บทที่ 12 กลทีบ์ นายจะต้องตกนรกอย่างแน่นอน

เขากลับถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อเห็นว่าเธอแค่จ้องมองเขาด้วยความเยาะเย้ยกลทีบ์จึงพูดอย่างเฉียบขาดว่า "ตอบฉันมาสิ"

“นี่คือกรรมเพราะฉันชั้นต่ำไปตกหลุมรักคนที่ไม่ควรรักก็เลยได้รับกรรมนี้”

ดวงตาของกลทีบ์เต็มไปด้วยความสงสัยแต่แล้วเขาก็พูดอย่างเย็นชา "เมธีราอย่าเอาทุกอย่างโยนมาที่ตัวฉันเธอไม่คู่ควร"

ไม่คู่ควร…...

เธอยังมีอะไรต้องพูดกับคนอย่างกลทีบ์ล่ะ?

เมธีราหยิบข้อตกลงการบริจาคข้างโซฟาขึ้นมา "กลทีบ์เงื่อนไขของฉันชัดเจนมากขึ้นอยู่กับนายว่านายจะยอมตกลงไหม"

กลทีบ์หรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วพูดว่า "เธอเป็นเพียงภาชนะสำหรับตับไม่มีคุณสมบัติที่จะต่อรองกับฉันพ่อของเธอต้องชดใช้หนี้ที่เขาติดฉัน "

"ฉันคืนมันเอง"

"เธอ? หึ" กลทีบ์มองเธอหัวจรดเท้าด้วยความดูถูกบนใบหน้าของเขา "เธอเอาอะไรมาใช้หนี้? ร่างที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นนี่เหรอ?"

เมธีรากำหมัดแน่น "ใช่ด้วยร่างกายนี้แหละนายไม่รู้เหรอว่ามีผู้ชายมากมายชอบความสนุกสนานแบบนี้?"

กลทีบ์ขมวดคิ้วและผลักเธอลงบนโซฟาอีกครั้ง "เธอนี่มันต่ำจริงๆถ้าไม่มีผู้ชายอยู่ไม่ได้เหรอ? ในเมื่อเป็นแบบนี้ทำไมเมื่อกี้ถึงแสร้งทำเป็นหญิงบริสุทธิ์ล่ะ"

เมธีราเงยหน้าขึ้นอย่างดื้อรั้น "ใครบอกนายว่าฉันแสร้งทำ? ฉันแค่อยากให้ตื่นเต้นมากกว่านี้สักหน่อยแต่น่าเสียดายที่ผู้ชายเมื่อกี้นี้ขี้ขลาดเกินไปและตกใจจนวิ่งหนีไป"

กลทีบ์โกรธมากผู้หญิงคนนี้กล้าเถียงเขา "เมธีราเธอรนหาที่ตาย"

เมธีรายิ้มเมื่อเห็นเขาโกรธเธอก็รู้สึกมีความสุขที่ได้แก้แค้น

“กลทีบ์ฉันขอบอกความจริงนะนายพูดถูกฉันมันชั้นต่ำฉันเป็นของทุกคนฉันผ่านผู้ชายมามากมายฉันอยู่ไม่ได้หากไม่มีพวกเขา……”

เพี๊ยะ…...

กลทีบ์โกรธและตบหน้าเมธีรา

นี่เป็นครั้งแรกที่กลทีบ์ตบเธอ

แต่เมธีราไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยเธอเจ็บมามากแล้วอาการบาดเจ็บเล็กๆน้อยๆนี้ไม่กระทบหรอก?

กลทีบ์ยืนขึ้นและก้าวไปข้างหน้า "อยากได้ผู้ชายใช่ไหมฉันจัดให้ฉันจะรอดูว่าเธอจะชั้นต่ำแค่ไหน"

เมธีราตื่นตระหนกและเริ่มดิ้นรน "ออกไปใครก็ได้ที่ไม่ใช่นาย"

คำพูดเหล่านี้ทำให้กลทีบ์โกรธมากยิ่งขึ้น…...

คืนนั้นเมธีราประสบกับความอัปยศอดสูของชีวิตที่เลวร้ายยิ่งกว่าความตายอีกครั้ง

แย่กว่าตอนที่เธอถูกทรมานในคุกเสียอีก

กลทีบ์มองไปที่เมธีรา

เขาแน่ใจมากว่าเมธีราเปลี่ยนไป

แม้ว่าเมธีราจะปฏิเสธเขาหลายครั้งก่อนหน้านี้แต่ดวงตาของเธอไม่เคยมีความกลัวเลย

แต่คราวนี้เธอแค่ทำให้ร่างกายแข็งทื่อและจ้องมองเขาดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความหวาดกลัว

เมธีราสวมเสื้อผ้าของเธออย่างเงียบๆยืนขึ้นรักษาระยะห่างจากกลทีบ์เดินไปอีกมุมหนึ่งและลงนามในข้อตกลงการบริจาค

