บทที่14 อาการเดิมกำลังจะกำเริบอีกแล้ว

“หึดูจากสายตาของเธอเหมือนจะไม่ค่อยต้อนรับฉันเลยนะทำไมเธอหวังให้คนที่มาเป็นทีบ์เหรอ? แต่จะทำอย่างไรดีล่ะ? เขาไม่มาดูเธอหรอกเขาเกลียดเธอถึงขั้นสุดเลย”

เป็นนิรัช

ยัยคางคกขึ้นวอเธอมาโอ้อวดอีกแล้ว

นิรัชยืนอยู่ตรงหน้าเมธีราด้วยท่าทีของผู้ชนะมองดูเธอด้วยความดูถูก

"จุ๊จุ๊จุ๊ผู้หญิงที่สวยที่สุดเหรอ? หึฉันว่าเป็นหมาจนตรอกที่น่าสงสารที่สุดถึงจะถูกบอกฉันทีว่าทำไมตอนนี้เธอถึงไร้ยางอายขนาดนี้ถูกทีบ์ทำให้อับอายขนาดนั้นเธอยังมีหน้ามีชีวิตอยู่ต่อไปเหรอ?"

ดวงตาที่เฉียบคมของเมธีราเหลือบมองไปที่นิรัช

นิรัชไม่สนใจและพูดทันทีว่า "โอ้ใช่แล้วเพื่อฉันไงทีบ์จะไม่ยอมให้เธอตายอย่างแน่นอนเพราะ…..."

เธอคุกเข่าลงและจิ้มบริเวณตับของเมธีรา "ฉันจะเอาตับของเธอและทีบ์จะต้องเอามันมาให้ฉันอย่างแน่นอน"

เมธีรากัดฟันของเธอตอนนี้เธอไม่มีกำลังที่จะโต้เถียงกับผู้หญิงคนนี้ "ไสหัวออกไป"

“ไม่ต้องกังวลสถานที่ที่น่าขยะแขยงแบบนี้แม้ว่าเธอจะขอร้องฉันฉันก็จะไม่อยู่นานหรอกอีกอย่างถ้าทีบ์ไม่เห็นฉันเขาต้องเป็นกังวลแน่ๆ”

เธอยืนขึ้นแล้วพูดว่า "ฉันมาที่นี่เพื่อมาให้ของขวัญเธอ"

เธอเดินไปที่ประตูแล้วหยิบถุงผ้าออกมา "ทายซิว่ามีอะไรอยู่ข้างใน"

เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ในถุงผ้าดวงตาของเมธีราก็หดลงเล็กน้อยด้วยความกลัว

นิรัชบีบก้นถุงแล้วเทของในนั้นออกมา

เห็นเป็นหนูตัวใหญ่ตัวหนึ่งเมธีราก็หดตัวถอยกลับอย่างรวดเร็ว

อาการเดิมของเธอกำลังจะกำเริบอีกแล้ว

เหตุการณ์เมื่อสองปีที่แล้วทิ้งปมไว้ในใจของเธอเมื่อเธอเห็นสัตว์ขนปุยเธอจะเหงื่อออกไปทั่วร่างกายราวกับว่ามีคนบีบคอเธอจนหายใจไม่ออก…...

หนูวิ่งวนเวียนอยู่รอบผนังแล้ววิ่งออกไปนอกประตู

นิรัชหัวเราะออกมาเมื่อเห็นท่าทางน่าสังเวชเมธีราที่เหมือนกำลังจะตาย

"เมื่อก่อนเธอได้รับการสนับสนุนจากภูมิหลังของครอบครัวและวรยาได้รับการสนับสนุนจากทีบ์เนื่องจากหนี้บุญคุณในการช่วยชีวิตมีแค่ฉันไม่มีอะไรเลยแต่แล้วยังไง? สุดท้ายแล้วพวกเธอก็แพ้ให้กับฉันไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ทีบ์เป็นของฉันแค่คนเดียวฉันก็ชนะแล้ว”

เมธีราตัวสั่นพยายามเปล่งคำพูดออกมา "ออกไป…..."

วันนี้กลทีบ์ไม่มีอารมณ์ทำงานดังนั้นเขาจึงกลับมาจากบริษัทเร็ว

ทันทีที่เขาเข้าไปในประตูจิรฐาก็มาต้อนรับเขา "ท่านทีบ์"

“เธอสำนึกผิดแล้วเหรอ?”

