บทที่ : 6 จำข้าไม่ได้งั้นเหรอ

หลินจื่อสาวสวยองครักษ์ข้างกายอ๋องแปดเดินผ่านมาได้ยินเสียงคนคุยกันดังลอดออกมาจากในห้อง นางจึงแง้มประตูดู ดวงตาของนางกระตุกเมื่อพบพระชายาที่ควรจะตายไปแล้วอยู่ด้านในโดยที่ร่างกายยังปกติดี นางไม่รอช้ารีบมารายงานท่านอ๋องที่กำลังแช่ตัวอยู่ในสระโลหิตเพื่อสมานบาดแผลจากการต่อสู้เมื่อคืนทันที ท่านอ๋องที่หลับตาอยู่ หูได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาอย่างรีบร้อน ก็เอ่ยขึ้นว่า "ข้าเคยสั่งไว้แล้ว ว่าเวลาข้าแช่ตัว ไม่ต้องการให้ใครรบกวน แต่เป็นเจ้าที่ฝ่าฝืนคำสั่ง เพราะมีเรื่องด่วนสินะ"

"ข้าน้อยขออภัยที่ฝ่าฝืนคำสั่ง ที่ข้าน้อยรีบเข้ามาเพราะมีเรื่องด่วนจะรายงานพระองค์"

"ว่ามาเถอะ"

"พระชายากลับมาแล้วเพคะ" เปลือกตามนเปิดขึ้นเผยให้เห็นดวงตาคมดำมืด "นางตายไปแล้ว จะกลับมาได้อย่างไร"

"ข้าน้อยเห็นนางกับตา เป็นนางจริงๆเพคะ"

อ๋องแปดลุกขึ้นจากน้ำ นางจึงรีบไปหยิบเสื้อคลุมมาใส่ให้เขา "ข้าจะไปดูว่าใช่นางจริงหรือเปล่า" พูดจบเขาก็เดินไป ส่วนนางก็ตามไปติดๆ

ฉู่มู่นั่งลงบนเตียง "จู่ๆข้าก็จำอะไรไม่ได้ เจ้าชื่ออะไร ข้าเป็นใคร ชื่ออะไร ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น บอกข้าที" นางถามแบบรวบรัดเพื่อไม่ให้ยืดเยื้อ ขอแค่รู้ข้อมูลนางก็จะเรียบเรียงเรื่องได้และจะได้รู้ว่าต่อไปควรจะทำยังไง "ข้าชื่อ ฉิวเหลียน เป็นสาวใช้ของพระนาง ส่วนพระนางคือพระชายาของอ๋องแปด พระนางมาจากตระกูลลี่ มีนามว่า ลี่จี พระนางและอ๋องแปดเพิ่งเข้าหอกันเมื่อวันก่อน แต่เมื่อวานจู่ๆพระนางก็หายตัวไป หลินจื่อบอกข้าว่า พระนางถูกคนร้ายจับตัวไปเพคะ" ระหว่างที่ฉู่มู่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ประตูก็เปิดออก พร้อมกับชายร่างใหญ่ที่ดูสง่าเดินเข้ามา ความหล่อเหลาทำให้เธอละสายตาไปจากเขาไม่ได้ แต่ว่าดวงตาคู่นั้นกลับดูเย็นชาและมีความลึกลับแฝงอยู่มากมายจนไม่อาจคาดเดา ชายหนุ่มเห็นว่าเป็นนางจริงก็ทำหน้าประหลาดใจขึ้น เป็นนางจริงๆด้วย "เจ้ากลับมาได้อย่างไร"

"ข้าหนีออกมาได้" เป็นไปไม่ได้ ! เขาคิดแต่ไม่ได้พูดออกมา เพียงแต่คำพูดห้วนๆของนางทำให้เขาสงสัยมากกว่า

"ว่าแต่ท่านเป็นใครกัน?" เขาขมวดคิ้วแน่นเมื่อเธอถามคำนี้

ฉิวเหลียนจึงรีบบอกว่า "อ๋องแปดสามีของพระนางไงเพคะ" ดวงตาของฉู่มู่เบิกกว้างขึ้น

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น "เจ้าจำข้าไม่ได้งั้นเหรอ?"

"สงสัยข้าคงจะความจำเสื่อม" ท่านอ๋องหรี่ตาลงอย่างไม่เชื่อ

"ก็ตอนก่อนที่ข้าถูกจับไป พวกเขาตีหัวข้า และหลังจากนั้น ข้าก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย"

ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากและพูดว่า "งั้นเหรอ"

"ใช่"

"ดูเจ้าน่าจะกำลังบาดเจ็บอยู่ ถ้าอย่างนั้นข้าไม่กวนเจ้าแล้วกัน" พูดจบเขาก็เดินออกไป