บทที่ 10

เมื่อภามบังคับเกวียนมาถึงหน้าประตูเมือง ก็มีนายทหารสี่คนที่ยืนรักษาการณ์อยู่เรียกให้เขาหยุด เพื่อตรวจตราก่อนเข้าเมือง

“เจ้าเป็นใคร มาจากที่ใด และเข้าเมืองไปด้วยเหตุอันใด” นายทหารคนหนึ่งที่หหน้าตาดูเป็นมิตรที่สุดในกลุ่มกล่าวถามภาม ในขณะที่นายทหารอีกสามคนที่เหลือเดินสำรวจรอบๆ เกวียนของเขา

“ผมมาจากหุบเขาในป่าด้านโน้น จะเอาผักที่ปลูกมาขายในเมืองครับ” ภามตอบพร้อมกับชี้มือไปทางด้านป่าที่เขาจากมา

“อ้อ พวกชาวนาจากบ้านนอกรึ มาถึงค่ำซะขนาดนี้ วันนี้คงไม่ได้ขายแล้วล่ะ” นายทหารคนเดิมกล่าว

“ไม่มีของน่าสงสัย ให้จ่ายภาษีแล้วเข้าเมืองได้เลย ไซมอน” นายทหารอีกคนที่สำรวจของในเกวียนเรียบร้อยแล้ว ตะโกนแจ้งนายทหารที่คุยกับภามอยู่

“โอเค ภาษีค่าผ่านทางชาวบ้าน 10 เหรียญทองแดง พ่อค้า 50 เหรียญทองแดง จริงๆ เจ้ามาค้าขายต้องจ่าย 50 เหรียญทองแดง แต่ดูจากสภาพของเจ้าแล้ว... จ่ายมา 10 เหรียญทองแดง ก็แล้วกัน”

ไซมอนอธิบายเรื่องค่าผ่านทาง แต่เมื่อเห็นสภาพของภามที่แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าธรรมดาๆ ไม่ได้หรูหราเหมือนพวกพ่อค้า แถมนั่งเกวียนเล็กๆ ที่ไม่มีแม้แต่หลังคา ก็เกิดความสงสาร คิดว่าเป็นชาวไรชาวนาจนๆ จากบ้านนอก จึงคิดภาษีค่าผ่านทางจากภามแค่ในฐานะชาวบ้าน

“ขอบคุณครับ นี่ครับ” ภามหยิบเหรียญทองแดงจำนวน 10 เหรียญยื่นให้ไซมอน

“อ้อ ผมเพิ่งเคยมาเมืองนี้ครั้งแรก ไม่ทราบว่าผมเอาพักพวกนี้ไปขายที่ไหนได้บ้างครับ” ภามเห็นว่าไซมอนดูคุยง่าย และใจดี จึงถามข้อมูลที่ต้องการต่อ

“วิธีที่ง่ายและเร็วที่สุดคือ เอาไปขายให้สมาคมการค้าที่ตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกของตัวเมืองทีเดียวเลย เจ้าไม่ต้องไปนั่งขายเองให้เสียเวลา แต่ราคาที่ได้ก็จะไม่สูงนักหรอกนะ ถ้าเจ้าอยากได้ราคาดี เจ้าต้องไปเช่าที่ในจตุรัสการค้าที่อยู่กลางเมือง แล้วตั้งร้านขายเอง” ไซมอนตอบแบบระเอียดยิบ อย่างใจดี

“ขอบคุณครับ” ภามกล่าวขอบคุณ และตั้งท่าจะเดินทางเข้าเมืองต่อ

“เดี๋ยวก่อน! แล้วนี่เจ้ามีที่พักรึยัง พวกข้ากำลังจะเปลี่ยนเวร หากเจ้ายังไม่มีที่พัก ข้ามีที่แนะนำอยู่ ราคาไม่แพง อาหารอร่อย และมีที่คอกให้ม้าเจ้าพักได้ด้วย ไว้ข้าจะนำทางเจ้าไปเอง” ไซมอนกล่าวต่อ

ภามมองผู้ชายท่าทางเป็นมิตร ดูไม่มีพิษมีภัยตรงหน้า ก็เกิดถูกชะตา เพราะความเป็นมิตร และช่างพูดของคนๆ นี้ทำให้เขานึกตี๋ ทหารรุ่นน้องในหน่วยของเขาที่โลกเดิม อีกทั้งหากมีที่พักที่ไม่แพง อาหารอร่อย มีที่ให้เจ้าดำพัก ตามที่กล่าวมาจริง ก็เป็นเรื่องที่น่าสนใจอยู่ไม่น้อย

“ถ้าอย่างนั้นต้องรบกวนด้วยนะครับ” ภามตอบตกลง

“งั้นเจ้ารอข้าที่ประตูเมืองด้านในก่อน ข้าขอไปรายงานตัวออกเวรสักครู่” ไซมอนชี้ไปทางด้านในประตูเมือง ก่อนจะเดินไปหาเพื่อนทหาร และพากันไปเดินไปยังป้อมที่ตั้งอยู่ข้างกำแพงเมือง

ภามลงจากเกวียน จับบังเหียนแล้วค่อยๆ จูงเจ้าดำผ่านประตูเมืองเข้าไปด้านใน และหยุดรออยู่ข้างๆ ประตูตามที่ไซมอนบอกไว้ รอไม่นานไซมอนที่โบกมือลาเพื่อนๆ ทหาร ก็เดินเข้ามาหา

“ไปกันเถอะ มา ข้าช่วยเจ้าจูงม้าเอง” ไซมอนเอื้อมมือมาดึงสายบังเหียนไปจูง และบังคับทิศทางไปตามถนนในตัวเมือง

