บทที่ 3 ฉันมาทำอะไรที่นี่ 1.3

เบลล์ขับรถไปร้องไห้ไปเพราะน้ำตามันไหลไม่หยุดด้วยความเจ็บปวดและเสียใจเธอเหยียบทะยานพุ่งด้วยความลืมตัวดวงตาฟ้ามัวเห็นไฟสีเหลืองอยู่ตรงหน้าแต่เท้ากับเหยียบคันเร่งแทนการแตะเบรกก่อนจะได้ยินเสียงบีบแตรลากยาวมาจากด้านข้างเบลล์หันไปมองด้วยความตกใจ ไฟกะพริบของรถบรรทุกที่แล่นตรงเข้ามาเหมือนกับโกรธแค้นมาแต่ชาติปางก่อนเพียงชั่งพริบตาเดียวทุกอย่าง

เอี๊ยดดด....ปัง!!!

เบลล์รู้สึกถึงแสงไฟที่สาดเข้ามาใกล้พร้อมกับเสียงกรีดร้องของตัวเองและทุกอย่างก็ดับมืด ไม่นานเธอนั้นก็ล่องลอยอยู่ในอากาศตัวเบาสบายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เบลล์ไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนแต่พอเห็นแสงไฟที่อยู่ทางด้านหน้าเธอก็ลอยตามมันไป เธอรู้สึกถึงความเงียบสงบไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหายใจของตัวเอง เธอลอยมาตามแสงสว่างจนถึงปลายทางเบลล์มองเห็นทางแยกสองข้างที่มีแสงนำทางสายตามองสลับสองฝั่งอย่างคิดไม่ตก เธอไม่รู้ว่าจะไปซ้ายหรือขวาดี

"เลือกสิ" เพราะเสียงที่ดังขึ้นบริเวณข้างหูทำเอาเบลล์สั่นผวาขนลุกซู่ด้วยความกลัวเพราะมีแต่เสียงที่ดังแต่กลับไม่มีผู้คนเลยสักคนเธอจึงร้องถามออกไปด้วยอยากรู้สายตามองล่อกแล่กไปมา

"คุณเป็นใครออกมาเดี๋ยวนี้นะ มีใครเล่นอะไรฉันไม่สนุกด้วยนะ" เบลล์ถามออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเธอกลัวแล้วจริง ๆ นะ

" คิก คิก อย่ากลัวเลย" เสียงนั้นยังดังขึ้นใกล้ ๆ แต่ไม่ชิดหูเหมือนกับครั้งแรกแต่เบลล์ก็ยังกลัวอยู่ดีแต่กระนั้นเธอก็ยังตั้งคำถาม

"ใครเล่นอะไร ออกมานะ" เบลล์ถามขึ้นอีกครั้ง

"เธอตายไปแล้วนะเบลล์ใครอยากจะเล่นอะไรกับเธอ"

"อะไรนะ ตายเหรอ..ฉันตายแล้วเหรอเนี่ยะ ทำไมกัน.." เบลล์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง เธอยังไม่อยากตายซะหน่อย เธอเพิ่งอายุ 31 ปีเองนะฉันยังสาวยังสวย ฉันยังอยากใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อยู่นะ เบลล์คร่ำครวญในใจทำไมโลกนี้ถึงโหดร้ายกับเธอนัก

"ก็ความประมาทของเธอยังไงล่ะ เป็นไงอยากจะเอาคืนเค้าแต่ตัวเองกับตายเองเสียอย่างนั้น น่าสงสาร น่าสงสาร..." เสียงในเงามืดพูดขึ้นมาทำเอาเบลล์คิดตามการที่เธอลอยไปลอยมานี่บอกได้ชัดเจนว่ามันไม่ปกติ เบลล์ยกมือขึ้นมาพลันมองเห็นแสงที่ผ่านฝ่ามือของเธอความโปร่งแสงที่ปรากฏตรงหน้าทำเอาเบลล์ทรุดลง เธอตายแล้วจริง ๆ สินะ ตอนนี้เธอกลายเป็นวิญญาณไปแล้ว

"ฮือ จริงเหรอฉันตายไปแล้วจริง ๆ เหรอเนี่ยะ ฮือ..ทำไมกันฉันยังมีเรื่องที่ไม่ได้ทำอีกตั้งเยอะทำไมสวรรค์ใจร้ายแบบนี้"

"โถน่าสงสารจริงเอาแบบนี้พอดีฉันน่ะนะเป็นคนที่ใจดีม๊าก เอาเป็นว่าฉันจะช่วยเธอสักครั้งก็แล้วกัน โชคดีจ่ะเบลล์" จบเสียงพูดอ่อนหวานผ่านความมืดเบลล์ก็เหมือนถูกผลักออกมาจากมือที่มองไม่เห็น ร่างโปร่งแสงของเธอลอยละลิ่วด้วยความแรงก่อนจะร่วงหล่นลงมากระแทกเข้ากับอะไรสักอย่าง

ฟิ๊ววว...

