บทที่ 10 พบเจอบุรุษปริศนา 1/2

โจวหลินหว่านที่เดินเข้าไปอย่างช้า ๆ และระวังตัวอยู่ตลอดเวลา เมื่อเข้าไปใกล้ในระยะที่มองเห็นได้ชัดจึงพบว่าบุรุษผู้นี้รูปร่างสูงโปร่ง คล้ายบัณฑิตหรือพ่อค้าวาณิชมากกว่าจะเป็นทหาร นางจึงพลิกตัวของเขาให้นอนหงายเพื่อให้หายใจได้สะดวก แต่เมื่อได้เห็นใบหน้าที่หลับสนิทโจวหลินหว่านถึงกับตะลึง พร้อมอาการหัวใจเต้นตึกตักจนหาเสียงของตนเองไม่เจอ มิใช่ว่านางไม่เคยพบเจอคนหน้าตาหล่อเหลามาก่อน เพียงแต่คนที่นอนสลบอยู่ตรงหน้าของนางนั้นหล่อเหลาเกินมนุษย์ เสี่ยวลวี่เห็นว่าเจ้านายหยุดนิ่งไม่ไหวติงจึงส่งเสียงเรียก เพราะคนเจ็บต้องการการรักษาโดยเร็วส่วนโจวหลินหว่านยังคงหยุดคิดไม่ได้

‘ฮึบ โอ้ว! นี่สวรรค์ประทานพรให้หรือส่งเนื้อคู่ลงมายามลำบากกันแน่นะ แต่เนื้อคู่หน้าตาหล่อเหลาเกินไปเช่นนี้ข้าคงสู้เหล่าสตรีมากมายของเขาไม่ไหวแน่ ขืนเอาตัวเข้าไปยุ่งเกี่ยวมีหวังพวกสตรีที่รู้เรื่องนี้ คงยกพวกมาหยุมหัวนางถึงบ้านเป็นแน่ ช่วยคนทำความดีแทนก็แล้วกันนะโจวหลินหว่าน ไม่มีคู่อยู่เป็นโสดก็มีความสุขได้เช่นกัน’

“นายหญิงเจ้าค่ะ นายหญิ๊งงงงงงงง!!!”

“ห๊ะ! เรียกข้าทำไมเสี่ยวลวี่หรือว่ามีคนกำลังตามหาคนผู้นี้ เช่นนั้นพวกเราควรหาที่หลบก่อนดีหรือไม่ ถ้าเป็นคนร้ายพวกเราจะติดร่างแหไปด้วยนะ”

“มิใช่เจ้าค่ะไม่มีใครติดตามมาทั้งนั้นแต่ท่านทำท่าทางเหม่อลอย ข้าเรียกอยู่ตั้งนานก็ไม่ยอมตอบจึงต้องเพิ่มระดับให้ดังขึ้นเล็กน้อยเจ้าค่ะ เพื่อจะบอกท่านว่ารีบช่วยคนก่อนเถิดไม่เช่นนั้นคงได้ตายจริง ๆ แน่นอนเจ้าค่ะ”

“อะ อ้อ ใช่ ๆ ต้องรักษาแผลเบื้องต้นเสียก่อน แต่ด้วยเรี่ยวแรงแม้แต่ฆ่าไก่ยังไม่มีเช่นนี้คงแบกเขาไม่ไหว เอาเช่นนี้เสี่ยวลวี่เจ้าเฝ้าเอาไว้ ข้าจะไปตามท่านอาหยุนเหลียงมาช่วยแบกเขาไปที่รถม้า จากนั้นค่อยพาไปส่งที่โรงหมอในเมืองหยางหลิน”

“ได้เจ้าค่ะ”

