บทที่ 6 การเจอกันครั้งแรกของพระเอก 1.1

น่าแปลก..

เหมันต์คิดก่อนจะส่ายหัวนี่เขาท่าจะบ้าไปแล้วถึงได้มาเสียเวลามองผู้หญิงคนนี้ รู้สึกเสียเวลาชะมัดเหมันต์เดินเข้าบ้านด้วยความหัวเสียที่เพิ่งคิดได้ว่าเข้านั้นทำเรื่องไร้สาระอะไรอยู่ เขาเดินเข้ากลับมาในห้องนอนไม่คิดถึงผู้หญิงร้ายกาจคนนั้นให้รกสมอง

...

กลับมาที่เบลล์หลังจากเดินกลับขึ้นมาบนห้องรู้สึกเหนื่อยกับร่างนี้เหลือเกินแค่เดินก็รู้สึกเหนื่อย ทั้งยังทำอะไรก็ไม่สะดวกเพราะร่างกายไม่เอื้ออำนวยแล้วยังเชื่องช้าไม่ทันใจและเบลล์ก็รู้สึกหงุดหงิดเป็นที่สุด เพราะโลกที่เธอจากมาเธอนั้นเป็นคนทำงานคล่องแคล่วกระฉับกระเฉงว่องไวไม่ได้เชื่องช้าแบบนี้ เธอตั้งใจแล้วว่าเธอจะต้องออกกำลังกายอย่างเอาจริงเอาจัง เมื่อคืนนี้เธอเสิร์ชหาข้อมูลของฟิตเนสอยู่นานจนมาเจอกับที่หนึ่ง ซึ่งน่าสนใจไม่น้อยเธอกดดูรายละเอียดแล้วตกลงว่าจะไปที่นี่แหละ เบลล์ออกมาจากห้องน้ำหลังอาบน้ำเสร็จ เบลล์เดินมาหยุดที่กระจกบานใหญ่ในห้องแต่งตัวด้วยชุดชั้นในเพียงสองตัวเธอแสดงสีหน้าละเหี่ยใจมืออวบอูมยกขึ้นมาจับหน้าท้องย้วยของเธอทำท่ากระเพื่อมไปมา ยิ่งเห็นไขมันที่กำลังวิ่งขึ้นลงเป็นลูกยิ่งอยากร้องกรี๊ด แต่ก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น

แต่เบลล์ก็ยอมรับอยู่อย่างหนึ่ง ที่จริงยัยตุ้ยนุ้ยนั้นก็ไม่ได้ขี้เหร่เท่าไรบางทีการลดน้ำหนักครั้งนี้หน้าตายัยตุ้ยนุ้ยนี่อาจจะเปลี่ยนไปบ้างก็ได้ เบลล์เคยเห็นมาแล้วว่าคนที่อ้วน ๆ บางคนพอลดหุ่นกลับเปลี่ยนไปจนจำแทบไม่ได้หวังว่ายัยตุ้ยนุ้ยนี่จะเป็นหนึ่งในนั้นนะ

ตอนนี้เธอตั้งเป้าหมายไว้แล้วว่าเธอต้องผอมลงในระยะเวลาสามเดือน เบลล์หันหลังให้กับยัยตุ้ยนุ้ยตรงหน้าเลือกชุดเสื้อยืดสีดำตัวขนาดพอดีตัวกับกางเกงยืดรัดรูปสีดำที่อยู่ซอกลึกในตู้เสื้อผ้าซึ่งเป็นชุดที่ดูพรางตัวเธอได้หลังจากสวมชุดเรียบร้อยเธอก็หันกลับมามองดูตัวเองในกระจกอีกครั้ง

"อืมไม่น่าเกลียดเท่าไรแหะ" เบลล์พึมพำในระหว่างที่กำลังหมุนซ้ายหมุนขวามองพิจารณาเสื้อผ้าที่สวม เสื้อที่เธอสวมมันยาวพอที่จะปิดขาอันใหญ่โตของเธอเพราะมันมีแค่ชุดเดียวที่น่าจะเข้ากับการออกกำลังกายดีที่สุดถ้าจะให้เธอไปสวมชุดออกกำลังกายในตอนนี้ก็คงไม่ได้ เธอไม่อยากรับสายตาจากคนอื่นที่มองมายังร่างอ้วน ๆ ของเธอ ฮึย!ไม่อยากคิดสภาพตอนที่เธอสวมชุดออกกำลังกายรัดรูป ภาพข้าวต้มมัดลอยมาในหัวทันที

