เกิดใหม่อีกทีในร่าง...หลินฟางชี

หญิงสาวร่างบางยืนหลับตา สูดเอาอากาศบริสุทธิ์ของเช้าวันใหม่ในเดือนกันยายนที่สดใสเข้าปอด มองท้องทุ่งนาที่เขียวขจีอันเปรียบเสมือนสวรรค์น้อยๆของเธอด้วยรอยยิ้มกว้าง ผืนดินแห่งนี้เป็นสมบัติที่พ่อทิ้งไว้ให้เธอ เธอจึงรักและหวงแหนมันมาก จนถึงขั้นลงทุนเรียนการเกษตรเพื่อมาทำนาปลูกข้าว ปลูกผักเพื่อมาสานต่อสิ่งที่พ่อเคยอยากทำแต่ไม่มีโอกาสเพราะจากไปเสียก่อน ปีนี้ฝนดี น้ำเต็มนาจนบางทีเธอว่ามันมากเกินไป

“แม่ เดี๋ยวหล่าจะไปนานะจ๊ะ จะไปดูว่าน้ำท่วมไหม” เธอหยิบเสื้อแขนยาวสีดำมาสวมทับ พร้อมกับหมวกใบใหญ่ที่พ่อทิ้งไว้ให้ เตรียมตัวไปนา

“อีหล่า อย่าลืมเอาห่อข้าวไปนำเด้อ” แม่บอกด้วยรอยยิ้ม

“จ๊ะแม่...เย็นนี้มีเพื่อนชวนไปเล่นน้ำที่ฝายน้ำล้น หนูขอไปกับเพื่อนนะ อาจจะได้ปลาตัวใหญ่มาฝากแม่ด้วยนะจ๊ะ”

เธอเข้าไปกอดแม่ พร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่ด้วยหัวใจที่เบาหวิววันนี้รู้สึกแปลกๆ อย่างไรไม่รู้ อยากกอดแม่ อยากหอมแม่มากกว่าทุกวัน

“ได้ๆ รีบไปรีบกลับแล้วกัน อย่าไปเถลไถลที่ไหนล่ะ แล้วอย่าไปเล่นที่มันอันตรายมากนักนะ” แม่กอดตอบ พร้อมกับหอมแก้มลูกสาวตัวน้อย

“จ๊ะแม่” เธอยิ้มกว้างให้แม่ ก่อนจะหยิบห่อข้าวที่แม่ยื่นให้แล้วเดินออกไปที่ท้องนา

ในระหว่างทางเจอหน่อไม้ เจอผัก เธอก็หักใส่ตะกร้ากลับไปให้แม่ด้วย ชีวิตบ้านๆ แบบนี้นั้นช่างสุขสบายอย่างที่โบราณว่าไว้ ในน้ำมีปลา ในนามีข้าว ถึงจะไม่ได้รวยล้นฟ้าแต่ก็มีอยู่มีกิน สุขได้แค่ใจรัก….

“มาลีเย็นนี้เจอกันที่ฝายน้ำล้นเด้อ” เพื่อนของเธอที่ปั่นจักรยานผ่านตะโกนบอกเธอ

“เออๆ อย่าลืมซื้อลูกชิ้นปิ้งไว้รอด้วยล่ะ” เธอตะโกนตอบด้วยความตื่นเต้นเพราะนานๆ ที่จะมีน้ำเยอะๆพอให้ได้ไปเล่นน้ำ ปีหนึ่งมีหนเดียว

“ได้ ๆ เดี๋ยวจะทำส้มตำไปด้วย แต่งตัวสวยๆ ล่ะฉันจะพาไปอ่อยผู้ชาย เย็นนี้อ้ายไก่โต้งก็จะไปด้วยนะ”

อ้ายไก่โต้งคือหนุ่มหล่อประจำหมู่บ้าน สาวๆ ต่างเรียกเขาว่าโอ๊ปป้าแห่งบ้านโคกสูงเนิน แต่หน้าตานั้นกลับหล่อคมเข้ม ไม่ได้ขาวเหมือนโอปป้าเกาหลีสักนิด

“โอเค ๆ เดี๋ยวจัดให้” พูดจบเธอก็หัวเราะร่วน