เธอไม่พูดอะไรเปิดประตูห้องทำงานแล้วเดินออกไป

พ่อบ้านจิรอยู่ในห้องรับแขก

เธอเดินไปหาพ่อบ้านจิรพ่อบ้านจิรโค้งคำนับเธอด้วยความเคารพ "คุณหนูทีรา"

“ลุงจิรเตรียมนมแก้วหนึ่งให้ฉันหน่อย”

เมื่อพูดถึงนมจิรฐารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ตอนที่กลทีบ์และเมธีราเพิ่งอยู่ด้วยกันทุกครั้งที่เสร็จกิจก็จะให้จิรฐาเอานมหนึ่งแก้วผสมกับยาคุมกำเนิดแล้วเอาไปให้เมธีรา

เขาคิดมาตลอดว่าเมธีราไม่รู้แต่กลับกลายเป็นว่า…...

เขาไม่กล้าตัดสินใจด้วยตัวเองและเงยหน้าขึ้นมองกลทีบ์ที่ออกมาจากห้องทำงานพอดี

กลทีบ์จ้องมองเมธีราเธอไม่ต้องการมีลูกกับเขาเหรอ?

ดีมาก

กลทีบ์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เธอไม่คู่ควรจริงๆเพิ่มปริมาณให้เธอด้วย"

พ่อบ้านจิรรับคำสั่งแล้วหันหลังไปเตรียมที่ห้องครัว

เมธีราดื่มนมคืนถ้วยให้พ่อบ้านจิรและเดินโซเซออกจากโถงทางเข้า

หลังจากทนทุกข์มาทั้งคืนท้องฟ้าข้างนอกก็เริ่มสว่างแล้ว

แต่ฝนยังคงตกอยู่

เมธีราเดินอย่างไม่มั่นคงไปตามริมถนนเธอไม่ได้สวมรองเท้าแต่เธอไม่รู้สึกหนาวเลย

เธอกำลังจะไปที่รอยัลคลับเธอรู้ว่ามันเป็นอาณาเขตของกลทีบ์แต่เธอก็ยังต้องการที่จะไปช่วยพ่อของเธอ

จิรฐาเข้าไปในห้องทำงานของกลทีบ์และพูดด้วยความเคารพ "ท่านทีบ์คุณหนูทีราออกไปแล้วครับผมรั้งเธอไว้ไม่ได้"

กลทีบ์เหลือบมองเขาอย่างเย็นชา

จิรฐากล่าวว่า "รองเท้าของคุณหนูทีรายังอยู่ในห้องทำงานเธอจากไปด้วยเท้าเปล่าครับ"

กลทีบ์เงียบไปสักครู่แล้วลุกขึ้นและเดินออกไป

เมื่อเขาเดินไปถึงประตูห้องทำงานเขาพูดเหมือนนึกอะไรบางอย่างได้ "ไปสืบดูว่าหลายปีมานี้เมธีราเจออะไรในคุกบ้าง"

"ครับ"

กลทีบ์พบร่างผอมเพรียวและโดดเดี่ยวของเมธีราที่สี่แยก

เขารีบก้าวไปข้างหน้าคว้าข้อมือแล้วเดินกลับ

เมธีราสะบัดเขาออกและพูดอย่างเย็นชา "ฉันได้เซ็นชื่อในสัญญาแล้ววันผ่าตัดฉันจะไปอย่างแน่นอน"

กลทีบ์เพิกเฉยต่อคำพูดของเธอและอุ้มเธอขึ้นมา

เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เธอจะอยู่หรือตายก็ไม่เกี่ยวกับฉันแต่ตับของเธอต้องแข็งแรงก่อนการผ่าตัดเธอควรเชื่อฟังและอย่าทำให้ฉันโกรธอีกดีที่สุด"

"พ่อของฉัน…..."

กลทีบ์ขัดจังหวะเธอโดยตรง "ยังไม่ได้ทำการผ่าตัดเลยเธอก็ต้องการต่อรองกับฉันแล้วเหรอ? เมธีราอย่าทำให้ตัวเองขายหน้าเลยฉันจะบอกเธอว่ามันน่าขยะแขยง"

เมธีรากัดฟันและมองกลทีบ์ด้วยความขุ่นเคือง

กลทีบ์นายจะต้องตกนรกแน่นอน

ในตอนเช้าจิรฐาให้คนไปที่ห้องพักแขกและเชิญเมธีราออกมารับประทานอาหารเช้า

เมธีราออกมาจากห้องและกำลังเดินไปที่ห้องอาหารเธอก็ได้ยินเสียงเรียกอันอ่อนแอจากห้องนั่งเล่น "ทีรา?"

เสียงนี้ทำให้เมธีรารู้สึกคลื่นไส้จนขนลุก