7

กานพลูเป่าลมออกจากปาก รู้สึกอึดอัดจากการเชื่อมประสานร่างกายกับเขา แต่เขาหยุดนิ่งเหมือนให้เธอคุ้นเคย ทัศกรครางเบาๆ เขาก้มลงเม้มติ่งหูเนียนนุ่มจนเธอรู้สึกเสียวซ่าน ร้องครางออกมาอย่างต่อเนื่อง ส่วนล่างนั้นเขาค่อยๆ ขยับและขยับ เธอรู้สึกว่ามันไม่ได้สุขอย่างที่ควรจะเป็น เขาใหญ่โตและเธอก็แคบเล็กเหลือกำลัง

เขาคงคิดว่าเธอเป็นแฟนของเขา กานพลูปล่อยให้มันเป็นแบบนั้น เพราะมาถึงขนาดนี้แล้ว เธอไม่อยากเรียกร้องหรือทำให้เป็นเรื่องเป็นราว เธอไม่คู่ควรกับเขา ถ้าผู้มีพระคุณรู้อาจจะตำหนิเธออย่างหนัก หรือเกลียดขี้หน้าเธอไปเลยก็เป็นได้

กานพลูยินยอมเพราะนึกชอบเขา และจริงๆ มันดิ้นหนีไปไหนไม่รอด จะเพราะอะไรเธออยากจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับคนเดียว ถ้าเธอไม่พูดก็ไม่มีใครรู้ เพราะทัศกรเมามาก

หลังจากที่เขาฟุบร่างลงกับซอกคอของเธออย่างมีความสุข เธอกอดเขาไว้เหมือนจะเก็บความรู้สึกแบบนี้เอาไว้คนเดียวตลอดไป และค่อยๆ พลิกเขาลงจากร่าง เธอไล้ใบหน้าของเขาเบาๆ มันมืดก็เลยมองไม่เห็น พยายามควานหาเสื้อผ้าของตัวเองมาสวมใส่ เพิ่งสำนึกว่าคนเมาก็มีแรงเหลือเฟื้อขนาดนี้

เวลาล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่!!!

“ตีสองแล้วเหรอนี่!!!” กานพลูเปิดโทรศัพท์มือถือที่ตกลงบนเตียงมาเปิดดู เธอรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อย มองเขาฝ่าความมืดครั้งสุดท้าย เมื่อสายตาชินกับความมืดแล้วก็รีบย่องออกมาจากห้อง ดีที่ห้องเธอเป็นห้องพักส่วนตัว ไม่ต้องไปนอนหน้าเตียงของคุณหญิงช่อทิพย์ เธอกลับเอาป่านนี้ท่านจะได้ไม่ต้องสงสัย และไม่มีใครรู้เรื่องนี้

“นั่นนางกานพลูนี่นา” แขนภาตาลุกวาวเมื่อเห็นกานพลูออกมาจากห้องพักของแฟนหนุ่มในเวลาดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ เธอเผลออยู่กับภวินนานไปหน่อย แต่ยังรู้ตัวว่าไม่ควรอยู่จนถึงเช้า แม้ภวินจะเว้าวอนไม่ให้เธอออกจากห้องก็ตามที

แขนภาเข้าไปในห้องของแฟนหนุ่มโดยเดินย่องเข้าไปให้เบาที่สุด เพราะไร่ของทัศกรมีบ้านพักหลังเล็กๆ คล้ายรีสอร์ทให้แขกหรือนักท่องเที่ยวเข้ามาพัก ทัศกรจึงมีบ้านพักส่วนตัวเป็นของตัวเอง และอยู่เป็นสัดส่วน เธอมีกุญแจที่นี่และเข้าออกได้ตลอด

เธอมองฝ่าความมืดเข้าไปเห็นชายหนุ่มนอนเปลือยกายอยู่บนเตียงของเขา เธอจึงค่อยๆ ย่องขึ้นไปนอนเคียงข้าง ทัศกรพลิกกายมากอดเธอเอาไว้ แขนภายิ้มร้าย คอยดูไปว่ากานพลูจะอ้างอะไร ในเมื่อเธออยู่กับทัศกรในตอนเช้า และตื่นขึ้นมาด้วยกัน

