บทที่13 ไม่มีประโยชน์หรอก กลทีบ์เกลียดฉัน

เธอหันกลับมาและจ้องมองไปที่นิรัชที่กำลังเดินมาหาเธออย่างรวดเร็ว

นิรัชรู้สึกประหลาดใจมาก "เป็นเธอจริงๆเหรอ? เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง? เอ๊ะหรือว่า.…..เพื่อปลูกถ่ายตับให้ฉันทีบ์ก็เลยช่วยเธอออกมาจากคุก?"

หลังจากที่เธอพูดจบเธอก็โน้มตัวเข้ามาใกล้เมธีราเล็กน้อยและกระซิบด้วยเสียงที่ได้ยินเพียงสองคน "น้องที่รักของฉันถูกคนที่เธอรักขนาดนั้นทำแบบนี้เธอต้องเสียใจมากแน่ๆเลยใช่ไหมน่าสงสารจังเลย"

เธอพูดพร้อมกับก้าวไปข้างหน้าเพื่อกอดเมธีรา

เมธีราผลักเธอออกไปด้วยความรังเกียจ "ออกไปอยู่ห่างจากฉันหน่อย"

นิรัชเซถอยไปสองก้าวล้มลงกับพื้นและกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

คนรับใช้ที่อยู่ไม่ไกลเห็นดังนั้นจึงรีบเข้าไปช่วย

แต่นิรัชกลับไม่ลุกขึ้นเธอเงยหน้าขึ้นมองเมธีราแล้วถามด้วยน้ำตา“ทีราทำไมเธอถึงทำอย่างนี้กับฉันล่ะฉันแค่ไม่ได้เจอเธอมานานฉันคิดถึงเธอและต้องการที่จะกอดเธอ”

“เธอกอดฉันเหรอ? ฉันรังเกียจน่ะ”

ขณะที่เมธีราพูดจบเสียงดุก็ดังมาจากด้านข้าง "เมธีรา"

กลทีบ์ได้ยินเสียงโกลาหลจึงออกมาจากห้องอาหารเขารีบก้าวไปข้างหน้าและผลักเมธีราออกไปด้วยท่าทางโกรธเคือง

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ใช้กำลังทั้งหมดแต่เมธีราซึ่งอ่อนแออยู่แล้วก็ถูกเขาผลักลงไปที่พื้นอย่างง่ายดาย

กลทีบ์ขมวดคิ้วแต่จากนั้นเขาก็สงบลงและเดินไปช่วยพยุงนิรัชให้ลุกขึ้น

นิรัชพูดด้วยสีหน้าอ่อนแอ "ทีบ์นายอย่าเข้าใจผิดนะเมื่อกี้ทรงตัวไม่ดีก็เลยล้มทุกคนสามารถเป็นพยานให้ฉันได้มันไม่เกี่ยวอะไรกับทีรา"

ตอนที่พูดอย่างนั้นเธอก็ออกจากอ้อมแขนของกลทีบ์และไปช่วยพยุงเมธีรา

แต่เมธีราได้ยืนขึ้นด้วยตัวเองแล้วถอยหลังไปสองก้าวและรักษาระยะห่างจากนิรัช

“ฉันบอกแล้วว่าอย่ามาแตะต้องฉัน”

นิรัชกัดริมฝีปากแล้วพูดอย่างเสียใจ "ทีราฉันรู้ว่าทำไมเธอถึงรังเกียจฉันแต่ตอนนั้นฉัน.…..ไม่ได้เต็มใจฉัน…..."

เธอพูดทั้งน้ำตา

กลทีบ์มองดูเมธีราอย่างเย็นชาและพูดเยาะเย้ย: "ผู้หญิงที่นอนกับใครก็ได้อย่างเธอมีหน้าไปรังเกียจคนอื่น?"

เมธีรารู้สึกเจ็บปวดหัวใจ

เธอรู้สึกโกรธเคืองหลังจากที่ได้ทนทุกข์มาอย่างมากมายแล้วใจที่ไม่เอาไหนนี้ทำไมยังต้องเจ็บปวดอีก

นิรัชส่ายหัวให้กลทีบ์จับแขนของเขาไว้แล้วพูดอย่างกังวล "ทีบ์นายอย่าพูดแบบนี้สิมันจะทำร้ายจิตใจคนอื่นนะ"

เมธีรามองไปที่นิรัชอย่างไม่แยแส

ทำไมเธอไม่เคยรู้มาก่อนว่านิรัชมีพรสวรรค์ในเรื่องการแสดง?

แสดงแค่ต่อหน้าหน้ากลทีบ์น่าเสียดายจริงๆ

เมื่อเห็นเธอมองนิรัชด้วยความรังเกียจเช่นนี้กลทีบ์ก็อารมณ์เสีย

ผ่านมานานขนาดนี้เธอก็ยังคงไม่สามารถเก็บซ่อนความภูมิใจและความเย่อหยิ่งที่มีอยู่ในตัวเธอมาตั้งแต่เกิดได้เหรอ?

