บทที่11 ฆ่าคนมันง่ายอยู่แล้ว

นั่นคือพ่อ

นั่นคือพ่อที่อ่อนโยนและรักที่สุดของเธอ

พ่อที่อยู่บนหน้าจอซึ่งมีหลังที่ค่อมและใส่ชุดทำความสะอาดของรอยัลถูกลุงอาณัตและชายวัยกลางคนหลายคนดูถูกในห้องส่วนตัว

พวกเขาเทไวน์ลงบนพื้นและให้พ่อคุกเข่าลงบนพื้นเพื่อทำความสะอาด

พวกเขาใช้เท้าเหยียบมือของพ่อและถ่มน้ำลายใส่หน้าพ่อ

พวกเขาทำให้พ่อคลานอยู่บนพื้นและฉี่ใส่ตัวพ่อ…...

เมธีราเดินเซไปหนึ่งก้าวแล้วพุ่งไปข้างหน้าจับปกเสื้อของกลทีบ์ไว้ด้วยความบ้าคลั่งเสียงของเธอตะโกนออกมาเสียงดัง "กลทีบ์ .….."

เธอคิดว่าเธอจะไม่หลั่งน้ำตาอีกแต่เธอจะทนต่อความอัปยศอดสูเช่นนี้ได้อย่างไร

"ทำไม? กลทีบ์บอกฉันทีว่าทำไมฆ่าคนมันง่ายอยู่แล้วนี่นายต้องการอะไรกันแน่ทำไมนายไม่ฆ่าฉันให้ตายไปเลย"

“ฆ่าเธอเหรอ?”

กลทีบ์ยิ้มเย้ยหยัน "ฉันรังเกียจ"

เมธีราหลับตาปล่อยมือของเธอที่กุมคอเสื้อของเขาไว้แล้วก้าวถอยหลัง

พระเจ้า…...

ไม่สิไม่มีพระเจ้าถ้ามีพระเจ้าจริงจะสามารถมองดูมารร้ายอยู่ในโลกเช่นนี้ได้อย่างไร?

เมื่อเห็นท่าทางสิ้นหวังของเมธีรากลทีบ์ก็เลิกคิ้วขึ้น

“เธอเก่งมากไม่ใช่เหรอ? แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้ว? ที่ฉันมีสิ่งที่ยิ่งกว่านี้อีก……”

เพี๊ยะเมธีราตบกลทีบ์อย่างแรง

ดวงตาของกลทีบ์เต็มไปด้วยความโกรธเขาคว้าคอของเธอแล้วผลักเธอลงบนโซฟาด้วยสีหน้าที่โหดร้าย

“เมธีราฉันเคยบอกไปแล้วว่าฉันมีวิธีมากมายที่จะทำให้เธอยอมแพ้เธอคงไม่คิดว่าฉันจะอ่อนข้อให้เธอใช่ไหม? เธอคู่ควรกับมันเหรอห้ะ? ”

น้ำตาของเมธีราหมุนเวียนอยู่ในเบ้าตาและเธอก็จ้องมองที่เขาอย่างแน่วแน่

เธออยากจะมองดูใบหน้านี้ให้ชัดว่ามันน่าเกลียดขนาดไหน

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็พูดอย่างกลวงๆ "ฉันจะให้ตับแก่นายแต่ว่า……"

กลทีบ์ปล่อยเธอถอยหลังหนึ่งก้าวและแล้วก็ปัดมือที่เพิ่งบีบคอเธอออกอย่างรังเกียจ

“ลุกขึ้นไปโรงพยาบาลถ้าตับนี้บาดเจ็บฉันจะทำให้ครอบครัวเธอไม่ตายดีแน่”

หลังจากพูดจบเขาก็หันหลังและจากไป

เขาเกลียดการเห็นน้ำตาของผู้หญิงโดยเฉพาะเธอเขายิ่งเกลียดเข้าไปใหญ่

เมธีราหลับตาลง

จิรฐาช่วยพยุงและพาเธอออกไปหลังจากไปโรงพยาบาลเพื่อทำแผลแล้วเธอถูกส่งกลับไปที่คฤหาสน์วังพินี

เมธีรารู้สึกต่อต้านอย่างมากที่จะกลับมาที่นี่อีกครั้ง

แต่ว่า……เธอมีทางเลือกเหรอ?

