2. ผลของการกระทำอันโง่เขลา

เถาอวี้หรานคุกเข่าลงที่หน้าเตียง มือหนึ่งกุมเป้าตนเอง อีกมือยกขึ้นชี้หน้าสตรีที่ทำให้เขาพูดไม่ออก

ใบหน้าซีดเซียวของคนบนเตียงเผยยิ้มหยันเมื่อเห็นท่าทางสามีเจ้าของร่างดูเจ็บปวดมาก ซึ่งมันสมควรแล้วกับสิ่งที่เขาโดน ถือว่าแก้แค้นแทนหานซูอันตัวจริงก็แล้วกัน ใครบอกให้เขาทำนางเสียใจจนต้องกระโดดน้ำตาย ซึ่งมันทำให้คนจากยุคปัจจุบันมองเห็นจนต้องตามลงไปช่วย โดยไม่รู้เลยว่ามันอยู่กันคนละมิติทว่าพอฟื้นขึ้นมาเมื่อครู่นางถึงได้รู้ว่าตนได้ตายไปแล้ว และมาอยู่ในร่างของคนอื่นซึ่งมีความทรงจำครบทุกอย่าง ต่างไปก็แค่คนมาใหม่ไม่ได้รู้สึกอันใดกับคนที่ขึ้นชื่อว่าสามีก็เท่านั้น

“เจ้าไม่คิดว่าตนเองทำเกินไปกระนั้นหรือ” เสียงตำหนิดังมาให้ได้ยิน ก่อนที่ร่างสูงขององค์ชายสี่จะเดินเข้ามาพยุงสหายให้ลุกขึ้น และยังไม่ลืมส่งสายตาดุมาให้ผู้ที่นั่งอยู่บนเตียง

“น้อยไปด้วยซ้ำ สืบสกุลไม่ได้เลยยิ่งดี” ยังมิวายสาปแช่งให้อีกฝ่ายโกรธเกรี้ยวมากกว่าเดิม แม้จะยืนไม่อยู่เถาอวี้หรานก็ยังก้าวเดินเข้าหา หมายจะจัดการกับสตรีที่ทำเขาเจ็บ

“หยุดนะ! อวี้หราน” เสียงทรงอำนาจของใต้เท้าเถาดังมาตั้งแต่หน้าประตู ทำให้บุตรชายต้องหยุดเท้าไว้ทันที ก่อนจะหันไปคำนับ และก้มหน้าเมื่อเห็นสายตาคมดุที่จ้องอย่างเอาเรื่อง

“ท่านพ่อ นางไม่ได้ตายขอรับ คงแสร้งทำให้ทุกคนตื่นตกใจเล่นเท่านั้น” รีบเอ่ยในสิ่งที่คิดทันที แม้ว่าคราแรกที่เห็นคือนางไม่หายใจแล้วจริง ๆ หมอประจำจวนตรวจดูชีพจรอยู่ตลอด ยืนยันว่านางสิ้นชีพไปแล้วแน่ ๆ ทว่าไม่ตายก็ดี เขาเองจะได้พ้นผิด

“ยังกล้าพูดอีก เจ้าอยากให้น้องตายจริงหรือไง หา! เตรียมคำตอบดีดีเอาไว้ก็แล้วกัน หมอหลวงหานกำลังมาแล้ว”

ใต้เท้ากรมโยธายังมิวายตำหนิบุตรชายของตนเสียงดัง ก่อนจะเดินมาหาสะใภ้ตัวน้อยที่นั่งหน้าเศร้าอย่างน่าสงสาร ต่างจากเมื่อครู่ที่มองหยันสามีซึ่งหน้า

ทว่ายังไม่ทันที่ใต้เท้าเถาจะได้เอ่ยถามข่าวอาการสะใภ้ บ่าวด้านนอกก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามารายงานเรื่องเสียก่อน

“นะ…นายท่านขอรับ มะ…หมอหลวงหานสิ้นใจแล้วขอรับ พอได้รับแจ้งข่าวว่าบุตรสาวจากไป ขะ…เขา เขาก็ชักกระตุก จากนั้นก็หมดลมหายใจขอรับ” สีหน้าของบ่าวผู้นี้ตื่นตกใจอย่างเห็นได้ชัด แม้ระยะทางไปกลับจะมีเวลาให้เขาเรียบเรียงถ้อยคำ ถึงกระนั้นคำพูดก็ยังติดขัดราวกับจำเรื่องราวไม่ได้

ภายในห้องเงียบสนิท ไม่มีใครเอ่ยอันใดแม้แต่น้อย คนบนเตียงก็นิ่งไปเช่นกัน แต่ในหัวนางกำลังต่อว่าเจ้าของร่างอยู่

