ตอนที่ 5 ฉันไม่ใช่คนดี

เราถูกเฮียรามเข้ามากอดเราไว้ ส่วนยายพี่น้ำก็มีนายทะเลและพวกๆเข้าไปประคอง นี่ยังมาทำแอ๊บอีกเหรอแม่งจะตบให้ เลิกแอ๊บเลยอีหน้าวอก เราเลยจะพุ่งไปตบอียายพี่น้ำอีกครั้ง จนแม่เข้ามากอดเรานั่นแหละ เราถึงหยุดได้ เพราะเวลาเราโมโหเราจะสติขาดมากๆ และสิ่งเดียวที่ทำให้เราสงบลงได้นั่นก็คืออ้อมกอด

“เมขลา หยุด แม่บอกให้หยุดไงลูกตั้งสติหน่อย”เสียงของแม่ทำให้สติเรากลับมา และสิ่งที่เราเห็นคือรอยยิ้มพอใจของยายพี่น้ำกับสายตาของคนทั้งงานที่มองเราแบบเย้ยหยันและสมเพช นี่เราหลงไปในหลุมของยายพี่น้ำแล้วอย่างงั้นเหรอ

“ไปรอที่บ้านก่อน”

“ไม่หนูจะไม่รอ หนูไม่อยากคุยกับแม่อีกแล้ว ทั้งแม่ ทั้งป๊าเลย”

“เม มีเหตุผลหน่อย กลับไปรอแม่กับป๊าที่บ้าน แม่จะคุยกับแกด้วยเหตุผล”

“เหรอคะ ทำไมแม่กับป๊าไม่พูดแบบนี้กับหนูตั้งแต่ก่อนจะเปิดโรงพยาบาลนี้ ทำไมต้องให้หนูรู้จากคนอื่นด้วย ขอโทษนะวันนี้หนูไม่กลับบ้านค่ะ”

ทันทีที่เราพูดจบโดม เด็กบาร์โฮสที่เราซื้อไว้ก็เดินเข้ามาโอบเรา ทำให้ทุกคนแสดงสีหน้าต่างๆออกไป แต่ส่วนมากก็จะตกใจแหละ

“ขอโทษนะครับ พอดีวันนี้พี่เมซื้อผมไว้ทั้งคืนแล้ว คงให้กลับบ้านไม่ได้จริงๆนะครับ”

“ใช่ค่ะคืนนี้หนูมีนัดแล้ว ป๊ากับแม่ไม่ต้องรอหนูหรอก"

เราเดินควงโดมออกมาจากงานก่อนจะหันไปมองนายทะเลที่โอบกอดยายพี่น้ำไว้แวบนึง เกลียดชิบเป๋งเลย

แล้วเราก็พาพวกยายหนิงกับยายเปรมไปเลี้ยงที่ผับของพี่ตะวันที่ตอนนี้บริหารเองจนเป็นที่รู้จักไปทั่ว ขยายกิจการจนรวยกว่าเราไปละ

“วันนี้แกอยากทำอะไรก็ทำ อยากกินอะไรก็กินเต็มทเลยี่ฉันเลี้ยง” ทางที่เราจะระบายความเครียดได้คือเราต้องใช้เงิน ใช้แม่งให้กระจาย

“ได้ซิ แต่บอกเลยนะว่าวันนี้แกเจ๋งมากๆเพื่อน”

“ใช่ฉันกับยายหนิงนะ ตาค้างไปเลย แกเจ๋งจริง”

“หุบปากของพวกแกไปเหอะฉันรำคาญ จะไปไหนก็ไป อยากกินฟรีจนตัวสั่นไม่ใช่เหรอไปซิ มัวมาพล่ามอะไรนักหนา” ทำเอาทั้งคู่เงียบไปทันที ก่อนที่จะเดินออกไปสั่งของกินและเต้นกับบรรดาหนุ่มๆที่โดมเรียกมาเข้ามารุมตอมอย่างกับแมลงวันตอมขี้ แหวะ

"ทำไมมานั่งเป็นหมาหงอยตรงนี้ละน้องเม”พี่ตะวันกับพี่ร้ายเข้ามาทักทายเรา ก่อนจะนั่งลงดื่มเหล้าที่อยู่ตรงหน้า

“ยุ่งน่าพี่ตะวัน”