พอตื่นเช้าขึ้นมา ทัศกรก็เข้าใจว่าเมื่อคืนเขามีอะไรกับแขนภา เขากอดหอมเธอ พากันไปอาบน้ำเพราะโดนเธอยั่ว และออกมารับประทานอาหาร กานพลูคอยดูแลปรนนิบัติคุณหญิงช่อทิพย์ตามหน้าที่ พอเห็นทัศกรเดินเข้ามากับแขนภา เธอก็ก้มหน้างุด ก่อนจะหลบเลี่ยงออกไป ทำทีเป็นไปช่วยทำงานในครัว แขนภาเห็นดังนั้นก็คิดว่ากานพลูคงไม่พูดอะไรเป็นแน่ เธอเลยเลือกที่จะเงียบเช่นกัน

คุณหญิงช่อทิพย์กลับกรุงเทพฯ กานพลูก็ยังปิดปากเงียบเหมือนเดิม นั่นทำให้แขนภามั่นใจมากขึ้น เพราะเธอตามติดทัศกรตลอด อยากรู้ว่ากานพลูจะบอกเรื่องคืนนั้นหรือเปล่า แต่ก็ไม่เห็นกานพลูพูดอะไร แขนภาคิดไปว่ากานพลูอาจแค่มาส่งทัศกร และเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้รึเปล่า เพราะเห็นกะละมังกับผ้าขนหนูวางอยู่ใกล้ๆ กับเตียง หรือเธอจะคิดมากไปเอง ยายนั่นอาจจะแค่มาดูแลตามคำสั่งของคุณหญิงช่อทิพย์ ไม่อย่างนั้นก็คงจะมีท่าทีหรือพูดอะไรออกมาแล้วสิ นี่ก็เห็นเงียบ ไม่เห็นพูดอะไรเลยสักคำเดียว

สิ่งที่กานพลูไม่คาดคิดนั้นทำให้เธอตกใจอยู่มาก เพราะหลังจากคืนที่เธอพลาดพลั้งมีอะไรกับทัศกร และคิดว่าไม่มีใครเห็น เลยจะเก็บเป็นความลับตลอดไป แต่มันกลับไม่เป็นไปแบบนั้น เมื่อเธอมีอาการคลื่นไส้อาเจียน และดูเหมือนจะไม่สบาย คุณหญิงช่อทิพย์จึงบังคับแกมขอร้องให้เธอไปหาหมอ เธอคิดว่าโรคกระเพาะอาจจะกำเริบ เพราะเคยเป็นโรคนี้ แต่ปรากฏว่าเธอ ‘ท้อง!!!’

“แม่กานต์ บอกฉันมาเถอะว่าท้องกับใคร ฉันจะจัดการให้เขามารับผิดชอบ” คุณหญิงช่อทิพย์รู้เรื่องก็ตกใจอยู่มาก เพราะกานพลูเป็นเด็กเรียบร้อย น่ารัก นิสัยดี ไม่เคยออกนอกลู่นอกทาง ถ้าท้องไส้ขึ้นมา อาจจะไปพลาดพลั้งหรือโดนหลอกก็เป็นได้ แต่คงไม่ใช่เพราะทำตัวไม่เหมาะไม่ควรไปนอนกับผู้ชายง่ายๆ แน่นอน

“หนูบอกไม่ได้ค่ะคุณท่าน” เพราะเป็นความผิดของเธอเองที่ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับทัศกร แล้วจะมาเรียกร้องให้เขารับผิดชอบได้ยังไงกัน

“ทำไมถึงบอกไม่ได้ล่ะ” คุณหญิงช่อทิพย์พยายามใจเย็นที่สุด ถ้าพูดรุนแรงไป อาจจะไม่เกิดผลดีอะไรขึ้นมา

“คือว่าหนู...” กานพลูอึกอัก ไม่กล้าเอ่ยออกมา

“บอกมาเถอะ ฉันไม่โกรธ ไม่โทษ แค่อยากรู้จริงๆ ว่าใครคือพ่อของเด็กในท้อง”

“กานต์ขอโทษนะคะ” กานพลูรู้ตัวว่าเพราะความใจง่ายของเธอทำให้เกิดเรื่องไม่งามขึ้น เธอไม่โทษฝ่ายชายเลยแม้แต่นิด เพราะเขาไม่รู้และเขาก็เมา

“พูดมาเถอะแม่กานต์ ถ้าเธอไม่พูดฉันจะถือว่าเธอไม่ไว้ใจฉัน เห็นฉันเป็นคนอื่นนะ เรื่องใหญ่ขนาดนี้เธอจะไม่ให้ฉันรู้ได้ยังไงกัน ปกติเธอไม่ค่อยออกไปไหน นอกจากไปเรียน ทำงานกับฉัน อยู่บ้าน หรือไปซื้อของที่ตลาด ฉันยังมองไม่เห็นว่าจะมีผู้ชายที่ไหนมาติดพันเธอเลยสักคนเดียว”

