2 กลับไปใช้ชีวิตของเจ้าซะ

2

กลับไปใช้ชีวิตของเจ้าซะ

เดมี่กินยาหมดกระปุกเธอค่อยๆ หลับไปช้าๆ จนตอนนี้ชีพจรของเธออ่อนลงเรื่อยจนในที่สุดหัวใจก็หยุดเต้น

“นี่ฉันอยู่ที่ไหน ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ฉันตายแล้วหรอเนี่ย นี่หรอโลกแห่งความตาย โลกที่ฉันอยากมาทำไมมันเงียบอย่างนี้ล่ะ” เดมี่ที่เดินไปเดินมาโดยที่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดีเพราะยิ่งเดินก็ยิ่งงงว่าโลกหลังความตายของเธอ เธอต้องไปที่ไหนทำไมไม่มีป้ายบอกทางให้เธอรู้เลยสักอัน

“นี่เจ้ามาเดินมั่วๆ อยู่อย่างนี้ได้อย่างไร” ชายร่างกายสูงใหญ่พูดขึ้นมาเสียงดังทำให้เดมี่ต้องหันไปมองตามเสียงนั้น

“หนูไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนหนูเลยเดินไปเรื่อยๆ” เดมี่ที่หันไปมองก็พูดขึ้นมาอย่างกล้าๆ กลัวเพราะเธอไม่รู้เลยว่าชายคนนี้จะทำอะไรเธอ

“เจ้ามีนามว่าอย่างไร” ชายคนนั้นถามขึ้นเมื่อเธอบอกชื่อนามสกุลของเธอขึ้นมาเขาก็พูดขึ้นมาเสียงดังอีกครั้ง

“นี่มันไม่ใช่เวลาของเจ้าแต่เจ้ากลับอยากตาย เจ้านี่มันเบาปัญญาเสียจริง ยังไงข้าก็จะส่งเจ้ากลับไปชีวิตของเจ้า จงกลับไปใช้ชีวิตของเจ้าซะ” ชายร่างใหญ่พูดจบก็มีแสงส่องมาหาเธอเป็นแสงที่จ้ามากๆ จนเธอต้องหลับตาแล้วเธอก็หายไปกับแสงนั้นในทันที

“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย อยากตายแต่ไม่ให้ตาย” เดมี่ที่กลับมายังที่นอนของเธออีกครั้ง ห้องของเธอมืดมากๆ เพราะตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแต่อยู่ๆ เธอก็ต้องตกใจเพราะเธอขยับตัวแล้วมือของเธอก็ไปโดนร่างกายของใครสักคนนอนอยู่บนเตียงของเธอ

“กรี๊ด!!! ผีหลอกๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” เดมี่ที่คิดว่าเป็นผีหลอกเพราะก่อนที่เธอจะหลับไปเธอก็อยู่ห้องคนเดียวแต่ทำไมตอนนี้ถึงได้มีคนอยู่ในห้องของเธอ

เมื่อเสียงกรีดร้องของเดมี่ดังขึ้นก็มีคนๆ หนึ่งกดเปิดไฟที่หัวเตียงแล้วอีกคนก็เดินไปเปิดไฟให้สว่างจ้าไปทั้งห้องนอนของเธอ

“กรี๊ด!!!” เดมี่ยิ่งเห็นชายหนุ่มสองคนในห้องนี้ยิ่งทำให้เธอตกใจหนักขึ้นไปอีกเพราะไม่รู้ผู้ชายที่ไหนมาอยู่ในห้องของเธอ

“เดมี่ ๆ ๆ ๆ เป็นอะไรหรือเปล่า” นับสิบพูดขึ้นมาพร้อมกับเดินเข้าไปหาเดมี่

“อย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา” เดมี่ที่ยังตกใจอยู่ต้องรีบเดินไปหาอะไรมาถือไว้เพื่อป้องกันตัวเองพร้อมกับบอกเขาไม่ให้เข้ามาใกล้เธอ

“เธอเป็นอะไรเดมี่ตั้งสติก่อนได้มั้ย” นับหนึ่งที่เป็นคนค่อนข้างดุดันเดินเข้าไปหาเธอแล้วก็กอดเธอไว้เพราะเขาคิดว่าเดมี่ฝันร้าย นับสิบจึงเดินเข้ามาหาเธออีกคน

“เดมี่น่าจะฝันร้ายนะฉันว่านายพาเดมี่ไปนอนที่เตียงเถอะ” นับสิบพูดขึ้นมาพร้อมกับลูกหัวของเดมี่อย่างอ่อนโยน