“รู้ตัวมั้ยว่าวันนี้เราทำตัวไม่น่ารัก เมื่อกี้อาอาทิตย์โทรมาบ่นกับพี่ใหญ่เลย”จู่ๆพี่ตะวันก็พูดขึ้น นี่แสดงว่าเรื่องที่เราไปพังงานแพร่กระจายไปทั่วแล้วแน่เลย

“ก็ไม่ได้อยากให้ใครมารักนี่”

“เบาๆบ้างนะไอ้นิสัยดื้อไม่ยอมคนของเราเนี้ย”

“เมผิดอะไร ในเมื่อของทั้งหมดมันเป็นของเม แล้วเมก็ไม่อยากให้พวกมันมาแย่งไป เมเกลียดพวกมัน เข้าใจปะว่าเมเกลียด เกลียดพวกมันทุกคนยิ่งยายพี่น้ำเมยิ่งเกลียด เกลียดๆๆๆๆ ”

เราเหมือนจะโมโหหนักกว่าเดิมไปอีก แต่พี่ตะวันกลับเข้ามากอดเรา พี่ตะวันทั้งกอดทั้งลูบหัวเราทำให้เราเริ่มอารมณ์เย็นลงในทันทีเลย

“พี่รู้ว่าเราเกลียด แต่เราทำแบบนั้นทุกคนจะยิ่งมองเราไม่ดีนะ”

“ช่างมันซิ ใครจะมองเมยังไงก็ช่างมันเมไม่สน เพราะพวกมันไม่ได้มาให้เงินเมซักหน่อย เพราะเมสวยและรวยมาก เมไม่สนอยู่แล้ว”

“เรานี่นะ”เราถูกพี่ตะวันดุอีกแล้ว

“ตะวันเดี๋ยวกู ไปดูลูกค้าทางโน้นก่อนนะ มึงคุยกับน้องเมไปก่อนละกัน"

พี่ร้ายพูดกับพี่ตะวัน แล้วพี่ร้ายก็เดินออกไป เราจึงอยู่กับพี่ตะวัน 2 คน และพออยู่กัน 2 คนเราก็ซบที่ไหล่พี่ตะวันแล้วร้องไห้ทันทีไอ้น้ำตาบ้านี่จะไหลทำไมก็ไม่รู้อุตส่าห์กลั้นไว้ตั้งนาน เราว่ามันอาจจะเป็นเพราะพี่ตะวันนี่แหละคือคนที่เข้าใจเรามากที่สุดและคือคนเดียวที่เราจะให้เห็นน้ำตาเราเวลาเสียใจ

“ไหน อารมณ์ไหนอีกเล่าให้พี่ฟังซิ” พี่ตะวันค่อยๆลูบหัวเราช้าๆและเบาๆอย่างอ่อนโยน

“ก็แค่อารมณ์ขาดสติค่ะ เมก็แค่ไม่อยากให้พวกมันได้ของๆเมไปก็เท่านั้นเมเกลียดพวกมัน”

“อืมแต่เท่าที่พี่ดูคลิป น้องเมทำเกินไปจริงๆนะ”อะไรเนี้ยแค่ไม่กี่นาทีก็มีคลิปมาแล้วงั้นเหรอ

“รู้น่า”

“และน้องเมรู้มั้ยว่าการทำแบบนี้ น้ำวารีจะยิ่งดูน่าสงสารเข้าไปใหญ่”

“แล้วไงคะ”

“ก็แล้วไงนะเหรอ น้ำวารีก็จะยิ่งได้สิ่งที่ต้องการไปได้ง่ายๆไง เพราะคะแนนความน่าสงสาร” เราเข้าใจในสิ่งที่พี่ตะวันกำลังจะบอกเรานะ แต่ทำไงได้ มันทำไปแล้วนี่นา

“แล้วเมควรทำไงคะ”

“ไปขอโทษแม่กับป๊าดีกว่า เพราะทุกอย่างมันจะค่อยๆคลายลง”

“ไม่มีทางอ่ะ เมไม่ผิดซักหน่อย”

“ผิดซิ”

“แต่ก็ผิดไม่มากปะ”

“มากเลยหละ”

“พี่ตะวันอ่ะ อะไรเนี้ย”

“พี่พูดจริง อันไหนผิดพี่ก็ว่าไปตามผิด "

“ก็ได้ เมผิดก็ได้ ไปขอโทษก็ได้ นี่ถือว่าพี่ตะวันขอนะ”

