บทที่ : 7 ข้าคือเจ้า

"นางกำลังโกหกสินะ" อ๋องแปดกล่าว ระหว่างที่เดินกลับมา

"แต่ข้าน้อยไม่เข้าใจว่าเหตุใดนางถึงพูดออกมาเช่นนั้น ทั้งๆที่รู้ว่าตนโดนฆ่า และคนที่ฆ่าเป็นใคร และอีกอย่างก็คือ เหตุใดเมื่อฟื้นขึ้นได้แล้ว แต่ทำไมถึงยังกลับมาที่นี่อีก หนีไปเลยจะไม่ดีกว่าหรือ"

"งั้นเหตุผลก็มีอยู่อย่างเดียว ก็คือ นางความจำเสื่อมแล้วจริงๆ ส่วนเรื่องที่นางกลับมาได้ยังไงนั้น ข้าเองก็ยังไม่เข้าใจ และข้าก็ไม่สนใจที่จะหาคำตอบนี้ด้วย"

"แล้วเช่นนี้ พระองค์จะทำเช่นไรกับนางเพคะ"

"คืนนี้ เจ้าไปฆ่านางซะ อย่าให้ข้าพบหน้าของนางอีก"

"เพคะ"

คืนนั้น ฉู่มู่ที่กำลังหลับไหลอยู่โดยไม่รู้เลยว่าชะตาของตนกำลังจะขาด หลินจื่อเดินเข้ามาจังหวะที่ง้างมืดตรียมจะแทงนั้น นางก็พบว่าในร่างกายของพระชายานั้น มีของสำคัญที่ท่านอ๋องตามหาอยู่ นางจึงรีบออกไป

"ฆ่านางเรียบร้อยแล้วเหรอ" เขาเอ่ยถามทันทีที่เห็นนางเข้ามา

"ยังเพคะ"

"เพราะอะไร เจ้าถึงยังไม่ฆ่านาง"

"มุกโลหิตอยู่ในร่างกายของนางเพคะ"

"เจ้าแน่ใจเหรอ"

"ไม่ผิดแน่เพคะ" ได้ยินดังนั้น อ๋องแปดก็ยันตัวลุกขึ้นจากนั้นก็เดินไปอย่างรีบร้อน พอเข้ามาในห้อง เขาก็อุ้มนางที่กำลังหลับอยู่ขึ้นมา และพาไปยังสระโลหิตทันที เขาวางร่างของนางไว้บนน้ำ จากนั้นเขาก็ใช้มือล้วงเข้าไปในหัวใจของนาง สระน้ำที่ใสสะอาดบัดนี้ถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงสด

"ฉู่มู่" เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง ฉู่มู่ลืมตาขึ้นพบว่าตนอยู่ในสถานที่ที่ไม่เคยเห็นอีกแล้วคราวนี้ที่นางอยู่ไม่ใช่ห้อง แต่เป็นบนภูผาสูงที่ปกคลุมไปด้วยหมอก รอบกายนั้นขาวสว่าง คล้ายเป็นดินแดนใดสักแห่งในความฝัน ด้านหน้ามีหญิงสาวชุดขาวปรากฏขึ้น นางมองแล้วก็ตกใจ "เจ้าเป็นใครกัน เหตุใดถึงมีใบหน้าเหมือนกันกับข้า"

"ข้าคือเจ้า ส่วนเจ้าก็คือข้า"

"ข้าจะเป็นเจ้าได้อย่างไร ข้าไม่เข้าใจ"

"สิ่งที่เจ้ากลืนเข้าไปก่อนจะตายนั้นคือมุกโลหิต"

"ของที่อยู่ในมือศพที่อยู่ข้างๆข้านั่นน่ะเหรอ หรือว่าศพนั้นก็คือ ! "

"ใช่ คือข้าเอง มุกโลหิตคือหัวใจของข้า ดังนั้น เจ้าจึงกลายเป็นข้าในตอนนี้"

"เพราะแบบนี้ ข้าถึงฟื้นมาอยู่ในห้องของเจ้าสินะ เช่นนั้นเจ้าก็คือพระชายาลี่จีสินะ ! แต่เพราะเหตุใด เจ้าถึงตายได้ล่ะ"