ตอนที่ 4 ใจเย็นๆดิ

เรากลับขึ้นมาเลือกชุดพร้อมกับรวบผมขึ้น แต่บอกเลยว่าชุดที่เราจะใส่มันคือชุดสีดำล้วนที่ดูสวยมากๆเพราะมันคือแบรนด์เนมที่ ของปลอมอย่างยายพี่น้ำไม่มีวันเทียบติด และพอลงมาจากห้องเราก็ตรงไปที่รถและขับไปรับยายหนิงกับยายเปรมทันที ทั้งคู่ต่างใส่ชุดสีสดใส แต่ไม่จ้ะ ชุดนี้ไม่ผ่าน เพราะชุดที่เราต้องการให้ทั้งคู่ใส่มันคือสีดำเท่านั้น เราจึงพายาย 2 คน ไปซื้อใหม่ ซึ่งราคาก็เบาๆ แค่ชุดละ แสนกว่าบาทก็เท่านั้นเอง และพอทุกอย่างเรียบร้อย เราก็ตรงไปยังงานที่คุณนายอาทิตย์จัดทันที

และพอมาถึง เราก็เดินเริ่ดๆเชิดๆ เข้างาน ซึ่งตอนนี้บนเวที ก็กำลังถึงคิวที่ยายพี่น้ำกับคุณนายอาทิตย์กำลังคุยกันอยู่พร้อมกับป๊าที่กำลังมอบช่อดอกไม้ให้นาง

“มากันครบทีมเลยนะ”

เราจึงหยิบมือถือขึ้นมาและโทรหาดอกไม้ที่เราสั่งเอาไว้ให้เอาเข้ามาได้เลย ไม่นานดอกไม้จันทร์ช่อใหญ่ก็มาถึง เราจึงเดินถือไปหน้าเวทีที่ตอนนี้พากันแตกตื่นรวมไปถึงนายทะเลที่ทำหน้าตกใจ อย่างเพิ่งตกใจซินี่เพิ่งเริ่มเอง

“ว้าวววว งานนี้ทำไมไม่มีใครชวนเมเลยละคะ นี่กะไม่เห็นหัวกันเลยรึไง”

เราเดินย่างก้าวอย่างราชินีเข้าไปยืนหน้าเวที

“เม ทำอะไรแล้ว ดอกอะไรของเรา”เฮียรามเข้ามาจับแขนเรา สงสัยดอกไม้จันทร์มันจะช่อใหญ่ไม่พอละมั้งเฮียรามถึงไม่รู้ว่ามันคือดอกอะไร

“ก็ดอกไม้แสดงความยินดีไงเฮีย เป็นไงเหมาะกับพี่น้ำดีนะเมว่า”

“เม เฮียว่ากลับบ้านไปก่อนดีกว่ามั้ย แล้วเดี๋ยวค่อยคุยกัน”

“ทำไมเมต้องกลับด้วยเฮีย ในเมื่อของทุกอย่างที่อยู่ที่นี่มันก็ของเมทั้งนั้น ที่นี่มันก็ของตระกูลเม คนอื่นต่างหากที่คิดจะมาชุบมือเปิบ”

เราหันไปประจัญหน้ากับนายทะเลที่ยืนทำตาเหมือนกับผิดหวังอยู่ ผิดหวังแล้วไง เราแคร์ที่ไหน

“น้องเมทำเกินไปแล้วนะ”

“เกินไปเหรอ ฉันเนี้ยนะทำเกินไป ฉันมาทวงของที่เป็นของๆฉัน ฉันเกินไปตรงไหน ฉันบอกแล้วไง พวกนายมันก็แค่ปลิงที่จะมาเกาะป๊ากับแม่ฉันเพื่อดูดเอาสมบัติที่มันควรจะเป็นของฉันไป”

“แต่พี่ไม่เคยคิดแบบนั้น”

“งั้นนายก็คืนมาดิ ที่ 2000 ไร่ พวกนายคืนของที่พ่อแม่ฉันให้คืนมาให้หมดซิ แล้วฉันจะถือว่าพวกนายไม่ใช่ปลิง”

“ยายเม แกทำอะไรของแก ทำไมแกทำอะไรบ้าๆแบบนี้” แม่เข้ามาดุเรา แถมยังจับมือยายน้ำที่ร้องไห้มาอีกด้วย เหอะ เห็นละหมั่น อยากตบให้หัวทิ่มเลย

“หนูทำอะไรคะ นี่หนูยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะแม่”

“ก็ที่แกมาทำลายงานนี้ไง ใจเย็นหน่อยไม่ได้เหรอยายเม”

“หนูไม่ได้มาทำลายซะหน่อย หนูก็แค่มาทวงของๆหนูคืน ก็เท่านั้น”

“แต่แม่ยกที่นี่ให้พี่น้ำเขาดูแลไปแล้ว แกจะมาทวงอะไร ถ้าแกอยากได้ แม่จะเปิดให้แกบริหารเอง จะเอากี่โรงพยาบาลแกว่ามาเลย แต่ที่นี่แม่ให้พี่น้ำเขาไปบริหารเพื่อที่พี่เขาจะได้มีธุรกิจเป็นของตัวเอง แกเข้าใจมั้ย”

“ก็หนูไม่ให้ไง หนูไม่ให้แม่ได้ยินปะ”

“น้อง เม”ป๊าเข้ามาจับแขนเราเบาๆ พร้อมกับส่ายหน้า เรารู้ว่าป๊าไม่ชอบใจในการกระทำของเรา แต่เดี๋ยวค่อยเคลียร์กันก็ได้ แต่งานนี้มันจะต้องไม่สำเร็จ มันจะไม่ได้เปิดเหมือนที่ใจยายพี่น้ำมันคิด