โจวหลินหว่านรีบวิ่งไปตามหยุนเหลียงที่ดูแลม้าอยู่ตรงชายป่า พอนางเล่าเรื่องที่เจอคนเจ็บบ่าวทั้งสองก็ตามมาทั้งคู่ เพื่อช่วยเหลือบุรุษที่บาดเจ็บมาขึ้นรถม้าโดยหยุนเหลียงช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกชื้นออก และใช้เสื้อผ้าของตนผลัดเปลี่ยนให้คนเจ็บไปก่อน โจวหลินหว่านไหว้วานเสี่ยวลวี่ให้ช่วยหยิบยาลดไข้และยาแก้อักเสบ ที่อยู่ในบ้านสวนออกมาให้ตนเองตอนที่อยู่ในรถม้าลำพังกับคนเจ็บ จากบริเวณที่พวกนางหยุดพักยังต้องใช้เวลาอีกครึ่งชั่วยาม กว่าจะถึงเมืองหยางหลินอย่างน้อยให้คนเจ็บได้กินยานี้ไป ยังพอช่วยให้ไข้ลดลงรวมถึงลดการอักเสบของแผลอีกเล็กน้อย

จนกระทั่งเข้าเมืองหยางหลินมาได้หยุนเหลียงก็รีบหาโรงหมอ ตามที่ทหารหน้าประตูเมืองได้บอกกับตนเองไว้ ว่าที่โรงหมอแห่งนี้รักษาคนป่วยได้ดีที่สุดแล้ว หยุนเหลียงรีบไปตามคนในโรงหมอมาช่วยแบกคนเจ็บเข้าไปด้านใน โดยมีโจวหลินหว่านตามไปดูและพูดคุยกับท่านหมอเล็กน้อย แต่ตอนที่จะกลับออกมาข้อมือบางกลับถูกจับไว้แน่น ด้วยมือที่ร้อนรุ่มไปด้วยพิษไข้ของคนที่นอนอยู่บนเตียง

“เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะท่านหมอคุณชายท่านนี้บาดเจ็บหนักหรือไม่ นอกจากแผลภายนอกพวกนี้แล้วมีสิ่งใดผิดปกติอีกบ้างเจ้าคะ”

“เรียนคุณหนูคนรักของท่านมีอาการบาดเจ็บภายใน และยังมีบาดแผลจากอาวุธตามร่างกายภายนอกหลายแห่ง นอกจากนี้ยังตัวเปียกชื้นจากการแช่น้ำเป็นเวลานาน จึงทำให้มีไข้ขึ้นสูงอาจจะต้องนอนรักษาตัวที่นี่สักสองสามวัน หรือจนกว่าจะฟื้นคืนสติส่วนบาดแผลภายนอกทายาเป็นประจำไม่นานก็หาย แต่อาการบาดเจ็บภายในนั้นต้องใช้เวลานับเดือนและดื่มยาอย่าได้ขาด ภายในหนึ่งเดือนต่อจากนี้ห้ามใช้กำลังภายในเด็ดขาด มิฉะนั้นที่ทำมาทั้งหมดจะสูญเปล่าไปโดยสิ้นเชิงขอรับ”

“อ้อ แต่ท่านหมอเจ้าคะบุรุษผู้นี้มิใช่คนรักของข้าหรอกนะ แต่เป็นข้าที่ช่วยเขาที่นอนสลบอยู่ริมแม่น้ำมาส่งที่โรงหมอของท่านต่างหากเจ้าค่ะ”

“ไอหยา มิเป็นไรหรอกน่าคุณหนูรับรองข้าไม่บอกใคร พวกท่านเหมาะสมกันมากจริง ๆ บุรุษก็หล่อเหลาปานเทพเซียน ส่วนท่านก็งดงามดั่งเทพธิดาถ้าแต่งงานมีบุตรชายบุตรสาว พวกเด็ก ๆ คงจะน่ารักน่าเอ็นดูทุกคนเลยนะขอรับ ท่านสบายใจได้ให้เขาพักอยู่ที่นี่ข้าจะดูแลเป็นอย่างดี ไว้พรุ่งนี้เช้าท่านค่อยกลับมาเยี่ยมอีกครั้งก็แล้วกันนะ ข้าขอตัวออกไปเตรียมยาให้คนรักของท่านก่อน” ท่านหมอผู้ไม่ฟังหลินหว่านอธิบายรีบขอตัวไปทำหน้าที่ของตนทันที

