บทที่ : 8 น้ำตาเลือด

"ข้าเกิดมาพร้อมกับโรคร้ายที่ไม่มีทางรักษา รอเพียงวันตายเท่านั้น พ่อของข้าเป็นนายพลจากซีอี้ วันนึงพ่อของข้าพบกับมุกโลหิตโดยบังเอิญ แต่โบราณเล่าขานว่ามันสามารถรักษาได้ทุกอย่างบนโลก พ่อของข้า จึงนำมาไว้ในร่างกายของข้า หลังจากนั้นข้าก็หายจากโรคร้าย และในโลกนี้ก็ยังมีอีดคนที่เป็นโรคร้ายเช่นเดียวกับข้า นั่นก็คือ อ๋องแปด พอเขาสืบจนรู้ว่าพ่อข้าได้มุกโลหิตมา เขาก็มาผูกไมตรี จนพ่อข้าเชื่อใจ ยกข้าให้เป็นชายาของเขา แต่พอเขารู้ความจริงว่า มุกโลหิต ไม่ได้อยู่ที่พ่อของข้า เขาจึงฆ่าพ่อของข้าทิ้ง และเหยื่อรายต่อไปก็คือข้า" น้ำตาของนางค่อยๆไหลออกมา

"แต่ในเมื่อมุกโลหิตอยู่กับเจ้า ทำไมเขาถึงไม่เอามันไปล่ะ"

"พ่อข้ารู้ว่ามุกโลหิตเป็นของที่คนต่างก็ตามหา พอเขาฝังมันไว้ในร่างข้าแล้ว เขาก็สลักบุปผาพรางตาลงไป เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่ามุกโลหิตอยู่กับข้า พออ๋องแปดไม่เจอมุกโลหิตในร่างของข้า เขาก็ฆ่าข้า และสั่งให้หลินจื่อนำข้าไปฝังไว้ในสุสานศพไร้ญาติ " หลังจากเล่าจบหยดน้ำตาใสก็กลายเป็นสีแดงฉานขึ้นทันตา ฉู่มู่รับรู้ถึงความเจ็บปวดใจของนาง "เหตุใดเขาถึงได้โหดร้ายขนาดนี้

ถ้าอย่างนั้น เขาก็กำลังคิดจะฆ่าข้าอยู่น่ะสิ หรือว่าตอนนี้ ข้าตายไปแล้ว ถึงได้มาพบเจ้าที่นี่"

หญิงสาวส่ายหน้า "เจ้ายังไม่ตาย นี่เป็นดินแดนแห่งความฝันเท่านั้น "

"แต่อีกไม่นานเขาก็ฆ่าข้าอยู่ดีใช่หรือเปล่า"

"เขายังฆ่าเจ้าไม่ได้หรอก"

"เพราะอะไร"

"เพราะมุกโลหิตที่เจ้ากลืนเข้าไปนั้น ยังไม่สมบูรณ์พอที่เขาต้องการ"

"เช่นนั้นแล้วข้าควรจะทำเช่นไรดี"

"เมื่อใดที่ทายาทมังกรก่อตัวในร่างของเจ้า เมื่อนั้นมุกโลหิตจะสมบูรณ์ขึ้นทันที" พูดจบร่างของนางก็สลายกลืนไปในม่านหมอก

"หะ ? เดี๋ยวสิ !"

ชายหนุ่มสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นก่อนจะถอนมือออกมาและนำตัวของนางแช่ลงไปในสระเพื่อสมานบาดแผล หลินจื่อจึงพูดขึ้นว่า "เหตุใดพระองค์ถึงไม่ฆ่านางเพคะ"

"เพราะของที่ข้าต้องการ มันยังไม่สมบูรณ์ ถึงนำออกมาก็ยังใช้การไม่ได้อยู่ดี"

"พระองค์หมายความว่าจะเก็บนางไว้อย่างนั้นหรือเพคะ"

"ใช่ มุกโลหิตสำคัญกับข้ามาก ดังนั้นระหว่างนี้ เจ้าดูแลนางให้ดี ห้ามให้นางเป็นอะไรเด็ดขาด"

"เพคะ" นางตอบอย่างไม่เต็มใจนัก แต่เขาไม่ได้สนใจ