“เกี่ยวอะไรกับพี่”

“ก็เพราะพี่ตะวันคือคนที่เข้าใจเมไง เข้าใจมากกว่าคนอื่นๆอีก

“เรานี่คิดมากตลอด แล้วนี่ยังไง จะกลับบ้านดึกเหรอ พี่จะได้โทรไปบอกอาอาทิตย์”

“ไม่กลับค่ะวันนี้มีนัด เมฝากตังไว้ให้พวกนั้นด้วยนะคะ ให้พวกนางหาทางกลับเอง เมไปแล้วค่ะ”

เราวางเงินไว้ ก่อนจะเดินออกมาโดยมีโดมเดินตามมาข้างๆ เรามาเปิดโรงแรม 5ดาว โดยทุกสายตาต่างพากันหันมาจับจ้องเราก็คุณหนูตระกูลดังอะนะใครก็รู้จัก แล้วเราก็เดินมายังห้องวีไอพี ห้องที่แพงที่สุดของโรงแรมนี้เลย

"พี่เมอาบน้ำก่อนมั้ยครับ"

"อืม"

เราเดินเข้าไปอาบน้ำคือตอนนี้ใจมันว้าวุ่นไปหมด คือเราทำเกินไปรึเปล่า ป๊ากับแม่จะโกรธเรามั้ยอ่ะ คือเรากลัวที่สุดเลยนะ เรากลัวทุกคนจะไม่รักเราอีกแล้ว

และหลังจากที่อาบน้ำเสร็จเราก็เดินออกมาโดยมี กระถางน้ำใส่กุหลาบวางไว้รออยู่แล้ว เราจึงเดินไปนั่งที่เตียงก่อนที่โดมจะเข้ามานวดเท้าเรา

"คราวนี้เป็นข่าวดังแน่ๆเลยนะผมว่า"โดมพูดไปพรางมือก็นวดเท้าเราไปด้วย

"แล้วไง แกไม่ชินเหรอกับการเป็นข่าวของฉันอะโดม"

"ข่าวที่คุณหนูตระกูลดัง ลากผู้ชายมากินในโรงแรม หรือว่าจะเป็นข่าวคุณหนูจอมมั่วปาร์ตี้ยาในผับ นะเหรอครับ ที่จริงผมก็ชินนะ แต่มันไม่ใช่ความจริงซักเรื่องนี่ครับ เพราะพี่เมที่พาผมมาทุกครั้งเราก็ไม่เคยทำอะไรกันเลย แต่ที่ผมไม่เข้าใจคือพี่เมจะทำให้คนอื่นมองว่าพี่ไม่ดีไปทำไมครับ"

"ก็เพราะฉันไม่ใช่คนดีไง"

"ใครบอกครับ พี่เมนะ โอนเงินบริจาคให้สถานเด็กกำพร้าหลายแห่งทุกเดือนเลยนะ ไหนจะพวกมูลนิธิช่วยเหลือสัตว์อีก พี่เป็นคนดีมากๆต่างหาก"

"นี่หุบปากแล้วนวดไปซะพูดมาก"

"ผมพูดจริงนะ พี่เมนะเป็นคนดีมาก พี่ยังช่วยออกค่าใช้จ่ายในการรักษาแม่ผมเลย เอาจริงๆผมก็อยากให้ทุกคนเห็นนะด้านดีของพี่อ่ะ"

"แล้วไง ฉันจะเป็นคนดีแล้วไง ปากอย่างฉัน นิสัยอย่างฉันแค่คนเห็นภายนอกมันก็ว่าฉันเป็นคนไม่ดีอยู่แล้วมะ สังคมเดี๋ยวนี้มันมองคนแค่เปลือกนอกเท่านั้น แล้วอีกอย่าการทำดีมันไม่จำเป็นต้องป่าวประกาศมะ"

"แต่ทำไมป่าวประกาศเรื่องไม่ดีอ่ะ"

"ป่าวประกาศตอนไหน ฉันก็แค่ชอบเที่ยว แต่ฉันไม่เคยปาร์ตี้ยา ฉันก็แค่หาคนมาฟังฉันระบายมาอยู่เป็นเพื่อนฉันเวลาหัวร้อน แต่ฉันไม่เคยมั่วเซ็กส์ คนอื่นเสือกเรื่องของฉันเอาไปป่าวประกาศเองทั้งนั้น"