“กานต์ขอโทษนะคะ แต่กานต์ไม่ได้อยากเรียกร้องให้ใครมารับผิดชอบ เพราะทุกอย่างเป็นความผิดของกานต์เอง”

“แม่กานต์เอาเถอะ ฉันจะไม่ทำให้เธอลำบากใจ พูดมาเถอะ”

“คือว่า พ่อของเด็กในท้องคือคุณภูเขาคะ” คำตอบของกานพลูทำให้คุณหญิงช่อทิพย์เงียบไป มองหน้าเด็กสาวในอุปการะด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก

“เรื่องมันเกิดขึ้นตอนไหน ฉันบอกตรงๆ ว่าไม่ยอมให้มันเป็นแบบนี้แน่ๆ ภูเขานี่แย่จริง แอบล่วงเกินเธอแต่ไม่ให้ฉันรู้”

“คืนนั้นคุณภูเขาเมามาก...” แล้วกานพลูก็เล่าให้คุณหญิงช่อทิพย์ฟังอย่างไม่ปิดบัง

“แล้วทำไมเธอไม่บอกฉันแต่แรก”

“กานต์แค่คิดว่าไม่อยากทำให้คุณท่านกับคุณภูเขาเดือดเนื้อร้อนใจค่ะ เพราะทุกอย่างเป็นความผิดของกานต์เอง”

“เอาเถอะ!” คุณหญิงช่อทิพย์ถอนใจหนักหน่วง ก่อนเอ่ยถามประโยคที่ทำให้กานพลูตกใจ

“เธอชอบหลานชายของฉันใช่ไหม”

“คือ... ว่าคุณท่านคะ คือว่ากานต์...” เธออึกๆ อักๆ

“ฉันเลี้ยงเธอมาทำไมจะไม่รู้ว่าเป็นคนนิสัยใจคออย่างไร เลี้ยงมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ฉันน่ะไม่ได้รังเกียจคนที่ความจนความรวยอีกแล้วนะ เมื่อก่อนน่ะอาจจะใช่ ฉันยอมรับ แต่เดี๋ยวนี้ฉันมองที่ความดีงาม ประสบการณ์สอนอะไรฉันหลายๆ อย่าง ฉันไม่อยากให้เป็นเหมือนอย่างตาทศอีก”

“เท่าที่คุณท่านเมตตากานต์ ก็เป็นพระคุณอย่างสูงแล้วค่ะ กานต์ไม่อยากเรียกร้องอะไรจริงๆ”

“เธอไม่อยากเรียกร้อง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกนะ เธอท้องนะแม่กานต์ ไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว” คำพูดของผู้มีคุณทำให้เธอเผลอยกมือน้อยๆ ขึ้นลูบไล้หน้าท้องของตัวเองเบาๆ

“แต่กานต์ไม่อยากให้คุณภูเขามารับผิดชอบนะคะ คุณภูเขามีคนรักอยู่แล้ว และกำลังจะแต่งงานกัน”

“เธอจะบอกฉันว่าเธอจะเลี้ยงลูกคนเดียวงั้นสิ”

“คุณท่านขา... กานต์เป็นแค่เด็กกำพร้า ได้คุณท่านชุบเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก สิ่งใดที่ทำเพื่อคุณท่านได้ กานต์ยินดีทำทุกอย่าง แต่เรื่องนี้กานต์ขอตัดสินใจเองได้ไหมคะ กานต์ไม่อยากเป็นภาระใคร”

“แต่เด็กในท้องเธอนี่เป็นเหลนของฉันนะ”

“กานต์สัญญากับคุณท่านนะคะ ว่าจะเลี้ยงเด็กคนนี้ให้ดีที่สุด”

“เธอไม่คิดเหรอว่าลูกจะขาดพ่อ”

“พอแกโตขึ้น เราต้องค่อยๆ บอก ค่อยๆ ให้แกรับรู้ สักวันหนึ่งแกต้องเข้าใจค่ะ” คุณหญิงช่อทิพย์ฟังแล้วถอนใจหนักหน่วง อยากจะโวยวายและไปบอกหลานชายให้รับผิดชอบอยู่หรอก แต่เพราะคนที่นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่ตรงหน้าไม่ยอม ขืนท่านไปทำแบบนั้น กานพลูได้หนีเตลิดไปเพราะคิดว่าตัวเองเป็นปัญหาให้คนอื่น