สภาพ!! แค่คิดก็ขนลุก เอาไว้น้ำหนักลงก่อนเถอะเธอจะสวมชุดออกกำลังกายไม่ซ้ำสีเลยทีเดียว

"เตรียมบอกลารูปร่างเก่าได้เลย" เบลล์พูดหน้ากระจกที่สะท้อนร่างอ้วนกลมของตัวเอง

H.M Fitness & Cafe

หลังจากเบลล์เข้ามาที่แห่งนี้ก็ได้รับการดูแลอย่างดีสมกับราคาที่จ่ายไป เบลล์ถูกพามาแนะนำเรื่องหลักการในการพัฒนาร่างกายโดยผู้เชี่ยวชาญ เข้าโปรแกรมคำนวณเช็กร่างกาย ประเมินอัตราความเสี่ยงของภาวะหัวใจขาดเลือดในขณะออกกำลังกาย สุดท้ายการเลือกเทนเนอร์ที่จะเข้ามาดูแลเธอในช่วงตลอดโปรแกรม เธอเลือกชายหนุ่มที่ถูกชะตาเพียงแค่เห็นเขายิ้มมาเธอก็ล่องลอยทันที ไม่เพียงแค่รูปร่างแข็งแกร่งบึกบึนกล้ามอกแน่นเท่านั้นใบหน้าหนุ่มน้อยคนนี้ยังหล่อเหลาเอาการ เห็นว่าเป็นดาวเด่นที่ถูกคนจองตัวมากที่สุด เธอก็โชคดีเสียด้วยที่ยังสามารถแทรกเข้าไปเป็นหนึ่งในนั้นได้

เอาล่ะเบลล์อย่างนั้นเธอก็ยังมีสิ่งที่น่าดึงดูดใจมากกว่าการออกกำลังกายละนะ เธอจะไม่ตั้งใจไม่ได้แล้วในเมื่อเทรนเนอร์ของเธอน่าหม่ำขนาดนี้ ดู ๆ แล้วน่าจะแก่กว่าร่างนี้ประมาณสองสามปีแค่นั้น แต่ก็อ่อนกว่าอายุจริงของเธอแน่นอนเพราะเบลล์ในร่างยัยตุ้ยนุ้ยอายุสามสิบเอ็ดปีแล้ว ถ้าได้กินเด็กจะเป็นอมตะใช่ไหมนะ ไม่รู้ว่าเบลล์ยืนยิ้มหวานนานแค่ไหนแล้วแต่เพราะแรงสะกิดจากไหล่ข้างซ้ายทำเอาเบลล์ได้สติ

"คุณเบลล์ครับ" เทรนเนอร์หนุ่มใช้ปลายนิ้วขาวสะอาดสะกิดหญิงสาวตรงหน้าเล็กน้อยเพราะเขาเรียกอยู่นานหญิงสาวตรงหน้ายังไม่ตอบรับสักคำ แต่กลับจ้องเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ปรินคิดว่าผู้หญิงตรงหน้าคงจะตกหลุมเสน่ห์ตัวเองอยู่แน่ ๆ ถึงได้ทำหน้าตาหลงเคลิ้มขนาดนี้ อันที่จริงปรินก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองมากนักแต่เพราะมันเป็นเรื่องจริงต้องขอบคุณใบหน้าฟ้าประทานที่ทำให้เขาใช้ใบหน้าตกลูกค้าสาว ๆ ได้มากมายขนาดนี้เขายังยืนยิ้มส่งให้ลูกค้าสาวที่ตั้งใจมาลดความอ้วน สะกิดเธอเบา ๆ ให้กลับเข้ามาสู่ปัจจุบันเห็นเธอกะพริบตาปริบ ๆ แล้วทำท่าตกใจก็ดูน่าตลกดี