เฮือกกก!!!  แฮ่ก!! ฝันร้าย ฉันฝันร้ายแน่ ๆ เบลล์ที่เหงื่อท่วมตัวผุดลุกขึ้นนั่งด้วยความตกใจแต่ก็สงสัยกับความอึดอัดบางอย่างในร่างกายไม่นานหัวสมองก็ทำงานตัวหนังสือหลายต่อหลายหน้าพัดผ่านเข้ามาในหัวสมอง ร่างอ้วนของใครสักคนที่กำลังตบตีผู้หญิงคนหนึ่งอย่างเมามันพร้อมกับเสียงร้องไห้ของผู้หญิงคนนั้น ไม่นานก็เห็นผู้คนพากันวิ่งเข้ามาและพากันแตกตื่นกับภาพตรงหน้าแต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปขัดขวางยัยตุ้ยนุ้ยเพราะเกรงกลัวอิทธิพลของคุณปู่เธอ แต่ใครจะคิดว่าร่างกลม ๆ ของยัยตุ้ยนุ้ยกับผู้หญิงคนนั้นที่เธอเพิ่งรู้ว่าเป็นนางเอกในนิยายที่เธอเพิ่งอ่านจะพลัดตกน้ำไปพร้อมกันทั้งคู่จมดิ่งไปกับสายน้ำ แต่ว่าพ่อพระเอกของเรื่องที่วิ่งเข้ามาหน้าตาตื่นทันเห็นสองร่างร่วงลงไป พ่อพระเอกของเรื่องก็กระโดดตามไปทันที

และไม่ต้องให้เดาว่าคนที่พระเอกช่วยขึ้นมานั้นเป็นใคร แม่นางเอกผู้แสนซื่อถูกพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยเธอได้ทันแถมยังเป็นคนที่ผายปอดให้เธอด้วย ไม่ต้องบอกถึงวิธีการผายปอดว่าทำแบบไหน

เพราะหลังจากที่ยัยตุ้ยนุ้ยผู้ตายยากถูกช่วยดึงขึ้นจากน้ำมาอีกคนก็เห็นคู่หมั้นผายปอดนางเอกเธอเจ็บแค้นมากและหาทางแก้แค้นแม่นางเอกอยู่ตลอดและพอถึงเวลานั้นยัยตุ้ยนุ้ยก็ไม่รอเวลาให้เสียเปล่า หลังจากวางแผนมานานก็ถึงเวลาลงมือ

ในงานวันเกิดของปู่ ยัยตุ้ยนุ้ยจ้างคนมาจัดการลากแม่นางเอกไปข่มขืนแต่แผนร้ายก็ไม่สำเร็จแถมเธอยังถูกจับได้ แต่เพราะเปรียวสาวใช้ผู้ซื่อสัตย์เป็นคนรับสารภาพผิดทั้งหมด ยัยตุ้ยนุ้ยถึงรอดจากการจับกุมและเปรียวก็ถูกนำตัวไปขังคุกโดยที่ยัยตุ้ยนุ้ยนั้นก็ไม่แม้แต่จะมองหน้าสาวใช้คนนั้นเลย แถมยังด่ากราดซ้ำเติมเหมือนกับว่าเธอนั้นไม่รู้เรื่องราวที่คนรับใช้ทำจริง ๆ ถึงแม้คนรอบข้างจะไม่ค่อยเชื่อก็ตามแต่เพราะการยอมรับผิดทำให้ยัยตุ้ยนุ้ยรอดมาได้

แต่อนิจจาเพราะความโง่เง่าไม่จบสิ้นของยัยตุ้ยนุ้ย คนที่เธอจ้างทำงานไม่สำเร็จ ยัยตุ้ยนุ้ยจึงโกรธมากเธอเดินทางไปพบพวกหัวหน้าของพวกมันและด่าทอต่าง ๆ นา ๆ ทำงานห่วยแตกบ้าง ไม่เก่งจริงตามที่คุยบ้างทำให้คนที่เป็นหัวหน้าที่มันไม่เคยมีใครมาชี้หน้าด่าตัวเองมาก่อน

ปัง! เพียงนัดเดียวเท่านั้น ยัยตุ้ยนุ้ยก็ลงไปนอนกองกับพื้นพร้อมดวงตาเบิกกว้าง เธอตายอย่างอนาถและไม่มีใครเหลียวแล

จบเรื่องของนางร้ายยัยตุ้ยนุ้ยหลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดถึงอีกเลย

...

อ่าา...นั่นมันฉากในนิยายที่ฉันเพิ่งสาปส่งยัยตุ้ยนุ้ยไปนี่นาแต่ทำไมรู้สึกเหมือนจริงขนาดนี้เนี่ยะแล้วตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหนกัน  โอ๊ย...ปวดหัวโว้ย!ทั้งเหนื่อยทั้งเพลียเหมือนตัวเองไปวิ่งมาราธอนมาอย่างนั้นแหละ

ทำไมถึงรู้สึกเหนื่อยมากเหลือเกินเบลล์หลับตาลงอีกครั้งเพราะความวิงเวียน ยกมือขึ้นกุมขมับที่กำลังปวดตุบตุบได้ยินเสียงที่ดังน่ารำคาญทำให้เธอต้องลืมตาขึ้นมา เบลล์ปรับสายตาให้โฟกัสไปยังร่างเล็ก ๆ ตรงหน้าเธอกะพริบตาปริบ ๆ ใครกันละเนี่ยะ เบลล์มองไปยังผู้หญิงแปลกหน้าที่มองมาที่เธอด้วยความกลัว เอ้ากลัวแล้วยังจะเข้ามาทำไมกันฉันงงนะ

"คุณหนู คุณหนูคะ" เปรียวเรียกคุณหนูของเธอด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ เพราะกลัวว่าเธอจะโดนทำร้ายเพราะถ้าเพียงพูดอะไรที่ผิดหูเธออาจจะถูกถีบกระเด็นก็ได้ คิดแล้วก็ถอยห่างอีกสองก้าวอย่างเนียน ๆ เมื่อเห็นว่าคุณหนูของเธอฟื้นขึ้นมาแล้ว

"เธอเป็นใคร"