บทที่10 เธอเป็นแบบนี้อยู่แล้ว

คำว่า "ทารก" ทิ่มแทงหัวใจของเมธีรามาก

เธอนึกถึงลูกสาวที่น่าสงสารของเธอที่ไปตกอยู่ในท้องสุนัข

เธอไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าเด็กด้วยซ้ำ

คำพูดเมื่อสองปีก่อนของนิรัชก้องอยู่ในหูของเธอ

“ลูกสาวผู้โชคร้ายของเธอหน้าตาน่ารักมาก”

“ทีบ์บอกว่าเด็กกาลกิณีแบบนั้นตายไปก็ดีเธอคลอดออกมาเขาก็ไม่อยากได้”

“เขาจะรับเลี้ยงเด็กอีกคนให้ฉันเขาเอาใจใส่ฉันจริงๆ”

ใช่แล้วกลทีบ์เอาใจใส่มาก

เพื่อนิรัชแล้วเขาก็เกลียดเธอมากจนปฏิบัติต่อลูกของเธออย่างโหดร้าย…...

ความเจ็บปวดนั้นรุนแรงมากจู่ๆเมธีราก็ลืมตาขึ้นและจ้องมองไปที่กลทีบ์จากนั้นก็เดินไปหาชายที่อายุมากน่าเกลียดและอ้วนที่สุดในฝูงชนแล้วยิ้มให้เขา

“คุณลุงคืนนี้อยากนัดไหม? คุณชายทีบ์รู้ดีว่าลีลาของฉันดีแค่ไหนคุณอยากลองไหม?”

เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

มีเสียงหัวเราะดังไปทั่ว "คุณนิภ์โชคดีมากเลยนี่คือผู้หญิงที่สวยที่สุดในเมืองหลวงถ้าคุณใช้เสร็จแล้วผมก็อยากจะลองดูเหมือนกัน"

"ทันทีที่ได้ยินว่าลีลาดีผมก็เกิดความคิดนี้เช่นกัน"

กลทีบ์จ้องมองหน้าของเมธีราอย่างเย็นชาและตอนนี้ใบหน้าที่พอใจในตอนแรกของเขาแทบจะกลายเป็นน้ำแข็ง

หากสายตาสามารถฆ่าคนได้ตอนนี้เมธีราคงตายไปหลายร้อยครั้งแล้ว

รอยยิ้มของเมธีรากว้างขึ้น: "คุณลุงไปกันเถอะค่ะ"

ชายวัยกลางคนที่อ้วนท้วมรู้สึกเหมือนวิญญาณของเขาได้หายไปครึ่งหนึ่งด้วยรอยยิ้มที่ยั่วยวนนี้ทำให้อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

เขายืนขึ้นและยิ้มให้กลทีบ์แล้วพูดว่า "ท่านทีบ์ขอบคุณสำหรับการต้อนรับนะครับวันนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ"

หลังจากที่ชายคนนั้นพูดจบเขาก็ใช้แขนโอบรอบเอวของเมธีราแล้วดันเมธีราออกไปอย่างเร่งรีบทำให้เกิดเสียงหัวเราะดังลั่นในห้อง

เมื่อคิดถึงมืออ้วนๆรอบเอวของเมธีรากลทีบ์ก็ยกมือขึ้นแล้วกระแทกถ้วยในมือเข้ากับประตู

ความวุ่นวายในห้องหยุดกะทันหัน

ทุกคนมองไปที่ใบหน้าของกลทีบ์

กลทีบ์ในตอนนี้ไม่แสดงสีหน้าใดๆเขาเพียงแต่พูดด้วยน้ำเสียงสงบและเย็นชา "ไสหัวออกไปให้หมด"

เมื่อทุกคนเห็นเหตุการณ์เช่นนั้นก็ไม่กล้าอยู่ต่อพวกเขาทุกคนจึงกอดแฟนสาวของตัวเองแล้วรีบออกไปอย่างหดหู่

ยัยผู้หญิงคนนี้

เธอถึงขนาดยอมอยู่กับหมูอ้วนก็ไม่ยอมขอความเมตตาใช่ไหม?