เบลล์ที่โดนสะกิดจากหนุ่มเทนเนอร์สุดฮอตถึงกับไปไม่เป็นเสหลบสายตาหนุ่มหล่อพัลวันตอบรับอย่างตะกุกตะกัก ยอมรับว่าเธอเสียอาการสุด ๆ แฟนเก่าเธอยังไม่หล่อเท่านี้

"คะ..คะ"

"ผมขออนุญาตแนะนำตัวนะครับ ปรินนะครับจะเป็นคนดูแลคุณเบลล์ตลอดระยะเวลาสองเดือน ถ้าอย่างนั้นวันนี้เรามาเริ่มกันเลยดีไหมครับ"

"ค่ะ ดี ๆ เริ่มเลยค่ะ" เบลล์ตอบรับทันทีไม่อิดออดเดินตามหนุ่มปรินไปที่เครื่องออกกำลังกายอันแรกที่เทรนเนอร์หนุ่มเป็นคนเลือกและเริ่มต้นการออกกำลังกายอย่างเป็นทางการ

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

แฮ่ก! แฮ่ก! เบลล์นั่งหอบเป็นหมาหอบแดดหลังจากผ่านการออกกำลังกายไปเพียงหนึ่งชั่วโมงและมันไม่ได้เต็มชั่วโมงอะไรขนาดนั้นเพราะหนุ่มเทรนเนอร์ให้เธอพักทุกสิบห้านาที แต่มันก็ทำเอาเธอเหนื่อยหมดแรงก็เพราะร่างกายที่อ้วนตุ๊ต๊ะของเธอนั่นแหละ ยัยตุ้ยนุ้ยเอ๊ย..ร่างกายเธอนี่มัน ทำไมถึงไม่ออกกำลังกายรักษาสุขภาพตัวเองบ้างนะ ฮึย! ไม่รู้จะพูดยังไงเลย เบลล์ยังก่นด่าเจ้าของร่างไม่หยุดแล้วนั่งหายใจถี่อยู่แบบนั้น

"น้ำครับ ค่อย ๆ จิบนะครับเดี๋ยวจุก" ปรินยื่นน้ำให้สาวอ้วนตรงหน้าที่เนื้อตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อไคลแต่เขากลับแปลกใจที่หญิงอ้วนตรงหน้าไม่มีกลิ่นไม่พึงประสงค์เลยแถมยังตัวหอมเหมือนเพิ่งชโลมน้ำหอมกลิ่นดอกไม้มามันทำเอาสดชื่นอย่างบอกไม่ถูกทั้งที่ผ่านการออกกำลังกายอย่างหนัก จากการผ่านการเป็นเทรนเนอร์มายาวนานอย่างน้อยร่างที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อก็ต้องมีกลิ่นโชยออกมาบ้างแต่ผู้หญิงกลับไม่เป็นแบบนั้น ปรินมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยคล้ายกับชื่นชมอยู่ในที ส่วนเบลล์ที่ไม่รู้ถึงความคิดของเทนเนอร์หนุ่มเธอก็ยื่นมือมารับน้ำพร้อมคำขอบคุณ

"ขอบคุณค่ะ"

"วันนี้พอแค่นี้ก่อนนะครับ ให้ร่างกายได้ปรับไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้คุณเบลล์ลุกจากที่นอนไม่ไหวแน่ครับ" ปรินบอกหญิงสาวเห็นหญิงสาวพยักหน้ารับ "ผ้าเย็นครับจะได้สดชื่น" ปรินส่งผ้าเย็นให้หญิงสาวเพราะเห็นเหงื่อผุดเต็มใบหน้าที่ตอนนี้แดงก่ำจากเลือดสูบฉีดและคิดว่าเธอคงเหนื่อยมากแน่ ๆ ตอนแรกก็คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะขอกลับตั้งแต่อยู่บนลูกวิ่งสิบนาทีแรกแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเธอนั้นมีความตั้งใจมากพอสมควร ถึงทนอยู่จนครบระยะเวลาที่กำหนด