บทที่ 5 ข้าจะแย่งคนรักของท่านพี่มาเป็นของข้า

บทที่ 5 ข้าจะแย่งคนรักของท่านพี่มาเป็นของข้า

“หนิงฮวาเจ้าสบายดีหรือไม่ ไม่พบกันเนินนานแต่เจ้าก็ยังงดงามเช่นเคย” เมื่อเดินมาถึงตัวของหนิงฮวาห่าวหรานก็เอ่ยคำหวานออกมา

“ข้าสบายดี พี่ห่าวหรานล่ะเจ้าคะสบายดีหรือไม่ข้าได้ยินมาจากท่านพ่อว่าท่านจะได้รับแต่งตั้งเป็นผู้ตรวจการ ข้ายินดีด้วยนะเจ้าคะ” หนิงฮวาส่งยิ้มหวานให้แก่ห่าวหรานทำให้เขาอดที่จะลูบหัวนางเบาๆ มิได้

“อีกไม่นานแล้วที่ข้ากับเจ้าจะร่วมใช้ชีวิตด้วยกัน หากข้าได้รับตำแหน่งผู้ตรวจการเจ้าเองก็จะได้เป็นภรรยาของผู้ตรวจการ ข้าละอยากให้วันเวลามาถึงเร็วๆ เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้านับวันรอที่จะถึงวันนั้น” หนิงฮวาเมื่อได้ยินนางก็เริ่มใจสั่นและมีใบหน้าแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ ด้วยความเขินอาย

“พี่ห่าวหรานพูดเกินไปแล้ว ไม่ช้าหรือเร็วอย่างไรข้าต้องแต่งกับท่านอยู่ดี แล้วนี่ท่านเจอเหมยอิงน้องสาวต่างมารดาของข้าหรือยังเจ้าคะ” หนิงฮวาได้เอ่ยถาม

“ข้าไม่อยากเห็นผู้อื่นเลยนอกจากเจ้า แม้วันนี้จะมีผู้คนมากมายอยู่รอบกายแต่สายตาของข้ามันอยากจับจ้องแค่เพียงเจ้าเท่านั้น นี่ข้ามีสิ่งนี่มาฝากเจ้าด้วยข้าเห็นมันเหมาะสมกับเจ้าเลยซื้อมาฝาก” ห่าวหรานล้วงไปหยิบปิ่นปักผมในแขนแสื้อของตนออกมามอบให้แก่หนิงฮวา

“มันสวยงามเหลือเกินเจ้าค่ะ”

“เจ้าช่วยเก็บรักษามันไว้ให้ข้าที ข้าจะใช้ปิ่นอันนี้ไว้ปักมวยผมของเจ้าในวันที่เราเข้าพิธีแต่งงานกันกัน” ห่าวหรานส่งยิ้มให้แก่หนิงฮวา นางเองก็ยิ้มตอบกลับมาอย่างมีความสุข

ทั้งสองไม่รู้เลยว่าได้ถูกสายตาของเหมยอิงจับจ้องอยู่ นางเห็นหนิงฮวามีความสุขนางยิ่งร้อนรุ่มในอก แถมข้างกายของนางยังมีบุรุษรูปงามที่คอยเอาใจใส่ดูแล นางไม่ยอมโดยเด็ดขาดนางจะแย่งทุกสิ่งทุกอย่างมาเป็นของตนเองให้ได้แม้กระทั่งบุรุษผู้นั้น

นางได้เดินไปหาท่านแม่ของนางเพื่อถามว่าชายผู้นั้นเป็นใคร

“ท่านแม่เจ้าคะ ลูกอยากรู้ว่าบุรุษรูปงามที่ยืนอยู่ข้างๆ ท่านพี่เป็นผู้ใดกัน “ซินหยางที่กำลังคุยอยู่กับฮูหยินท่านอื่นก็ได้ขอตัวออกมาคุยกับบุตรสาวของตน นางมองไปที่หนิงฮวาก่อนจะมองไปหาชายที่เหมยอิงถามถึง

“ชายผู้นั้นนะหรือ ข้าเองก็ไม่เคยพบเจอเดี๋ยวข้าจะไปถามท่านพ่อของเจ้าให้ ทำไมรึหรือว่าเจ้าสนใจชายผู้นี้ แต่ข้าว่าเขาเองก็ช่างเหมาะสมกับเจ้าเช่นกัน ใบหน้าท่าทางก็ดีใช่มิใช่น้อย”

