บทที่ : 9 อีกไม่นาน

ฉินหลานกลับเข้ามาในห้อง เขานั่งลงบนเตียงพร้อมใบหน้าที่เยือกเย็น มือหนารินสุราดื่มเพื่อบรรเทาความหงุดหงิด เดิมทีเขามุ่งหวังอย่างเต็มที่ว่าจะได้มุกโลหิตเม็ดนั้น แต่เหตุใดถึงกลับกลายเป็นเช่นนี้ได้ ฉินหลานเกิดมาพร้อมกับโรคร้าย และมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน ต่อให้เขาจะมีวรยุทธและเก่งกาจขนาดไหน แต่เมื่อใดที่ต้องต่อสู้ พลังในร่างกายก็จะอ่อนแอลงไปถึงสี่ส่วน ดังนั้นต่อให้อยากจะแก้ปมแค้นมากเท่าไร เขาก็ยิ่งเจ็บใจที่ยังทำไม่ได้ เรื่องราวความแค้นของเขาเริ่มขึ้นมาสิบปีก่อน แม่ของเขาเป็นฮองเฮาองค์ก่อน ที่ตายด้วยน้ำมือของเขาเอง แต่ความจริงนั้น เป็นเพราะเต๋อเฟยสนมเอกของเสด็จพ่อที่ให้เขานำน้ำชาใส่ยาพิษไปให้แม่ของตนดื่ม เขาจึงกลายเป็นคนร้ายที่ฆ่าแม่ตัวเองโดยไม่อาจปฏิเสธได้ ฮ่องเต้จึงตัดสินขังคุกเขาเกือบสิบปี วันที่้เต๋อเฟยได้ขึ้นเป็นฮองเฮา เขาก็ถูกปล่อยตัวออกมา เขาสัญญากับตัวเองอย่างแน่วแน่ว่าจะต้องแก้แค้นให้ได้ แต่บัดนี้ ฮองเฮา มีอำนาจรอบกายที่พร้อมจะสังหารเขาได้ทุกเมื่อ เขาจึงเฝ้าออกตามหามุกโลหิต พอรู้ว่าอยู่ที่นายพลลี่ พ่อของลี่จี เขาก็ผูกสัมพันธ์จนพ่อของนางกลายเป็นมิตร จากนั้นก็สู่ขอนางในทันที พ่อของนางยกให้อย่างไม่ลังเล พอขบวนเกี้ยวเจ้าสาวออกจากประตูเมืองซีอี้ เขาก็ลงมือฆ่าพ่อของนางทันที โดยการควักหัวใจ แต่ปรากฏว่า มุกโลหิตไม่ได้อยู่ที่เขา ฉินหลานจึงกลับมารอรับลี่จีที่จวนเพราะคิดว่า มุกโลหิตต้องอยู่กับนางแน่ คืนเข้าหอ เขาจึงควักหัวใจของนาง แต่กลับไม่พบมุกโลหิตเช่นเดิม เขาจึงสั่งให้หลินจื่อ นำศพของนางไปไว้ในสุสานศพไร้ญาติ และจากนั้นเขาก็เริ่มเสาะหามุกโลหิตต่อ แต่ใครจะคิดว่า นางจะกลับมาพร้อมกับมุกโลหิตที่เขาต้องการ ถึงแม้ว่าจะยังใช้การไม่ได้ แต่ก็อีกไม่นานหรอก ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเบาๆ