๒.๕ ปรารถนาซาตาน

ภีมภัทรกลับมาอย่างอารมณ์ดีในเวลาบ่ายโมงตรงพอดี ทำให้อันดามันอดมองตาขวางไม่ได้ ก็แน่ล่ะไปกับแฟนมานี่ คงจะใช้เวลาทุกนาทีอย่างคุ้มค่า ถึงได้กลับมาหน้าบานเป็นจานเชิงขนาดนี้

“อาอยากได้กาแฟ ช่วยไปชงมาให้อาหน่อยสิ” ภีมภัทรเอ่ยขึ้นขณะเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าโต๊ะทำงานของหลานสาว

“ค่ะ”

อันดามันตอบห้วนๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปชงกาแฟมาให้เขาตามคำสั่ง ทั้งๆ ที่ก็อยากเถียงว่านั่นเป็นหน้าที่ของเลขานุการ แต่เธอก็ไปเพราะไม่อยากทนนั่งอึดอัดอยู่ในห้องที่มีแต่ความเงียบแบบนั้น

อันดามันหายออกไปเกือบๆ ครึ่งชั่วโมงกับการออกไปชงกาแฟแก้วนั้น เพราะมัวแต่หาเรื่องประวิงเวลาอยู่ข้างนอก ไม่อยากกลับเข้ามาเห็นหน้าใครบางคนสักเท่าไหร่

“กาแฟค่ะ”

เสียงหวานเอ่ยขึ้นแบบไม่ค่อยหวานเหมือนเสียง ขณะวางกาแฟแก้วนั้นลงบนโต๊ะทำงานของภีมภัทร ร่างสูงจึงลุกจากเก้าอี้แล้วเดินอ้อมมาหา

“เป็นอะไรไป” ภีมภัทรถามพลางจ้องหน้าขาวเนียนอย่างค้นคว้า

“เปล่านี่คะ” อันดามันตอบห้วนๆ อีกตามเคย

“แล้วทำไมต้องทำเสียงแข็งใส่อา หรือว่าโกรธที่อาออกไปทานข้าวกับพิณนรี จะโกรธทำไมในเมื่อมิ้มเป็นคนบอกให้อาไปกับเขาเอง” คนที่เป็นผู้ใหญ่กว่าอ่านใจหลานสาวออกจึงถามตรงไปตรงมา

“ถึงมิ้มไม่บอก อาก็ต้องไปกับป้าคนนั้นอยู่ดีนั่นแหละ” หญิงสาวประชดเสียงแข็งและเมินหน้าหนีจากสายตาคมกริบของเขาเช่นเดิม

“ทำไมต้องเรียกว่าป้า ฟังดูไม่น่ารักเลย พิณก็รุ่นราวคราวเดียวกับอา มิ้มควรจะให้เกียรติผู้ใหญ่มากกว่านี้นะ อย่างน้อยพิณก็เป็นเพื่อนอา” ภีมภัทรเอ่ยตำหนิ

“เพื่อนแบบไหนคะ เพื่อนสนิท เพื่อนคู่คิด เพื่อนกิน หรือว่าเพื่อนนอน”

“ก็ทุกอย่างที่เราว่ามานั่นแหละ”

“แต่คงจะเป็นเพื่อนนอนบ่อยที่สุด ถึงแตะไม่ได้” อันดามันทำเสียงเยาะ

“มิ้มนี่ช่างเป็นหลานสาวที่รู้ใจอาไปซะหมดทุกเรื่องจริงๆ” เขาทำเสียงหยันกลับ

“ก็แน่ล่ะค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นคงจะรู้นะว่าตอนนี้อาต้องการอะไร”

พูดจบร่างสูงย่างสามขุมเข้าหา อันดามันจึงถอยร่นหนีตามสัญชาตญาณ แต่เขาก็ยังตามติดอย่างใจเย็น ทำท่าราวกับราชสีห์กำลังจะตะครุบเหยื่อ จนในที่สุดร่างอรชรก็หมดทางหนี เมื่อขาชนกับโซฟารับแขกที่อยู่ติดกับผนังห้อง

“อาจะทำอะไร!”