“เอ๊ะ ท่านหมอ ๆ ก็ข้าบอกว่าเขาไม่ใช่คนรักของข้าอย่างไรเล่า เหตุใดถึงไม่ยอมฟังที่ข้าพูดเลยล่ะท่านหมอ เฮ้อ นี่ท่านน่ะนอนพักรักษาตัวที่นี่ก็แล้วกันหมดหน้าที่ของคนดีเช่นข้าแล้ว คนรักหน้าตาหล่อเหลาใครบ้างไม่อยากได้ แต่เพราะความหล่อเหลาอีกนั่นแหละไม่ว่ายุคไหนก็อันตรายทั้งนั้น”

“หมับ!! กึก”

“อ้าว แล้วท่านจะจับมือข้าไว้ทำไมกันละเนี่ยปล่อยเดี๋ยวนะ นี่คุณชายข้ายังมีธุระต้องไปจัดการอีกมากจะให้นั่งอยู่เป็นเพื่อนท่านไม่ได้หรอกนะ ปล่อยได้แล้วท่านจับแน่นเกินไปแล้วท่านกำลังทำข้าเจ็บนะ ถ้าท่านยังไม่ยอมปล่อยมืออันบอบางของข้าพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องเจอกันอีก”

“ตุบ..”

“เอ้า นึกอยากจะจับก็จับพอขู่เข้าก็ปล่อยง่าย ๆ เสียอย่างนั้น อูย เจ็บเหมือนกันนะเนี่ยขืนปล่อยไว้นานกว่านี้มีหวังช้ำแน่ ๆ เป็นคนเจ็บประสาอะไรแรงเยอะเป็นบ้า ชิ นอนให้ท่านหมอรักษาไปก่อนเถิดอาการดีขึ้นเมื่อไหร่ท่านก็กลับบ้านได้แล้ว ข้ายังมีเรื่องต้องไปจัดการเอาเป็นว่าพรุ่งนี้จะมาเยี่ยมท่านก่อนยามอู่ ส่วนเสื้อผ้าของท่านจะให้ท่านอาน่าซือซักและเก็บเอาไว้ให้ก็แล้วกัน ขอให้ท่านจำเอาไว้ให้ขึ้นใจเถิดคนอย่างโจวหลินหว่านพูดคำไหนคำนั้น รอท่านฟื้นขึ้นมาค่อยถามไถ่หากต้องการกลับบ้านแต่ว่าไม่มีเงินติดตัว ข้ายินดีจะออกค่าเดินทางให้ในเมื่อช่วยเหลือท่านมาแล้วก็ต้องช่วยให้ถึงที่สุดล่ะนะ” โจวหลินหว่านพูดจบก็เดินกุมข้อมือออกไปจากห้อง

คนป่วยที่มีสติเพียงน้อยนิดกลับจดจำน้ำเสียงที่ดื้อรั้น รวมถึงข้อมือบอบบางที่ตัวเขาเผลอจับเอาไว้เสียแรง เพราะไม่ต้องการให้นางจากไปในตอนนี้ แต่เมื่อได้ยินคำพูดข่มขู่ว่าจะไม่มาเจอเขาอีก ถึงได้รีบปล่อยให้นางได้เป็นอิสระทั้งยังเสียงที่บ่นอุบก่อนจะกลับออกไปนั่นอีก มันช่างทำให้คนไร้หัวใจอย่างหวังซินหยางรู้สึกคันยุบยิบที่หน้าอกด้านซ้ายอย่างไรพิกล เมื่อยาที่ได้รับจากท่านหมอออกฤทธิ์จึงทำให้คนป่วยหลับไปอย่างง่ายดาย

ส่วนโจวหลินหว่านที่กลับออกมาจากโรงหมอ พาบ่าวทั้งสองคนไปหาโรงเตี๊ยมใกล้ ๆ เพื่อพักผ่อน หลังจากเดินทางกันมานานเรื่องอื่น ๆ ค่อยจัดการในวันพรุ่งนี้ก็ยังทันถมเถ เพราะเมืองหยางหลินคือสถานที่ที่นางจะลงหลักปักฐานแล้ว รวมถึงกิจการเล็ก ๆ ที่จะเปิดยังต้องหาร้านทำอุปกรณ์ให้กับนางด้วยเช่นกัน