บทที่ : 4 คนที่ไม่ยินดีให้กลับมา

เมื่อเห็นตราประจำตำแหน่งพวกเขาก็ชะงักและมองหน้ากัน "ท่านคือใต้เท้าอัน"

ชายหนุ่มเก็บป้ายไว้ตามเดิมก่อนจะพูดขึ้นว่า "ทีนี้เจ้าจะให้ข้าดูสัญญาซื้อขายแม่นางผู้นี้ได้หรือยัง"

"เอาไงดีลูกพี่" ลูกน้องคนนึงกระซิบถาม ชายร่างใหญ่จึงรีบเก็บดาบและพูดด้วยท่าทีเป็นมิตรว่า "เห็นทีว่า คงจะให้ท่านดูไม่ได้ เพราะเมื่อครู่ข้าก็พูดอยู่ว่า หอนางโลมของข้าถูกไฟไหม้ และสัญญานั่น มันคงจะไหม้ ไปในกองเพลิงหมดแล้วขอรับ"

"ถ้าสัญญาซื้อถูกเผาไปแล้ว งั้นสัญญาขายก็ยังอยู่ใช่หรือไม่ คนที่ขายนางให้เจ้าเป็นใคร พาข้าไปพบได้หรือไม่" ชายร่างใหญ่ทำหน้าอึกอักขึ้นทันที ไม่คิดว่าเขาจะหัวหมอขนาดนี้ "เอ่อ คงไม่ได้จริงๆขอรับ"

"ถ้าอย่างนั้น ก็คงต้องว่าไปตามกฎหมาย ข้าคงต้องส่งเรื่องนี้ให้กรมราชทัณฑ์เข้าตรวจสอบทันที" ชายร่างใหญ่ยิ้มแห้งในทันที "กรมราชทัณฑ์งานยุ่งไม่เว้นวัน ใต้เท้าอย่าไปรบกวนให้มาตรวจสอบกิจการเล็กๆของข้าน้อยให้เสียเวลาเลยขอรับ ถ้าเกิดว่าใต้เท้าต้องการนาง งั้นข้าน้อยก็ไม่ขัดข้องขอรับ" หวั่งเอินไม่สนทนาต่อและพาตัวนางไปในทันที ชายร่างใหญ่ทุบกำแพงอย่างเจ็บใจ หวั่งเอินเดินมาส่งฉู่มู่หน้าจวน ก่อนที่นางจะเข้าไป เขาจับมือของนางเอาไว้ "ต่อจากนี้ไป ข้าจะไม่ให้ใครทำร้ายเจ้าได้อีก รอข้านะ" นางพยักหน้า "ข้าจะรอท่าน"

"รีบเข้าจวนเถอะ" พูดจบนางก็เดินเข้าไป ชายหนุ่มมองตามหลังพร้อมกับคิดว่า พรุ่งนี้เขาจะคุยกับพ่อเรื่องมาสู่ขอนาง

เส้าหยาที่กำลังจะเดินเข้าห้อง พอหันมาเห็นประตูจวนที่ถูกเปิดออก และนางก็ทำหน้าตกใจที่เห็นฉู่มู่เดินเข้ามา ฉู่มู่เห็นแม่บุญธรรมก็วิ่งมากอดไว้แน่น สีหน้าของเส้าหยานิ่งเฉยเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบว่า "เจ้ากลับมาได้ยังไง" เส้าหยาเลี้ยงดูนางดีดุจลูกแท้ๆ นางจึงไม่สงสัยในคำถามของผู้เป็นแม่เลยสักน้อย

"ข้าถูกจับไปอยู่ที่หอนางโลม พวกเขาทรมานข้า แต่ว่า พี่รองอันมาช่วยข้าไว้"

เส้าหยาดันตัวของนางออกก่อนจะยิ้มและลูบแก้มของนาง "งั้นก็ดีแล้ว แม่ดีใจที่เจ้ากลับมาอย่างปลอดภัย ดูสิ มอมแมมเชียว รีบไปอาบน้ำอาบท่าเถอะ"