บทที่ : 5 กลายเป็นพระชายา

เส้าซิงที่เดินออกมา เห็นฉู่มู่เดินสวนเข้าไปในห้องพอดี นางก็รีบเอ่ยถามผู้เป็นแม่อย่างร้อนรนว่า "ท่านแม่ เหตุใดนางถึงกลับมาได้เจ้าคะ"

เส้าหยาตอบด้วยท่าทีสงบว่า "ก็คงจะหนีออกมาได้ล่ะสิ"

"แล้วเหตุใดท่านถึงยังปล่อยนางไว้ล่ะเจ้าคะ"

เส้าหยาหันไปจ้องหน้าลูกสาวดวงตาเขม็ง "เจ้ารู้หรือไม่ว่าใครเป็นคนช่วยนางออกมา"

"ใครกันเจ้าคะ?"

"บุตรชายของจวนแม่ทัพอัน"

เส้าซิงทำตาโต "พี่รองอันน่ะหรือเจ้าคะ"

เส้าหยาถอนหายใจ "เขาเป็นถึงใต้เท้าตำแหน่งใหญ่ ใครจะกล้ามีปัญหากับเขากันล่ะ" เส้าซิงทำหน้าเจ็บใจ "ถ้าพี่รองอันเกิดสงสารนาง แล้วมาสู่ขอนางขึ้นมา ถ้าเป็นเช่นนี้ ข้าไม่ยอมนะเจ้าคะ"

เส้าหยาลูบหัวลูกสาว "เจ้าไม่ต้องกังวลไปหรอก สิ่งไหนที่ทำให้เจ้าไม่มีความสุข แม่ย่อมไม่ทำอยู่แล้ว" เส้าซิงยิ้ม

เช้าวันต่อมา

ฉู่มู่ที่กำลังนอนอยู่จู่ๆก็รู้สึกอึดอัดจนแทบจะขยับตัวไม่ได้ คล้ายกับว่ามีใครมานอนเบียดอยู่ข้างๆ นางจึงค่อยๆลืมตาขึ้น แต่ว่าภาพแรกที่เห็นนั้นคือความมืด สถานที่ที่อยู่ตอนนี้นั้นแคบมากๆ จนไม่อาจลุกขึ้นนั่งได้ ส่วนอากาศก็เหลือน้อยเต็มที่ มือบางคลำไปรอบๆ ก็ไปจับโดนใครบางคนที่นอนอยู่ข้างๆ แต่ว่าเขาคนนั้นไม่มีลมหายใจแล้ว ฉู่มู่รับรู้ได้ในทันทีว่าตนเองนั้น อยู่ในโลงศพ "ช่วยด้วย !!!! " นางตะโกนพร้อมกับตะเกียกตะกายจนนิ้วมือชุ่มโชกไปด้วยเลือด เมื่อวานตื่นขึ้นในหอนางโลม วันนี้ตื่นในโลงศพ เพราะอะไรกัน เหตุใดถึงได้โชคร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าขนาดนี้ ฉู่มู่ร้องไห้ออกมาอย่างสิ้นหวัง อากาศภายในหมดลง ทำให้นางขาดใจตายไปในที่สุด

จวนราชครู

สองแม่ลูกนั่งดื่มชากันอย่างมีความสุข "คราวนี้นางก็คงกลับมาไม่ได้อีกต่อไปแล้ว วันนี้ข้ามีความสุขมากเลยเจ้าค่ะ"

เส้าหยายิ้ม "หึ" แผนการนี้ผุดเข้ามาในหัวทันทีที่เห็นฉู่มู่กลับมา กลางดึกนางจึงสั่งให้คนนำตัวของฉู่มู่ที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรานั้น ไปใส่ไว้ในโลงศพ ในสุสานศพไร้ญาติ ที่นางไม่มีวันหนีออกมาได้อีกตลอดกาล !

จวนอ๋องแปดฉินหลาน

"ฉู่มู่" เสียงใครกัน ใครเรียกข้า หญิงสาวร่างบางสะดุ้งตื่นขึ้น ก็พบว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ไม่คุ้นตาอีกแล้ว เพียงแต่ว่าคราวนี้ ไม่ใช่หอนางโลม ไม่ใช่โลงศพ แต่เป็นห้องนอนขนาดใหญ่ของคนสูงศักดิ์ ในห้องนี้ว่างเปล่า แล้วเมื่อครู่เป็นเสียงใครที่เรียกข้ากัน ฉู่มู่ที่กำลังนึกย้อนเรื่องราว จู่ๆก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนที่จะหมดสติไป ข้าเห็นแสงสว่างขึ้นข้างๆ พอหันไปมองก็พบกับอะไรบางอย่างคล้ายก้อนหินเงาวาวสว่างวาบอยู่ในมือของศพข้างๆ ข้าจึงกลืนมันลงไป เมื่อนึกมาถึงตอนนี้ดวงตาของนางก็ลุกวาวขึ้น "นี่ข้ากินของในมือศพลงไปงั้นเหรอ!!!!" นางรีบล้วงคอของตัวเองเพื่อให้อ้วกออกมา "พระชายา!" สาวสวยผู้หนึ่งเดินเข้ามา เรียกนางพร้อมกับทำหน้าตกใจ

ฉู่มู่ทำหน้างงในทันที "พระชายางั้นเหรอ?"

สาวสวยผู้นั้นเดินมาใกล้ๆ "เป็นพระชายาจริงๆด้วย ท่านกลับมาแล้ว บาดเจ็บตรงไหนไหมเพคะ" ฉู่มู่ไม่ตอบและรีบวิ่งไปดูกระจก "ก็ยังเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป" นางมองใบหน้าของตน จากนั้นก็มองเล็บมือที่ควรจะฉีกขาด แต่มันกลับเรียวสวยปกติ เมื่อถกแขนเสื้อขึ้น เรียบเนียน ไม่มีรอยแผล นี่ไม่ใช่ข้า ! "แล้วข้าเป็นใครกัน!"

"เป็นพระชายาไงเพคะ พระนางลืมไปแล้วหรือ"