“ไหนว่ารู้ใจอาไงล่ะ”

เขาชะโงกหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ จนปากเกือบจะชนกับปากนุ่มของเธอ อันดามันจึงเอนหลบไปข้างหลัง ทำให้ร่างอรชรเสียหลักล้มลงไปบนโซฟาตัวนั้นทันที ร่างใหญ่โถมตัวทาบทับเต็มน้ำหนักจนร่างนุ่มนิ่มเกือบจะหายไปกับโซฟา เขารวบมือทั้งสองของเธอด้วยมือข้างเดียวแล้วตรึงไว้เหนือศีรษะ

“อย่าทำอะไรบ้าๆ นะคะ ไม่อย่างนั้นมิ้มจะฟ้องพ่อ” อันดามันขู่ฟ่อเมื่อตัวเองเริ่มตกอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ

“อาไม่ใช่ของเล่น ที่มิ้มจะจับปั้นจับแต่งยังไงก็ได้”

“มิ้มทำอะไร” อันดามันหน้าเสียเหมือนกันที่ภีมภัทรโกรธมากขนาดนี้

“ทำอะไรไว้ก็รู้อยู่แก่ใจ ทั้งเที่ยวยัดเยียดผู้หญิงให้อา ทั้งผลักไสอาไปกับคนนั้นคนนี้ สนุกนักหรือไง” ภีมภัทรสาธยายความผิดของเธอทั้งๆ ที่อันดามันรู้ดีแก่ใจทุกกระทง

“มิ้มแค่หวังดีกับอาเท่านั้น ที่มิ้มบอกให้อาไปกับคุณพิณนรีก็เพราะรู้ว่าอากับเธอชอบกัน ที่พาหยีไปให้อารู้จักก็เพราะรู้ว่าหยีแอบชอบอา และมิ้มเองก็อยากได้อาสะใภ้ดีๆ แต่ตอนนี้มิ้มเลิกสนับสนุนแล้ว เพราะหยีน่ารักนิสัยดีเกินไป ไม่เหมาะกับผู้ชายแย่ๆ อย่างอาหรอก”

“งั้นหรอกหรือ อานึกว่าที่เราทำแบบนั้นก็เพราะไม่กล้ายอมรับความจริงเสียอีก” ตาคมวาวกวาดมองใบหน้าเนียนอย่างรู้เท่าทัน ทำให้อันดามันต้องรีบย้อนถามอย่างเดือดเนื้อร้อนใจ

“ความจริงอะไร”

“ก็ความจริงที่ว่ามิ้มทำทุกอย่างก็เพราะหลงรักอา แต่ไม่กล้ายอมรับหัวใจตัวเอง เลยต้องผลักไสอาไปให้คนอื่น”

“หลงตัวเอง” อันดามันทั้งโกรธทั้งอาย

“งั้นก็พิสูจน์ให้อาเห็นสิ ว่ามิ้มไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับอาจริงๆ” ภีมภัทรท้าทาย

“พิสูจน์อะไร?”

“จูบกับอา”

“ไม่! มิ้มไม่มีวันยอมให้อาทำอะไรบ้าๆ แบบนั้นอีก”

“ขี้ขลาด เก่งแต่ปาก เอาเข้าจริงก็ไม่กล้า”

โคแก่แกล้งท้าทายเพื่อให้หญ้าอ่อนหลงกลเพราะรู้นิสัยดี และก็เป็นไปตามแผนเสียด้วยสิ เพราะหญ้าอ่อนประเภทอันดามันมีจุดอ่อนตรง...ไม่ชอบให้ใครท้า

“ทำไมมิ้มจะไม่กล้า ก็แค่จูบ มิ้มจูบกับแฟนมิ้มมานักต่อนักแล้ว”

“งั้นเหรอ งั้นก็รับคำท้าอาสิ”

“มิ้มยินดีรับคำท้า เพื่อพิสูจน์ให้อาเห็นว่า มิ้มไม่ได้รู้สึกอะไรกับจูบจากผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่แฟนมิ้ม” อันดามันเชิดหน้ารับคำท้า ทั้งที่หัวใจเต้นแรงโครมครามดุจจะโลดออกมานอกอก

“เก่ง...งั้นอาจูบเลยนะ”

ภีมภัทรไม่รอให้อันดามันตอบรับอีก เพราะถือว่าเธอรับคำท้าของเขาแล้ว ปากหยักประกบลงบนเรียวปากสีสวยที่ช่างพูดช่างประชด จากนั้นก็บดคลึงอย่างหนักหน่วงเต็มอารมณ์ ไม่นานอันดามันก็เปิดปากรับเขา ซ้ำยังตวัดลิ้นตอบเขาอีก