‘ดูสิ่งที่เธอทำหานซูอัน คิดน้อย อ่อนแอจนทำให้สามชีวิตต้องจบลง สมควรแล้วที่ผู้ชายเขาไม่รัก’ คนจากยุคปัจจุบันก่นด่าผู้ที่จากไปแล้ว เพียงเพราะอยากประชดสามี

ทำให้อีกชีวิตต้องมาตายตามนาง มันควรแล้วหรือ

แต่ก็นั่นแหละ มนุษย์นั้นมีความเข้มแข็งไม่เท่ากันอยู่แล้ว เหมือนเธอกับเจ้าของร่างยังต่างกันเลย ต่อให้ใครไม่รักซูอันจากยุคปัจจุบันก็ไม่สน ผู้ชายมีอยู่ล้นเมือง ต่อให้เป็นในยุคนี้ ถ้าสามีไม่ดีนางก็จะหย่าแล้วก็หาใหม่เสีย ไม่มัวมานั่งเสียดายอยู่หรอก

ส่วนหานซูอันในยุคนี้ กลับอ่อนแอและลุ่มหลงกับรักจนเกินไป คนเราควรรักตัวเองมากกว่าผู้อื่น เมื่อใดพบคนที่รักและจริงใจกับเรา ค่อยมอบใจให้เขากลับคืนไป

ทว่า กล่าวไปมันก็เท่านั้น เพราะไม่อาจกลับไปแก้ไขอันใดได้อีกแล้ว คนที่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตอีกครั้ง ก็อยู่อย่างมีความสุขให้ได้แล้วกัน แต่มันจะออกมารูปแบบไหนกันนะ

โลกที่ต่างออกไปแบบนี้

คนบนเตียงนั่งคิดไปเรื่อย จึงทำให้ใต้เท้าเถาเข้าใจว่านางคงเศร้าเสียใจเรื่องบิดา เลยไม่เอ่ยอันใดออกมา สร้างความหดหู่ให้กับคนในห้องมากขึ้นไปอีก คราวนี้คงได้จัดงานศพจริง ๆ แล้ว

“สะใภ้ เจ้านอนพักเถิดนะ เรื่องงานพ่อจะเป็นคนจัดการให้เอง เอาไว้วันพรุ่งเจ้าค่อยไปก็แล้วกัน” ใต้เท้าเถาเอ่ยปลอบ ก่อนจะหันไปหาบุตรชายที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้นไม่ต่างจากสหาย

เพราะเมื่อครู่ทั้งสองยังรู้สึกเบาใจขึ้น เมื่อเห็นว่าหานซูอันไม่ได้ตายจริง ๆ ทว่ายังไม่ทันได้ไต่ถามเอาความ ข่าวร้ายก็ประดังประเดเข้ามาอีก สวรรค์ช่างเล่นตลกเสียจริง

“ไปกับพ่อ ดูเถิดความมักมากของเจ้ามันทำให้เกิดสิ่งใดบ้าง การสูญเสียครานี้มิใช่เรื่องเล็ก ๆ เลยนะอวี้หราน หากฝ่าบาทรู้ว่าเหตุเกิดเพราะเจ้า เป็นได้ถูกลงโทษแน่” ใต้เท้าเถาเอ่ยกระซิบกับบุตรชายด้วยความกังวล เพราะผู้ที่สิ้นชีพคือหมอหลวงอันดับหนึ่งในแผ่นดิน รักษาโรคร้ายมาก็มากมาย เขาตายไปเช่นนี้ราชสำนักและฝ่ายในต้องสั่นคลอนไม่มากก็น้อย

“ท่านพ่อข้าไม่ได้ทำผิดอันใดเสียหน่อย เป็นนางต่างหากที่อ่อนแอ เรื่องเรียกสตรีมาปรนเปรอลูกก็เคยบอกแล้ว นางตอบมาว่ารับได้ ข้าจึงทำตามใจ” ถ้อยคำหลังเอ่ยเสียงเบา ก่อนแต่งงานเขาตกลงกับหานซูอันจนเข้าใจแล้ว อวี้หรานจึงมองว่าตนไม่ผิด

“ยังจะกล้าพูดอีก ไป รีบไปเตรียมการณ์งานศพพ่อตาเจ้า” รั้งแขนบุตรชายให้เดินมา มีองค์ชายสี่ก้มหน้าตามออกไป ยามนี้ในใจเขาต่างจากอวี้หรานมาก เพราะรู้สึกผิดขึ้นมาจนพูดไม่ออก ยิ่งเห็นแววตาเหม่อลอยของคนบนเตียงยิ่งปวดใจ

ราคะที่เขามีหลังจากดื่มสุรา ก่อเกิดปัญหายิ่งใหญ่จนไม่น่าให้อภัย หมอหลวงหานมีคุณความดีต่อราชวงศ์มาก แม้แต่ตัวเขาเองก็ได้รับการรักษาจนรอดตายมาได้ก็เพราะคนผู้นี้