เธอคิดว่าเธอเป็นใคร

“พ่อบ้านจิรไปขังเธอไว้ในห้องใต้ดินให้เธอไปสำนึกผิด”

เมธีราหันไปมองเขา "นายมีสิทธิ์อะไร? การกักขังคนอื่นโดยพลการเป็นเรื่องผิดกฎหมาย"

กลทีบ์เดินเข้ามาหาเธอจับคางของเธอโน้มตัวแนบหูเธอแล้วกระซิบว่า "สิทธิ์ที่ตอนนี้ฉันเป็นสามีของเธอฉันกลทีบ์จะสั่งสอนภรรยาของตัวเองใครกล้ามายุ่ง?"

เมธีราขมวดคิ้วเล็กน้อย

กลทีบ์สะบัดคางของเธอออก

จิรฐาพูดอย่างกังวลว่า "ท่านทีบ์คุณหนูทีรายังไม่ได้ทานข้าว…..."

“ปล่อยให้หิวไปเธอสำนึกผิดเมื่อไหร่ค่อยให้เธอกิน”

เมื่อเห็นว่าจิรฐาไม่ขยับกลทีบ์จึงหันไปมองและดุจิรฐาอย่างเย็นชา "ยังไม่ไปอีก?"

จิรฐาเดินไปหาเมธีราด้วยความลำบากใจ "คุณหนูทีรา"

เมธีราเหลือบมองใบหน้าของนิรัช

นิรัชเลิกคิ้วขวาขึ้นยั่วยุเธออย่างเห็นได้ชัด

เมธีรายิ้มอย่างเหน็บแนมเดินตามจิรฐาออกไปโดยไม่แม้แต่จะมองกลทีบ์

กลทีบ์นายนี่มันตาบอดจริงๆเหมาะสมแล้วที่นายจะรักกับยัยผู้หญิงดัดจริตนี่

เมธีราถูก 'เชิญ' เข้าไปในห้องใต้ดิน

เมื่อก่อนเธออาศัยอยู่ที่คฤหาสน์วังพินีเป็นเวลาเกือบปี

จนกระทั่งวันนี้ถึงจะรู้ว่าที่แท้ที่นี่ก็มีห้องใต้ดินที่เหมือนคุก

ข้างในมันว่างเปล่า

เมื่อเมธีราเดินเข้าไปกลิ่นอับชื้นก็มากระทบใบหน้าของเธอ

จิรฐากล่าวว่า "คุณหนูทีราคุณลองอ่อนลงกับท่านทีบ์ดูบ้างนะครับบางที…..."

“ลุงจิร” เมธีรามองไปที่จิรฐาและยิ้มอย่างขมขื่น "มันไม่มีประโยชน์หรอกกลทีบ์เกลียดฉัน"

จิรฐาถอนหายใจ "แต่ที่นี่…..."

เมธีรารู้ว่าจิรฐาเป็นคนดีและเธอไม่ต้องการให้คนอื่นลำบากเพื่อเธอเธอจึงพูดว่า "ลุงวางใจเถอะฉันเป็นคนที่เคยติดคุกมาก่อนสำหรับฉันแล้วที่นี่ไม่มีอะไรเลยลุงกลับไปเถอะ”

“คุณหนูทีรา มีโทรศัพท์อยู่บนผนังหากคุณคิดออกและสำนึกผิดแล้วก็โทรภายในได้เลย"

หลังจากที่จิรฐาพูดจบเขาก็จากไปประตูถูกปิดลงและแสงทั้งหมดในห้องใต้ดินก็ดับลงเหลือเพียงความมืด

เธอเอามือแตะบนกำแพงและเดินไปที่มุมห้องมืดนั่งลงแล้วใช้มือกอดเข่าแน่น

เธอคุ้นเคยกับการถูกขังอยู่ในห้องมืดเล็กๆและเธอก็ไม่กลัวมันอีกต่อไปแล้ว

เพียงแต่……

เมื่อวานตอนกลางวันเธอยังอยู่ในคุกถูกเจ้าหน้าที่เรือนจำสั่งให้ทำงานทั้งวันแต่ไม่ได้ให้กินข้าว

การกรีดข้อมือเมื่อคืนนี้เธอเสียเลือดไปมากและถูกกลทีบ์ทรมานโดยไม่มีความอ่อนโยนใดๆแถมยังตากฝน

ตอนนี้เธอเหนื่อยหิวและง่วงนอนมาก

ที่สำคัญคือเธอหนาวมาก

มันหนาวมากถึงขนาดกอดตัวเองแน่นๆก็ยังไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นเลย

เธอวางหน้าผากไว้บนเข่ากึ่งหลับกึ่งตื่น

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนในที่สุดประตูก็ถูกเปิดออก

เมธีราเงยหน้าขึ้นและมองผ่านแสงที่มาจากนอกประตูก็เห็นว่าคนที่มาคือ…...