อันดามันครางในลำคออย่างสุขสม จูบของเขาเร่าร้อนดูดดื่มและชวนคลั่งเหลือเกิน ไม่ว่ากี่ครั้งเธอก็ไม่เคยต้านทานแรงปรารถนาอันซาบซ่านเช่นนี้ได้เลย

อาหนุ่มไล้มือด้านขวาลงไปด้านล่าง อาศัยจังหวะที่อันดามันกำลังเคลิบเคลิ้มไปกับรสจุมพิตแสนดื่มด่ำระหว่างเขาและเธอ สอดมือลึกเข้าไปในชายกระโปรงแคบสีเหลืองมะนาวของร่างนุ่ม ลูบไล้ต้นขาเนียนด้านในเบาๆ ทำให้ร่างอรชรเกิดอาการซ่านสยิวจนลืมต่อต้าน กระทั่งในที่สุดมือใหญ่ก็เลื่อนลึกเข้าไปอีก จากนั้นกดนิ้วกลางลงตรงกึ่งกลางกายสาวแล้วถูไถเบาๆ ไม่กี่อึดใจความเปียกลื่นก็เอ่อซึมออกมากลางแก่นสาวออกมาให้ได้สัมผัส แล้วมีหรือที่ภีมภัทรจะหยุดอยู่แค่นั้น ขนาดแค่ภายนอกเธอยังเร่าร้อนขนาดนี้ แล้วเนื้อแท้ข้างในนั่นล่ะ ตอนนี้จะร้อนฉ่ำแค่ไหน

ร่างอรชรสะดุ้งวาบ เมื่อนิ้วเรียวใหญ่สอดซุกเข้ามาแตะต้องบนกลีบกุหลาบอันเปียกฉ่ำที่ไม่เคยมีมือของชายใดล่วงล้ำเข้ามาเฉียดใกล้มาก่อนนอกจากเขา ทำให้มือเล็กผลักไหล่แกร่งออกห่างเต็มแรงทันที

ภีมภัทรยอมถอยห่าง ไม่ใช่เพราะแรงมือของเธอ แต่เป็นเพราะเขาต้องการเน้นย้ำบางอย่างกับผู้หญิงที่ไม่รู้ใจตัวเองต่างหาก

“ตอบอามาสิ ว่าจูบของอาเป็นยังไง มิ้มรู้สึกอะไรกับจูบจากผู้ชายที่ไม่ใช่แฟนมิ้มหรือเปล่า” เขาถามเสียงพร่า นัยน์ตาพราวระยับทอประกาย

“ไม่เลยสักนิด” หญิงสาวปฏิเสธทั้งที่หน้าแดงก่ำ ร่างกายร้อนวูบวาบไปหมด

“แต่แบบนี้สำหรับอาเรียกว่ามีอารมณ์นะ”

ภีมภัทรเอ่ยอย่างเป็นต่อ ในเมื่อความเปียกชุ่มของเธอยังติดอยู่ที่ปลายนิ้วของเขา เขาหลุบลงมองนิ้วของตัวเองที่มีหลักฐานเคลือบอยู่ชัดเจน ทำให้อันดามันเผลอมองตามแล้วก็ต้องหน้าแดงก่ำด้วยความอับอาย

“อาขี้โกง อาลวนลามมิ้ม อาเล่นนอกกติกา” อันดามันนึกว่าตัวเองตะโกน แต่เสียงกลับดังเท่าแมวคราง มีแต่ลมหายใจเท่านั้นที่หอบแรงฟืดฟาดทั้งจากความโกรธและจากอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ข้างใน

“ไม่ได้มีในกติกานี่ว่าไม่ให้หาหลักฐานพิสูจน์ด้วย”

“คนเจ้าเล่ห์ เกลียดที่สุด ไม่อยากทำงานด้วยแล้ว มิ้มขอลาป่วยครึ่งวันค่ะ”

อันดามันขยับตัวลุกขึ้น คว้าเอากระเป๋า แล้วเดินแกมวิ่งออกไปจากห้องทำงานสุดหรูหรานั้นโดยไม่ยอมฟังว่าเจ้านายจะอนุญาตให้ลาหรือไม่