หากเหยียนมู่ฟานไม่เกิดกำหนัด ก็คงไม่ให้สหายหาสตรีมาปรนเปรอขณะที่อยู่ในจวน เพราะปกติพวกเขาจะออกไปหากินกันข้างนอก ทว่าเวลาทุกอย่างมันก็ช่างประจวบเหมาะนัก เมื่อหานซูอันดันแอบมาดู ราวกับสวรรค์ปั้นแต่งเอาไว้เสียอย่างนั้น

“ข้าขอโทษ” เขาหันมาเอ่ยกับคนที่ยังคงนั่งเหม่อมองผืนผ้าที่ผูกโยงอยู่ด้านบน “เจ้าเฝ้าอยู่ที่นี่ ให้สาวใช้เข้าไปอยู่เป็นเพื่อนนาง ผลัดเปลี่ยนกันดูแล อย่าได้แอบหลับเป็นอันขาด” หันมาสั่งองครักษ์คนสนิทนามว่าฉงฟาง เขาเกรงว่านางจะคิดสั้นอีก หลังจากรู้ว่าบิดาซึ่งเป็นที่พึ่งเดียวสิ้นใจแล้ว

ทว่าความเป็นจริง คนบนเตียงกำลังครุ่นคิดถึงเหตุที่เกิดขึ้นต่างหาก เวลาไม่นานนางก็ต้องมารับรู้เรื่องราวมากมายแบบนี้ ช่างเป็นเรื่องตลกที่ขำไม่ออกเอาเสียเลย

เดินเที่ยวเมืองเก่าอยู่ดีดี ก็ดันข้ามมิติมาตายอีกยุคเสียอย่างนั้น ที่สำคัญคือหานซูอันมีหน้าตาเหมือนเธออย่างกับแกะ เพียงแต่นิสัยและอายุต่างกันมาก

คนในยุคโบราณ อ่อนแอทั้งร่างกายและจิตใจ เจอเรื่องกระทบเข้าหน่อยก็ร้องไห้ ยิ่งไปกว่านั้นคือมักประชดด้วยการทำร้ายตนเองบ่อยครั้งเมื่อไม่ได้อะไรดั่งใจ นี่กระมังจึงเป็นสาเหตุให้ปลิดชีพตน เพื่อให้คนอื่นรู้สึกผิดและกลายเป็นตราบาปติดตัว

ทว่าคนจากยุคปัจจุบันกลับต่างออกไป หานซูอันผู้นี้เข้มแข็งเด็ดเดี่ยวมาตั้งแต่เกิด ฝึกฝนจิตใจและร่างกายไม่ต่างจากบุรุษ มีความสามารถรอบด้าน สู้เก่ง ฉลาดเฉลียว เป็นนักแม่นปืนหน่วยพิฆาตของรัฐบาล เพียงแต่ในโลกของเธอ หญิงสาวไม่มีตัวตน เป็นเพียงมือสังหารที่ถูกเลี้ยงดูมาตั้งแต่ยังเด็ก แกร่งยิ่งกว่าผู้ชาย แต่ดันมาตายเพราะช่วยเจ้าของร่างนี่แหละ

ช่างน่าตลกเสียจริง

“ฮูหยิน หิวหรือไม่เจ้าคะ” ว่านชิงเอ่ยถามผู้เป็นนาย ทั้งสองเรียกได้ว่าแทบจะเติบโตมาด้วยกัน เพียงแต่สาวใช้อายุน้อยกว่าสองปี ยามนี้หานซูอันอายุสิบแปดแล้ว

“มีอะไรกินก็ไปยกมาเถอะ อ้อ…แล้วก็ไม่ต้องเรียกข้าว่าฮูยงฮูหยินอะไรนี่แล้วนะ เรียกเหมือนตอนก่อนแต่งงานแล้วกัน” กำชับเสียงเรียบ ก่อนจะผูกคิ้วเป็นปม เมื่อสาวใช้มีท่าทางอึกอัก

“แต่” เผยอปากหมายจะท้วง

“ข้าจะหย่ากับเขา เราจะย้ายกลับจวนสกุลหาน ทำตามที่ข้าบอก อย่าดื้อ” มองสาวใช้ตัวไล่เลี่ยกันด้วยแววตามุ่งมั่น สร้างความประหลาดใจให้กับว่านชิงเป็นอย่างมาก

ผู้เป็นนายดูไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด

#ใครกันที่ผิด  มีแต่คนเห็นแก่ตัวทั้งนั้นเลย  แบบนี้ต้องให้ลูกสาวเราจัดสักหมดสองหมัด