“ฉันเหนื่อยฉันอยากง่วงพวกนายออกไปก่อนได้มั้ย” เดมี่พูดขึ้นมาพลางเดินไปนั่งพักเพราะร่างกายของเธอเหนื่อยมากๆ

เดมี่สับสนไปหมดแต่ตอนนี้ร่างกายของเธอเหนื่อยมากๆ เธอจึงบอกกับทั้งสองคนว่าเธอขอนอนคนเดียวก่อนได้มั้ยเพราะตอนนี้เธอยังไม่รู้เลยว่าสองคนนี้เป็นใครแล้วเข้ามาทำไมในนี้ แต่คำตอบของนับหนึ่งทำเธอต้องตกใจจนหายเหนื่อย

“จะให้ไปไหนก็นี่มันห้องนอนของเราสองคน อีกอย่างผัวก็ต้องนอนกับเมียไม่ให้นอนกับเมียจะให้ไปนอนกับใคร” นับหนึ่งพูดขึ้นมาแล้วก็เอนตัวลงนอนบนเตียงพร้อมกับกอดเธอให้นอนข้างๆ เขาแล้วนับสิบก็เอนตัวลงนอนข้างๆ อีกฝั่งโดยมีเดมี่นอนอยู่ตรงกลาง

เดมี่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงมีสามีทั้งๆ ที่เธอพึ่งตายไปแล้วก็กลับมาเข้าร่างใหม่เพราะยังไม่ถึงเวลาของเธอ

“นอนนะคนดี ไม่ฝันร้ายแล้วนะ” นับสิบจูบที่หน้าผากของเธอหนึ่งทีส่วนนับหนึ่งก็นอนกอดเธอแน่นพร้อมกับสูดดมตัวเธออย่างหวงแหน

เดมี่ได้แต่นอนนิ่งๆ ให้ทั้งสองกอดดมอย่างนั้นเพราะเธอคิดว่าอาจจะมีอะไรผิดพลาดถ้านอนหลับไปตื่นเช้ามาเรื่องทั้งหมดก็คงกลับมาเป็นปกติ พรุ่งนี้เธอก็ต้องไปเรียนตามปกติอย่างที่เธอเคยทำ เธอคิดว่าตอนนี้เธอคงฝันเท่านั้น เดมี่พยายามหลับให้เร็วที่สุดเพื่อที่จะได้หลุดพ้นจากเรื่องราวประหลาดนี้

เดมี่นอนหลับไปแต่ยิ่งหลับเรื่องราวของสองแฝดก็ยิ่งตามมาหลอกหลอนเธอเป็นเรื่องเป็นราว เดมี่ได้แต่คิดว่าเธอคงฝันต่อเนื่องแน่ๆ เธอจึงทำใจว่าอีกหน่อยก็คงเช้า เรื่องราวตอนนี้ก็คงหายไป

เดมี่นอนหลับในอ้อมกอดของสองหนุ่มฝาแฝดหน้าตาดี ในขณะที่เธอหลับไปเธอก็ฝันถึงเรื่องราวความสัมพันธ์ของเธอกับสองแฝด

เดมี่รู้จักกับนับสิบเมื่อตอนที่เธอไปเที่ยวสถานบันเทิงกับเพื่อนร่วมงานของเธอเมื่อสามเดือนก่อน

เดมี่เมามากจนเธอไม่รู้เรื่องเพื่อนที่มากับเธอก็เมาต่างคนต่างเมาเพื่อนของเธอก็ไปกับผู้ชายที่พึ่งเจอกันส่วนเธอก็ไม่รู้จะไปไหนต่อจึงออกมานั่งหน้าร้านและในตอนนั้นก็มีกลุ่มของผู้ชายเดินเข้ามาหาเธอและยังคิดไม่ดีไม่ร้ายกับเธอแต่เธอไม่ยอมเธอจะเดินหนีแต่มีผู้ชายคนหนึ่งจับเธอไว้นับสิบเห็นจึงตะโกนขึ้นมาเสียงดังว่าตำรวจมาทำให้คนกลุ่มนั้นวิ่งหนีไป นับสิบจึงเข้าไปหาเดมี่และนั่นคือครั้งแรกที่ทั้งสองคนได้เจอกัน เดมี่ฝันไปเรื่อยๆ จนมาถึงตอนที่ทั้งสองคนมีสัมพันธ์สวาทกันอย่างเร่าร้อน