ตอนที่ 5

มือหนาจับตัวหญิงสาวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะกดฝ่ามือลงบนแผ่นหลัง แล้วส่งลมปราณเข้าช่วยควบคุม แต่มันก็ไม่ง่ายเลย เมื่อลมปราณที่แน่นหนานั้นวิ่งปั่นป่วนไปตามเส้นชีพจร หากควบคุมไม่ได้ไม่ตายก็อาจจะเสียสติหรือพิกลพิการ

“ตุ๊บ!” ฝ่ามือหนาซัดเข้าที่หลัง สกัดลมปราณที่ไหลย้อนกลับ

“อั๊ก! ...โอ๊ย...ท่านทำอะไร”

มาลีสะดุ้งตัวงอด้วยความเจ็บปวด มองเลือดที่ไหลหยดออกจากปากตัวเองแล้วแทบอยากจะลุกขึ้นเตะคนหน้าหล่อ นึกเสียใจที่ไปหลงปลื้มคนหล่อแต่ไร้หัวใจ ทำร้ายได้แม้กระทั่งผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ

“นั่งนิ่งๆ!” เขาดุเสียงเข้ม ซัดฝ่ามือเข้าที่หลังของเธออีกหลายครั้ง

“อั๊ก! ...โอ๊ยยยย...แค่กๆๆ ...เจ็บ.”มาลีในร่างอีกคนร้องขึ้นเสียงดัง

ซัดเสียแรงป่านนี้ปอดม้ามของเธอไม่ทะลุแล้วรึ ซาดิสม์แบบนี้ถึงหล่อแค่ไหนเธอก็ต้องขอโบกมือลา!

“ตุ๊บ!” มือหนาซัดเข้าอีกครั้ง เป็นการหยุดการรักษา

“อั๊ก! ..โอ๊ย!. ฮ้วย! บอกว่าเจ็บ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือยังไง ซัดเอาๆ ยิ่งกว่ากระสอบทราย! ”

เธอผลักตัวเขาออก คลานออกจากเตียงไปยืนมองเขาตัวงอด้วย สีหน้าโกรธจัด เจ็บปวดรวดร้าวไปตามลำตัวและหลังจนจะยืนไม่อยู่

“บังอาจ!” ชินอ๋องลุกขึ้นชี้หน้าหญิงสาวด้วยแววตาเหี้ยม

“ไม่บังอาจหรอก แต่ข้าไม่ชอบการกระทำของท่าน ผู้ชายอะไรไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย ไม่เคยมีคนสั่งสอนหรืออย่างไร ว่าไม่ให้ ทำร้ายผู้หญิง แต่นี่อะไร! ทุบตีจนข้าเลือดตกยางออก!”

เธอชี้หน้าด่ากลับ จะฆ่าก็ฆ่าเลย เพราะเธอเองก็ไม่อยากอยู่ต่อแล้วเหมือนกันกับชีวิตบัดซบที่ต้องยืมร่างของคนอื่นหายใจแบบนี้

“เจ้า!” มือหนาชักดาบออกจากข้างกาย ตวัดไปจ่อที่คอของ หญิงสาวด้วยความโกรธที่ถูกลบหลู่ แต่หญิงสาวกลับไม่กลัว เชิดหน้ารับ คมดาบ พร้อมกับจ้องมองด้วยแววตาแน่วแน่ ไม่กลัวตายแม้แต่น้อย

“จะฆ่าก็รีบฆ่า ต่อให้ตายอีกร้อยรอบ ข้าก็ไม่กลัว” ดวงตาคู่สวยที่มองมานั้นมีแต่แววเจ็บปวดปนเศร้า จนใจแกร่งกระตุกอย่างที่ไม่เคยเป็น

“ทหาร...เอานางไปขัง โทษฐานที่นางต่อปากต่อคำกับเราโดยไม่รู้ที่ต่ำที่สูง!” ชินอ๋องสั่งเสียงเหี้ยม ก่อนจะเดินหนีอย่างหัวเสีย

ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ ว่านี่คือคนที่ใคร ๆ ต่างกล่าวขานว่าเย็นชาไร้หัวใจเหมือนเจ้าหญิงน้ำแข็ง แต่ที่เห็นคือผู้หญิงที่ต่อปากต่อคำไม่หยุด.....