“……”

ใบหน้าของกลทีบ์เข้มขึ้นเล็กน้อย

จิรฐากล่าวว่า "ท่านทีบ์เมื่อคืนคุณหนูทีราเสียเลือดไปมากและผ่านเรื่องมามากมายถ้าเธอยังคงถูกขังอยู่แบบนี้เกรงว่าจะเกิดเรื่องนะครับ"

“นั่นก็เพราะเธอรนหาที่เอง”

กลทีบ์ลุกขึ้นและเดินไปที่ห้องทำงาน

คนรับใช้เข้ามาอย่างรวดเร็วและกระซิบบางอย่างที่หูของจิรฐา

จิรฐาพูดกับกลทีบ์ "ท่านทีบ์คุณนิรัชเพิ่งไปที่ห้องใต้ดินเมื่อกี้ครับ"

กลทีบ์หยุดและหันไปมองเขา "เธอลงไปที่ห้องใต้ดินทำไม?"

จิรฐาก็ไม่รู้เช่นกัน

กลทีบ์คิดอยู่ครู่หนึ่งจึงหันหลังกลับและเดินออกไป

จิรฐาตามเขาไป

ทันทีที่ทั้งสองมาถึงประตูชั้นใต้ดินพวกเขาก็เห็นนิรัชออกมาจากทางออกชั้นใต้ดิน

เมื่อเห็นกลทีบ์จากระยะไกลนิรัชก็รีบซ่อนของในมือไว้ด้านหลัง

กลทีบ์เดินเข้ามาหาเธอและมองเธออย่างเย็นชา "ทำไมเธอถึงออกมาจากที่นั่น?"

“ฉันแค่……ลงไปดูว่าน้องสาวของฉันสบายดีหรือเปล่า”

กลทีบ์ลดสายตาลงและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ในมือของเธอถืออะไรไว้?"

“ไม่มี……ไม่มีอะไรเลย”

กลทีบ์หันกลับไปมองจิรฐาจิรฐาก้าวไปข้างหน้าทันทีและพูดว่า "คุณนิรัชคุณมอบมันออกมาเองดีกว่านะครับ"

นิรัชกัดริมฝีปากของเธอลดศีรษะลงและค่อยๆยื่นถุงในมือของเธอไปให้จิรฐา

จิรฐาเปิดมันออกและเห็นสิ่งที่อยู่ข้างในเขาก้าวไปข้างหน้าและมองกลทีบ์

เป็นของว่างนิดหน่อย

เสียงเย็นชาของกลทีบ์พูดว่า "ใครให้เธอลงไป"

นิรัชก้มหน้าลงใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา "ทีราถูกตามใจและทะนุถนอมมาตั้งแต่เด็กเธอไม่เคยต้องทุกข์แบบนี้มาก่อนฉันกลัวว่าเธอจะหิวก็เลย…..."

“เธอกินแล้วเหรอ?”

นิรัชส่ายหัว "เธอคิดว่าสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ทั้งหมดเป็นเพราะฉันดังนั้นเธอจึงปฏิเสธที่จะกินอาหารที่ฉันให้เธอ"

เธอก้าวไปข้างหน้าจับแขนกลทีบ์แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ทีบ์สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้เป็นความผิดของฉันเองไม่เกี่ยวอะไรกับทีราฉันเห็นสีหน้าของเธอดูเหมือนเธอจะอ่อนแอมากช่วยปล่อยเธอออกมาเถอะได้ไหม?”

กลทีบ์เหลือบมองนิรัชแล้วยื่นมือออกมาแล้วพูดกับจิรฐา "ส่งนิรัชกลับไปพักผ่อน"

จิรฐาเชิญนิรัชที่กำลังร้องไห้ออกไปกลทีบ์ก็เดินไปที่ห้องใต้ดินด้วยตัวเอง

ประตูห้องใต้ดินถูกเปิดอีกครั้งและเมธีราคิดว่าเป็นนิรัชที่กลับมา

แต่ตอนนี้หัวของเธอหนักมากจนไม่สามารถขยับได้

กลทีบ์ก้าวไปข้างหน้าและใช้ขาเตะเธอ

เมื่อเห็นว่าเธอไม่ตอบสนองกลทีบ์ก็ก้มลงจับคอเสื้อหลังของเธอแล้วดึงเธอขึ้นมา

เมธีราหรี่ตาของเธอด้วยความยากลำบากและจ้องมองเขาอย่างอ่อนแอ

น่าเสียดายที่วิสัยทัศน์ของเธอเบลอและก่อนที่เธอจะมองเห็นใบหน้าได้ชัดเจนดวงตาของเธอก็ค่อยๆปิดลงและเธอก็หมดสติไป

“เมธีราเธอมีความสามารถมากเลยนะเธอมีความภาคภูมิใจแต่ไม่ยอมรับความผิดใช่ไหม? ดีมากฉันอยากเห็นว่าเธอจะทนได้ถึงไหน"

เขาผลักเมธีราออกไปแต่เมธีราก็ไม่ลุกขึ้นยืนแต่เธอถลาไปตามแรงมือของเขาไปกระแทกกำแพงจากนั้นนอนลงบนพื้นโดยไม่เคลื่อนไหว