“ข้าชื่อ ไซมอน นะ เจ้าชื่อว่าอะไรล่ะ” ไซมอนกล่าวชวนคุยต่อ

“ผมชื่อ ภาม ครับ”

“ชื่ออะไรนะ!! ภามรึ ทำไมฟังแล้วประหลาดเช่นนี้ ไม่สิ! ข้าไม่ควรว่าชื่อผู้อื่น โทษทีนะ” ไซมอนรีบกล่าวขอโทษเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเป็นการเสียมารยาท

“ไม่เป็นไรครับ” ภามตอบด้วยน้ำเสียงสบายๆ อย่างไม่ใส่ใจ

“แล้วเจ้ามาคนเดียวรึ ครอบครัวไปไหนซะล่ะ เดินทางผ่านป่ามาคนเดียวมันอันตรายนะ ยิ่งป่าที่เจ้าผ่านมานั่นน่ะ มีแต่มอนสเตอร์ระดับสูงทั้งนั้น”

“เอ่อ... ผมอาศัยอยู่แถวในป่านั้นคนเดียวน่ะครับ ไม่ได้มีครอบครัวที่ไหน”

“อย่างนั้นรึ คงลำบากแย่ ถ้าเจ้ามาที่เมืองนี้มีอะไรที่ข้าพอช่วยได้ ก็บอกได้เลยนะ” ไซมอนกล่าวพร้อมกับส่งสารตาเห็นใจมาให้ เมื่อเข้าใจว่าภามอยู่ตัวคนเดียว

“ครับ ขอบคุณครับ”

“เอ้า ถึงพอดี เข้ามาสิ” ไซมอนบอกเมื่อพวกเขาเดินมาหยุดอยู่หน้ารั้วที่พักแห่งหนึ่ง ไม่ไกลจากกำแพงเมืองมากนัก

ภามมองที่พักตรงหน้าที่เป็นอาคารขนาดกลาง 2 ชั้น ตัวอาคารทำจากดิน เสา ประตู และหน้าต่างทำจากไม้ เหมือนหลังอื่นๆ ที่อยู่ในเมืองนี้ ด้านข้างที่พักเป็นคอกสัตว์ที่มีม้าอยู่สามตัว

“เข้ามาสิ มัวแต่มองอะไรของเจ้า” ไซมอนกล่าวเร่งอีกครั้ง เมื่อพบว่าตัวเองเดินเข้ามาในรั้วแล้ว แต่ภามยังเอาแต่ยืนมองรอบๆ อยู่

ได้ยินดังนั้นภามก็เดินตามไซมอนเข้าไป โดยไซมอนพาเจ้าดำไปที่คอก ก่อนจะช่วยกันปลดเกวียนออกมาวางไว้ข้างๆ คอกม้า

“ของบนเกียนเจ้าวางไว้ตรงนี้เลยก็ได้นะ เอาผ้าคลุมไว้เฉยๆ ก็พอ คนที่มาพักที่นี่ส่วนใหญ่เป็นแขกประจำ ไว้ใจได้ทั้งนั้น” ไซมอนอธิบาย

ภามที่ขี้เกียจยกของไปมาอยู่แล้ว ได้ยินดังนั้นจึงหาผ้ามาคลุมไว้ตามคำแนะนำของไซมอน โดยหยิบเพียงย่ามสัมภาระติดตัวไปด้วย ก่อนจะเดินตามไซมอนเข้าไปด้านในตัวอาคาร

ภายในตัวอาคารด้านล่างเป็นเหมือนห้องโถงกว้างๆ ที่ว่างโต๊ะและเก้าอี้ไม้ไว้หลายชุด น่าจะมีไว้สำหรับทานอาหาร ข้างประตูมีโต๊ะสูงเหมือนเคาท์เตอร์ ที่บนโต๊ะมีแจกันใส่ดอกไม้ กระดาษสีน้ำตาลดูเก่าๆ และขวดหมึกตั้งอยู่ ถัดไปมุมด้านในเป็นบันไดสำหรับขึ้นไปที่ชั้นสอง

“ท่านแม่! ท่านพ่อกลับมาแล้วเจ้าค่ะ” เสียงเล็กๆ ของเด็กผู้หญิงดังออกมาจากห้องเล็กๆ ที่ตั้งอยู่มุมอีกฝากของบันได ก่อนที่เด็กหญิงตัวเล็กๆ เจ้าของเสียงจะวิ่งออกมาหาไซมอน โดยมีหญิงสาวหน้าตาดูเรียบร้อย ที่อยู่ในชุดกันเปื้อนเดินตามออกมา

“พาแขกมาด้วยหรอคะท่านพี่” หญิงสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นว่า มีคนยืนอยู่ข้างๆ สามี

“ใช่แล้ว เขาชื่อภาม ส่วนนี่ภรรยาของข้า ชื่อนาเดีย กับลูกสาวของข้า ชื่อโซอี้” ไซมอนตอบภรรยาก่อนจะแนะนำให้ทุกคนรู้จักกัน

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”

“เช่นกันค่ะ ท่านภามจะทานอะไรก่อนไหมคะ” นาเดียถาม

“เอ่อ ไม่ดีกว่าครับ เดินทางมาค่อนข้างไกล ผมอยากจะพักผ่อนก่อนน่ะครับ”

“งั้นโซอี้ ลูกพาท่านพ่อไปทานข้าวก่อนนะ ท่านภามเชิญทางนี้เลยค่ะ ข้าจะพาท่านไปห้องพัก” นาเดียกล่าวกับลูกสาว ก่อนจะเดินนำภามขึ้นไปที่ชั้นสอง

ทันทีที่เข้าไปในห้องพัก ภามที่ใช้พลังงานไปกับการเดินทางมาทั้งวันก็ทิ้งตัวลงบนเตียง ก่อนจะหลับไปด้วยความเพลีย