ ที่ทุกคนต้องนอนอยู่ในโรงหมอแห่งนี้เพราะพวกเขาต่างก็เจ็บป่วยเช่นท่าน อีกอย่างท่านบาดเจ็บหนักถึงเพียงนี้ยังไม่ยอมทานข้าวทานยา แล้วเมื่อไหร่จะหายเป็นปกติท่านไม่อยากกลับไปหาครอบครัวรึ อ้อ อย่าคิดไปเองว่าข้าแค่พูดให้จบ ๆ ไปที่ว่าจะกลับมาเยี่ยมท่านเมื่อวานนี้ เพราะคนอย่างข้าไม่เคยผิดคำสัญญาที่พูดออกไปอย่างแน่นอน ทีนี้จะทานข้าวได้หรือยังประเดี๋ยวยาก็คงอุ่นเสร็จแล้วนะเจ้าคะ” หลินหว่านนั่งลงได้ก็เริ่มร่ายยาวบ่นอุบให้กับชายหนุ่มตรงหน้าทันที

หวังซินหยางที่ได้ฟังเสียงเจื้อยแจ้วของหลินหว่าน อาการคันยุบยิบที่หัวใจก็กำเริบขึ้นมาอีกครั้ง ปกติแล้วเขาจะไม่ยอมพูดคุยกับคนแปลกหน้าโดยเฉพาะสตรี “อืม ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยชีวิตข้าเอาไว้ และยังพามาส่งโรงหมอที่นี่อีก หากต้องการความช่วยเหลืออันใดในภายหน้าเจ้าสามารถบอกข้าได้ทุกเมื่อ”