ซินหยางเหมือนรู้ใจบุตรสาวตนเองเพราะนางมิเคยถามถึงชายใดเลย

“แต่ว่าชายผู้นั้นอยู่กับท่านพี่ ข้าว่าน่าจะเป็นคนรักของท่านพี่เป็นแน่ ท่านแม่ดูสินางยิ้มออกมาจนคนเข้ารู้ไปกันหมดว่านางคิดเช่นไรกับชายผู้นั้น”

“ข้าจะคิดมากทำไม หากเจ้าต้องการไม่ว่าเป็นสิ่งใดที่เกี่ยวกับหนิงฮวาข้าจะแย่งมาให้เจ้าให้หมด เจ้าเองก็มิสิทธิ์ที่จะได้รับสิ่งนั้นเจ้าเองก็เป็นบุตรของใต้เท้าโจเช่นกัน ไม่ต้องน้อยเนื้อต่ำใจแม่ผู้นี้จะบัลดาลให้เจ้าทุกอย่าง” พูดจบนางก็ได้เดินไปหาใต้เท้าโจ ส่วนเหมยอิงยังคงยืนยิ้มอยู่ที่เดิม หากนางยืนอยู่ตรงนั้นแทนที่หนิงฮวานางคงจะมีความสุขมากเช่นกัน เมื่อคิดได้เช่นนั้นนางจึงได้เข้าไปหาทั้งสองคน

“ท่านพี่เจ้าค่ะ ท่านพ่อกำลังตามหาท่านอยู่” เหมยอิงได้โกหกเพื่อให้นางได้เข้าใกล้บุรุษผู้นี้และกีดกันไม่ให้หนิงฮวาได้อยู่ใกล้

“ท่านพ่อตามหาข้างั้นรึ พี่ห่าวหรานเดี๋ยวข้ามานะเจ้าคะ” หนิงฮวาได้หันไปบอกกับห่าวหรานก่อนจะเดินไปหาท่านพ่อตามที่เหมยอิงบอก

“เจ้าไปเถอะ ข้าจะรอเจ้าอยู่ทางนี้” เมื่อหนิงฮวาเดินออกไปเหมยอิงก็รีบเข้าไปหาและแนะนำตนเองทันที

“ข้าชื่อว่าเหมยอิงเป็นน้องของพี่หนิงฮวาไม่ทราบว่าคุณชายชื่ออะไรหรือเจ้าคะ” เหมยอิงแสดงกิริยาอ่อนหวานเพื่อมัดใจเขา แต่ทว่าห่าวหรานกลับไม่สนใจเขารีบตอบและขอตัวออกจากตรงนั้น

“ข้ามีชื่อว่าห่าวหราน ขอให้คุณหนูเหมยอิงมีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง ท่านพ่อของข้าคงจะตามหาข้าเช่นกัน ข้าขอตัวก่อน” ห่าวหรานทำตัวแตกต่างจากอยู่กับหนิงฮวาเมื่อครู่เขายังมีใบหน้าที่สดใส แต่ตอนนี้เขามีเพียงความเย็นชาและการพูดการจาที่ฟังดูก็รู้ว่าต้องการเว้นระยะห่าง ยิ่งทำให้เหมยอิงอยากครอบครอง

“หึ ทีกับท่านพี่ล่ะช่างอ่อนหวาน ทีกับข้าช่างเฉยชา ทำไมกันทุกคนต่างรักแต่ท่านพี่ ข้าเองก็ต้องการเช่นกันนะ ไม่เป็นไรข้าจะแย่งทุกอย่างมาจากท่านพี่เอง ฟ้าช่างไร้ความยุติธรรม ยามข้าเด็กข้ายังจำได้ว่าท่านพ่อไม่ได้ยินดีที่มีข้า ที่ตลาดยังบอกว่าข้ามิใช่ลูกของท่านอยู่เลย แต่ท่านพี่กลับได้ทุกอย่าง ข้าจะให้ท่านพี่ได้รับรู้บ้างว่าการโดนแย่งความรักมันเป็นเช่นไร” เหมยอิงกำมือแน่นนางคับแค้นใจเมื่อยามเด็กนางมาตลาดกับแม่มาพบท่านพ่อแต่กลับถูกท่านพ่อต่อว่าและบอกว่านางมิใช่บุตรของเขา แต่หนิงฮวากลับแย่งความรักของท่านพ่อไป หากไม่มีนางสักคนคงจะดี