“เอาหละ ทุกคนคะ ฟังทางนี้นะคะ ถ้าใครคิดจะมารักษาที่โรงพยาบาลนี้ก็คิดดีๆนะคะ เพราะผู้ที่จะมาบริหารเป็นเด็กกำพร้าที่ชอบแย่งของๆคนอื่น ก็คงจะไม่ได้รู้ประสีประสาเท่าไหร่ แต่ถ้าใครสนใจที่จะลดตัวไปรักษากับพวกระดับล่าง เมก็ไม่ว่านะคะ แต่ผลลัพมันจะออกมาดีเท่าผู้บริหารที่บริหารโดยคนมีชาติตระกูลและมีสมอง มันก็คงเทียบไม่ติดอะคะ เพราะรสนิยมและความรู้มันต่างกัน”คำพูดของเราทำให้คนที่มาร่วมงานมองยายพี่เมด้วยสายตาที่ดูถูก ใช่สายตาแบบนี้หละที่เรา อยากให้ยายพี่น้ำได้ลิ้มรส หึ!!! เพราะยายพี่น้ำมันจะได้รู้ตัวซักทีว่าไม่ มีอะไรเทียบเราได้เลย ไม่มีเลยซักอย่างหมาขี้เรื้อนยังไงก็คือหมาขี้เรื้อนอยู่วันยังค่ำ

“ยายเม แม่บอกให้แกหยุด เราจะดูถูกคนไปถึงไหน”แม่เข้ามาจับแขนเรา

“หนูไม่หยุดค่ะและหนูก็จะดูถูกยายพี่น้ำแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ เพราะของปลอมมันก็คือของปลอม ต่อให้พยายามชุบตัวให้ดูดีแค่ไหน มันก็เทียบของจริงอย่างหนู ที่ชื่อ เมขลา จิราวิวัฒน์ไม่ได้หรอก

"ยายเม"

"อ้อ นี่คะพี่น้ำดอกไม้จันทร์เมว่ามันเข้ากับพี่นะ เหมาะกับพี่ดี เอาไปค่ะ”

เราขว้างช่อดอกไม้จันทร์ใส่หน้ายายพี่น้ำเต็มแรง แล้วเราก็เดินออกมาเลย ขอบอกนะว่าไม่มีใครทำอะไรเราได้หรอก แม้แต่คุณนายอาทิตย์ เพราะคุณตาท่านเข้าข้างเราเสมอ ก็หลานสาวสุดที่รักนี่นา ใครจะไปเทียบติด ถึงแม้ตอนนี้จะมีเหลนอย่าง ตะวันรักเพิ่มขึ้นมา เราก็ไม่ได้สนใจเพราะถึงยังไง เราก็เป็นที่รักของคุณตาอยู่ดี

"เดี๋ยวซิน้องเม"

ยายพี่น้ำเรียกเราซะดังเลยเราเลยค่อยๆหันไปมองยายพี่น้ำพร้อมกับเบะปากให้ทีนึงอย่างสะใจ แต่ยายพี่น้ำกลับวิ่งมาหาเราแล้วยกมือไหว้เรา นี่จะมาไม้ไหนอีกละเนี้ย ยายบ้านี่

“พี่ขอโทษนะจ้ะน้องเมที่พี่ทำให้น้องเมไม่สบายใจ แต่โรงพยายาลนี้ พี่ตั้งใจทำมันจริงๆ แม่กับป๊าจึงยกที่นี่ให้พี่ แต่ยังไงพี่ก็อยากให้น้องเมเห็นใจพี่บ้าง ต่อให้น้องเมจะด่าพี่จะทำร้ายพี่ พี่ก็จะไม่ว่า พี่ขอแค่โอกาส”

“แล้วทำไมเมต้องเห็นใจและให้โอกาสพี่น้ำด้วยละคะ ทั้งๆที่เมเกลียดพี่น้ำ เกลียดเข้ากระดูกเลย”

“เพราะพี่เห็นน้องเมเป็นน้องไงละพี่รักน้องเมเหมือนน้องพี่จริงๆเลยนะ และถึงน้องเมจะเกลียดพี่มากขนาดไหน พี่ก็ยังรักน้องเมนะ” ยายพี่น้ำเห็นเราเผลอก็เข้ามากอดเราทันที ทำไมเราถึงเจ็บแปล๊บๆที่ใจ หรือว่า เราทำเกินไปจริงๆอย่างที่เฮียรามบอก

“พี่ขอโทษนะจ้ะน้องเมที่พี่ทำให้น้องเมกลายเป็นหมาหัวเน่า แต่ยังไง ความรักของทุกคนพี่ขอนะจ้ะ เพราะพี่จะแย่งทุกอย่างที่เป็นของน้องเมมาเป็นของพี่ให้หมดเลย”

ยายพี่น้ำพูดข้างๆหูเราเบาๆที่แท้ก็แกล้งทำดีซินะ ตอแหลได้โล่จริงๆและถามว่าเราจะทำยังไงละ แน่นอนว่าเราไม่ยอมหรอก เราเลยผลักยายพี่น้ำออกแล้วตบนางไป 1 ทีแบบเต็มแรงจนนางล้มไปนั่งกับพื้น ตอนนี้เราโมโหจนสติขาดเลยหละ

“แกคิดจะมาแย่งของๆฉันเหรอแกคิดผิดละ คนจอมตอแหล อย่างแกมันต้องโดนแบบนี้”

“เฮ้ย เม ใจเย็นๆดิ”