บทที่ : 3 รอจนไฟลุกไหม้

นางยืนมองคนที่ตนเพิ่งฆ่าตายไปหมาดๆ เหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มหน้าบ่งบอกถึงความกลัวสุดขีด นางรีบวิ่งไปที่ประตูอย่างไม่รอให้โดนจับได้ แต่เมื่อเปิดออกดูก็พบชายร่างใหญ่และลูกน้องยืนอยู่ไม่ไกล ถ้าออกไปพวกเขาต้องเห็นแน่ นางจึงวิ่งไปที่หน้าต่าง ห้องที่นางอยู่เป็นชั้นสอง ระยะระหว่างห้องกับพื้นด้านล่างก็ไม่สูงมาก ถ้ากระโดดลงไปน่าจะไม่เจ็บเท่าไร เพียงแต่ว่าตรงทางเข้าก็มีคนเฝ้าอยู่ นางจึงตัดสินใจล้มตะเกียงทุกตัวในห้องเพื่อให้ไฟลุกไหม้ จากนั้นก็กระโดดออกไป ตุบ ! ร่างบางล้มกลิ้งบนพื้น แต่ก็พยุงตัวลุกขึ้นได้ นางรีบไปหลบอยู่ตรงมุมมืด เพื่อรอเวลาให้ไฟลุกไหม้ "ไฟไหม้!!" เสียงคนตะโกนออกมา จากนั้นแขกทุกคนก็วิ่งกรูกันออกมา ชายร่างใหญ่เรียกลูกน้องให้ไปช่วยกันดับไฟ ทางเข้าจึงไร้คนเฝ้า ฉู่มู่อาศัยจังหวะนี้ แฝงตัวหลบหนีออกมาได้สำเร็จ ฉู่มู่วิ่งสะบักสะบอมมาจนชนเข้ากับอกกว้างของใครบางคน "ฉู่มู่!" อันหวั่งเอิน บุตรชายคนรองของแม่ทัพฝ่ายซ้ายของฮ่องเต้ ที่รู้จักกับนางมาตั้งแต่เด็ก บัดนี้เขาเป็นองครักษ์ตำแหน่งใหญ่ ทุกคนขนานนามเขาว่า ใต้เท้าอัน เมื่อนางเงยหน้าขึ้นเห็นว่าเป็นเขาน้ำตาก็ไหลรินในทันที "พี่รองอัน"

เขามองนางด้วยความประหลาดใจ "เหตุใดเจ้าถึงมาอยู่ที่นี่" เขามองร่างกายบอบบางที่กำลังสั่นเทา สีหน้าไม่สู้ดีของนาง บ่งบอกว่ากำลังกลัวอะไรบางอย่าง เขาก็รู้ในทันทีว่านางต้องเจอเรื่องร้ายมาแน่ๆ ชายหนุ่มจึงเอาตัวของนางเข้ามากอดไว้แน่น "ไม่ต้องกลัวนะ ข้าอยู่ตรงนี้แล้ว" นางร้องไห้สะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของเขา จังหวะนั้น ชายร่างใหญ่กับลูกน้องก็วิ่งมา "นังตัวดี หนีมาอยู่นี่เอง ทำเรื่องไว้แสบนัก กลับไปกับข้าซะดีๆ" ฉู่มู่รีบไปหลบด้านหลังของอันหวั่งเอินในทันที ซึ่งชายหนุ่มก็พร้อมปกป้องนางอย่างเต็มที่ "เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาพานางไป"

"นางเป็นคนเผาหอนางโลมของข้า ข้าเลยมาตามจับ"

"เจ้ามีหลักฐานหรือเปล่า และอีกอย่างนางเป็นหญิงที่ข้ารู้จัก นางไม่มีทางทำเรื่องเช่นนี้แน่"

"เจ้าเป็นใคร และรู้จักกับนางยังไง ข้าไม่สนหรอกนะ แต่ว่านางเป็นนางโลมในหอของข้า ดังนั้นข้าก็มีสิทธิ์ ส่งตัวนางมาให้ข้าซะดีๆ" ชายหนุ่มหันมามอง นางจึงเอ่ยออกไปว่า "เขาจับตัวข้ามา" ชายหนุ่มหันไปหาชายร่างใหญ่อีกครั้ง "ลักพาตัวผู้อื่นมาขาย มันผิดกฎหมาย เจ้าไม่รู้หรือ"

"ลักพาตัวอะไร มีคนขายนางให้กับข้าแล้ว ค่าตัวของนางนั้น ข้าจ่ายไปก้อนโตเลยล่ะ"

"ไหนล่ะ หลักฐานการซื้อขาย" ชายร่างใหญ่นิ่งไป ก่อนจะชักดาบออกมาและพูดว่า "ข้าขี้เกียจเสวนากับเจ้าแล้ว นางทำหอนางโลมของข้าวอดวายขนาดนี้ ข้าปล่อยนางไปไม่ได้จริงๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว ก็ถอยไปซะ"

หวั่งเอินไม่มีท่าทีเกรงกลัวแม้แต่น้อย เขาชูตราสัญลักษณ์ประจำตัวให้ชายพวกนั้นดู