2

“เกาะแห่งนี้ชื่อเกาะแสนรัก พี่ซื้อเอาไว้นานหลายปีแล้ว” เธอรู้ว่าบ้านเขารวยแต่ก็ไม่เห็นต้องอวดเลย มิลินแอบค่อนขอดในใจ มองแผ่นหลังบึกบึนของเขานิ่ง

บ้านเธอก็รวยเหมือนกัน บิดามารดาทิ้งมรดกเอาไว้ให้ก่อนตายเยอะแยะ ชิ! เธอย่นจมูกใส่เขา แต่ไม่ได้พูดมันออกมาแค่นั้น

“มิลินไม่ได้อยากรู้ค่ะ”

“พี่แค่อยากบอก” เขาหันมามองตอบเธอ ใบหน้าเรียบสนิท เธอเคยตั้งฉายาเขาเอาไว้ว่าผีดิบแวมไพร์จิตใจโหดร้าย เพราะเขาทำให้ผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตต้องเสียน้ำตามานักต่อนักแล้ว

“มิลินอยากกลับบ้าน”

“ก็กลับสิ”

“จะให้มิลินว่ายน้ำไปเหรอคะ”

“ก็ดีนะ เป็นวิธีที่ใครๆ ก็คิดได้แม้แต่เธอ” เขามองสบตาของเธอ สายตาร้อนแรงนั้นทำให้เธอรู้สึกแข้งขาสั่นไปหมด มิลินถอยหนีเล็กน้อย ทำไมเธอถึงได้ใจสั่นขนาดนี้

“มันเป็นสิ่งเดียวที่มิลินคิดได้ แต่ไม่คิดจะทำหรอกค่ะ” เธอบอกเขาเม้มปากสั่นๆ คล้ายพยายามสู้กับความรู้สึกหวาดหวั่นของตัวเอง ทำไมเธอจะต้องไปกลัวเขาด้วยล่ะ เขาไม่ใช่ยักษ์ไม่ใช่มารเสียหน่อย

“ดีแล้วละ ที่นี่ดงฉลาม ตอนมาก็น่าจะเห็นแล้ว” เขาทวนความจำของเธอ ก่อนจะหมุนกายเดินออกไปนอกบ้าน

“พี่เคนจะไปไหนคะ”

“เดินออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ด้านนอก จะตามมาก็ตามมาเถอะ” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกไปจากบ้านหลังสีขาว เธอมุ่ยหน้าใส่แผ่นหลังของเขา แต่ก็ยอมเดินตามออกไปโดยง่าย

มิลินเดินออกมาจากบ้านแล้วทอดสายตามองบ้านหลังสวยนิ่ง บ้านหลังนี้เป็นบ้านไม้สีขาวใต้ถุนสูงเปิดโล่งและโปร่งสบาย รอบบ้านมีต้นไม้มากมายให้ความร่มรื่น ล้วนแล้วแต่เป็นต้นไม้ที่ออกดอกงดงามและมีกลิ่นหอม

ตัวบ้านเป็นบ้านสีขาวสองชั้น ห้องครัวอยู่ด้านล่าง ติดกับห้องนั่งเล่นและระเบียงที่ยื่นออกมาสำหรับนั่งรับประทานอาหาร จำได้ว่าเธอมาถึงเมื่อวานนี้ รับประทานอาหารเสร็จก็หลับเป็นตายเพราะเหนื่อย ตื่นขึ้นมาก็ไม่เหลือใครสักคน ยกเว้นเคนเพียงคนเดียวเท่านั้น

บ้านหลังนี้มีบันไดขึ้นลงสองด้าน ด้านบนมีห้องนอนหลายห้อง กว้างขวางรวมถึงห้องนั่งเล่นที่เป็นห้องรับประทานอาหารไปในตัวมีระเบียงยื่นออกมาสำหรับชมวิวของท้องทะเลกว้าง

มิลินหมุนกายไปมองเคน เขาไม่ได้เดินไปไหนไกล แต่เดินไปนอนบนเปลที่ผูกเอาไว้กับต้นไม้ ก่อนจะมองไปยังท้องทะเลเบื้องหน้า ชายหนุ่มหลับตาลง เขาเหมือนกำลังจะหลับ มิลินถึงกับคว้างเพราะรู้สึกเหมือนโดนพามาปล่อยเกาะ ความที่เธอไม่เคยตอบรับไมตรีจากเขา แม้จะแอบรู้สึกดีๆ เผลอใจชอบเขาอยู่บ้าง เลยต้องปรับตัวในการใช้ชีวิตอยู่กับเขาให้ได้ เพราะเวลานี้เธอหาทางออกให้ตัวเองยังไม่ได้

“พี่เคน” เธอเรียกเขาเบาๆ เพราะเกรงใจ เขาเงียบกริบ ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะนอนหลับไปแล้วจริงๆ กินอิ่มแล้วก็นอนหลับนี่นะ

ให้ตายดิ้นสิ!

เขาหลับจริงๆ เธอขยับใบหน้าเข้าไปหาเพื่อมองเขาใกล้ๆ ลมหายใจของเขาผ่อนออกมาอย่างสม่ำเสมอ มันบ่งบอกว่าเขาไม่ได้แกล้งหลับ

มิลินมองเขานิ่งอยู่แบบนั้น ลมหายใจของเธอสะดุดเมื่อได้พิศมองใบหน้าของเขาใกล้ๆ ถ้าให้ถามว่าเขาเป็นยังไงเธอก็ตอบได้เต็มปากเต็มคำว่าเขาหล่อเหลาหาตัวจับยาก ใบหน้าของเขาคมสันได้รูป มันเรียวยาวได้รูป ตรงปลายคางมีรอยผ่าแลดูบึกบึน จมูกของเขาโด่งเป็นสัน ขนตาดกหนาเรียงตัวเป็นระเบียบ คิ้วของเขาคมเข้ม

“อุ๊ย!” เพราะก้มเข้าไปหาเยอะจนเกินไปทำให้เธอเสียหลักล้มลงไปบนตัวเขา เคนลืมตาตื่นอย่างรวดเร็ว เขากอดรัดเพื่อรับร่างของเธอเอาไว้

“ทำอะไร” เขาถามเสียงดุ

“ไม่ได้ทำอะไรค่ะ มิลินแค่สะดุดหกล้มลงบนตัวพี่เคน” เธอโกหกคำโต

“รู้ไหม”

“อะไรคะ”

“เวลามีเซ็กซ์บนเปลหรือสถานที่แปลกๆ มันสนุกมากนะ”

“บ้า!” เธอแหวใส่ พยายามดันร่างตัวเองหนีจากอ้อมแขนแกร่ง แต่เขากลับกอดเอาไว้แน่น

“เคยหรือยัง”

“เคยอะไรคะ” เธอถามกลับอย่างงุนงง เมื่อมองสบตาเขาแล้วหน้าแดง

“ลามก” เธอดิ้นหนี เขาก็ยอมปล่อยแต่โดยดี เธอลุกขึ้นเดินหนีไปยืนอยู่อีกด้านให้ไกลจากที่เขานอนอยู่

“ถ้าเปลี่ยวใจก็บอกพี่ได้นะ พี่ยินดีสนองให้”