โอเคดีมาก

ปล่อยเธอไปเธอก็น่ารังเกียจอยู่แล้ว

เมื่อเห็นสิ่งนี้จิรฐาก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วก้าวไปข้างหน้า "ท่านทีบ์……"

กลทีบ์มองเขาด้วยสายตาที่เฉียบคม

จิรฐาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเงียบถอยไปหนึ่งก้าวและยืนอยู่ข้างๆ

ไม่ถึงสามนาทีต่อมากลทีบ์ก็พูดอย่างเย็นชา "ไปสืบ"

ผู้หญิงที่เคยเป็นของเขาเขายอมกำจัดเธอทิ้งมากกว่าปล่อยให้ไปเป็นของคนอื่น

“ครับ” จิรฐาถอนหายใจด้วยความโล่งอกและจากไปอย่างรวดเร็ว

นิภาลัยเปิดห้องที่คลับ

ไม่กี่นาทีต่อมาจิรฐาก็พากลทีบ์ขึ้นไปถึงชั้นบน

ทันทีที่ทั้งสองออกจากลิฟต์พวกเขาก็เห็นนิภาลัยวิ่งมาทางพวกเขาในขณะที่กำลังใส่เข็มขัด

กางเกงและแขนเสื้อของเขาเปื้อนเลือด

เมื่อเห็นฉากนี้ใบหน้าของกลทีบ์ก็เย็นชาลง

จิรฐาก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดนิภาลัยและพูดอย่างกังวล "คุณนิภ์คุณเป็นอะไรไปครับ?"

นิภาลัยพูดตะกุกตะกัก "ผู้…...ผู้หญิงคนนั้น.…..เล่นแรงเกินไปผมไม่กล้าเล่นแบบนั้น"

จิรฐาหันกลับมาและมองกลทีบ์อย่างเป็นกังวล

ขาของกลทีบ์ก้าวเร็วขึ้นเล็กน้อย

เมื่อเห็นสิ่งนี้จิรฐาก็วิ่งเหยาะๆและติดตามไป

ประตูไม่ได้ล็อกดังนั้นกลทีบ์จึงผลักมันออกอย่างแรงและบุกเข้าไป

ในห้องเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง

เมธีราที่นั่งอยู่บนพรมได้ยินเสียงก็หดตัวลงด้วยความตื่นตระหนกและจับเศษแก้วในมือไปวางที่ข้อมืออีกครั้ง

ใบหน้าของกลทีบ์เต็มไปด้วยความโกรธและดวงตาของเขามองลงไปบนข้อมือที่มีเลือดออกของเธอ

เมื่อเห็นว่าเป็นเขาเมธีราก็รีบจัดเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงของเธอให้เรียบร้อยโยนเศษแก้วทิ้งไปและแสร้งทำเป็นใจเย็นแล้วพูดขึ้นว่า "โอ้เพื่อนที่ท่านทีบ์คบหานั้นช่างขี้ขลาดจริงๆแค่เลือดนิดเดียวก็กลัวจนหนีไปแล้ว"

กลทีบ์ก้าวไปข้างหน้าและคว้าคอของเมธีรา "เธอนี่มันต่ำทรามเข้าไปในกระดูกแล้วจริงๆยอมนอนกับคนแบบนั้นมากกว่าการประนีประนอมกับฉันใช่ไหม?"

เมธีราจ้องไปยังเขาและเลิกคิ้ว "ใช่แล้วในเมื่อฉันเป็นพใกขั้นต่ำอยู่แล้วนี่กลทีบ์ไม่ต้องพยายามแล้วฉันยอมตายดีกว่าทำในสิ่งที่นายต้องการ"

เธอรู้ว่ากลทีบ์จะต้องรำคาญ

เธอยอมฆ่าตัวตายมากกว่ามอบตับให้คนรักของเขาเขาจะไม่รำคาญได้อย่างไร?

ทว่าเมธีราไม่คาดคิดว่าเขาจะมาที่นี่

เธอแค่อยากไล่ชายชราคนนั้นไปและเธอไม่อยากให้กลทีบ์เห็นเธอในสภาพที่น่าสมเพชเช่นนี้

กลทีบ์ส่งเสียงเย็นชาออกมา "ดีมากเมธีราเธออย่าเปลี่ยนคำพูดก็แล้วกัน"

เขาผลักเมธีราออกไปอย่างไร้ความเมตตาและหันไปมองจิรฐา "เปิดของนั้น"

“ท่านทีบ์……”

"เปิดเดี๋ยวนี้!"

จิรฐาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหยิบแฟลชไดรฟ์ออกจากกระเป๋าแล้วเปิดโปรเจ็กเตอร์ในห้อง

เมธีราไม่รู้ว่ากลทีบ์กำลังจะทำอะไรอีกดังนั้นเธอจึงเพียงเงยหน้าขึ้นมองหน้าจอขนาดใหญ่บนผนัง

เมื่อภาพปรากฏขึ้นหัวใจของเธอก็หดลงด้วยความกลัวเธอกัดฟันแน่นน้ำตาที่กลั้นไว้มานานเธอไม่สามารถกลั้นไว้ได้อีกต่อไปทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ……