เกาะแสนรัก

มิลินตื่นขึ้นมาในห้องนอนกว้างบนเกาะที่ห่างไกลผู้คน เธอถูกเพื่อนๆ ทิ้งเอาไว้บนเกาะแห่งนี้กับเคน ผู้ชายที่ตามจีบเธอตั้งแต่เรียนในระดับมหาวิทยาลัย จะบอกว่าเธอโดนหลอกก็ย่อมได้เพราะว่าหลังจากสำเร็จการศึกษา เพื่อนๆ ในกลุ่มเดียวกันก็ชวนเธอมาเที่ยวเกาะ เธอไม่รู้ว่าเกาะที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวของเคน เพราะว่าเพื่อนสนิทไม่ได้บอกพอมาถึงที่นี่เธอถึงได้รู้

เคนเป็นเพื่อนสนิทของณเดชแฟนหนุ่มของปอไหม เพื่อนในกลุ่มของเธอ เขาแสดงออกว่าชอบเธอ แต่เธอไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้ ก่อนที่จะได้รู้จักกันอย่างเป็นทางการ เธอเคยเห็นหรือพบเจอเขามาก่อนในฐานะรุ่นพี่ปีสี่ที่สาวๆ ในมหาวิทยาลัยต่างก็รุมชอบกันแทบทั้งสิ้น จะเรียกว่าเขาเป็นหนุ่มเนื้อหอมรวมถึงมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับสาวๆ มากมายในสถาบันก็ย่อมได้ ซึ่งเธอไม่นิยมชมชอบผู้ชายมากรักเช่นนี้

“พี่เคนควรไปส่งมิลินขึ้นฝั่ง” เธอมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง ในสายตาของเคนแล้วมิลินคือหญิงสาวเข้มแข็งที่เป็นตัวของตัวเองสูง อีกทั้งยังเป็นผู้หญิงคนเดียวที่มองเขาเหมือนอากาศธาตุ

“ไม่มีเรือ” เขาตอบเสียงเรียบ ใบหน้าที่หันมามองเธอเรียบสนิทเหมือนน้ำเสียง มิลินได้เห็นความไม่แยแสของเขาผ่านดวงตาคมคู่นั้น

“ที่นี่เป็นเกาะของพี่เคน จะไม่มีเรือได้ยังไงกันคะ แล้วเวลาพี่จะขึ้นฝั่งพี่ทำยังไงคะ” เธอพยายามสะกดกลั้นอารมณ์เดือดปุดๆ ในอกเอาไว้ เขาไม่ได้ยั่วโมโหก็เหมือนยั่ว ดวงตาเฉยเมย ใบหน้าหล่อเหลาแต่กระด้างบ่งบอกว่าเขาเย็นชาเพียงใด

สมัยที่เธอเข้าเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง เธอเคยเห็นผู้หญิงมาคุกเข่าอ้อนวอนกอดแข้งกอดขาร้องไห้ให้เขารับผิดชอบ แต่ประโยคที่เธอได้ยินจากปากของเขาคือก็สมยอมเอง วินๆ กันทั้งคู่ เขาไม่ได้ขืนใจเสียหน่อย จะมาเรียกร้องหาอะไร

เธออยากเข้าไปตะบันหน้าเขาให้คว่ำเพราะสงสารผู้หญิงคนนั้นจับใจ แต่เคนกลับเดินหนีไปอย่างไม่แยแส บุคลิกของเขาค่อนข้างเย็นชาไร้หัวใจ แต่ก็ยังมีสาวๆ อยากทอดกายทอดใจให้เขาไม่เว้นวาง แล้วก็ได้รับความเจ็บปวดกลับไปเพราะว่าเขาไม่แคร์

มีสาวๆ หลายคนอยากเอาชนะใจของเขาก็ยอมทอดกายใจให้ทุกอย่าง แต่สุดท้ายก็ได้เพียงแค่ความว่างเปล่า แม้แต่เพื่อนในกลุ่มของเธอยังเสียใจจนเคยจะคิดสั้นฆ่าตัวตายมาแล้ว แต่เคนก็ไม่แคร์ เขาพูดสั้นๆ ว่าถ้าคิดว่าไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้วอยากจะตายก็เอาที่สบายใจ และเดินจากไปในขณะที่ทุกคนพยายามห้ามไม่ให้พิชญากระโดดตึกฆ่าตัวตาย แล้วพิชญาก็เลิกฆ่าตัวตายเพราะหล่อนแค่เรียกร้องความสนใจ แต่เธอคิดว่าหากพิชญากระโดดตึกฆ่าตัวตายขึ้นมาจริงๆ เคนเองก็คงไม่ได้รู้สึกผิดอะไร เพราะเขาพูดอย่างเย็นชาว่าเขาไม่ได้สั่งให้เธอฆ่าตัวตาย และสิ่งที่เธอเรียกร้องเขาก็ให้ไม่ได้ ก่อนคบกันได้ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว

“พี่อยู่ที่นี่ครั้งละหลายเดือน ไม่จำเป็นต้องมีเรือ” เขาเดินไปทรุดตัวนั่งลงรับประทานอาหารเงียบๆ เธอมองตามก่อนจะลอบกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคอ เขาจะทิ้งให้เธอยืนเคว้งอยู่แบบนี้จริงๆ น่ะเหรอ เธอก็หิวเป็นเหมือนกันนะ

“พี่ทำอาหารเผื่อเอาไว้ จัดการเองได้เลย” คนเย็นชาไม่พูดจาหวานหูใส่ใจดูแลหรือตักอาหารให้ เธอยังนึกแปลกใจว่าคนแบบเขาทำไมถึงมีสาวๆ คลั่งไคล้เสียหนักหนา มิลินคิดไปว่าเขาจะเอาใจเธอสารพัดเพื่อให้ได้เธอเสียมากกว่า

มิลินไม่รอให้เขาพูดซ้ำ เธอก็เดินไปตักอาหารเช้ามานั่งรับประทานใกล้ๆ กันกับเขา กินไปแอบมองเขาไป พอเขาหันมามองเธอก็สะดุ้งใบหน้าเหลอหลา ดวงตาของเขาคมกริบกวาดสายตามองใบหน้าของเธอ แต่มันเฉยชาจนเธออ่านความรู้สึกของเขาไม่ออกเลยจริงๆ

“มีอะไร” เขาเอ่ยถาม คนพูดน้อยแบบเขาเวลาถามหรือพูดอะไรก็สั้นและกระชับได้ใจความ เธอไม่ค่อยเห็นเขาพูดเยอะหรือพล่ามอะไรให้ใครฟัง

“พี่เคนจับมิลินมาที่นี่ทำไมคะ”

“พี่ไม่ได้จับเธอมา” เขายกน้ำขึ้นดื่ม

“แล้วทำไมไม่ปล่อยมิลินไป” เธอเอ่ยถาม

“ใครกักขังเธอเอาไว้เหรอ”

“ก็พี่เคนไง”

“ขังยังไง ล่ามแขนล่ามขาด้วยหรือเปล่า” เขามองหน้าเธอนิ่ง มิลินเม้มปากหลบสายตาเพราะสู้แรงตาเขาไม่ไหว

“ไม่ได้ทำแบบนั้น แต่ทำให้มิลินไม่มีทางออกจากเกาะนี้ต่างหาก”