เธอส่ายหัวไม่มีเลย

จิรฐาส่งเธอเข้าไปในห้องทำงานของกลทีบ์แล้วออกมาก่อน

กลทีบ์โยนข้อตกลงการบริจาคตับและปากกาไปที่เท้าของเธอ "เซ็นซะ"

เมธีราก้มลงและหยิบมันขึ้นมา "ฉันมีเงื่อนไข"

“เธอมีสิทธิ์ที่จะเจรจาเงื่อนไขกับฉันเหรอ?”

เมธีรามองดูเขา "กลทีบ์……"

“อย่ามาเรียกชื่อฉันนะ”

เมธีราเยาะเย้ยอย่างเย็นชาตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขารังเกียจแม้กระทั่งการที่เธอเรียกชื่อเขา?

เมธีราเธอล้มเหลวในการเป็นคนจริงๆล้มเหลวอย่างยิ่ง

“พูดเงื่อนไขของเธอมา”

กลทีบ์กอดอกสายตาจ้องมองจ้องมองไปที่ใบหน้าของเธอ "ฉันอยากรู้ว่าเธอสามารถใช้กลอุบายอะไรอีก"

เมธีราพูดอย่างใจเย็น "ฉันจะให้ตับของฉันแก่นายโปรดปล่อยพ่อของฉันไปอีกอย่างพวกเราเซ็นใบหย่ากันจากนี้ไป……"

หย่าร้าง?

สองคำนี้ทำให้กลทีบ์ที่เดิมทีรอดูเรื่องตลกโกรธขึ้นมา

เขายืนขึ้นเดินไปหาเมธีราอย่างรวดเร็วและผลักเธอลงบนโซฟา

“เธอกล้าพูดเรื่องหย่ากับฉันเหรอ? เมธีราฉันว่าเธอคงลืมสิ่งที่เคยทำเพื่อแต่งงานกับฉันในตอนนั้นไปแล้ว”

"ใช่ฉันลืมไปแล้ว" เธออยากจะลบความทรงจำทั้งหมดในตอนนั้นออกไป

“ฉันลืมทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับนายไปแล้วตอนนี้ฉันแค่อยากจะหย่ากับนาย”

“เหอะจริงเหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันจะช่วยรื้อฟื้นความจำให้ให้เธอจำได้ว่าเธอน่ารังเกียจและต่ำแค่ไหน”

เขาพูดแล้วก้มหัวลง…...

จิตใจของเมธีราหวนนึกถึงความกลัวที่เธอรู้สึกตอนที่เกือบถูกละเมิดสองครั้งเมื่อสองปีก่อนจู่ๆเธอก็เริ่มตะโกนพยายามดิ้นรนและต่อต้าน

“ปล่อยฉันนะไม่ออกไปนะ……”

แต่ยิ่งเธอดิ้นรนมากเท่าไรกลทีบ์ก็ยิ่งปฏิเสธที่จะปล่อยเธอไป

เขาแค่อยากทำให้เมธีราต้องทนทุกข์ทรมานและทำให้เธอจดจำอย่างลึกซึ้งว่าเธอได้นำภัยพิบัติมาสู่ตระกูลรุจิพรมากมายนับตั้งแต่เธอเข้ามาในชีวิตของเขา

เมื่อเสื้อผ้าของเมธีราถูกฉีกเป็นชิ้นๆและเห็นรอยแผลเป็นหนาทึบทั่วร่างกายของเธอกลทีบ์ก็หยุดกะทันหัน

นี่ไม่ใช่แผลเป็นจากการถูกสุนัขกัดสองปีก่อนเขาก็ไม่เคยเห็นรอยแผลเป็นบนร่างกายของเธอ

"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

เมธีราผลักเขาออกไปอย่างบ้าคลั่งกลิ้งตัวลงจากโซฟารวบเสื้อผ้าเข้าหาตัวห่อหุ้มตัวเองเป็นก้อนและพึมพำอย่างไร้สติ "อย่าแตะต้องฉันอย่าแตะต้องฉัน"

กลทีบ์คุกเข่าลงจับไหล่ของเธอและตะโกนด้วยความโกรธ "เมธีราแผลเป็นบนร่างกายของเธอมันเกิดอะไรขึ้น?"

เสียงตะโกนทะลุแก้วหูของเมธีราและทำให้เมธีรากลับมามีสติอีกครั้ง

เมธีรามองไปที่กลทีบ์และขมวดคิ้วคือเขา

เธอหัวเราะเยาะออกมากลทีบ์ถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น

รอยแผลเป็นทั้งหมดนี้รอยแผลไหนที่ไม่ใช่เขาทำ